If you play with fire, you're gonna get burned. [Leid(st)ers]

Stenen huppelden onder haar hoeven door de berg af. De bruine merrie keek om, en zag hoe de kiezelsteentjes de afgrond in werden geworpen. De merrie zuchtte eens, ze wilde niet eindigen als zo'n zielig gevoelloos steentje. Langzaam klauterde ze verder de drakenberg op. Ze was hier niet vaak geweest, zelden. Omdat de berg er zo deprimerend uitzag en ook wel een soort van gevaarlijk. Maar dan tóch, je hoorde als menig paard wel geregeld een bezoekje te brengen aan het meest angstaanjagende en uitdagende gebied van heel Dream Horses.
Na een bepaalde tijd de berg op klauteren vond ze een vlak stuk om mooi op te kunnen staan. Het was dan wel kaal en rotsachtig, in haar ogen een beetje deprimerend. Maar ze wilde een gebied vinden waar ze in privacy kon praten met de leiders. Waarom wilde ze praten? Nou, ten eerste: Ze was al een poosje leidster, en had nog nooit echt een conversatie gehad met één van de andere leiders. En ze was licht nieuwsgierig naar alle leiders, hoe die elkaar zouden gedragen. Ze moest toegeven, haar kudde was een klein hoopje paarden, maar die badassen moesten haar zeker niet onderschatten. Al verlangde ze wel naar meer leden, ze ging ook braaf naar elke hinnik, zoals een leider hoorde te doen, maar dan was ze daar, en dán. Dán moesten ze haar eens goed weten te zeggen waarom ze bij haar kleine hoopje paardjes wilden, en die reden moest dichtbij perfect zijn om erbij te mogen. Ja, ze wás kieskeurig en já, ze was soms een beetje nors en je moest blij zijn als ze vrolijk aan kwam zetten. Dan was je kans op slagen ook driemaal hoger.
Oké, ze zou de kuddes even snel allemaal af gaan. Dénali: Ongevaarlijk. Het was haar ex-kudde en ze zouden haar nooit pijn doen. Kom op, ze was zo lang braaf lid geweest. Dan verwachtte ze toch wel enige vriendelijkheid terug tegenover haar kudde. Dan was er de Horcrux: Die kudde was in oorlog geweest met de Quiet Sparkle, had Mischa vermoord. Inmiddels was de leider veranderd naar 'Nar'. Nog nooit gezien en of opgemerkt. Daarbij wist ze niet hoe de merrie was, en dus moest ze haar maar gaan onderzoeken voordat die weer snode plannetjes maakte om de verzwakte Quiet Sparkle voorgoed uit te schakelen. Valkyrie: Het was een kudde voor Elite, dat wist ze. Fawn wees de meeste paarden af, en enkel de beste nam ze toe. Valkyrie vond ze angstaanjagender dan de Horcrux. Maar ze kende de nieuwe leidster niet. Ze vond de Valkyrie in ieder geval angstaanjagender dan de Horcrux toen Deina de leiding nog had. Dan de laatste kudde van 't stel. De nieuwe kudde, Utopia. Het was neutraal, dus niet echt om bang van te worden. Ze zouden zich niet bemoeien met de strijd van goed en kwaad, dus mooi. Ze wilde enkel de kudde leren kennen aangezien deze nieuw was in Dream Horses, en dus wilde ze die op zich ook nader onderzoeken.

De hinnik die ze slaakte om de leiders bij elkaar te laten komen, stierf langzaam weg over het land. Haar oren hingen een beetje opzij. Nu ze even erover nadacht, had ze door gekregen dat bijna elke leider van het vrouwelijke geslacht was. Haar mondhoeken krulden een beetje omhoog. Ze wist nog dat ze ooit een discussie had met een hengst die dacht dat hengsten allemaal beter waren. En de enige hengst die leider was, had vrouwelijke steun nodig. Zelfs nu lieve Pearl niet meer aan zijn zijde stond, had hij nog een ander nodig. Ze kende de merrie Kai nog, die nu Sultan bijstond. Na, ze had geen medelijden met 'Pearl'. Ze had de merrie nooit gemogen. Waarom? Ze was misschien wel aardig en alles. Maar haar rang inpikken had ze nooit gerespecteerd.
De merrie kantelde haar hoofd een beetje, haar ogen vlogen naar het pad die naar het plekje waar ze stond leidde. Nog geen geluid. Het plekje in zijn geheel was redelijk beschut tegen de koude wind die hierboven waaide. Het uitzicht was beperkt, ze vond het jammer. Het was bewolkt, dus heel erg veel kon ze van Dream Horses niet zien.

[Nar, Fawn, Nanami, Sultan, Kai]

Het zwakke zonlicht verwarmde zijn pikzwarte vacht, liet het water voor zijn neus licht glinsteren en zodra hij zijn zachte neus erin duwde, onstonden grote kringen die vervolgens in het niets verdwenen. Glimlachend nam hij een paar grote teugen en voelde hoe het ijskoude water zijn droge keel smeerde, heerlijk. Zodra hij zijn hoofd weer omhoog haalde, drupte een paar waterdruppels via zijn kin weer terug in het grote meer. Een fris briesje liet zijn manen even loskomen van zijn hals, waarna deze in hetzelfde model weer terug vielen. Eigenlijk was het vandaag best mooi weer en dat zorgde ervoor dat zijn humeur ook weer wat beter was, wat voor hem alleen maar voordelen had. Kort snoof hij even. Sultan liet zijn blik door het gebied glijden, ontspande zijn spieren en krulde zijn mondhoeken lichtjes omhoog. Met een korte draai liep hij van de waterkant weg, vervolgde zijn weg richting het Noorden, waar hij overigens al een hele tijd niet meer geweest was. Hij had het ook veel te druk met de kudde destijds, op het moment was het eigenlijk vrij rustig. Nog steeds had hij zijn lichaam ontspannen, liep hij in een slakkentempo richting de Drakenbergen; om daar even een kijkje te nemen. Al snel maakte hij toch een overgang naar een draf, strekte zijn hals eventjes en sloeg nijdig zijn staart een keer omhoog, om verschillende vliegjes van zijn lichaam af te jagen. Een hinnik weerklonk in zijn oren en het kwam overduidelijk vanuit het Noorden, daar was hij nu tóch naar onderweg dus dat kwam alleen maar goed uit. Meteen versnelde hij zijn passen, tot hij uiteindelijk de Drakenberg naderde en vervolgens een overgang maakte tot een veerkrachtige en geconcentreerde stap.
Een bruine schim verscheen op zijn netvlies. Was dat niet Magnifico? De geur van de Quiet Sparkle hing in ieder geval sterk rondom haar; dus dat moest wel. Zij was immers de nieuwe leidster van de andere goede kudde; eentje waarvan hij zelf ook leider was geweest. De kudde had al veel nieuwe leiders gekend, maar desondanks was hij toch altijd wel een béétje actief geweest. Hoe het er nu voor stond met de kudde wist hij niet. Zodra hij was aangekomen bij Magnificio, hield hij halt en knikte een enkele keer naar haar, waarna een brede glimlach zijn lippen sierde. ‘Hallo Magnifico. Waarvoor riep je?’ Vroeg hij haar meteen, aangezien hij daar enorm nieuwsgierig naar was. Waarom zou ze de andere leiders en leidsters bij elkaar roepen? Daar kwam hij vast snel genoeg achter, maar zo te zien was hij de eerste die gekomen was. Hij was toch in de buurt en hij was er zo, dus de andere zouden er vast en zeker snel zijn.

Met haar stevige kiezen maalde de merrie het gras voor dat ze het doorlsikte. Een vrije dag zonder zorgen, héérlijk. Hopelijk bleef het de rest van de dag ook zo, de witte merrie keek omhoog. Ze kon zo de Drakenberg betreden, ze was er nog nooit geweest maar vandaag had ze geen zin om het gebied te ontdekken, voor deze éne keer. De droom brak in ontiegelijk veel kleine stukjes toen een hinnik haar oren bereek. De merrie gromde geïrriteerd, ze moest er wel naar toe. Echter was deze hinnik niet afkomstig van een paard dat zich bij Utopia aan wou sluiten, maar - voor hoever ze kon horen - van een leider die de andere leiders riep. Eigenlijk was ze wel benieuwd naar hoe de andere leiders waren, hengsten of merrie's? Of ze goed of slecht waren wist ze al, er waren twee goede en twee slechte. Tenzij een kudde door twee paarden werd geleidt. Ze had absoluut géén zin om als laatste te arriveren dus maakte ze al snel een overgang in galop. Het zou even zoeken zijn, aangezien ze het gebied nog niet kende. Desondanks dat liep ze bijna direct de goede kant op, ze kwam dan wel een paar keer een doodlopend einde tegen maar ze kwam er wel.
Ze maakte een overgang in stap en naderde langzaam de drie paarden, een bruine, witte en een zwarte. Ze knikte naar alle drie de paarden, zouden dit alle kuddeleiders zijn? Zoiezo miste er nog twee, als ze het goed onthouden had. "Aangenaam, mijn naam is Nanami." nogmaals knikte ze naar alle paarden, het was de eerste keer dat ze de andere leiders ontmoette. Waarschijnlijk. Wie weet had ze al een keer iemand van hen ontmoet, ze was alleen nog geen leider figuur tegengekomen dus het leek haar sterk. Ze liet haar blik over de paarden glijden, dit waren waarschijnlijk de leiders van een goede kudde. Hun houding en geur gaf dat gewoon aan, al lette ze liever niet op de geur. Zij kon ook naar een 'slecht' paard ruiken al was ze verdwaald in het Moeras of een hele tijd in de Ash Valley geweest, daarom had ze er iets tegen om paarden in groepen te plaatsen als je ze enkel geroken had. De witte merrie vroeg niet waarom ze hier geroepen was, ze had al zo'n vermoeden en anders hoorde ze het zometeen wel. Het zou ook irritant zijn om alles vijf keer te moeten uitleggen, wie weet zes of zeven keer als er toch meerdere leiders komen. Ze had wel iets gehoord over het feit dat er geen mannelijke leiders waren, eigenlijk was er maar één. En volgensmij was dat de zwarte hengst hier. Merrie's zijn dan ook sterk en staan soms ook wel bekend als duivels, dat ligt aan het paard. Sommige hengsten zien ze namelijk als zwakke wezens, agh, ieder zijn eigen mening. De mening van andere deerde haar niet zo zeer, tenzij ze haar een lelijk afgeminkte creatie vonden natuurlijk.