Everybody has their own way home.

I can't grant you any wishes, I won't promise you the stars.

---

Het was een flinke klap in zijn gezicht geweest, maar het was een door hem gemaakt fout. Hij was zijn kudde kwijt geraakt, direct nadat hij DH had verlaten. En het leek hem eerlijk gezegd ook wel logisch. En nu hij terug keek naar die tijd, wist hij dat hij beter zijn best had moeten doen. Fire Flame was ooit zijn eigendom geweest, iets wat hij gewonnen had van Boots. En eerlijk gezegd was hij altijd tevreden geweest met Boots als kuddeleider, maar een kleine gok liet hem een grote verassing leiden. Hoewel Boots nergens meer te bekennen was, gold dit ook voor de kudde. Want waar was Fire Flame? Een enkeling had hem vertelt dat de kudde was ingeruild voor een nieuwe kudde met een nieuwe leidster. En hoewel het hem niet geheel onmogelijk leek, moest hij zich er maar bij neerleggen dat Fire Flame er niet meer voor hem in zat. Het was raar om lid te worden van een kudde waarvan hij de leidster niet eens van kende. Met een zucht liet hij zich op de grond zakken, op een lagere positie kon hij beter nadenken. Even sloot hij zijn ogen, maar een diepe slaap kon hij momenteel niet bereiken.

Een zachte wind gleed door zijn vacht, terwijl de zon scheen als een gloeilamp zonder gloei. Langzaam stond hij weer op, wetend dat nieuwe ideeën er niet aan zouden komen. Hij moest de nieuwe kuddeleidster roepen. Maar was dat wel een goed plan? Hij was altijd awkward geweest met paarden die hij niet kende en zeker als het om zoiets ging. Eén enkele verspreking en ze zal hem aan zien als een dommeling, iemand die niet de juiste slimheid beheerst om in haar kudde rond te mogen dartelen. En misschien was hij ook wel dom, slim was hij eerlijk gezegd ook nooit geweest. Langzaam voorzeerde hij zich in een rustige draf, die hem door de heuvels naar de andere kant leidde. Eenmaal op een van de hoogste heuvels aangekomen liet hij zich in een langzame stap glijden, die hem uiteindelijk tot stilstand bracht. Hier zou het gebeuren, hier zou hij een hinnik moeten los laten zodat zijn toekomst misschien nog iets goed uitviel. Een zachte hinnik verliet zijn keel. Hij leek wel een onzeker veulen. Overnieuw. Nogmaals was een hinnik te horen, dit keer luid en meer zelfverzekerd.

Na enkele minuten sloot hij zijn ogen weer, hopend dat de merrie op zou komen dagen. Misschien had ze helemaal geen zin in een paard als hij. Misschien was het wel een kudde voor allerlei Arabieren paardjes en kwam hij daar mooi als een lompe fries binnen gewandeld. Maar hij gaf de moed nog niet op. Even liet hij zijn ogen door het gebied geleiden, afwachtend op een lichaam van een ander paard. Bij zijn vraag naar Boots was het anders gelopen, maar hij was ook onzeker geweest. Elk paard was anders en daar wist hij maar al te veel van. Liever had hij dit hele ‘’hoe-word-ik-lid-van-de-coole-paarden-club’’ gedoe niet, maar het was nou eenmaal zo. Hij had het zelf ook een enkele keer moeten beantwoorden, iets dat hij nog wist als de dag van gisteren. Vagrusa heette de merrie en het gesprek tussen hun beide was alles dan soepel. Ook al kende hij de merrie toen al wel, moest hij toch de standaard vraag stellen, naja een van de. Wat nou als zij ook de zelfde vraag stelde als hij toen der tijd gesteld had? Stel, het bos staat in brand, wie waarschuw je eerst, de leider of de leden? Een grinnik gleed langs ze lippen. Hij zou het wel horen wat de merrie te vertellen had. Had hij nog vragen? Nee. Had de merrie vragen gehad? Ja. Een frons verscheen op zijn voorhoofd, het teken van een diepe concentratie, iets wat je niet vaak bij hem zag. Ja, ze vroeg iets over rangen. Hoe kwam ze hoger. Even gleden zijn ogen nogmaals door het gebied heen en kwam weer op de grond voor zijn voeten te recht. Zou hij een hogere rang willen? Misschien. Misschien als de merrie het aanbood, of later, als hij er mee behoefte aan had. Maar nu had hij weinig behoefte naar een hogere status. Eerst moest hij maar eens zijn weg binnen de kudde vinden en misschien duurde die weg langer dan hij had gedacht. En al was altijd nog een optie: afwijzing. Maar waarom zou ze hem afwijzen? Langzaam schudde hij zijn hoofd. Nee. Hopelijk was dit niet een van zijn ongeluksdagen. Langzaam verscheen er weer een glimlach op zijn lippen. Hij herinnerde de naam van de merrie. Nanami.

"In this place, time drips like drops of water, quietly history continues to begin." zong de elegante witte merrie terwijl ze liep. My real life, zo heette het lied wat ze zong. Ze vond het een prachtig lied, een lied dat ze vroeger vaak had gezongen. Echter was het slechts iets wat haar herinnerde aan vroeger, het geen wat haar niet interesseerde, niet boeide, het was niet leuk genoeg. Het heden, daar lag haar toekomst, haar leven en verhaal. "Now I, so I could hear your voice, I strained my ears..." ze zong verder. Eén van die dingen uit het heden was Utopia, haar kudde. Zelfs al bevatte de kudde nu slechts 2 leden wist ze bijna helemaal zeker dat het een succes zou worden. Het zou pijnlijk worden, maar er zouden ook blije tijden zijn, die o zo belangrijke tijden zou ze voor altijd onthouden. "Ah, always in the past, I did things in that way, without any lies, I want to walk by myself" weer zong de witte merrie verder. Toen ze net het twede couplet had afgerond hoorde ze iets, het was zacht maar klonk als een hinnik. Het soort hinnik dat ze vaker had gehoord de laatste tijd, maar ze wist het niet zeker. Ze spitste haar oren toen er nogmaals een hinnik over het gebied galmde, ze knikte. Deze hinnik was zelfverzekerd, niet zwak.

Haar mondhoeken waren iets gekruld toen ze in de richting van het geluid stapte. Zou ze haar derde lid verwelkomen? Wie weet. Al zou het wel een teleurstelling zijn als het paard haar helemaal niet beviel, dat was natuurlijk altijd een optie. Maar aan die optie dacht ze niet, het had geen zin, geen enkele nut. Ze zal het zo wel zien, zien welk paard op haar staat te wachten, wat voor doelen hij heeft en hoe sterk zijn wil is. Ze wist niet waarom maar ze had zo'n vreemd voorgevoel dat het dit keer een hengst was, de vorige paarden waren beide witte merrie's. Nu zou er toch wel een hengst aan de beurt zijn? Eigenlijk maakt het helemaal niet uit, geslacht dat is. Merrie's kunnen sterk zijn, hengsten kunnen zwak zijn. Het is alleen zo dat hengsten meestal sterker zijn, maar nee ze had er geen vooroordelen over. De zon streelde over haar witte lichaam dat iets twinkelde omdat ze een tijdje geleden nog in het water een duik genomen had. Het was redelijk warm, ze hield van de Lente. Het was niet té warm, maar ze bevroor niet door de ijzige sneeuw in de winter. De winter vond ze het minst fijne seizoen, de lente het fijnste seizoen. Hoewel de zomer soms ook wel is fijn kon zijn, ze vond de Lente toch het fijnst. Misschien was dat ook één van de redenen van haar blije humeur vandaag.

Toen ze een keer snoof viel het haar op dat de geur al zeer dichtbij was, dichterbij dan ze had verwacht. Ze schudde haar hoofd en probeerde de vele gedachte's eruit te schudde. Daar had ze niets aan, ze zou moeten opletten tijdens het gesprek met de hengst. Nu wist ze zeker dat het een hengst was, de geur zei het gewoon. Ze hief haar hoofd in de lucht om te kijken of ze al een gedaante zag staan, ze zag niets. Daarom vertrouwde ze maar weer op heer reukvermogen, tot ze eindelijk een paard zal zien. Ze spitste haar oren toen ze een gedaante zag staan, toen ze verder liep kreeg het een vorm. Ja, het was het paard dat haar geroepen had. Hoogstwaarschijnlijk. Maar ze twijfelde er verder niet aan. Enkele meters voor de hengst stopte ze met lopen, even keek ze hem aan en nam hem in zich op. Ze zou op z'n minst moeten weten hoe hij er uit zag, dat zou in de toekomst wel handig zijn. "Je riep?" even keek ze de zwarte hengst aan, eigenlijk had ze geen zwart paard verwacht. Het was niet belangrijk, haar voorspellingen waren niet altijd correct. "Ik neem aan dat je lid wilt worden van Utopia? Heb je er een reden voor?" ze keek hem even schuin aan, de laatste vraag klonk wat warmer en minder nors dan de eerdere zinnen. "Maar goed, wat is je naam? Voor als je het nog niet wist, ik ben Nanami" ze glimlachte naar hem. Ze was benieuwd naar zijn reactie, wat voor 'n paard zal dit zijn? Bang en verlegen? Trots en arrogant? Ze zal het zo merken, het bleef leuk om nieuwe paarden te ontmoeten en leren kennen. Het verveelde nooit. Een familie, ja een familie dat was wat een kudde voor haar was. Ze waren samen één grote familie die er altijd voor elkaar zal zijn, samen stonden ze sterk. Ze wou niet dat Utopia een kudde was die alleen maar sterke paarden verwelkomde, zwakke zijn ook welkom. Zolang ze maar die ene speciale band voelen die de kudde samenhoudt...

Een zachte wind gleed door het gebied. Het gras werd verschillende kanten op geduwd en vormde samen een zacht ruisend lied. De zon liet zich amper zien, hoewel haar aanwezigheid toch te voelen was. Vogels vlogen langzaam over, opzoek naar een rustplaats. Konijnen vlogen door het gras, opzoek naar hun warme hollen. En ergens tussen deze vredige teletubbie-klimaat, stond een zwart paard. Zijn hoofd volgde de wolken, die langzaam met de wind mee leken te varen. Hoewel de lucht vrij donker was, werden er weinig schaduwen gevormd. De schaduwen van de kleine dieren volgden hen, terug hun hollen in.

Hoewel het lente was, had Painted meer het gevoel dat hij in een soort tijdcapsule zat. De ene dag leek het winter, koud en eenzaam, en de volgende dag leek het zomer. Lente was niet echt zijn ding, het was té wisselvallig. En wat hem geleerd was; overal waar té voor staat is niet goed, behalve tevreden. Een kleine glimlach speelde rond zijn lippen, denkend aan het gesprek dat hij zo juist zou moeten voeren. Hij had gehoord dat de kudde ondertussen alweer uit twee leden bestond, twee merries wel te verstaan. Eerlijk gezegd bestond de kudde nu uit drie merries, met de kuddeleidster mee geteld. Maar ontevreden was hij niet, Painted was nooit echt het type geweest die zijn ogen op elke merrie liet vallen. En hoewel het moeilijk nog te geloven was, moest hij eraan toe geven, dat ergens in zijn hart nog een plek was voor Amani.

Langzaam werd de lucht gevuld met het geluid van voetstappen. Na enkele tellen geconcentreerd luisteren, kwam er een merrie tevoorschijn. De merrie kwam tot stilstand voor zijn neus, alsof het duidelijk was dat hij de gene was die ze moest hebben. Met een grijns schudde hij z’n hoofd, logisch. Dit moest Nanami zijn. "Je riep?" klonk de stem van de merrie. Nu wist hij het zeker, dit was de merrie die hem mogelijk een nieuw thuis zou geven. Hij knikte vriendelijk en liet zijn ogen even over de merrie glijden. "Ik neem aan dat je lid wilt worden van Utopia? Heb je er een reden voor?" vervolgde de merrie. Painted zette een glimlach op, om wat vrolijker over te komen dan merrie de eerste keer was overgekomen en liet de woorden van zijn tong rollen. ‘’Inderdaad.’’ Hij keek de merrie even aan en vervolgde ‘’Ik neem aan dat je weet over wat er met de vorige kudde is gebeurt?’’ Even voelde hij weer een steek in zijn hart, als hij die stomme fout niet gemaakt had, was hij misschien nu de gene die de vragen stelde. ‘’Ik was leider van de vorige kudde en ik mis die tijd enorm. Niet perse als leider, maar meer in het gezelschap zijn van andere kuddeleden. ‘’ Even schonk hij haar een glimlach. ‘’Ik heb een thuis nodig’’ Het klonk voor de merrie waarschijnlijk wanhopig, maar het was het enigste waar hij op dit moment behoefte aan had. "Maar goed, wat is je naam? Voor als je het nog niet wist, ik ben Nanami" De merrie schonk hem een glimlach. ‘’Painted Black’’ antwoorde hij. De merrie leek hem vriendelijk maar toch een rechtvaardige leider. Ze was anders dan Boots, anders als hem zelf. Maar het was logisch dat elke kuddeleider anders was. Hij had geen hekel aan andere paarden, zeker niet. Slechte paarden werden door hem niet meteen bevooroordeeld. Zoals Aaliyah, de merrie die hij laatst ontmoette. Ze had respect voor hem en hij voor haar. Gelukkig kon hij ook terecht bij een neutrale kudde, want ruzie zocht hij niet graag. En oorlog, nee dat was niet echt iets voor hem. Maar de strijd voor een kudde, om deze kudde te verdedigen, ja, dat zou hij aandurven. Even schonk hij de merrie weer een glimlach, om de stilte een minder awkward te maken en wachtte op haar antwoord.

Goed, Slecht en Neutraal. Je zou ieder paard in één van die drie groepen kunnen plaatsen, maar wat hield het eigenlijk in? De witte merrie schudde haar hoofd, ze moest op dit moment niet aan dat soort dingen denken. Dingen die te ingewikkeld waren, dingen waar nooit een verklaring voor zal zijn. Vogels vlogen zingend door de wind, ze waren vrij en niet gebonden aan regels. Zouden er ook 'slechte' vogels zijn? Ze richte haar aandacht weer bij de zwarte hengst, de hengst die misschien het derde lid van de kudde was. Wat voor indruk zal hij op haar maken? Ze zal het zo zien, als hij een lid van de kudde was zou ze nog op twee paarden wachten. Dan als de vijf leden hadden zou ze een bijeenkomst organiseren, de leden zouden elkaar moeten leren kennen. Anders had het hele kudde-gebeuren geen zin en ze zouden elkaar niet kunnen herkennen aan de geur van Utopia. Pas als ze in Utopia's gebied waren geweest en er vaak waren zouden paarden kunnen ruiken dat het een lid van Utopia was. Ze keek uit naar die tijd, de tijd dat Utopia een bekende kudde was. Voor die tijd wou ze dat er geen oorlog kwam, ze wou de leden niet in gevaar brengen door een oorlog te beginnen terwijl ze te weinig of te zwakke leden hadden. Maar ooit zal er wel een oorlog komen, vroeg of laat. Ze wou er liever niet aandenken, aan de donkere tijden. Toen de hengst sprak schudde ze haar hoofd. "Ik heb werkelijk geen idee." de woorden van de merrie klonken nors, maar nog niet boos. Iedereen maakt fouten. Toen de hengst verder sprak kwam er een kleine glimlach rond haar lippen, ze keek hem een tijdje zo aan voordat ze antwoord gaf. "Een thuis, hé? Ik vind het een mooie reden." niet lang nadat ze de vraag had gesteld antwoorde hij; Painted Black. Ze gaf hem een snel knikje als teken dat ze hem gehoord had. "Aangenaam, Painted Black" weer glimlachte ze, maar deze ging wat sneller weg. Ze wachte even voordat ze verder sprak, ze dacht na over zijn houding en wat hij had gezegd. Ondertussen nam ze hem goed in zich op, zijn grootte en geur en speciale dingen. "Als je lid wordt van Utopia ben je eerst nog een Newcomer. Je zal wel snel een hogere rang krijgen. Als je de regels breekt volgt er een straf, er zal echter in het begin niet heel streng op gelet worden." ze glimlachte "Je bent welkom in Utopia, Painted Black." ze wachtte af op zijn reactie. Een familie, dat was wat de kudde was, een thuis kwam op hetzelfde neer. Het moest een fijne plek zijn, maar de orde mocht er niet verstoord worden. Dat was haar taak.

Hij was de hele avond wakker gebleven, denkend over de vragen die hij had, de dingen die hij goed moest maken en kon maken. Het had hem laten nadenken over het leven dat hij nu had, over hij daar wel tevreden mee was. En eerlijk gezegd was het antwoord, nee. De fouten die hij gemaakt had hadden hem beschaamd, hem veranderd. Positief, maar ook negatief. Hij wist nu dat hij beter moest nadenken als hij dingen wou doen en dat was ook zijn plan. Eerst zou hij opzoek gaan naar andere paarden, om samen opzoek te gaan naar zijn familie.

De tijden waren veranderd en Painted veranderde soepel mee. Het was moeilijk te geloven dat hij alles kwijt was, hoewel het wel de waarheid is. Alles wat ooit van hem was geweest, was hij in een klap verloren. Zijn geliefde, zijn kudde. Misschien zijn vrienden. Even liet hij zijn hoofd hangen en schudde zijn hoofd. Deze gedachtes zouden hem alleen maar zwakker maken als hij er niet gauw wat aan zou doen. Maar kon hij er wel wat aan doen? Stel dat iedereen verdwenen was, Amani, Padeau? Nogmaals schudde hij zijn hoofd. Hij moest positief gaan denken, ook al leek dat dat nog zo moeilijk in deze tijd.

En misschien waren de fouten voor zijn eigen best wil, had hij teveel goeds meegemaakt en had iemand gedacht, ah, deze hengst is té gelukkig, laten we zijn leven eens dramatisch veranderen. Misschien had God het zo gewild, moest hij veranderen voor de tijden die zouden komen. Maar nu zou hij zich gaan aanpassen, aan andere paarden, een kudde. En hoewel hij kon genieten van vrijheid, was dit de beste keuze die hij in maanden had gemaakt.

"Ik heb werkelijk geen idee." Klonk de stem van de merrie. Hij grinnikte even, begripvol. Het was ook wel bijna onmogelijk dat de merrie het wist, er zouden geen verhalen rond te gaan zijn over ‘’Painted-het-paard-dat-ooit-leider-was’’. "Een thuis, hé? Ik vind het een mooie reden." Even voelde hij een warm gevoel van binnen, alsof hij dagen niet gegeten had en hij plotseling alles mocht eten wat hij wou. "Aangenaam, Painted Black" Hij knikte even, een kort bedankje op de merries woorden. "Als je lid wordt van Utopia ben je eerst nog een Newcomer. Je zal wel snel een hogere rang krijgen. Als je de regels breekt volgt er een straf, er zal echter in het begin niet heel streng op gelet worden." De merrie glimlachte. Painted liet een glimlach verschijnen en knikte begripvol. Hij wist wat hij moest doen, de regels, hij had alles uit zijn hoofd geleerd. "Je bent welkom in Utopia, Painted Black’’ Even liet hij het tot zich door dringen. ‘’Dankjewel. ‘’ was het enige wat hij op dit moment kon uitbrengen. Het was hem gelukt. Een klein vreugde dansje gleed van zijn lichaam af, maar uit schaamte stopte hij het onmiddelijk.

De merrie had een bepaald 'geloof' maar niet in een god of iets dergelijks. Je kon het moeilijk een geloof noemen. In het leven loop je op een weg, je komt kruisingen tegen waarbij je moet kiezen welke kant je op gaat. Maar soms dwaal je helemaal van het pad af, als je de keuze niet kon maken. Kort grijnsde ze over haar eigen gedachte, een eigenschap van de witte merrie die ze al een hele tijd had. Ze was vergeten wanneer het was begonnen, ze wist echter wel dat er een reden voor was, maar die reden was ze vergeten. Bijna alsof deze spontaan uit haar geheugen gewist was. Het was een raar iets, hoe ze konden denken en vergeten, houden en haten. Maar daar waren ze levende wezens voor, ieder had zijn eigen verhaal, iedereen vindt zijn eigen verhaal bijzonder. Maar wat betekent het voor planeet aarde? Juist, helemaal niets. Toch was de witte merrie er zeker van dat ze invloed hadden op de planeet, zelfs al was ze maar een kleine schim die onzichtbaar was vanuit de ruimte.

Dream Horses, een gebied op aarde. Het was hier groot en ze zal er blijven, wat haar betreft zou ze er voor altijd blijven en nooit meer terugkeren naar haar vorige gebied. Of naar andere gebieden gaan en reizen. Tenslotte had ze hier Utopia en hiér hoorde Utopia, nergens anders. Ze lette weer op Painted, ze had zijn geur en bouw al onthouden. Zo spraakzaam waren de paarden niet die ze had ontmoet, maar agh. Zo was het prima. "Bij deze vertrek ik weer." ze glimlachte, knikte, maar daarna hield ze haar hoofd weer trots in de lucht. "Binnenkort zal ik je roepen, ik weet niet precies wanneer. Maar dan ontmoet je de andere kuddeleden." terwijl ze dit zei draaide de merrie zich om en stapte weg, het was een uitgestrekt met gras en vele heuvels. Een mooi gebied vond ze het, ook een prima gebied om de kudde bijeen te roepen. Maar dat zal ze waarschijnlijk in één van de kudde-gebieden doen..