Happy life [Ravena]

Langzaam stapte ze over de bladeren naar het kalme stromende beekje om water te drinken, bladeren knerpte onder haar voeten een zachte wind blies haar manen en staart tot een klein dansje dat regelmatig en zachtjes heen en weer wapperde, harmonieus. Ze dronk eventjes gehaast wat. En ging toen op pad, ze wist niet eens waarheen en waarom. Maar ze was op zoek naar iets, op zoek naar iets waarvan ze niet wist wat ze zocht, dat wist ze pas als ze het echt zag. En iedere dag ging ze op zoek naar het onbekende, opzoek naar een nieuwe uitdaging naar nieuw gezelschap, iedere dag. Ze wou een kamer om te kleuren, een plek om in te wonen als een huis. Een plek om pijn weg te doen varen een plek om te blijven een plek waar ze gelukkig was. Een plek, enkel een plek die ze thuis kon noemen. Een plek die ze had gekregen nu ze in de Utopia een plaats had gekregen, een neutrale kudde onder de leiding van Nanami, een prima merrie in haar ogen, een merrie die wist wat het in hield om neutraal. Net als Ravena het wist. Neutraal vormt het balans tussen Goed en Slecht, zonder Neutraal was de hele wereld op zijn kop. Dat was haar definitie van Neutraal. Een definitie die ze tegen iedereen zou zeggen als ze erom zouden vragen. Ze had gehoord van de Dénali, dat ene Kai die overgenomen had en deze nu samen met Sultan leidde. Ze kende die Sultan, nou ja, dat was een beetje hard gezegd. Ze had hem wel eens gezien, een prima leider naar haar mening. Van die Pearl wist ze niets af. Maar van die ‘ene’ Kai wist ze heel wat meer af dan van die Pearl. Immers was de merrie niet voor niets haar jongere zusje. Ze zwaaide met haar staart en zette haar weg over de knisperende blaadjes verder toen ze een tijdje stil gestaan had zonder het te merken. Een schim kwam ongemerkt in beeld toen ze haar gedachtegang verder zette met het onderwerp; De vroegere tijden met Kai. En alsof ze over de duivel nadacht verscheen een witte merrie voor haar, zodat ze er bijna tegen op botste. Maar ze kon nog op tijd stoppen op zo’n meter afstand bekeek ze de merrie eventjes snel. Maar niet meer, aangezien ze haar door en door kende en precies wist hoe ze eruit zag. Ze snoof haar geur eventjes diep op. Toen liep ze recht voor de merrie waar ze daar op zo’n meter afstand stopte. Een kleine minimale glimlach lag rond haar lippen, maar waarschijnlijk was die voor Kai die haar beter kende dan wie dan ook een brede grijns.
,,Kai…’’
Begon ze haar stem zachtjes, maar nog steeds zelfverzekerd. Enkel was dat kalme een beetje weggevaagd, het kalme gevoel van normaal had plaats gevonden voor een lichte opluchting een raar gevoel.
,,Ik heb je gemist.’’
Ze sprak uit heel haar hart, dit was de enige merrie om wie ze de laatste nog gaf op haar moeder na. En Amenia was overleden, de enige die in de buurt was, was Kai nu. Had ze nou maar naar haar moeder geluisterd dan was Amenia nooit vermoord waarschijnlijk. Het rare gevoel was veranderd. Ze wou de merrie nu om de hals vliegen, maar ook weer niet. Zo borrelde haar gevoelens steeds maar weer verder in een mengeling van opluchting blijdschap en ergens een lichte woede. Geen woede op Kai, een woede op haarzelf, maar ze had geen enkel idee waar dat vandaan kwam.