VIPMerle pakte Kai op en gelijk wou ze haar te hulp schieten wat ze ook deed ze tilde Kai iets meer op met haar hals en legde haar op de rug, eigenlijk wou ze de andere kant pakken maar Merle vroeg Saronse waardoor ze met respect voor de keuze van Merle een paar stappen weg zette. Saronse antwoordde dat hij tijd wou winnen. Gelijk sprong Ravena naast hem. ,,Ik hou ze wel eventjes bezig Saronse, ga jij Merle nu maar helpen.'' Sprak ze hem toe waarna ze een paar keer uithaalde. Aandachtig luisterde ze naar zijn plan soms knikte ze eventjes, maar eigenlijk had ze het veel te druk met wolven op afstand houden. Hier en daar sprongen er een paar naar haar toe en soms voelde ze er eentje in haar been bijten niet hard maar hij deed het wel. Eentje greep haar neus ze slingerde haar hoofd hard opzij waardoor het beest tegen de wand aanvloog en een hol geluid produceerde. Ze dacht dat ze eindelijk weg waren tot er uit hoeken en gaten weer andere wolven kwamen, hielden ze dan nooit op met komen?! Het leek alsof ze overal vandaan kwamen, allemaal gelokt door de geur van bloed. Ze wist dat het niet veel langer moest gaan duren of de eerste katachtigen zouden komen, en dan zouden ze pas echt problemen krijgen! Die wolven waren al lastig te verslaan die berg leeuwen al zeker! Hier en daar kwamen al lynxen uit hoeken tevoorschijn. Ze keek Saronse aan bij zijn woorden over rugdekking. ,,Ik dacht dat je het nooit zou vragen, maar we moeten nu opschieten. Ik heb zo het vermoeden dat zo dadelijk de eerste katachtigen zullen komen berg leeuwen enzovoort.'' Haar stem weergalmde hol door de bergwanden en ze wist niet of het door haar duidelijke aanwezigheid van haar stem kwam of dat het gewoon de geur van bloed was, maar ze had het gevoel een schim te zien van een of ander raar dier. Ze kon het niet direct plaatsen het was groter dan een wolf en had een andere kleur, ze wist niet of het verbeelding was geweest maar volgens haar was het er geweest en ze wist niet of het nou een wolf of niet was. Ze wist wel dat het geen wat daar was dreigend was en nu steeds dichterbij kwam. Langzaam liep ze achteruit, haar hoofd dreigend laag aan de grond en soms stoof ze naar voren, plots voelde ze een zwaar iets op haar rug terechtkomen en er prikte iets in haar vacht. Ze bokte en steigerde maar het beest wou er niet af het probeerde zelfs wanhopig in haar nek te bijten. Toen hoorde ze de stem van Saronse ze keek achter om en wist dat ze er nu in moest gaan maar wat dan met die wolf? Toen besloot ze, het was gekken werk dat wist ze zelf ook wel maar de enige oplossing die ze ze een twee drie kon bedenken de ingang van de grot was laag ze galoppeerde aan en stoof weg, toen net voor de ingang sprong ze omhoog haar rug of beter gezegd de wolf kwam met een klap tegen de wand en gleed langzaam van haar rug af snel schoot ze de grot in en kwam slippend tot stilstand. Met een blik achterom wist ze dat ze de grot inderdaad kapot moesten trappen ze draaide zich om en begon met alle krachten die ze nóg bezat, want ze was verdraaid uitgeput geraakt door dat gevecht met die wolven. Ze trapte en trapte het harde gebonk van haar hoeven die tegen de stenen wand trapte was duidelijk hoorbaar. Saronse hielp mee en beetje bij beetje stortte de wand in, eerst gewoon steentjes. Maar uiteindelijk hele brokken, tot ze een hels kabaal hoorde ze sprong naar voren en keek achter zich er was niets meer enkel een ingestorte wand. Ze hoorde het gekras van de nagels van de wolven maar het werd langzamer en uiteindelijk was het helemaal stil. Ravena stond nog eventjes na te hijgen, ze zag een pad, daarin zouden ze later gaan. Er was ook niet veel keus als ze hier niet wouden wegkwijnen. Ze schudde zich uit alweer op adem gekomen en keek de groep eventjes rond. Toen liep ze naar Kai, ze drukte haar neus tegen haar hals. ,,Gaat het een beetje Kai?'' Toen tilde ze haar hoofd op en liep een paar passen naar achteren ze konden haar beter maar eventjes laten rusten het was geen goed idee er met zijn allen omheen te hangen. Ze keek de rots even rond, dat werd honger en dorst leiden. ,,En dat is nou waarom ik een hekel heb aan hongerige wolven, ze geven echt niet op, domme beesten.'' Ze zette een paar passen de richting van de weg op en keek er eventjes in, ach nou ja waarschijnlijk zouden ze hier overnachten. ,,Het lijkt me verstandig hier te overnachten en morgen verder te gaan dat retourtje wolven was nog best vermoeiend volgens mij. Ik neem de eerste wacht wel, dat hebben jullie wel van me tegoed nadat ik als een of andere bange kakkerlak hysterisch weg begon te rennen.'' En zelfs na deze angstaanjagende gebeurtenis was haar droge en licht sarcastische gevoel voor humor er nog steeds.
~Volgens mij post ik iets te veel in dit topic in verhouding met de andere
~
~Volgens mij post ik iets te veel in dit topic in verhouding met de andere
~
). Dat was ze zeker niet aan het doen. Ze was dus zeker niet niets aan het doen, dus ze was iets aan het doen. Toen het hele groepje compleet was, kon ze een goed overzicht krijgen op de situatie. Hongerige wolven, een rustige Merle, een zwakke Kai,-en daarmee bedoelde ze niet zwak in sterkheid maar in gezondheid-, een dappere Saronse en een angstige Ravena, die wat minder angstig was geworden. Toen Saronse en de anderen elkaar aan het helpen waren, schoot Visual er vandoor, terug naar waar ze vandaan kwamen, om een van haar geweldige missies uit te voeren. Enkele wolven die ze tegenkwam beten haar toe, maar omdat ze te snel was, mislukte dit en konden ze een flinke klap verwachten. Toch kreeg ze menig wolf met haar mee. En nu de grote finale. Ze grijnsde. In het donker was zo weinig te zien. De wolfjes hadden geen schijn van kans met haar vorm van zien. Nee, niet dat ze blind was, maar zij had hoeven. Ze tikte extra hard zodat het geluid echode door de grot. Niet hier, niet hier. Ah! Ze had een plek gevonden waar zeker weten een dood einde was, oftewel een muur. Wat nu? Oh ja! Blijven rennen, die wolven concentreerden zich alleen op haar, terwijl ze de dichtstbijzijnde muur naderden bij iedere seconde. Blijven galopperen, en...stop! Ze gooide haar lichaam in de lucht, stootte zich met haar hoeven af tegen de muur en viel bijna achterover, maar voordat het onmogelijk was normaal te landen, draaide ze haar lichaam zodat ze weer recht stond. De wolven, die dit niet verwacht hadden, botsten al snel tegen de muur op. "Dat zal jullie leren, hondjes." zei Vis met een grijns, terwijl ze ervandoor galoppeerde. Maar al snel merkte ze de loerende poema's en bergleeuwen op, en besloot dat het veiliger was om terug te gaan naar de groep, ook voor hen, natuurlijk. Toen ze aankwam, hoorde ze iets over dat ze rugdekking moest doen samen met Ravena. Dekking! Haha, daar was ze al mee bezig. "Komt voor mekaar." Zei ze, eigenlijk in een redelijk goede stemming, op een toon alsof ze het hele plan had gehoord. Kuch, dus niet. Ze ging klaar staan, en zag dat zij de eer kreeg een waarschijnlijke heel sterke wolf aan te vallen. "Niet voordringen schat, er zijn genoeg Vissen in de zee." grijnsde ze, terwijl ze haar spieren aanspande. Ze liet haar hoofd zakken, schraapte met haar hoef als een wilde stier, en begon hard te galopperen, zodat haar voorhoofd tegen de flank van het beest kwam. Autsj, dat beest was zwaar, en groter dan de andere wolven. Noes, ze moest hier echt weg, en snel! Ze snoof. De tanden van de wolf blikkerden, en viel haar aan. In haar ooghoeken zag ze meerdere wolven de sprong maken. Oh, dus zij was de sterkste, de hoofdprijs? Na-ah, mooi niet. De wolf sprong nogal hoog naar haar nek, zij deed een stap naar links, en bokte tegen de wolven daar aan. Toen stapte ze naar rechts, en bokte tegen de wolven aan haar rechterkant. Het waren geen fikse klappen maar genoeg om die grote een tijdje alleen aan te kunnen pakken. Toen de wolf weer sprong, steigerde ze, en greep ze hem in zijn nekvel, wat geen pijn deed bij wolven, en slingerde ze het beest met al haar kracht tegen de overige wolven voor haar. Dat zal hen leren, samen aan te vallen. Ze hoorde Saronse's stem. "Ik moet gaan schatten, maar doe de groeten aan jullie volgende slachtoffers." Ze draaide zich om met al haar behendigheid toegepast,-geluk dat ze altijd haar rek en strek oefeningen aanhield elke keer wanneer de zon opkwam-, en galoppeerde achter Ravena naar binnen, om meteen haarzelf af te remmen tegen de muren. Dit moet de laatste klap hebben gegeven, zodat Ravena's wolf, en haar al herstelde achtervolgers onder een berg stenen kwamen te liggen. "Dat ging maar net goed." zei ze, nu pas realiserend dat ze met een iets te relaxte stemming door dit alles heenging. "Drie seconden later en die bergleeuwen hadden ons gegrepen." Ze wist wel hoe dat ging. Die leeuwen konden alleen de sterksten van hun soort aan, in topconditie. Zouden ze nooit overleven. Ze keek naar Kai, en zag dat ze geholpen werd door haar zus. ,,Het lijkt me verstandig hier te overnachten en morgen verder te gaan dat retourtje wolven was nog best vermoeiend volgens mij. Ik neem de eerste wacht wel, dat hebben jullie wel van me tegoed nadat ik als een of andere bange kakkerlak hysterisch weg begon te rennen.'' Visual voelde dat Ravena zich hier erg schuldig over voelde, maar had geen flauw idee wat er precies gebeurd was, dus liet het maar en ging er niet over door. "Overnachten is een goed idee." Gezellie, lekker logeren met z'n allen.
]