Water, water and water..

Magnifico stond aan de rand bij het water. Ze hoorde het geluid van het vallen en neerkomen van het water verderop. De wind blies haar manen heen en weer, en het was koel hier. Haar ogen waren half gesloten en stond ontspannen. Ze brieste even zacht en toen hoorde ze een geluid, een zacht geluid. Haar ogen vlogen open, het geluid was niet goed te onderscheiden door het geluid van de watervallen. Ze rook wel de geur van een ander paard, weer hoorde ze het zachte geluid, nu wist ze het zeker dat ze hoeven hoorde neerkomen. Ze keek om, maar zag niks. Er is iemand.. spookte door haar hoofd. Er was echt iemand. Ze zwiepte kort met haar staart en al haar spieren stonden gespannen, afwachtend wat er zou gaan gebeuren. Ze snoof en ze was al haar ontspanning direct kwijt en ze draaide zich nu volledig om. Haar donkerbruine ogen schoten alle kanten op en haar staart zwiepte onzeker heen en weer. Ze wilde wel wat zeggen, maar het kwam niet haar keel uit. Toen hoorde ze de hoeven weer, dit keer luider en zag een witte hengst tevoorschijn komen.

[& Remember]

Langzaam zette hij zijn passen. Het geluid van het vallen en opstaan van het water, was heerlijk rustig en zacht. De hengst hoorde het geluid van een bries, maar negeerde het. Hij bracht zijn hoofd naar het water en dronk het water rustig en geruis loos. Langzaam bereikte de geur van een paard zijn neusgaten. Remember tilde zijn hoofd op. Brieste schudde zich zelf uit. En stapte naar de merrie toe. Ze was bruin haar donkerbruine ogen pasten perfect bij haar lichaam. Remember stapte naar haar toe. Langzaam naderde hij het paard. Hij greens, glimlachte warm, welkom en vriendelijk. Stopte rustig voor haar met zijn oren wijd naar voren gesperd. En knikte. ’’Een goedendag merrie. Ik ben Remember en wie ben jij?’’ Zei hij rustig. Hij schudde zich uit, en keek naar de merrie. Haar spieren waren aangespannen. Maar Re wist dat ze alleen bang en nerveus was voor hem. ’’Wat is er merrie? Ik doe je niks. Ontspan jezelf maar. Ik ben alleen. Er is niemand anders dan wij twee.’’ Zei hij kalm, vriendelijk en warm. De merrie moest weten dat ze welkom was bij Remember.

Magnifico keek de hengst aan en luisterde naar wat hij te vertellen had. Hij heette Remember. Hij zei dat ik me moest ontspannen, op de manier hoe hij het vertelde, zo kalm en vriendelijk kon ze niet anders. "Hee, mijn naam is Magnifico." Kwam er rustig uit. Ze keek de hengst aan met haar donkerbruine ogen. Ze had haar oren naar voren gericht, terwijl ze soms nog een andere kant op draaide. Haar neusgaten stonden ver open, en ze moest duidelijk praten om het geluid van het suizende water te overstemmen. Hij straalde vriendelijkheid, warmte en ontspanning uit. Het was zeker een paard waar ik me op mijn gemak bij voelde. Toen liet ze opnieuw haar stem horen. "Wat brengt jou hier?" Ze hield haar hoofd een klein beetje scheef.. Zelf wist ze ook niet waarom zie hier was gekomen, ze kende het gebied amper, en kwam hier uit. Ze was wel blij dat ze deze plek had gevonden, deze plek gaf ontspanning. Misschien was hij daarom hier ook gekomen, misschien.. Ze kwam erachter hoeveel dingen er wel niet bestonden die ze niet wist. Een zucht verlaatte haar keel en ze zette toen haar rechter achterbeen op rust stand.

Magnefico dus hé. Nou, Magnefiek was ze wel moest Remember toch toegeven. ’’Een naam die bij het paard past.’’ Remember grinnikte. Knikte en wachtte geduldig af. Hij zwiepte rustig met zijn staart. Zijn oren bewogen dynamiek om alle geluiden op te kunnen vangen. ’’Ik kom hier voor de rust. Om te ontspannen, vrienden te maken. En omdat ik hier ben.’’ Zei Remember boven het geluid van het water uit. Hij greens keek rond en dacht na. ’’En jij?’’ Vroeg hij rustig aan haar. Remember schudde zich uit. Zijn neusgaten waren opengesperd om de vele geuren en kleuren op te vangen die rondom de watervallen hingen. Hij zwiepte met zijn staart enkele malen tegen zijn witte flanken aan. Remember zuchtte, wachtte op antwoord. En verdwaalde in zijn gedachtes over koetjes, kalfjes, schaapjesn lammetjes, en al die andere gedierte. Zo dat hij gestoord kon en wou worden.

Een korte glimlach sierde haar gezicht bij het compliment. Magnifiek, zo vond haar moeder haar ook, en heeft haar daarom ook deze naam gegeven, al vond ze dat haar zus het meer was. Ik was altijd de gespierde merrie, en zij de slank gebouwde met lichte pasjes en een krul in haar hals. Ze was altijd wel een beetje jaloers geweest, maar bij het horen van dit compliment, uit die mond deed me wel wat. Toen hij verder vertelde waarom hij hier was, knikte ze. "Om die redenen ben ik hier ook." Haar stem klonk zuiver. "Alleen jij liet me schrikken, en was ik even die ontspanning kwijt." Ze greens kort en zette daarna haar oude blik weer op. Een vriend, ja dat zou ze zeker wel willen, maar haar geheimen vertellen, dat zou ze niet kunnen. Dat zou ze ook niet durven, al wilde ze het allemaal wel aan iemand laten horen, ze wist dat het dan een opluchting zou zijn. Maar ze hield liever al dit verdriet opgepropt, en bij zich, zodat niemand het ooit te weten zou krijgen. Niemand zou haar kunnen helpen, ze zou niet eens haar gevoelens kunnen beschrijven.. Tenminste dat dacht de ze. Haar gedachten dwaalden af, en ze zag weer de vreselijke beelden voor zich. De zwarte hengst, haar ouders op de grond. Ze wist niet wat haar moeder hem had aangedaan, waarom zou iemand zomaar moorden om alles van je af te pakken, en daarna het leven daar ook uit te slaan. Voor de ogen van hun dochter, die alleen achter bleef. Dat hopeloze gevoel zou haar eeuwig achterna zitten.

Remember greens knikte en zei: ’’Ach. Als het je stoorde dan spijt het me zeer.’’ Zei Remember beleefd. Na het horen van haar zuivere stem. Hij keke in haar ogen. Zag een gedachte groeien, merkte dat ze veel verdriet, pijn, en jaloezië in haar zelf had. Het was verschrikkelijk om zo iets te zien. Hij zwiepte met zijn staart. En zei er maar even niets van. Ten eerste: Wat zou hij moeten zeggen? Ten tweede: waarschijnlijk wou de merrie er niet over praten. Remember schudde zijn hoofd brieste en zei maar: ’’En hoe staat het leven ervoor?’’ Zijn stem klonk geboeid, vriendelijk en warm. Maar diep van binnen knaagdden de vragen die hij zo graag wou vragen. De vragen knabbelde aan zijn geweten. Hij wou meer leren meer weten. Hoewel hij al zes was. Meer wou hij weten.

Ze lachte even. "Nee, het geeft niet hoor." Ze keek hem even aan, hij keek haar doordringend aan, zodat ze wakker werd geschud uit haar gedachten. Gelukkig maar, want zo'n vreselijke gebeurtenis wilde ze nooit meer meemaken. Ze zou niemand zoiets gunnen, maar sommige paarden waren gewoon slecht van aard, en hadden plezier aan als ze anderen zagen pijn leiden. Ze wist dat Remember zeker niet zo'n paard was, hij was warm, vriendelijk en zacht. Toen hij zijn vraag stelde zuchtte ze even. "Tsja.." Ze dacht even na, wat zou ik aan hem loslaten. "Niet heel best, ik heb nu wel soortgenoten gevonden, gelukkig wel ja, maar ik ben mijn zus kwijt, vier lange jaren lang, en ik ben nog steeds bezig haar te vinden. Mijn ouders zijn ook een tijd geleden overleden." Ze zei maar niet vermoord, want dat geheim wilde ze niet verklappen. Ze had al veel gezegd, dat ze haar zus kwijt was, was al heel wat, alleen was het verhaal nog niet volledig, maar de rest wilde ze ook niet vertellen aan de hengst.

Remember schudde zijn hoofd en zuchtte. Gelukkig dat het niet gaf. Er was iets. Iets ergs. Iets wat altijd aan de merrie haar verleden zou knagen. Iets echt ergs. Remember keek haar even door dringend aan. Maar toen ze begon te praten werd hij warm en vriendelijk. "Tsja..'' Ze twijfelde duidelijk even maar praatte door: "Niet heel best, ik heb nu wel soortgenoten gevonden, gelukkig wel ja, maar ik ben mijn zus kwijt, vier lange jaren lang, en ik ben nog steeds bezig haar te vinden. Mijn ouders zijn ook een tijd geleden overleden." Remember zuchtte. Hij leefde duidelijk met haar mee. Ook Remember was een zus kwijt. Arwen namelijk. Dit vond hij zelf vreselijk. En Remember moest er niet aan denken om ook Sul kwijt te raken. Verschrikkelijk! Remember schudde zich uit zijn gedachte en slaakte nog een zucht. ''Ik... Dat spijt me. Ik kan nu zoals vele paarden zeggen dat ze weten hoe het voelt. Maar dat is toch niet zo. Wellicht ben ik een zus kwijt. Maar mijn ouders leven waarschijnlijk nog. EN ik heb Sultan mijn broer nog. Maar het gaat nu niet om mij. Het spijt me echt vreselijk om dat te horen Magnifico.'' Je kon aan alles horen dat Remember zijn woorden meende. Tot op de laatste toon. Serieus was zijn stem. Maar toch nog steeds warm en vriendelijk.

Magnifico sloeg haar ogen neer, ze wilde zijn blik niet in zijn ogen zien. Een meelevende blik zal het wel geweest zijn, maar toen hij zelf begon te vertellen veerde haar hoofd weer overeind. ''Ik... Dat spijt me. Ik kan nu zoals vele paarden zeggen dat ze weten hoe het voelt. Maar dat is toch niet zo. Wellicht ben ik een zus kwijt. Maar mijn ouders leven waarschijnlijk nog. EN ik heb Sultan mijn broer nog. Maar het gaat nu niet om mij. Het spijt me echt vreselijk om dat te
horen Magnifico.'' Het was fijn te horen dat hij dat zei, hij had misschien wel hetzelfde als haar meegemaakt, een beetje dan. Hij had nog een broer, dat was dan nog zeker fijn voor hem, maar zijn ouders waren nog ergens, maar waar geen idee. "Ik vind het wel fijn dat je ook over jezelf verteld Remember. Ik weet niet, maar ik ben altijd wel nieuwsgierig geweest naar anderen, maar mijn eigen verhaal durf ik nooit echt los te laten. Maar bij jou heb ik wel het gevoel dat het kan, het is een opluchting om dat kwijt te kunnen. Ik vertrouw je Remember, al ken ik je pas." Een glimlach sierde haar gezicht, snel vertrouwde ze anderen niet, maar Remember was zo rustig, warm en vriendelijk. Bij hem kon het zeker wel. Ze keek de witte hengst aan en brieste even kort. "Ik ben op zoek naar mijn zus, heb je hier ooit een palomino kleurige merrie zien rondlopen?" Vroeg ze, misschien was er een kans dat ze hier rondliep, en dan had Remember haar ooit wel gezien. Ze hoopte in ieder geval van wel.

Remember glimlachte eventjes vriendelijk. Hij knikte en zuchtte. ''Ik vind het fijn om te weten dat iemand mij vertrouwt. En nieuwschierig zijn is juist een plus punt. Je moet er niet al te in door slaan natuurlijk. Maar als je zelf zoiets als jij meegemaakt hebt. Dan is het juist goed dat je dat ook los kan laten en kan luisteren naar andere.'' Zei hij warm, kalm en vriendelijk eigenlijk net als altijd. Net als die vertrouwde stem bij vele paarden. Hij schudde zich uit. En knikte naar Magnifico. Hij zette zijn achterbeen op rust. En keek haar aan. ''Er zijn zoveel palomino merrie's in DH. Maar toch heb ik er pas enkele gezien. Een tijd geleden al. Dus de kans is klein dat ik haar gezien heb. Sorry.'' Zei hij als altijd. Hij zwiepte met zijn staart. Remember kon al merken dat de laatste vliegen er aan kwamen. Hij keek even naar de lucht, het begon al aardig donker te worden. De wolken vulde de hemel. En lieten steeds minder zonlicht door.

Ze glimlachte, hij vond het fijn dat ik hem vertrouwde. Hij sprak toen woorden uit, wijze woorden. "Je hebt zeker gelijk Remember, ik ben het totaal met je eens. Loslaten lucht op, alleen is het erg moeilijk voor me, en misschien ook wel voor anderen. Anderen doen er misschien makkelijker over, maar ik niet." Ze zuchtte bijna geruisloos. Toen hij de volgende woorden uitsprak, en zei dat er vele palomino merries in DH waren, kwam er hoop. Toen hij zei dat de kans klein was, ging die hoop weer weg. "Oh.." Wist ze uit te brengen. Maar een toch bleef ze hopen, dat misschien haar zus hier ook ergens rondliep. Het gebied was erg groot, dus kans om haar mis te lopen is erg groot. Ze merkte zelf ook dat de zon langzaam wegtrok, en wolken ervoor in de plaats kwamen. Langzaam streken de laatste zonnestralen weg en werd het landschap met duisternis gevuld.

-flut ;s-

Remember knikte. Hij zuchtte en gooide zijn hoofd omhoog. Even snoof hij om te kijken of hij en Magnifico nog steeds alleen waren. Dat was zo. ''Andere doen er inderdaad makkelijk over. Maar die hebben iets minder ergs. Iets heel erg minder ergs meegemaakt. Laat ze gaan.'' Remember schudde zich uit. Glimlachte eventjes. En merkte dat ook Magnifico een lieve glimlach op haar smoel had staan. Hij knikte bij haar woorden. Remember wist dat dit een teleurstelling was voor haar. Maar ze moest de hoop niet opgeven. ''Magnifico.'' Sprak hij wijs en kalm waarna hij verder praatte: ''Geef de hoop nu niet op. Ik ben maar een paard. Er zijn nog duizenden andere in Dream Horses vergeet dat niet.'' Zei hij warm, vriendelijk en bovenal kalm.

Ze verwisselde even om op haar andere been op rust te gaan staan. Haar hoofd was ook wat gezakt en ze brieste nogmaals. Ze lachte even kort, het woord 'erg' sprak hij vaak uit, ze vond het wel grappig klinken. Maar ze vatte het wel serieus op, Remember was een wijs paard, wist ze nu wel. Ze knikte wel bij de woorden van Remember dat ik ze moest laten gaan. Ze wist zo snel niet daarop te antwoorden. Maar toen sprak hij verder. Hij sprak haar naam uit, toen ze naar de grond had gekeken en ze keek hem weer aan. Ze luisterde naar wat hij verder te zeggen had. "Ik weet het Remember, de hoop had ik al langer geleden laten varen, maar het is teruggekomen toen ik hier was. Hier zijn zoveel paarden, de kans is groter dat ik haar dan weer kan vinden. Vier lange jaren lang heb ik haar niet gezien, ik ben al die vier jaren alleen geweest, totdat ik hier aankwam. Ik ben blij dat ik je heb ontmoet Remember." Zei ze. Ze was echt blij dat hem had ontmoet. Hij was een wijs paard, dat wijze woorden uitsprak. Dat gaf haar hoop. Een glimlach sierde haar gezicht, en die bleef daar ook weer hangen.

Remember wisselde even van been. Om zo ook zijn andere benen tot rust te laten komen. Iets wat hij regelmatig deed. Remember brieste, schudde zich uit. en verplaatste zijn lichaamsgewicht om in evenwicht te blijven. Hij zwiepte met zijn staart. En keek even naar zijn grote litteken op zijn linker been. Zijn levens verhaal was ook niet al te makkelijk geweest voor hem. Maar nu was hij gelukkig. Zeer gelukkig. Had hij nieuwe vrienden. En was hij nog steeds bij zijn o zo vertrouwde broer Sultan. Maar nog steeds miste hij iets. Iets belangrijks. Hij wist niet wat het was. Was het zijn zus? Of zijn ouders? Of had hij meer vrienden nodig? Ach. Het deed er niet toe. Uiteindelijk zou hij er wel achter komen. ''Tja. Bijna te veel paarden hé?'' Zei hij vriendelijk. Hij greens even. En zwiepte met zijn staart om één enkel klein vliegje te verjagen. ''Weet je Magnifico. Ik zeg het ook niet vaak maar ik ben zeker ook blij dat ik jou ontmoet heb.'' Sprak hij rustig en kalm.

Ze keek even naar de lucht, het was nu wel wat donkerder geworden, maar hier weg wilde ik niet. Ze schudde even haar manen en brieste zacht. In de ogen van de witte hengst zag je een leegte, alsof er wat miste. Zelf had ze dat natuurlijk ook, hij miste dan ook zijn ouders en zus, maar toch leek het anders. Anders dan bij haar. Ze brieste nogmaals. Toen zij Remember weer wat. Ze lachte even kort. "Ja, dat is wel zo ja." Een grijns stond even op haar gezicht en haar staart kwam tegen haar flanken aan. De lucht voelde steeds koeler aan, maar het deerde haar niet. Toen hij zei dat hij het ook blij was dat hij haar ontmoette glimlachte. Ze voelde zich een klein beetje speciaal. "Zijn we allebei blij." Ze glimlachte opnieuw. Omdat het buiten donker was, kleurde haar vacht ook donker. Eerst nog in de zon glansde het, en leek het lichter dan het in feite was. Nu was het donkerder en dof geworden. Weer wisselde ze van achterbeen, het ging dit keer wat langzamer, maar het was ook om je te ontspannen, en ze ontspande zich zeker. Haar ogen dwaalde een beetje af op de omgeving, niet dat ze iets bijzonders opmerkte. Toen keek ze weer naar de hengst.

Remember keek even rond. Op zoek naar een goede plek om te schuilen en waarschijnlijk ook te slapen. Hij schudde zich uit en greens. ''Inderdaad zijn we allebei blij.'' Zei hij kalm. Het was duister, en begon steeds meer moeite te kosten om goed te kunnen zien hier. Het gekletter van de watervallen wees als enige je de weg. Als enige. Remember schudde zich uit en zei zacht: ''Kom. We kunnen beter een slaap en schuil plek zoeken.'' Vervolgens draaide hij zich om. En liep door. Naar een grot waarin ze konden overnachten. Hij schudde zich uit en greens. De grijns verdween weer van zijn smoel. Rustig liep hij door naar de grot. Langzaam stapte hij ern. Even gaapte Remember en vervolgens plofte hij tevreden neer op de grond.

Ze grijnsde zelf ook. Het was inderdaad erg donker geworden, de watervallen hoorde je nog kletteren, en de eerste nachtdieren werden wakker en kropen uit hun holletjes. Toen Remember zei dat we een schuil en slaapplaats moesten zoeken, knikte ik en wandelde achter hem aan. Toen we bij een grot aankwamen aarzelde ik even, maar toen ik zag dat Remember gewoon naar binnen liep, liep ze achter hem aan. Ze glimlachte even en liet zich toen ook door haar voorbenen zakken. Al snel plofte haar achterhand ook op de grond, ze lag een beetje op haar zij, naast Remember. Zelf vond ze de grot niet zo geruststellend, ze hield niet zo van wat krappere ruimtes, maar het was wel beter dan gewoon buiten liggen. Je hoorde het geruis van het water nog, maar nu kwam het zachter aan in je oren. Ze liet haar neus net iets boven de grond hangen en sloot haar ogen half.

Remember sliep half. Het was midden nacht. En Remember zat onder het zweet. Magnifico sliep blijkbaar. In ieder geval was ze stil. Remember keek op. Hij had net een verschrikkelijke nacht merrie gehad. Die van de ruzie. De grote ruzie. De ruzie waarvan Remember dat litteken had gehad. Hij stond op. Liep een beetje rond buiten. En ging daarna weer in de grot liggen. Langzaam viel hij weer in slaap.


Een klein veulentje een witte. Speelde met een klein bruin veulentje. Zijn zusje. Het was heerlijk.

Het was ochtend en de zon stond al aan de hemel. Remember zweette niet meer. Hij dacht even na waar hij was. Maar wist het al snel weer. Even richtte hij zijn blik op Magnifico. Ze leek een beetje op Arwen. Het bruine veulen....

[flut]

Ze werd wakken door de zonnestralen die over haar gezicht streelden. Ze opende haar ogen en knipperde er even meer. Ze lag op haar zijde en rolde nu naar haar buik toe. Remember was ook al wakker, hun blikken kruisten zich toen ze ook naar hem keek. "Hee." Mompelde ze slaapdronken en schudde even met haar manen. Daarna liet ze weer haar neus op haar benen steunen en brieste even. Ze bleef liggen, want erg wakker was ze nog niet. Wel voelde ze haar keel prikken. Dorst, dacht ze. Ze was nog steeds aan het overwegen of ze nou op moest staan of blijven liggen. Ze besloot toen op te staan, het water zou haar ook wel wakken gaan maken. Ze hief haar hoofd en strekte haar voorbenen voor haar uit. Ze gooide haar gewicht ophoog en zette haar voorbenen onder haar lichaam. Vervolgens gooide ze haar achterhand omhoog, waardoor ze stond. Ze schudde zich even helemaal uit, omdat de aarde van de grond op haar vacht was gaan zitten, en kriebelde op haar huid. "Ik ga even wat drinken." Zei ze tegen Remember. "Ga je mee, ik ben anders zo terug." vervolgde ze. Ze liep toen de grot uit, zodra ze buiten was glansde haar vacht in de zon. Vervolgens stapte ze traag richting de watervallen, die ze van veraf hoorde. Toen ze aankwam bleef ze aan de waterkant staan en liet haar neus in het koude, snelstromende water zakken. De stroming was redelijk sterk, maar licht genoeg om je neus er zonder problemen in te laten zakken. Ze dronk een paar tegen water, voordat ze haar hoof hief. Waterdruppels vielen van haar lippen weer in de rivier.

De zonnestralen schenen fel. Remember was al wakker. En hoorde een slaapdronken mompelende stem. ‘’hee,’’ ’’Hee.’’ Waren Remember zijn woorden terug. Hij schudde zich uit, en liep mee. Rustig knikte hij. Eenmaal bij het water, zette hij zijn voorbenen in het water. En Langzaam dronk hij grote teugen. Vervolgens zwiepte hij met zijn staart. Rustig bracht hij zijn hoofd weer omhoog. En schudde zijn hoofd. Hij zuchtte en dacht na. ’’Ik kan er niet meer tegen!’’ Riep hij opeens uit. Waarom kon hij niet een keer liegen? En een keer niet eerlijk zijn? Waarom had hij dan altijd een afschuw aan zich zelf? Hij vertrouwde Magnifico. Was blij dat hij haar tegen gekomen was. Remember zuchtte en zei: ’’Ik ben niet helemaal eerlijk geweest. Ik vertrouwd je. Waarom kan ik het niet zeggen.’’ Remember richte een blik op zijn linker voorbeen. Waar een groot litteken gevormd was. Eigenlijk wachtte hij totdat Magnifico zou vragen wat er aan de hand was. Maar hij kon niet langer meer. ’’Ik ben mijn zus om een andere reden kwijt. Ik.. Ik heb haar verlaten toen ik nog twee was. Sultan was toen al lang weg. Na een lange en eenzame tijd kwam ik bij een gezin terecht die mij hartelijk ontving. Ik kon het goed vinden met de zoon die ik beschouwde als mijn broer. Maar langzaam kwamen er oneenigheden en kregen we ruzie. Hij was groter en sterker dan ik en soms liep het uit tot vechten. Zo sukkelde het maanden voort en uiteindelijk heb ik een grote ruzie met het gezin gehad. Toen ging ik hier naar toe.’’ Eindelijk. Eindelijk kon Remember dit verhaal een keer vertellen. Eindelijk kwam het uit. Al zolang wou hij dit vertellen aan iemand. Alleen Arwen en Sultan wisten het tot nu toe. En nu Magnifico ook dus. ’’En jij?’’ Remember was alweer helemaal vergeten dat hij het verhaal van Magnifico al gehoord had. Maar goed dat was nu eenmaal zo. Hij was nu echt blij. Blij dat hij dit verhaal eindelijk had vertelt. Remember schudde zijn hoofd. Ging heel even in het water liggen. En rolde. Toen hij opstond schudde hij zich meteen uit. Dat was even verfrissend. Het was fris buiten. De felle zon stralen, waren er veel. Maar gaven niet veel warmte, vooral licht. Remember zijn vacht glansde in de zon. Terwijl hij rustig en geduldig op antwoord wachtte. Remember straalde nu een en al vriendelijkheid, warmte, en kalmte uit. Re genoot van het frisse windje. En het zonnetje. Iets wat zijn leven perfect maakte nu. Bij een aardig paard, de rust van de watervallen. Het frisse windje, en de felle zon. Hoewel als die minder fel was geweest hij toch helemaal perfect was geweest

Ze schrok van de woorden van Remember. Hij riep dat hij erniet meer tegen kon. Haar hoofd vierde overeind en ze keek de hengst aan. Toen vervolgde hij zijn verhaal, hij zei dat hij niet eerlijk was geweest, dat hij haar vertrouwde. Toen zijn hoofd naar het litteken was gericht schrok ze opnieuw, deze had ze nog niet opgemerkt. Ze was even helemaal verstijft, toen ze net wilde vragen wat er aan de hand was ging hij zelf weer verder met praten. "Wat zou dat vreselijk zijn geweest.." Mompelde ze zacht. Ze keek de hengst weer aan en toen hij "en jij" vroeg keek ze naar de grond. "Mijn verhaal klopte ook niet helemaal. Mijn ouders zijn niet zomaar gestorven, ze zijn vermoord, vermoord voor mijn ogen, en ik kon niks tegen ze doen. Ik was enkel een jaarling, en dat monster, dat zwarte monster toonde geen genade en liet zijn hoef op hun slapen neerknallen, ze waren gestorven, zo snel. Eerst deed hij mijn vader, en de kreet die mijn moeder uitgilde zal ik ook nooit vergeten. Mijn zus was toen al weg, ze had de kudde verlaten omdat ze het niet langer aankon tussen die slechte paarden, en ik bleef alleen achter. Toen heb ik vier lange jaren alleen rond gezwerfd, totdat ik hier aankwam." sprak ze uit, de tranen kwamen, ze kon ze niet meer tegen houden, hoe zwak ze zich nu ook maar voelde. Ze keek weer naar de grond en snikte zacht. Ze liep toen net als Remember ook naar het water en liet haar voor benen erin zakken en haar neus ook, het koelde af en friste op, langzaam stopte de tranen en een zucht kwam haar keel uit. Ze stapte het water wer uit, en schudde zichzelf uit.

Remember schudde zijn hoofd. Dat móet gewoon vreselijk zijn geweest. En waarschijnlijk was het dat nu nog steeds. Dat merkte de witte hengst wel. Tranen rolden over de wangen van Magnifico. ’’Wat.. Wat verschrikkelijk vreselijk.’’ Zei Remember. Hij meende het duidelijk. Maar ging er niet verder op in om de sfeer nog meer te verpesten. Wat al iet wat moeilijk ging. Remember merkte dat de tranen bij Magnifico stopte, en dat ze een zucht slaakte. Remember brieste en zuchtte ook een maal. Hij zwiepte met zijn staart. En voelde iets. Het deed pijn. Van schrik bokte hij hoog. Remember lachte even om zijn eigen ‘verschijning’ en schudde zijn hoofd. Hij keek Magnifico aan, en zuchtte. Langzaam verzonk hij in zijn eigen gedachte. Door een brom vlieg die langs kwam zoemen schrok hij wakker. ’’Maar weetje er is ook goed nieuws.’’ Zei Remember warm, vriendelijk en kalm. ’’Dat is, dat je hier weer over nieuw kan beginnen. En nieuwe vrienden maken.’’ Zei hij rustig. Remember sloot zijn ogen voor even. En zuchtte. Daarna deed hij zijn ogen weer open. Zijn oren stonden nog steeds ver en vrolijk naar voren gespitst. Zijn hoofd stond ook normaal. En zijn ogen spraken boekdelen, net als vele delen van zijn houding. Rustig zette hij zijn achter been op rust. Richtte nog één blik op zijn linker voorbeen en het grote litteken wat daar gevormd was. Daarna keek hij weer naar Magnifico.

[ ik hoop dat je hier wat mee kan. ^^ ]

Ze keek de hengst aan en schudde even met haar hoofd om de tranen weg te schudden. Ze hoorde wat hij zei, en zuchtte even. "Het erge is dat ik niks kon doen, en alleen maar kon toekijken. Ik durfde niks, en liet het gewoon gebeuren. En nu ben ik er nog als enige." Ze zuchtte. "Maar laten we het er maar niet meer over hebben, hier word je kapot van.." Ze keek even naar de rare actie van Remember die een gekke bokkensprong maakte. Een waterig glimlachje kwam eruit. Ze wist zelf de oorzaak van de actie niet, maar het zag er wel grappig uit. Haar staart zwiepte tegen haar flank, omdat er een vlieg op landde, ze liet niet vaak alleen haar huid trillen, maar deed het meteen met geweld. Ze haatte kleine vliegbeesten, dus was er niks beters dan ze gewoon wegjagen en hopen dat ze niet weer direct terugkwamen. De vlieg die ze wegsloeg kwam ook niet meer terug, maar vloog over de rivier heen, op zoek naar iets waar hij weer op kon landden. Toen zei Remember weer iets, goed nieuws. Haar oren waren naar voren gericht, ze was benieuw wat hij zou gaan zeggen. Hij zei dat ik hier weer opnieuw kan beginnen, nieuwe vrienden maken. "Dat kan wel Remember, maar het is zo lastig om je verleden achter je te laten. Het zal voor altijd in je geheugen gekerfd zijn, niemand kan zo'n gebeurtenis vergeten. Ik moet wel een nieuwe start maken, maar het zal nooit als vroeger zijn, dat weet ik. Ik moet ermee leren leven, ik heb het al geleerd, alleen is die gebeurtenis mij altijd meester gebleven. Ik kan niet de baas zijn over mijn gedachten, al zou ik dat zelf wel graag willen." Ze zuchtte, een nieuwe start moest, de nieuwe vriend is al gelukt, en ik zou geen betere vriend kunnen wensen.

Remember schudde zijn hoofd uit luisterde aandachtig naar de woorden van Magnifico. Ja dat is wel erg. ’’Dat is een goed idee.’’ In zijn hoofd begonnen zijn breinen meteen te stormen en te stormen. Maar niks bracht hem op een idee. Na zijn rare actie werd Magnifico bestoken door de vliegen. Vervelende rot beesten ook! Hij shcudde zich uit. EN wachtte af. Uiteindelijk begon Magnifico te praten. ’’Het is inderdaad lastig. Maar wie niet probeert wie niet wint zoals ze dat zeggen.’’ Zei Remember met een grijnsje rond zijn wit grijze smoel heen. Hij schudde zich uit en vervolgde: ’’Ik denk dat je het niet heel heel heel graag wilt. Als je iets héél graag wilt dan lukt het wel. En zeker met je gedachte hoor.’’ Zei Remember kalm. Dit was iets wat Magnifico moest weten. Maar nog belangrijker ze moest erin geloven!


[flut!]

Wat een opluchting, ze had haar hele verhaal kwijt, bij iemand die ze eigenlijk nog niet zo heel goed kende, maar ze wist dat hij te vertrouwen was. Toen hij vertelde wat hij te zeggen had schudde ze lachend haar hoofd, maar het was zeker niet beledigend bedoeld. "Je zegt het zo makkelijk Remember, maar je weet wat ze zeggen, makkelijker gezegt dan gedaan." Nogsteeds stond er een vreemde grijns op haar smoel die ze er later af schudde. Ze wilde het wel graag, maar het lukte gewoon niet. Misschien hadden haar gedachten besloten dat ze baas bleven, en die macht niet kwijt wilde raken. Was het maar zo makkelijk. Ze hief haar hoofd en hoorde een geluid, een soort geruis. Haar spieren spanden zich aan en keken naar de plek waar ze het geluid had gehoord. Haar oren waren wantrouwend in haar nek, maar toen vloog er een vogel op, had ze zich druk gemaakt om niks. Fijn, weer typisch wat voor haar.

-ook flut-