Nothing in the water

Langzaam draafde ze aan. Ondanks dat er overal, en dan ook echt overal sneeuw lag. Was het hier heet, bloedheet. De vacht van Streya was dit keer niet nat van de sneeuwstormen, en de regens. Of de gewone sneeuw vallen. Dit keer was die nat van de vreselijke hitte. Dit was het gebied van de slechte. Dit was het gebied van Valkyrie, het gebied van Horcrux. Om beter te zijn, het gebied van Deina, die ze al eens eerder ontmoet had. Ze zeiden dat ze hier niet veilig was. Ze zeiden dat als je hier niet dood ging aan de hitte. Het wel was van de slechte die hier overal en nergens verspreidt waren. Ze zeiden dat ze je wegjagen, alsof je een vogeltje was. Ze zeiden dat ze je wegjagen, hoe dan ook. Dat ze je anders zouden vermoorden. Ze zeiden dat als je er eenmaal in gegaan was, je er niet meer uit zou komen. Je zou er niet meer zo uitkomen zoals je er in ging. Dat was wat ze zeiden. Wat alle paarden zeiden, alle paarden die niet in een van de kudde's zaten. Streya geloofde ze niet. Zelfs als ze ze geloofde, zou het haar nog niet er van weerhouden. Hier eens eventjes op bezoek te gaan. Eens eventjes te kijken, wat de wannabes en de echte slechte van tegenwoordig haar te bieden hadden. Ergens miste ze de tijden in haar vorige gebied. Waar Streya zelf aan de macht was. Maar toen brak dat idiote virus uit. Het virus van striem, zoals Streya het noemde. Iedereen die er door werd besmet, werd vreselijk oud opeens. Ze konden niks meer, alleen maar staan. Ze konden niet meer praten, ze konden amper ademen. En zo gingen ze een pijnlijke en vreselijke dood tegemoet. Streya zelf was snel genoeg weggegaan. Ze schudde haar zelf uit. Een sterke geur kwam in haar neus terecht, sterker dan de twee kudde geuren die er hingen. Haar mondhoeken krulde heel eventjes kwaadaardig op. Toen stonden ze weer strak. Nu zullen we het meemaken. Flitste er door haar gedachte heen. Haar blik was moordlustig en kwaadaardig. Haar hoofd had ze fier en trots in de lucht geheven. Trots liep ze op het paard af. Eens zien wat die te bieden had. Wat die Streya voor een lol kon geven. Ze stopte voor het wezen. Het was slecht dat was duidelijk, de rest was niet duidelijk. Streya zwaaide uitdagend met haar staart. Ze had wel eens behoefte, met een fikse ruzie met een echte slechterik. Zo eentje, waarbij de meest nieuwe scheldwoorden aan bod kwamen. De meeste waren dat soort scheldwoorden, die Streya maar al te graag in haar woordenboek wou opslaan. De gene die ze zeker te weten moest onthouden. Ze snoof eventjes, en stampte met haar hoef op de grond, om het dier te laten weten dat ze niet van wachten hield. En dat ze zelf ook zeker te weten niet van plan was om te beginnen met praten. Streya haar littekens waren goed te zien in het felle licht van de zon. Ze had het warm, maar ze was hier pas heel eventjes. En de dorst was bij haar nog niet toegeslagen. Ze zou wel eens zien of wat ze zeiden allemaal waar was. Streya moest toe geven dat de meeste die dat zeiden goed waren. Maar er zaten enkele neutrale in en enkele slechte. Streya miste de tijden van de echte slechten zeker. Inmiddels was het tegendeel bewezen, dat niet alle slechten haar weg jaagde uit het gebied van de Horcrux en de Valkyrie. Maar misschien... Misschien was deze merrie wel geen echte slechte geweest? Streya twijfelde, ze twijfelde enorm. Een geur kwam in haar neusgaten terecht. Haar tong gleed eventjes langs haar mond. Inmiddels was ze al aardig wat paarden tegengekomen. En pas één goede. De rest waren echt slecht, of dachten dat ze slecht waren. Streya was er maar vier tegengekomen die écht slecht waren. Misschien was het wezen dat naderde wel een écht slechte. Dan zouden het er vier worden. Langzaam zag ze een veulen naderen. Streya draaide haar hals eventjes, om het veulen dat zij nu opleidde een blik te geven dat die achter een van de reusachtige rotsen moest gaan staan. Hij gehoorzaamde kalm, en ging daar staan waar niemand hem kon zien, en waar hij alles op en top kon horen én zien. Kalm keek ze toe hoe het wezen naderde. Zonder zelf ook maar één keer één poging te doen om iets dichterbij te komen. Uiteindelijk boorde haar ogen zich in die van het merrie veulentje. Kalm zwaaide Streya met haar staart. Wachtend op een begin woord van de merrie.


~DJUNA!~

Een zwarte jaarling merrie bewoog zich voort. Haar vacht blonk als een spiegel. Haar vacht was mooi onderhouden, beter dan de meeste slechte paarden deden. Toch ontbraken de vechtlittekens niet. Djuna wou liever geen littekens...Het was een teken van zwakte. Een teken dat je vijand je heeft kunnen toetakelen. Een teken dat je je niet goed verweert had. Elk litteken was bedoelt om van je fouten te leren. Elk schrammetje kon je hoe dan ook vermijden. Elke bloeddruppel die je verloor was een levensles. Djuna had dat al door, en was haar bezig gaan houden met:ontwijken. Toch vocht ze niet voor op te vallen. En ze vocht al zeker niet op commando. Ze vermoorde niet voor het plezier. Ze vermoorde omdat het dier er zelf voor koos om vermoord te worden. Hoe dan ook... als je in een gevecht zat kon je er nog altijd ervoor kiezen te winnen of niet. Je kon je vechttechnieken verbeteren, en zo was er kans op dat je overleefde. Was je niet slim of sterk genoeg werd je van je leven beroofd, zo zat het leven in elkaar. Dat je nu door poema's word vermoord, of door soortgenoten, het miek geen verschil. Djuna bleef door vechten, en na haar weten was ze nog niet dood. Terwijl er al veel paarden door haar waren vermoord. Djuna was nog niet sterk, maar ze was slim. Ze had de gene van de wel bekende: Trust. De beste vriendin van Deina geweest. Trust stierf bij de geboorte van Djuna, en Djuna had haar moeder altijd al een zwakke merrie gevonden...Tot ze met Deina was gaan praten. Deina vertelde dat Trust had mee gevochten met een zwaar gevecht toen ze hoog drachtig was. Ze had haar leven opgeoffert voor Deina, en in ruil had Deina haar opgevoed. Djuna had haar schuldig gevoelt dat ze de eer van haar moeder naar de knoppen had gehaalt. Maar ze zal het bewijzen dat ze het waart was, Trust's genen te dragen. Zelfs Zephyr zei dat Trust een goede krijger was. En van Zephyr zou je zoiets niet verwachten. Zephyr was de meest gevreesde fries van Dream Horses en was Djuna's held. Djuna had met Zephyr zij aan zij gevochten tegen een roedel wolven. Dat moment zou ze nooit meer vergeten. Djuna stapte verder en kwam bij de woestijn aan. Geruchten werden verspreid ... maar Djuna had niets te vrezen hier. Ze was de dochter van een bekende mustang, en de pleegdochter van de witte fries Deina. Een zwart gedaante vulde haar zicht en even bleef Djuna rustig staan, ze staarde naar de merrie die haar lichaamshouding veranderde. Ze was ongeduldig. Djuna was niet zoals andere. Ze was...gewoon anders. Dat toonde de bliksemschicht op haar hoofd al. Djuna wou de merrie eerst gewoon negeren. Maar stapte er toch naar toe. De merrie was groter dan haar, en waarschijnlijk groter dan hoe groot zij in werkelijkheid zou worden, maar dat maakte niet uit. Djuna zou hoogstens 1.50 worden, maar ze zal een breed gespierd lichaam hebben. Als ze bleef trainen ten minste. Djuna had haar oren in haar nek gelegd, maar niet aangedrukt. Ze had het andere veulen al lang geroken. "Ik veronderstel dat je een slecht paard bent? Anders kan je beter oprotten." Zei ze zodanig zoet dat het vals klonk.

Sorry voor spelfouten én voor flut postje

De jaarling merrie die naderde rook sterk naar de Horcrux. Blergh.. Weer zo'n Horcrux freak. Streya snoof eventjes, haar oren naar achteren gericht, soms ruste ze eventjes in haar dikke manenbos. De jaarling naderde, en was eerst duidelijk van plan Streya te negeren. Het wezen was duidelijk niet van plan haast te maken, en stapte op haar dooie akkertje naar Streya toe. Streya snoof woest, ze was niet bepaald een wachter. Na een paar minuten was het wezen genaderd. Streya nam alles in haar op. Het bliksem vormige tekentje op haar voorhoofd. Haar bouw, en schatte het wezen zo'n één jaar oud. Streya moest licht naar onderen kijken om de kleine merrie te bekijken. Het wezen voor haar begon te praten. Streya boorde haar ogen in die van de merrie. Luisterde aandachtig naar de woorden van de merrie. Trok heel eventjes haar wenkbrauw op. De merrie kon hier niks uit op maken. Zelfs de meest erge wannabe had 'ja' gezegd. Maar goed, ondanks dat Streya geen wannabe was, knikte ze eventjes. Als antwoord. Ze bekeek het veulen nog maal goed. Daarna ruste de ogen van Streya - met een kwaadaardige gloed erin in de ogen van de jaarling voor haar. ''Wat moet je?'' Sprak Streya vals, met haar pure, melodieuze, kwaadaardige en moordlustige stemgeluid. Eentje waarvan de meeste de rillingen kregen. Haar naam werd met angst uitgesproken in het gebied naast Dream Horses. Daar waar zij weer aan de macht zou komen. Daar waar zij ooit de macht had. Daar waar de paarden haar vreesde, haar haatte, haar aanboden. Daar waar ze alles verwoest had, gezinnen, families, kuddes, groepen, hengsten, merries, veulens. Daar waar zij meedogenloos aan de macht gekomen was. Streya mepte met haar staart tegen haar flanken. Hopelijk kwam de lente snel... Dan zou het warmer worden, dan zou Streya niet vergezeld worden met de vreselijkste kou die ze ooit had meegemaakt. Als ze buiten de woestijn kwam ten minste. Maar de laatste tijd zocht Streya steeds vaker haar rust en stilte in de schaduwen van de rotsen. Waar het best koel was in vergelijking met de andere plekken van de woestijn. En soms, wanneer ze mazzel had kon ze water vinden onder de stenen. Of zag ze een klein, bíjna uitgedroogd plasje water liggen. Dan dronk ze zoveel als ze kon. Maar zelfs dan was ze soms uitgedroogd.

Het veulen leek rustig. Strak keek ze voor haar, door de merrie heen. Eigenlijk...Ze had hier totaal geen zin in. Ze had nog veel te doen. Trainen, Nog eens met Zephyr praten, Trainen, trainen, vechten en Trainen. En wat deed ze nu? Staan, bij een merrie die dacht een slecht paard te zijn. Bij die gedachten draaide ze met haar ogen. Zelfs sommige goedzakjes durfde hun eigen: Slecht te noemen. Slecht zijn was meer dan durven doden, en de duivel aanbidden. Slecht zijn was meer dan oren in je nek leggen en iemand stampen geven. Slecht was je gewoon, daar werd je mee geboren. Djuna kende elk slechtzakje -die bekent waren- in Dreamhorses, tenminste de meeste. Fawn, Deina, Zephyr, Cobrazarao, Azacar,.... Ze kende deze merrie niet... Dus ze was niet bekend. Tenminste niet in Dream Horses. Djuna vreesde haar dan ook niet. Ze toonde dan ook niet zo snel respect, wat ze wel bij Zephyr had laten zien. ''Wat moet je?'' Reageerde de merrie bruut. Djuna haalde diep adem. En keek haar bitter aan. Het was niet de bedoeling haar schrik aan te jagen. Ze had gewoon zo'n teut. "Ik moet niks van niemand." *Voze merrie zei ze grettig. Dat 'voze merrie' had ze maar niet uitgesproken. Ze kon er niet tegen dat er zo tegen haar gesproken werd. Maar toch, ze was niet snel kwaad te krijgen, maar schelden was ze de beste in. Maar dan had je het probleem dat de meeste je nog niet eens begrepen. Ze rook aan de merrie dat ze ook Zephyr kende. Ze trok een wenkbrauw op. Zou Zephyr haar hebben weg gejaagt? Of was ze dan toch slecht genoeg om een normaal gesprek met Zephyr te kunnen maken? Acht wat maakte het Djuna uit. Ze keek de merrie aan, maar wist geen woord te zeggen. Ze was dan ook geen babbelaar, en ze wist niet of de merrie echt slecht was. Waarschijnlijk zo'n type dat dacht een heerser te zijn. Djuna zou nooit iemand anders volgen dan de paarden die zij Slecht noemde. En dat waren maar 3 paarden. En 1 ervan kon ze niet meer volgen. 1 ervan was Deina en de andere was de O zo bekende Zephyr. Djuna keek echt op naar Zephyr. En ze wist dat ze veel te danken had aan Zephyr. En dat respecteerde ze van hem. Djuna en Zephyr hadden zij aan zij gevochten, maar grotendeels had Zephyr Djuna gered *. Ze had veel van Zephyr geleert toen, en ze stond versteld dat hij nog zo fier kon rond paraderen terwijl hij bewijze van spreken in flarden was gebeten. Dat... kon je van weinigen zeggen. Dat...Dat noemde ze: Karakter hebben. Dat noemde ze slecht zijn. Vechten tot je bijna doodbloeit, overleven en dan verder gaan alsof er niks gebeurt was. Geen gevoelens tonen, geen wezen vrezen, geen genaden. Djuna haar ogen keken vast beraden voor haar en ze wist dat de merrie meteen weer iets te zeggen had. Het maakte haar niet veel uit wat ze dachten over haar. Het enige wat ze wou was overleven, bijleren en respect. Ze moest niet persee macht. Ze wou als een zuster -voor slechte paarden- gezien worden. Inwendig dieren vermoorden, maar iemand moest het haar leren. Of zou dat haar gaven zijn? Ze dacht aan het veulen die ze de dood had ingejaagt, die levend werd verslonden door wolven, omdat ze zoveel schrik had van Djuna.

*gezicht
*Vuil
*Lees: Fire in the eyes

Flut Maar dat betert wel xp Ps niet op men spelfouten letten pleas

Kalm keek ze de merrie voor haar aan. Ze rook licht naar Zephyr. Maar Streya negeerde het. Ze zou er later wel opkomen. Zephyr was de tweede echt slechte die ze tegengekomen was hier. En tot nu toe ook de laatste. Want immers was de rare merrie met het hertje voor Zephyr geweest. Streya zwaaide met haar staart. Ze nam de merrie nog maal in haar op. Daarna boorde ze haar ogen weer in die van het wezen voor haar. Streya mepte nogmaals met haar staart, wat voor een lichte tocht stroom zorgde. Ze zette een pasje naar achteren toe. Luisterde naar wat de merrie te zeggen had. Knikte enkel en alleen. ’’Dan had je me net zo goed alleen kunnen laten zodat ik weer verder kon met mijn plannen naar macht, want hoewel ik het nu al heb, moet je toch wat plannen maken van te voren.’’ Sprak ze kil en emotieloos. Waarscchijnlijk zou de merrie haar niet geloven, maar Streya sprak de waarheid. En de merrie voor haar zou moeten weten, dat wannabe paarden geen macht kunnen hebben. Alleen maar op wannabe paarden. En als er ooit maar één gebied zou komen met alleen maar wannabe’s dan zou dat erg knap zijn. Streya haar tong gleed eventjes langs haar lippen. ’’Wie ben je?’’ Vroeg Streya kalm. Aan de merrie voor haar de eer te bepalen of Streya zoiets teers als haar naam mocht weten. Maar enkele kregen Streya haar naam te weten. Alleen de echt slechte. Wat er tot nu toe maar twee waren. Die dus al eens waren gezegd. Zephyr, Aaliyah…

Flutje

Als je sommige dingen niet kan lezen moet je het heel eventjes selecteren.

Djuna keek haar doordringent aan toen de merrie aan het spreken was. Ze knikte traag en bijna onzichtbaar. "Dan wens ik je terrecht succes, merrie. Het is niet aan mij om te zeggen dat je macht hebt gehad, want ik ken je niet, en weet niet waar je gewoont hebt. Maar Dream Horses bestaat al generaties lang. En is moeilijker over te nemen dan welk gebied dan ook. Je zult Fawn, Deina,Azacar en vooral Zephyr als concurentie moeten zien.En je zult voor te beginnen een leider moeten worden. Op zijn minst een bekende slechte merrie, of een bekende Béta. Zonder een titel ga je niet ver komen. " Djuna Sprak rustig, maar toch was haar stem hees. De merrie maakte al wat meer indruk op Djuna. En Djuna had niks te geloven want ze kende de merrie niet.De merrie vroeg om haar naam. "Ik ben de dochter van de wel bekende dochter Trust, en de pleegdochter van diens beste vriendin Deina. Ik word Djuna geheten, merrie. Nu je mijn naam kent, wie ben jij?" Djuna was geen wannabee. Ze moest alleen nog veel leren, welke jaarling niet? "Weet je. Zorg eerst dat je volgers hebt, dat je mee doet aan oorlogen. Zo ga je meer paarden aan jou kant krijgen, en zo kan je stap voor stap hoger komen. Ik ben een veulen, en ik weet al hoe je populairder word. Dus jij moet dat zeker kunnen hea. Maar ach, ik moest je laten...Dus... Eindigt hier ons gesprek?" Djuna wist hoe ze nieuwsgierigheid naar boven kon krijgen bij paarden, ze wist hoe ze respect kon krijgen. Ze was een slimme jaarling, dat kon niemand ontkennen. Maar het was kwesti van nadenken. Ze stond op punt zich om te draaien en weg te gaan, maar ze wist dat de merrie meer wou weten, en haar terug zou roepen. Zo niet...dan was dat zo...

''Deina zie ik niet als concurrentie, en Zephyr ook niet. De andere twee ken ik niet.'' Djuna knikte. Djuna wist dat als je een heerser wou worden dat er uiteindelijk er maar 1 heerser kan zijn. Op begin kunnen ze met meerdere leiden, maar daarna bedenken ze zich dat er eigenlijk maar 1 leider kan zijn, en dan vormen zich oorlogen tussen de leiders. Dus eigenlijk...Elk paard is concurentie. Djuna had dan een minder moeilijk doel. Ze wou gewoon een hogere rang, ze wou een zuster zijn van slechte paarden. Ze wou met respect behandelt worden, maar een leider...dat wou ze nog niet zijn. Niet omdat ze zwak was, maar ze wou al die verantwoordelijkheiden die erbij hoorde niet op zich nemen. Daar had ze goed over na gedacht. Wat weinigen deden. Leider van DH zijn zou leuk zijn, maar je moest je met meer dingen bezig houden dan alleen met je macht spelen. Als je dan iets verkeerd deed, keerde iedereen tegen je. ''Macht kan ook vanuit andere gebieden komen. Het ligt naast Dream Horses.Daar word mijn gefluisterd, met angst uitgesproken. Streya word ik daar genoemd.'' Hmm het leek niet zo'n paard die der naam aan iedereen bekend maakte. Op zich maakte het niet zoveel uit. Als je je naam uitsprak tegen een goedzakje, en die eens serieus schrik aan joeg was je naam bekend bij de goedzakjes, en zo werd je dan sneller gevreest. Dan was je weer een stapje verder. Djuna knikte. Tot nu toe viel de merrie mee, het leek geen wanabee zoals de meeste. Maar wat nog niet was kon nog komen."Streya, ik wil je de les niet spellen. Je doet ermaar mee wat je wilt. Maar als je over DH gaat heersen bv met Zephyr en Deina. Dan moet je toch beseffen dat er uiteindelijk oorlogen gaan komen. Er kan maar 1 heersen over DH. Meerdere leiders gaat gewoon niet. Jullie hebben andere plannen, en meningsverschillen. Dus iedereen is concurentie. " Djuna verschoot van haar eigen. Normaal was ze niet zo spraakzaam. Normaal zei ze maar een paar woordjes en was ze uitgesproken. Ach ja, dit was nu ook een interresant gesprek. En Streya was ouder, dus als Djuna goed oplette kon ze wat bijleren, ookal waren het maar kleine dingen. ''Volgens mij heb jij een van mijn volgelingen al lang opgemerkt.'' Djuna knikte. En wees met haar neus naar waar het veulen verstopt zat. "Ze verschool haar in de verkeerde windrichting. Waardoor ik haar meteen rook." Zei Djuna hees en emotieloos. Ze kende trucjes om aanwezigheid vast te stellen. En als je niet nadacht over waar je je ging verstoppen, kon Djuna je meteen vinden. ''Je lijkt me niet bepaald een Horcrux type.'' Djuna keek haar bedenkelijk aan. "Ik ben anders, ja." Zei ze met een heze stem. Haar stem veranderde mooi, en ze hoefde niet eens moeite te doen om aan te duiden bij welke soort ze hoorde. Djuna kon in tegenstelling tot andere slechte paarden, rustig blijven. Maar rustig blijven had niks te maken met goed/neutraal of slecht zijn. -Vergelijk Jane van twilight met Djuna.- "Ik wil dan ook geen heerser zijn, zoals de meeste wel willen. Het enige wat ik wil is een hoge rang zodat ik respect krijg. Ik wil de slechte leiders dienen. Vooral Zephyr. En als ik sterk genoeg ben, kan ik Zephyr dienen. Mijn droom is makkelijker uit te voeren, maar ik weet dat ik nog veel te doen heb. " Zei de zwarte merrie zelfzeker. Ze had de genen van Trust, toch was Trust makkelijker kwaad te krijgen, dus nu besefte ze dat haar vader een rustig maar toch een slecht paard moest zijn geweest. Haar ouders zouden trots worden op hun kleine Djuna. Djuna zou de rechterhand worden van de slechte leiders !