It's so far away home~

Waar was hij? Waar was Crusade? Gelijk schoot ze in paniek, wie weet wat voor sinister ongedierte hier rond liep, zin in veulen hersentjes? Rustig aan nu sprak ze zichzelf toe, rustig nu, er is niets om bang voor te zijn, alleen maar spastische freaken die veulens vermoorde. En gelijk schoot de paniek weer naar boven toe. Ze was zo ver weg van huis, zo ver weg van alles wat haar vertrouwd was en bekend was. Ze was in een trein gestapt die haar naar het onbekende had gebracht. Ze duwde zich voorwaart in het onbekende, met pijn in de borst en een wazig zicht. Op wie probeerde ze indruk te maken? Een puinhoop achterlatend. De koude wind sloeg in tot haar huid. Ze kon niet geloven dat ze zichzelf in deze status gebracht had. Het was zo ver weg, zo ver weg. Haar grote zwarte ogen blonken onschuldig maar pijnvol in het licht van de zon. Traantjes blonken in haar te grote zwarte oogjes, ze mocht niet slap zijn. Niet nu, niet nu ze er eventjes alleen voor stond, Crusade kwijt zijnde. Ze was vooruit gelopen een heuveltje op en toen ze eraf ging draaide ze zich aan de voet om maar Crusade was nergens geweest. Ze had hem gezocht en gezocht tot ze hier belande moederziel alleen bij de reusachtige vulkaan. Een klein zuchtje verliet haar mond. Maar ze schudde haar hoofd al, ze mocht niet zo met haar emoties te koop lopen, ze had het geleerd van Crusade haar emoties in bedwang houden. Er ging heel wat om in dat koppie van de jonge merrie terwijl ze verder liep. Ze was met dingen belast waar geen enkel paard belast mee hoorde te zijn. Zonder Crusade was ze nu dood geweest, in het land van niks, zwervend tussen hemel en aard, mee reizend met de wind, ze was in de trein naar de dood gestapt zonder Crusade. Het maakt niet uit waar de trein heen gaat, het maakt uit of je er wel of niet in stapt.

~Sultan~

Met moeite trok hij bij elke pas zijn hoeven uit de vieze modder, elke keer als hij inademde bracht de lucht de vreselijke geur van het Moeras met zich mee. Ugh. Waarom was hij hierheen gekomen, hij had altijd al een hekel gehad aan dit gebied; vooral omdat je met moeite vooruit kwam en het ook nog eens ontzettend gevaarlijk was. Maar goed, toch trok iets hem hier weer naartoe en aangezien het al een tijd geleden was dat hij hier was geweest besloot hij toch maar eventjes een kijkje te nemen. Niet met plezier, dat zéker niet. Hij háátte het hier. Toch stapte hij voort, probeerde hij de drapperigste stukken te vermijden en op het vaste land te blijven, voordat hij zijn hoeven níet meer uit de modder getrokken kreeg. Sultan had al vaak genoeg gezien dat paarden hier vastzaten en dat hoefde hij zelf niet mee te maken. Nors stampte hij op de grond, modder vloog van zijn benen af en met een chagrijnige smoel stampte hij voort. Misschien was het toch slimmer om hier weg te gaan, aangezien dit niet heel goed was voor zijn humeur. Hóe konden paarden dit een leuk gebied vinden? Omdat er hier een vieze rotte, bedorven geur hing? Of omdat het er gewoon dood uitzag? Sultan kon die slechte paarden maar niet begrijpen, hoe erg hij zijn best er af en toe ook voor deed. Hij wist dat ze hen nooit zou snappen, aangezien goed en slecht een heel groot verschil was.

Elke keer als hij snoof, trok hij een misselijkmakend gezicht. Báh. Hij wilde hier weg en dat was ook zeker iets wat hij zou gaan doen, hier in ieder geval zo snel mogelijk weg. Weg van deze vieze drap; dan was de kans ook meteen veel kleiner dat hij een of andere random slecht paard tegen het lijf zou lopen, had hij weinig zin in op het moment. Waar had hij op het moment eigenlijk wel zin in? Kort sloeg hij zijn achterbeen op de grond, kwam tot stilstand en liet zijn hoofd laag hangen. Sultan sloeg zijn ogen neer, volgde een dik beest dat over de grond liep en vervolgens tussen de mud verdween. Jezus. Wat voor smerige beesten zaten hier wel niet? Een rilling liep over zijn ruggengraat en vervolgens trilde hij even met zijn hele lichaam. Walgelijk dit. In een kalme stap zette hij zijn reis richting de uitgang van dit gebied weer voort, tot een paardengeur zijn neus binnendrong. Meteen draaide hij zijn hoofd, maar zette er wel een geconcentreerde draf in; richting de geur die hij daarnet had opgevangen. Een kleine schim verscheen in zijn gezichtsveld, meteen draafde hij erheen; het was nog een jong paard zover hij nu kon zien. Glimlachend kwam hij aan bij het paardje, briestte om hem niet te laten schrikken en vervolgens ging hij op een nette afstand van het veulen stilstaan. ‘Hé. Het is beter om hier niet alleen te komen.’ Vertelde hij. Het was hier veel te gevaarlijk.

Je hoorde allerlei geluiden die je alleen hier zou horen. Haar kleine beentjes zakte weg in de modder en ze tilde ze op, steeds maar weer. Het kwam niet eens in haar kleine, nog domme veulen hersentjes op om ergens anders te gaan staan. Waarom zou ze ook? Overal rook ze de geur van dood en verderf. Ze werd bang door de stille en duistere aanblik van het gebied, ze werd bang door de geur van dood en verderf, door de wezens die zo nu en dan tussen de vieze modder op sprongen. Dikke lelijke beesten, of dieren die enkel niet meer dan een schim waren die tussen de bomen doorrende op stukken waar ze konden lopen. In de duisternis verhuld terwijl ze zo nu en dan tevoorschijn kwamen, om weer weg te duiken in de schaduw. Een geur van een ander paard drong tot haar door. Ze trilde van top tot teen op haar kleine gevlekte veulen beentjes. Een grote zwarte hengst kwam naar haar toe, ze herkende de geur. Dénali, dat bewees dat ze de hengst kon vertrouwen. Maar toch wou ze vertwijfeld een paar stappen naar achteren zetten. Een zuigend geluid was hoorbaar, haar blik gleed naar beneden. Haar ogen werden groot, ze zat vast. Ze voelde een steen in haar maag terwijl ze daar zo stond de onbekende hengst kwam snel op het paard af. Voor ze het wist brieste hij. Haar blik schoot omhoog haar te grote oogjes weer normaal, ze had een onschuldige blik, maar bang, onschuldig en bang. Zenuwachtig zo alleen zonder de bescherming van Crusade bij haar. De hengst die haar leven gered had, hij was haar grote held, haar grote voorbeeld. Ze keek de voor haar reusachtige hengst aan. Luisterde naar zijn woorden, hij leek best aardig op het eerste punt. Maar hij zou waarschijnlijk de geur van de QS ruiken. Misschien waren die twee wel vijanden? Wist zij veel dat goede bondgenoten waren. Onschuldig keek ze de hengst aan. ,,I. Ik zit vast m. M. M. Meneer.’’ Stamelde ze zachtjes terwijl ze naar beneden keek, om de hengst maar niet aan te kijken. Damn wat was dit lastig. Waarom was zij nou weer onzeker zo helemaal alleen? Natuurlijk het was niet gek dat ze onzeker was, zo helemaal alleen en gezien haar verleden. Waarin ze altijd het pispaaltje was en soms zelfs mishandeld werd door de andere paarden. Plots verharde ze, ze ademde eventjes diep in en uit. Ze keek de hengst zo zelfverzekerd mogelijk aan, wat enigszins lukte. ,,Heeft u Crusade gezien meneer? Een palomino achtige hengst, met zwarte manen. Hij is best opvallend en zit ook in de Quiet Sparkle.’’ Ratelde ze snel achter elkaar, amper te verstaan voor de hengst. Alles om haar zenuwen zo snel mogelijk af te lossen van het praten, om het niet al te duidelijk te maken. Maar waarschijnlijk merkte de hengst echt wel hoe bang ze eigenlijk was. Nog steeds zakte haar beentjes weg, ze trok aan haar benen. En kwam een klein stukje omhoog, maar verder echt niet. ,,Help…’’ Zei ze zachtjes, maar wel hard genoeg dat de hengst het zou verstaan, met kleine traantjes die achter haar ooghoeken prikte keek ze de hengst aan. Het zicht werd wazig, ze knipperde een paar keer met haar ogen en kwam tot de conclusie dat het haar eigen tranen waren die het zicht zo wazig maakte.

Eventjes trok hij zijn wenkbrauw op toen hij het stotterende stemmetje van het veulen hoorde. Awh. Heel eventjes kreeg hij enorme medelijden met het beestje, maar zodra hij doorkreeg wat ze zei snoof hij luid. Daarom moesten zulke jonge dieren hier ook niet komen, als hij hier nou niet was geweest had ze voor een langere tijd in de modder vast gezeten en was ze er al helemaal niet meer uit gekomen; want je probeert met al je kracht eruit te komen en door de paniek verlies je alleen maar meer en meer energie, waardoor de kans dat je eruit komt alleen maar kleiner word. ‘Je moet hier ook niet alleen komen hè. Maar goed, ik help je wel. Rustig maar.’ Zijn woorden klonken geruststellend, maar ergens ook met een strenge ondertoon. Goed, nu wist het veulen tenminste wel dat Sultan geen slechte bedoelingen had en haaralleen maar een handje wilde helpen, zo wie zo om hier uit de modder te komen. Als het veulen een slecht paard tegen het lijf was gelopen, was het slecht afgelopen voor haar. ‘Niet schrikken..’ Waarschuwde hij haar, waarna hij zijn hoofd naar beneden bracht en de merrie recht in haar glazige ogen aankeek. ‘Probeer je beentjes uit de modder te trekken, dan zal ik helpen door je te duwen.’ Sultan liep richting haar flink, ging daar staan en knikte en brieste als teken dat ze haar voetjes eruit kon gaan trekken. Zodra hij zag dat ze haar spieren aanspande, duwde hij zijn hoofd tegen haar magere lichaampje aan. Tot een luide plop te horen was, want dat was het teken dat haar twee voorbenen vrij waren en de rest moest ze toch écht zelf doen.

Toen hij haar vraag hoorde, keek hij eventjes verbaasd op. Crusade? Hij had géén idee wie dat was, dus het was onmogelijk dat Sultan wist waar de hengst zich bevond. ‘Nee sorry.. Ik heb geen idee. Maar als je wilt loop ik wel even met je mee om je naar een veilig gebied te brengen. Weet je misschien waar Crusade graag is? Dan breng ik je daar naar toe.’ Zei hij, om haar gerust te stellen. Hij deed het graag, paarden helpen en natuurlijk had hij een zwak voor veulens. Het was nieuw leven en die hoorde beschermd te worden, of het nou je eigen vlees en bloed was of niet. Zelf wilde je toch ook graag dat er voor je veulen gezorgd werd als je er zelf even niet bij was? Sultan wél, dus deed hij dat maar al te graag voor andermans nakomelingen. Hij vond het ook absoluut niet erg om te doen, hij had er juist plezier in en vond het heerlijk om een jong dier te vermaken. Omg dat klinkt heel pedo-bear achtig maar dat doet er even niet toe. Right. Kort haalde hij zijn neus op, álsof hij de geur in zijn mond proefde. Báh. Gewoon echt meer dan walgelijk was het hier. ‘Mijn naam is trouwens Sultan.’ Stelde hij zich nog snel voor aan het veulen, waarna hij wenkte dat ze beter mee kon lopen met hem; hij zou haar écht niks doen.

De hengst was blijkbaar verontwaardigd door haar woorden, ze keek hem verbaasd aan. Ze had toch niks fout gezegd of wel soms? Ebony schudde zich uit voor zover dat kon. Ze was allang blij dat de hengst haar in ieder geval zou helpen. De hengst gaf haar wat advies en zei wat ze moest doen. Gelijk deed Ebony het. Zo goed als ze kon probeerde ze haar gevlekte beentjes uit de modder te trekken. Eerst was het enkel wat gezuig wat je hoorde maar toen was er een luide plop hoorbaar. Gelijk sprong Ebony twee sprongen naar voren en kwam ze op een hard stuk te staan. Ze wou weg galopperen misschien had de hengst toch wat kwaad in de zin. Maar toen bedacht ze zich, ze moest hem natuurlijk wel bedanken. Ze draaide zich om naar de grote zwarte hengst en knikte eventjes. ,,Bedankt m.M.M.Meneer.'' Zo nu en dan had ze nog wat last van haar uitspraak en stotterde ze wat meestal voor een aardig schattige uitstraling zorgde. Ze was enigszins teleurgesteld toen de hengst Crusade niet kende, maar ze zuchtte, ach ze zou hem vast nog wel eens zien en dan zou ze bij hem blijven en niet in de trein vooruit stappen terwijl Crusade hun niet kon bijhouden. Ze trok voor zover dit realiteit was haar schouders op. ,,Ik heb echt geen idee waar hij graag is, we zijn hier pas n.n.n.net.'' Ze had vooral last met de S, N, M en de F als een woord daarmee begon anders kon ze het vreemd genoeg wel uit spreken. De hengst wenkte haar, eventjes overwoog ze haar kansen om toch te ontsnappen maar dat was er niet, en de hengst leek haar best aardig en te vertrouwen. ,,Mijn naam is Ebony.'' Vrolijk liep ze hem achterna het bange en hulpeloze veulentje van daarnet helemaal achter zich latend. Vrolijk huppelde ze naast hem, zij was niet zwierig of dromerig. Ze was meer vrolijk en huppelde vaak, nou ja, huppelen kon je het niet noemen. Het was eerder een raaf draf pasje wat er aardig raar maar vrolijk uitzag. ,,Zeg eens Sultan ben jij hier al lang?'' Ja hoor, daar kwamen de vragen al. Ze was altijd vol met vragen en was verschrikkelijk nieuwschierig.

Het kleine veulen bedankte hem, waarop hij enkel eventjes een brede glimlach liet zien. Tsja, veulens hadden nou niet eenmaal de hersens om te bedenken dat het hier misschien wel eens héél gevaarlijk voor ze kon zijn. Niet dat het hem iets uit maakte, wanneer hij het zag holp hij ze en bracht hij ze ergens naartoe waar ze veilig waren. Hier was dat absoluut niet het geval en dat moesten ze onderhand eens weten. Leerde de ouders dat niet? Hmpf. Sultan schudde kort met zijn hoofd en sloeg een keer nijdig met zijn staart toen verschillende, dikke vliegen op zijn vacht landde. Vreselijk dit gebied. Een lichte grinnik kon hij niet onderdrukken toen het jonge veulen begon te stotteren. Ze had dus overduidelijk moeite met bepaalde letters. ‘Dan breng ik je wel naar een plek waar je veilig bent.’ Zei hij haar. Lopend richting het Oosten. Daar waren de meeste gebieden wel veilig en rustig, al vond hij het wel vervelend dat er niemand bij het veulen zou blijven. Op de een of andere manier zat dat hem vreselijk dwars; hij liet haar liever niet alleen. Wat nou als er tóch iets gebeurde? Misschien was hij ook wel te zorgzaam, maar toch bleef het maar in zijn hoofd hangen. Toen het veulentje haar zelf voorstelde en zo te zien haar meer op haar gemak begon te voelen, greens hij breed. ‘Nou, aangenaam Ebony. Je hebt een mooie naam!’ Complimenteerde hij het veulentje. Awh, wat waren ze toch ook cute.

Nogmaals stelde Ebony een vraag aan Sultan, kort keek hij even opzij en knikte. Ja, hij was hier al lang; héél lang. Eindelijk voelde hij zich hier thuis, het duurde echt heel erg lang voordat hij zijn plaatsje hier gevonden had. ‘Ja, ik ben hier al lang. Sinds wanneer ben jij hier dan en met wie ben je hier gekomen?’ Vroeg hij kort, om het gesprek tussen hen lopende te houden en te zorgen dat Ebony haarzelf op d’r gemak voelde. Hij wilde niet onvriendelijk overkomen, maar het was énorm dom dat het veulentje naar het Moeras was gekomen. Misschien had ze nog niet gehoord wat voor paarden er allemaal rondzwierven, maar ze was er nu vast wel achter gekomen dat ze daar niet meer alleen moest komen. Veel te gevaarlijk voor een klein veulen, slechte paarden hadden het liefste zwakke paarden die toch niets terug durfde te doen. Veulens waren voor hen een prima doelwit. Alsof hij de slechte paarden op zijn duimpje kenden; misschien kon hij dat ook wel. Sultan had er al vaak mee te maken gehad en had ze ondertussen wel door, hun trucjes, hun gedachten en vooral waarvóór ze leefde. Moorden, eten en andere het leven zuur maakte. In zijn ogen waren het onnozele beesten. Want wat deden ze nou? Proberen iedereen uit ‘hun’ gebied te jagen, terwijl het niet eens hun eigendom was. Domme beesten, domme beesten. Afkeurend schudde Sultan even zijn hoofd, haalde kort zijn neus op.