VIPDe wind speelde met haar manen, trok aan haar staart als een speelse vriend terwijl Fee als een wit spook heen en weer schoot tussen de heuvels. Haar tred was standvastig, het tempo daarentegen afwisselend. Ze trippelde van hier naar daar, soms in uitgestrekte draf en daarna weer een kwieke stap, maar nooit opgejaagd, niet hier. Het was jaren geleden dat Faye deze heuvels had betreden, zomers en winters waren voorbij gegaan en alles was veranderd en tegelijkertijd hetzelfde gebleven en nu was ze op zoek naar de plek waar ze haar hart aan had verloren. Dream horses. Het voelde als een thuis, de geuren en de kleuren en het gefluister van de wind in haar oren. De wind die ooit haar grootste vijand was geweest en nu haar eeuwige kameraad. Op een specifieke heuveltop stond ze stil, oren naar voren geprikt en haar donkere ogen schitterend terwijl ze van het uitzicht genoot. Deze heuveltop was niet zomaar een heuveltop, het was die van háár, hij was niet groot, niet klein, maar iets daar tussenin en onopvallend tussen al het moois wat deze plek te bieden had. Content liet ze haar hoofd iets zakken en liet de stroom van herinneringen die deze plek opwekte los om even op te gaan in haar gedachten. Zoveel avonturen, zoveel jaren had ze hier doorgebracht. Verdriet had ze gekend, maar ook geluk. Met een glimlach keek ze terug op de tijd waarin ze ervan overtuigd was geweest dat ze een superheld was (aka SuperFee) die de wereld kwam redden van alle superslechterikken en op de één of andere vreemde manier was ze er van overtuigd geweest dat ze ook echt iets had betekend. Het had haar goede dingen opgeleverd, dat zeker, zo had ze het gebied en al haar bewoners op haar duimpje gekend (zelfs al kenden de bewoners haar niet, superfee had het als nobele taak gezien om in stealth mode iedereen van een afstandje te bekijken -om de vijand er uit te zoeken uiteraard) maar het was ook eenzaam geweest omdat velen de speelse merrie niet hadden begrepen en voor gek hadden verklaard. De glimlach rond haar mond verdween een beetje en ze schudde met haar hoofd om de herrineringen te verdrijven, ze was nu in het hier en nu en het kon niet anders dan dat er vele dingen veranderd waren.
Zij was in ieder geval veranderd, Faye was over de jaren ouder geworden, iets wat ze altijd al had gevreesd. Toch was het niet zo slecht als ze zich had voorgesteld. Ze kon nu van andere dingen genieten en van buiten zag ze er niet veel ouder uit. Oké, haar mondhoeken vertoonden wat rimpeltjes en haar vacht was ontzaggelijk pluizig geworden, als een wit donsje, dat was allemaal niet zo slecht. Wat wel enigszins eigenaardig was, was dat Faye een baard had gekregen. En niet zomaar een baard, maar een gave baard, al zei ze het zelf. Ze had er hard aan gewerkt. Het begon namelijk allemaal zo, op een dag had Fee haar spiegelbeeld bekeken in een plasje water (iemand had haar uiteindelijk verteld dat het een spiegelbeeld was, en niet een paard dat vervloekt was en gevangen was in het water zoals ze altijd had gedacht) en toen had ze een aantal lange haren aan de onderkant van haar kin zien hangen, op dat plekje waar ze zich altijd zo graag jeukte met haar voorbeen. Het waren er maar een paar en eigenlijk viel het niet zo op omdat ze zilverwit en heel dun waren, maar toch. Eerst had ze niet zo goed geweten wat ze er mee moest, moest ze de haren trimmen? Maar uiteindelijk had ze bedacht dat een mooie volle baard haar vast heel erg goed zou staan. Dus had ze allerlei grassprieten en strootjes en witte pluisjes die uit bomen kwamen en bloemblaadjes en noem maar op tussen haar bescheiden baardharen doorgevlochten. En nu had ze dus een gave baard, die niet alleen wit was, maar ook groen en geel en rood en paars en bruin enzovoorts. Met andere woorden, Faye had het voor mekaar gekregen om een klont rotzooi onder haar kin te hangen die niemand mooi vond behalve zijzelf. En met die baard kwamen volgens haar vele verantwoordelijkheden. Nu leek ze dus oud en oude paarden waren wijs. Dus was Faye van de ene op de andere dag wijs geworden, zo wijs als wijze wilma uit het woud (om maar even een mooie alliteratie te gebruiken) en konden andere paarden naar haar toe gekomen voor advies. Tot nu toe had ze nog niet heel veel paarden advies hoeven geven, wat fijn voor haar was, want ze wist eigenlijk niet hoe dat moest -advies geven. Anyway, om een lang verhaal kort te maken, Faye heerft een gave (rare) baard en is weer terug in DH. Ze heeft in al die jaren dat ze hier niet was veel meegemaakt, haar familie gevonden (of wat daar van over was) en is oud geworden, wat haar niet minder maf maakt.
(sorry dat het slecht is mensen, tihihi, ik heb al 2 jaar niet gepost)
Zij was in ieder geval veranderd, Faye was over de jaren ouder geworden, iets wat ze altijd al had gevreesd. Toch was het niet zo slecht als ze zich had voorgesteld. Ze kon nu van andere dingen genieten en van buiten zag ze er niet veel ouder uit. Oké, haar mondhoeken vertoonden wat rimpeltjes en haar vacht was ontzaggelijk pluizig geworden, als een wit donsje, dat was allemaal niet zo slecht. Wat wel enigszins eigenaardig was, was dat Faye een baard had gekregen. En niet zomaar een baard, maar een gave baard, al zei ze het zelf. Ze had er hard aan gewerkt. Het begon namelijk allemaal zo, op een dag had Fee haar spiegelbeeld bekeken in een plasje water (iemand had haar uiteindelijk verteld dat het een spiegelbeeld was, en niet een paard dat vervloekt was en gevangen was in het water zoals ze altijd had gedacht) en toen had ze een aantal lange haren aan de onderkant van haar kin zien hangen, op dat plekje waar ze zich altijd zo graag jeukte met haar voorbeen. Het waren er maar een paar en eigenlijk viel het niet zo op omdat ze zilverwit en heel dun waren, maar toch. Eerst had ze niet zo goed geweten wat ze er mee moest, moest ze de haren trimmen? Maar uiteindelijk had ze bedacht dat een mooie volle baard haar vast heel erg goed zou staan. Dus had ze allerlei grassprieten en strootjes en witte pluisjes die uit bomen kwamen en bloemblaadjes en noem maar op tussen haar bescheiden baardharen doorgevlochten. En nu had ze dus een gave baard, die niet alleen wit was, maar ook groen en geel en rood en paars en bruin enzovoorts. Met andere woorden, Faye had het voor mekaar gekregen om een klont rotzooi onder haar kin te hangen die niemand mooi vond behalve zijzelf. En met die baard kwamen volgens haar vele verantwoordelijkheden. Nu leek ze dus oud en oude paarden waren wijs. Dus was Faye van de ene op de andere dag wijs geworden, zo wijs als wijze wilma uit het woud (om maar even een mooie alliteratie te gebruiken) en konden andere paarden naar haar toe gekomen voor advies. Tot nu toe had ze nog niet heel veel paarden advies hoeven geven, wat fijn voor haar was, want ze wist eigenlijk niet hoe dat moest -advies geven. Anyway, om een lang verhaal kort te maken, Faye heerft een gave (rare) baard en is weer terug in DH. Ze heeft in al die jaren dat ze hier niet was veel meegemaakt, haar familie gevonden (of wat daar van over was) en is oud geworden, wat haar niet minder maf maakt.
(sorry dat het slecht is mensen, tihihi, ik heb al 2 jaar niet gepost)