They are always with me {Saronse} OPEN

Zonnestralen verlichte de naalden van de grote naaldbomen. Er hing een zoete geur in de lucht. De naaldbomen zorgden ervoor dat onder hen duisternis aanwezig was. Hier en daar lukte het de zon haar warme zonnestralen tussen de openingen te schijnen. Gezang van vogels was sterk aanwezig. Hun liefdeslied werd steeds herhaald. De Taiga gebied was verschrikkelijk prachtig. De grond was bedekt met een zachte laag mos. Op sommige plekken waren er stukken vervuld met witte of gele bloemen. Dat hing er van af welke soorten mossen over de grond gebieden heersten. Alle dieren waren druk bezig met hun leven. Sommigen zochten partners, anderen maakten al nesten klaar. Zo ging het leven. Er klom een mooie jonge vos op een stenen heuveltje. Plots keek de reu op. Er schoot iets op hem af. Een zwart/witte schim vloog over de reu. Het dier vluchtte geschrokken weg. Ver weg van het gehaaste wezen. Het was Saronse. Hij leek voor zijn leven te rennen. Alsof een groep hongerige wolven achter hem aan zat. Maar dat was het niet. Hij vluchtte enkel van zijn problemen weg. Saronse zou zweren dat hij gek aan het worden was. Hij hoorde steeds stemmen in zijn hoofd. Hem waarschuwend. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden haastig alle kanten op. Saronse had vaak Minty in zijn dromen zien verschijnen. Ze had een bezorgde uitstraling en zei hem steeds. ''Je zult de zwakke vinden.'' Wat ze daarmee bedoelde? Daar had Saronse geen flauw benul van. Saronse zijn krachtige neusvleugels zogen op een regelmatige tempo veel zuurstof naar zijn longen. Zijn spieren rolden krachtig onder zijn gevlekte vacht. Zijn lange zwarte manen wapperden als een vlag. Een zachte wind die uit het noorden kwam streelden hem geruststellend. Saronse moest zijn gedachten gewoon verzetten. Vandaar dat hij in een rengalop door het Taiga gebied liep. Hij was hier nooit eerder geweest. Hij wist dus ook de weg niet. Maar ach, momenteel kon het Saronse totaal niet meer schelen. Plots leek hij een paard te zien. Die hij herkende... zijn vorige leider. Saronse remde heftig en keek nog eens goed. Maar er was niets te zien. Saronse keek fronsend om zich heen. Er ging een golf van schaamte door zich heen. Stel je voor dat zijn oude leider beter gezegd vijand te weten is gekomen dat Saronse gefaald was. Doordat hij een hele kudde verloren is geraakt. Saronse blies gefrustreerd. Waarom boeide hij zich eigenlijk? Saronse keek toen verbaast om zich heen. Toen merkte hij maar pas dat hij op een rots stond. Saronse keek naar beneden. Daar stroomde een kleine riviertje. Het schitterde prachtig in de zonnestralen. Saronse staarde toen voor zich uit. In gedachten verzonken. Het was heerlijk stil. Saronse was een nobele hengst. Hij gedroeg zich respectvol tegenover andere paarden. Wat voor rang ze ook hadden. Saronse was een speciale hengst. Met een krachtige kracht in zich. Saronse verbeelde zich dat zijn kudde daar beneden rustig zaten te drinken. Maar uiteindelijk verdwenen de figuren. Saronse moest geen dingen verbeelden. Dat maakte hem anders uiteindelijk compleet gestoord. Hij zal ze ooit wel vinden. Daar was Saronse heel zeker van.

Voor iedereen open die zin heeft om lekker te RPGen ^^

Langzaam liep ze voort, haar hoofd laag aan de grond en haar ogen die heen en weer vlogen zagen iedere beweging, ieder teken van leven. Haar oren waren licht naar achteren gericht. De lange halsketting met de twee symbolen eraan speelde wat met de wind. Hij sleepte bijna over de grond. De twee symbolen stonden voor haar karakter. De rode stond voor haar stille en afstandelijke aard. De paarse stond voor haar dappere en liefdevolle aard. Ze wist nog goed hoe ze hem gekregen had. Ze was vijf jaar geweest en ze had haar derde veulen ter wereld gebracht. Toen was ze nog bij de mensen. De vlammen hadden aan de stallen gelikt en zij was naar buiten geleid door haar baas. Die deed haar de hals ketting om. 'Bewaar hem goed, de rode staat voor je verlegen aard en de paarse voor je dappere en liefdevolle.' Had haar baasje haar toegesproken waarna ze haar halster had los geklikt en haar had weggejaagd en toen zelf weer de stallen in gerend was. Aphrodite had haar nooit meer de stallen uit zien komen. Toen was ze de halsband gaan koesteren en ze geloofde dat in de paarse de ziel van haar baasje verder leefde, in de dappere zijde. Want dapper dat was ze geweest. Aphrodite kneep haar ogen dicht, ze mocht niet meer verder denken aan het verleden, ze moest verder gaan met het heden. Ze had gereisd met de wind tot ze hier terecht gekomen was. Ze had het gevoel dat dit haar thuis was, haar volgende thuis. Waar ze een nieuw begin kon opstarten en verder kon leven in het heden, het verleden vergeten. De naalden prikte in haar gevlekte huid, haar lange manen met de witte strepen erin danste zachtjes door de wind, haar lange staart sleepte bijna over de grond en danste nu ook in de wind. de witte stukjes duidelijk zichtbaar. Ze had een aparte kleur, net als haar karakter was ze uniek. Ze was de droom, de liefde en de vrede, ze stond buiten het leven. Maar leefde tegelijkertijd meer dan wie anders. Een hengst, ook een paint hengst kwam in haar zicht. Aphrodite liep er langzaam naar toe, ze zweefde bijna over de grond in plaats van te lopen. Haar staart danste zwierig achter haar aan. Voor de hengst stopte ze. De halsketting werd ligt naar achteren getrokken door de wind. Ze was een aparte verschijning. Haar reebruine kijkers vlogen over de hengst heen. Een kleine dromerige glimlach rond haar gezicht. ,,Hallo, ik ben Aphrodite.'' Haar stem was dromerig en mysterieus terwijl het deze simpele woorden een uniek iets gaf.

~Af~

Saronse genoot van deze prachtige gebied. Nou ja hij hield van alle gebieden van Dream Horses. Ieder gebied had zo zijn eigen magie. Een betoverende magie die je veel te bieden schonk. De wind speelde met zijn lange manen. Zijn ijs blauwe ogen gleden van boom naar boom. En uiteindelijk gleden ze gewoon alle kanten op en bekeek het even. De naaldbomen hadden zo'n speciale zoete geur. Ze verloren een soort plakkerige sap. Een irritante sap als je het aan hem vroeg. Saronse glimlachte plots bij de gedachte.

''Saronseeeeeeee!'' Riep een veulen compleet in paniek. Saronse keek verbaast bij het dramatische geschreeuw. Het was Minty. Een witte pluizige veulen. Saronse keek heel neutraal. Uiteindelijk kon hij een glimlach niet wegdrukken. Hij richtte zich naar het wilde ding dat in paniek op hem afstormde. Ze drukte zich angstig tegen hem aan. Saronse liet zijn hoofd zakken en streelde haar rustig. Om haar gerust te stellen. "Wat is er Minty?" Minty deed een stap achteruit. '' Ik zit vol met plakkerig spul! En ik krijg het echt niet weg! Ik heb in de modder gerold, in de rivier gesprongen, in het gras gaan rollen, schuren tegen een boom en een rots. Niets helpt! Wat moet ik doen?'' Saronse lachte en bekeek het witte nou ja zwarte veulentje. Ze zag er niet uit. "Hemel Minty! Wat gaat je moeder wel niet zegen! Hoe zie je er nu uit!" uiteindelijk werd Saronse weer serieus en bekeek het veulen nu grondig. In haar manen hing plakkerig spul dat lekker rook. Naar het dennenbos. Saronse glimlachte warm naar haar. "Minty? Wat deed je in het dennebos?" Saronse keek haar streng aan. Minty keek schijnheiliger. Normaal gezien heeft Minty geen moeite om te liegen. Het kon haar geen barst schelen. Maar bij Saronse was dat heel anders. Ze hield echt heel veel van Saronse. ''Nou... we hebben daar verstoppertje gespeeld...'' Ze keek naar de grond en liet duidelijk zien dat ze zich schaamde. Saronse keek even boos. "Minty! Je weet dat het daar gevaarlijk is en dat je daar niet alleen mag komen..." Saronse onderzocht het veulentje. Saronse slaakte een geërgerde zucht. Hij kon niet boos blijven op haar. "Beloof je me daar niet meer naartoe te gaan?" Minty keek op en knikte plechtig.

Het beeld voor zijn ogen verdween uiteindelijk. En hij was weer in de werkelijke wereld. Saronse keek even rustig om zich heen en herstelde zich. Plots rook hij iets. Hij drukte zijn neus in de lucht en richtte zijn gevoelige neus waar de geur sterk vandaan kwam. Het was duidelijk een merrie die in de buurt was. En niet veel later verscheen een bloedmooie merrie. Saronse richtte zijn ogen meteen in de reebruine ogen van deze mooie merrie. Er kronkelde een zachte glimlach op zijn lippen. ,,Hallo, ik ben Aphrodite.'' Weerklonk deze bijzondere stem. Saronse boog charmant voor haar ter begroeting. Zijn lange zwarte manen vielen sierlijk over zijn benen. Uiteindelijk stond hij weer gewoon recht. "Aangenaam Aphodite, een merkwaardige naam. Nooit eerder gehoord. Maar ze klinkt prachtig in mijn scherpe oren. Mijn naam is Saronse." Zijn ogen gleden uiteindelijk over haar prachtige lichaam. Ze had een speciale kleur. En haar manen hadden ook een mooie mengeling van kleuren. Ze had ook een speciaal ding rond haar hals. Wat hij nooit eerder heeft gezien. Saronse bewonderde altijd het lichaam van een merrie. Het was altijd fascinerend om naar te kijken. Saronse keek uiteindelijk weer rustig in haar mooie ogen. Zijn ijs blauwe ogen straalde rust uit.

Saronse keek op toen Aphrodite een rondje rond hem liep. Hij bleef gewoon staan en volgde haar enkel met zijn blauwe kijkers. Hij trok peinzend een wenkbrauw op. Maar zei verder niets. Ze ging voor hem staan. Zijn ogen rusten op de hare. Ze leek wel een speciaal wezen. Zacht, rustig, zweverig en dromerig. Haar passen waren uniek. Net als haar blik. Saronse bleef haar rustig aankijken. Saronse wierp nog even een blik naar achteren. hij stond nog steeds op de afgrond/rots. De grond was bekleed met zachte mos. Het voelde prettig aan zijn sterke hoeven. Saronse hoorde het riviertje stromen. De taken wiegden heel rustig heen en weer door de kleine wind bries. Saronse zag een konijn voorbij huppelen. Op zijn gemakje. Totaal op zijn gemak. ,,Saronse, een unieke naam, dat mag ik wel. Vergeef mij als ik hem niet onthoud namen zijn niet mijn sterkste punt maar ik zal mijn best doen.'' Er verscheen een lieve glimlach op zijn gezicht. "Dat geeft niet Aphrodite. Ik zal je er steeds aan doen herinneren. En dan zal je uiteindelijk mijn naam nooit meer vergeten." Hij knipoogde fijn naar haar. Saronse keek plots verbaast. Hij had iets zeer indrukwekkends gezien. Hij liep voorbij Aphrodite en liep naar een mooie lichtgroene struik met knalrode bessen. Dat was een zeldzame struik met overheerlijke bessen. Die kwam je niet vaak tegen. Saronse kende veel van planten. Hij bestudeerde ze graag. Saronse rukte voorzichtig een groot bos bessen uit. De rest liet hij maar staan. Het zou zonde zijn om dit zeldzame struik stuk te maken. Hij ging weer gezellig voor Aphrodite staan en legde de grote bos voor haar neer. " Hier, deze bessen zijn echt overheerlijk en niet giftig. Het is een zeer zeldzame plant." Saronse keek haar glimlachend aan. Hij nam alvast een beetje om te laten zien dat hij geen grapje maakte. Hij had keurig. Het was even een tijdje stil. Maar algauw raakten ze in een gesprek. ,,Ben je hier al lang? Ik zal namelijk een beetje een soort kaart in mijn hoofd kunnen begrijpen. Het zou fijn zijn als je wat van de gebieden kon opnoemen en waar ze zo'n beetje liggen.'' Saronse bekeek de merrie even. Ze was dus hier nieuw. Saronse had bijna alle gebieden bekeken. Behalve dan nog enkele. Maar hij wist ze allemaal ongeveer liggen. "Ik woon hier nu al aardig een tijdje. Goed in het noorden liggen,De Drakenberg, Het IJsmeer, De IJsgrotten, De Sneeuwvlakte en De Geisers" Saronse wees met zijn neus naar het noorden. "In het westen liggen, De Ash Valley, Het Moeras, De Rivier en De Zee" Saronse keek daarna naar de merrie. "In het midden van Dream Horses hebben we De Taiga waar wij nu in zitten, De Gletsjer, De Vallei en De Woestijn" Saronse wees dan naar het oogsten. Met een ondeugende glimlach. "Dan hebben we het oogsten. Daar liggen De Bossen, Het Wilgenwoud, Het Meander, De Watervallen enHet Zilveren Meer" Daarna wees Saronse naar het zuiden. "Dan het laatste stuk. De Heuvels, De Prairie, De Korenvelden en Het Bloemenveld" Saronse zweeg even zodat de merrie het allemaal kon bijwerken. Daarna ging hij glimlachend verder. "Dat is een hele boterham he? Als ik jou was moet je zeker extra opletten in het drakenberg en moerasgebied. Daar zitten vaak slechte wezens op je te wachten. Dream Horses zit vol verassingen. Ik zelf heb nog niet alles ontdekt." Uiteindelijk zweeg Saronse. Hij keek haar nu rustig en geduldig aan.

Saronse deed zich goed aan de overheerlijke bessen. Uiteindelijk richtte hij zijn ogen naar de merrie. Die onzeker leek te zijn over deze bessen. Ach, sommigen lusten het en anderen niet. Saronse zijn ogen gleden eventjes over haar onzekere uitstraling. Ze at een klein deel ervan en schoof het overgebleven deel zijn kant op. Saronse keek lichtjes op. ,,Neem jij de rest maar.'' Saronse glimlachte rustig naar haar en at de restjes op. Toen hij eenmaal klaar was richtte hij zich weer op Aphrodite. "Jij bent niet zo'n fan van bessen zie ik?" Zei Saronse met een zachte ondertoon. Saronse straalde warmte en rust uit. Hij had zijn verdrietige aard eventjes opgesloten. Voor zo lang het duurde. Zijn lange zeiden zachte manen vielen als een gordijn over zijn hals. Zijn vriendelijke kijkers waren verstopt onder de lange manentop. Saronse keek uiteindelijk even om zich heen toen het eventjes stil was. Het was nu nog vrij rustig. De bomen hier waren altijd groen. Zelfs in de ijskoude tijden van de winter. Deze bomen verloren hun naalden niet. Natuurlijk werd alles bedekt onder een dik laag sneeuw. Wat het ook erg prachtig maakte. Vreemd dat deze bomen niet meededen aan de winterslaap. Zij waren altijd actief. Hoe komt dat? Saronse keek nadenkend naar de bomen. Op zoek naar een blootgelegde geheim. Maar er was niets speciaals te zien. Alleen dat de stammen van een dennenboom erg dun waren. En dat ze veel sappen verloren. Misschien bleven ze actief door die rare smurrie. De grond was bedekt met naalden en mos. Het was hier erg aangenaam om in te wandelen. Alleen was het hier best duister. Hier en daar waren er zonnestralen te zien. Saronse zijn aandacht werd weer op Aphrodite gericht. Toen hij haar bijzondere stem te horen kreeg.
Ze grinnikte zachtjes om zijn uitleg. Saronse begreep wel waarom. Het waren zoveel gebieden. Allemaal klaar om ontdekt te worden. Saronse was hier al een paar maanden en was druk bezig met het ontdekken van de gebieden. En er waren nog veel te ontdekken. ,,Heel erg bedankt Saronse, ik stel het zeer op prijs dat je wou zeggen wat de gebieden waren. Maar sorry, ik heb nog nooit van slechte wezens gehoord. Het enige wat slecht was aan het gebied waar ik vandaan kwam, was het ijzeren staafje in je mond. Mensen, tweevoeters noemen jullie ze geloof ik, noemde het altijd een bit, het zat vast aan een raar ding, een hoofdstel dat met veel rare bandjes om je hoofd heen gebonden word.'' Saronse trok een wenkbrauw op. "Nou, ik bedoel dus paarden met slechte bedoelingen. De meesten zijn heethoofden en willen alleen maar moorden. De meesten hebben een duistere uitstraling." Legde Saronse uit. Saronse heeft niet veel slechte paarden tegen gekomen. Maar hij had verhalen gehoord over paarden die afschuwelijke dingen hebben meegemaakt met deze duistere wezens. Die alleen maar leven van pijn en bloed. Maar iedereen was anders. Als deze paarden zo willen leven. Dan was dat maar hun keus. Goed en slecht zal altijd bestaan. Helaas. Saronse was in gedachten verzonken. Over wat ze hem vertelde over de mens. Saronse heeft er maar vage verhalen van gehoord. Hij vond het best interessant. Deze tweevoeter's. Zo te horen was dit paard ooit een tam dier geweest. Ze werd gebruikt voor nodige dingen. Saronse zijn ogen gleden naar het ketting. Vandaar dat vreemd object dus. Het had twee prachtige kralen. Een paarse en rode. Saronse zijn ogen gleden uiteindelijk weer recht in de hare. "Dus jij leefde ooit bij deze vreemde soort?" Vroeg hij uiteindelijk geïnteresseerd. Saronse wilde alleen maar meer weten over deze rare wezens. Opeens veranderde haar warme glimlach naar iets anders... waterig. Saronse keek haar rustig en warm aan. Hij voelde dat ze een teken van pijn voelde. Maar Saronse zweeg nog even. Om haar tot rust te laten komen. Saronse wachtte geduldig af.

De hengst merkte blijkbaar aan zijn woorden te horen op dat ze had geaarzeld over de bessen, ze keek hem aan. Hoe moest ze dit aan hem uitleggen? Dat was best lastig zonder hem direct te kwetsen ofzo, maar ze probeerde zich er het beste vanaf te houden. ,,Ach… Van jongs af aan heb ik geleerd dat het eten van bessen verboden is want je kan hier verschrikkelijk ziek van raken en misschien dood aan gaan. En als dan een vreemde hengst me een paar bessen voorschotelt dat is dan best verwarrend, niet dat ik iets tegen je heb ofzo.’’ Stelde ze hem, of beter gezegd zichzelf gerust dat de hengst dit niet als kritiek op zou vatten. Hij stond op een soort klif die vervaarlijk boven een rivier hing, Aphrodit zette enkele passen naar achteren zodat hij als hij wou van de klif af zou gaan. Hij kon best hoogtevrees hebben, ze ging eigenlijk uit van niet. In haar ogen was het nogal vreemd als iemand

~Nog niet af ~