Fire in the eyes.

"Swaying to the band. Moving like a hammer. She's a miracle man. Loving is the ocean. Kissing is the wet sand. She's got the look." Het liedje van The Look, bleef door haar hoofd tollen. En zo werd ze verplicht om het mee te zingen terwijl ze probeerde de top van de drakenberg te halen. Haar vleeswondes waren diep. Nog maar pas was ze door een Poema aangevallen; haar eerste gevecht met een roofdier was bijna haar laatste. De poema had haar aangevallen aan haar nek. Hij had zijn tanden in haar nek gezet, en het scheelde niet veel dat hij haar luchtpijp had doorgebeten. Ook lag haar borstkas open, door zijn vlijmscherpe klauwen. Ze had haar eigen kunnen redden door express tegen een omgevallen boomstam te lopen. Daarna had ze hem gedood door te steigeren en op de Poema zijn kop terecht te komen. Daarna moest ze nog eens met een Activiteit meedoen. Ze had pijn geleden, en daardoor zijn haar wondes ontstoken. Ze wist hoe hard het leven kon zijn, maar zij kon harder zijn. ZIj kon het leven harder kl*ten door verder te gaan, en het nooit op te geven. Door haar wil door te drijven, zonder te pauzeren. Net hetzelfde als deze berg beklimmen. Op dat gebied leek ze fel op der moeder. Ookal wist ze niet eens hoe haar moeder was. Haar moeder was gestorven bij der geboorte, het enige wat haar was opgevallen was dat ze haar moeder dood lag met extreem veel wondes. Op dat gebied was het horror. Maar al gauw zat Djuna al in haar hoofd dat ze gewoon een zwakeling was. Wat ze verkeerd had. Maar wat ze haar ook afvroeg was: Waarom adopteerde een leidster als Deina haar? Waarom wou ze dat Djuna in leven bleef? Daarbij was Djuna iets anders dan de andere slechte paarden.Zij durfde genieten van haar leven, zij durfde dingen verkeerd te doen om daarna er sterker uit te komen. Zij zou niet constant vechten om haar gelijk te krijgen, zij zou paarden inwendig breken op een onschuldige maar wrede manier. Ze zou niet zo snel kwaad te krijgen zijn zoals de meeste badasses. Toch zou ze ervan genieten om het lot van andere paarden in haar handen te hebben. Ze was dan wel anders dan andere badasses, maar ze had hetzelfde doel als hen. De wereld bevrijden van de goedzakjes. Ze zowel inwendig dan uitwendig verscheuren. Ze zou gerespecteert worden door de slechte paarden. Ze zou geen respect krijgen omdat paarden schrik van haar hadden, ze zou respect krijgen voor hoe zij haar slachtoffers martelde. Ze zal als een zuster voor slechte paarden beschouwt worden. -Vergelijkbaar met Jane van Twilight.- Djuna had even haar gedachten er niet bij en een steen verschoof, waarna ze een stuk naar beneden viel. Ze kneep haar ogen toe van de pijn. Maar toch..ze moest doorgaan. Ze stond op en keek even naar boven. "Wat ben je toch een zwakeling, Djuna." Zei ze tegen haar eigen. En ze sprong naar een uitstekende rots waarna ze begon te draven. Haar klein lichaampje zwete. Haar gapende wondens schreeuwde om aandacht. Maar niet dat zij aandacht wou. Wondes waren soms een teken van zwakte.Maar soms ook een teken van doorzetting. Uiteindelijk had ze de drakenberg bereikt. Ze ging aan de rand staan en keek voor haar uit. Ooit werd DH van de Slechte paarden. En zij zou helpen dat voor elkaar te krijgen.



Sorry voor eventuele spelfouten. Pc doet erg raar...



And Zephyr or Cobra

Stilte was aanwezig, Duisternis was aanwezig, koude was aanwezig. Alleen de volle maan zorgde voor wat licht. Door de licht van de maan weerkaatste de ogen van een duister paard het licht weg. Het leek alsof het demonen ogen waren. De ogen waren zeer goed ontwikkeld in de donker. Het was Zephyr. (Duuuh, maakt het lekker mysterieus :3 ). Zephyr liet een spoor van bloed achter. Was het van hem? Of van een ongelukkige slachtoffer. Zephyr had maar wat schrammetjes. Hij had iets in zijn mond. Wat op haar leek. Vol walging spuwde hij het naar beneden. Zephyr keek ijskoud naar beneden. Misschien zullen we nooit weten wat er met de slachtoffer is gebeurt. En wie het was. Misschien vond iemand het lichaam toevallig. Zephyr hoorde plots beweging. Hoefgetrappel. Zephyr hief zijn hoofd op en kon een glimp opvangen. Het was een jong veulen. Zephyr verdween in de groten. Wie weet waar hij zich nu bevond. je hoorde hem zelfs niet. Zephyr volgde langzaam het veulen. Hij hoorde plots een ongewoon geluid. Dat nogal pijnlijk klonk. Zephyr verscheen uit een duister gat en kwam oog in oog te staan met Djuna. Hij bekeek het jonge wezentje. Zephyr snoof een goed om haar te onderzoeken. Ze behoorde toe aan de kudde van Deina. En het veulen had nog een vaag maak bekende geur. Maar hij kon het even niet plaatsen. Damm, waarom kwam hij steeds lidjes tegen van Deina. Iets wat hem aan Deina liet denken maakte hem chagrijnig. Deina heeft hem zeer woest gemaakt en chagrijnig. Deina had Zephyr zwaar beledigt. Hij zal haar nog op haar plaats zetten. Hem proberen te koppelen met een veulen. Waar haalde ze het lef vandaan? Zephyr begon zich al druk te maken. En dan kon je beter niet bij zijn aanwezigheid zijn. Hij keek het veulen aan. Ze zag er beter uit dan die Anaïs. Dit veulen ontwikkelde zich veel beter. Ze zag er sterk en fit uit. En leek ook slecht ontwikkeld te zijn. Mooi zo. Zephyr boog zijn brede hals. Hij begon agressief met zijn voorhoef te schrapen. Zephyr opende zijn scherpe paardentanden. " Jij komt me bekent voor. Van wie ben je afkomstig?" Weerklonk de zware stem van Zephyr. Die nog een paar keer werd herhaald door de omgeving. Zwarte kraaiden vlogen plots om Zephyr. Hopend dat hij hen een lichaam schonken. Ze begon te krijsen en te zagen. 'Doden, doden!!' smeekten ze. Zephyr keek enkelen emotieloos aan. Dit was nieuw. Wat dachten die beesten wel niet? Dat ze gratis eten van hem geserveerd kregen? Dacht het niet.

Zephyr keek neer op de merrie veulen. Zijn grijze ogen bleven steeds op haar gericht. Haar ogen konden niet meer ontsnappen van de zijne. Dat was weer typisch Zephyr. Dit had hij van zijn vader overgenomen. Die staarde ook steeds naar paarden. Zephyr zijn oren waren in de nek gedrukt. Maar luisterde aandachtig toen Djuna antwoordde. “Mijn moeder is gestorven tijdens mijn geboorte. Trust noemde ze, Deina heeft me geadopteerd. Maar ik loop meer in mijn eentje rond dan bij haar. “ Zephyr was verast. Maar dit toonde hij niet. Trust is dus overleden? Dat wist hij niet. 5 jaar en nu al om het leven. Tja, het leven kon zo wreed zijn. Zephyr had nooit geweten dat Trust deze gevoelens had. Zephyr beseft het eigenlijk niet dat hij toch wel vrij veel aantrekkingskracht had bij de lady's. Maar het deed hem niet zo veel. Dan was dat zo. Hij houd zich niet bezig met merries. Voorlopig. Zephyr dacht even na over de vage herinneringen met Trust. Ze was waardig geweest en heeft Zephyr en zijn vader veel bijgestaan. Zephyr keek op toen Djuna weer sprak. “Zephyr.Niet? “ Zephyr knikte even. hij was niet verast dat ze zijn naam wist. Velen wisten hoe hij heette. Deina had dus dit veulen onder haar hoede genomen? Had ze al niet werk genoeg met al die andere veulens? Ach ja. Zephyr weet wel wat voor Deina plannen had. En hij vond het maar niets. Momenteel heeft haar bijzondere dochter Anaïs niet goed gescoord. Brutaal, eigenwijs en geen respect. En dan er nog bij zeggen dat Deina verwacht dat Zephyr en Anaïs... Die Deina moest hij nog aanspreken. Ze had het er eerst met hem moeten bespreken. In plaats van achter zijn rug plannen maken. Ach ja, wie weet lukt het Anaïs nog om haar plaats als zijn partner te winnen. Maar dan zal ze er zwaar voor moeten werken. :3. Zephyr bekeek het goed ontwikkelde veulen nog eens. Deze was beter opgevoed. Vond Zephyr zelf. "Truts leeft dus niet meer? Zonde, ze was nog een goede lid geweest... maar zo zijn dingen nu eenmaal. De dood kan op elk moment je leven ontnemen." Antwoordde Zephyr ijskoud. Het maakte hem niet zo uit wat de dood met hem zal uitspoken. Hij vreesde er niet voor. Hij vreesde voor niets. Zephyr zijn lange zwarte manen vlogen voor zijn valse ogen. Het toonde geen enkel sprankje hoop op iets goed. Dat bestond niet in Zephyr's lichaam.

Zephyr merkte dat de merrie niet wist hoe ze op zijn starende ogen moest reageren. Zephyr besloot dan even weg te kijken. Hij werd toch even afgeleid door iets. Het was weer even dood stil. Zephyr dacht aan niets. Alles was zo leeg in zijn hoofd. De kraaien werden ongeduldig. Ze merkten dat Zephyr niets spannend's van plan was en vlogen stilaan weer weg. Mooi, ze gunde hem eindelijk eens wat rust. Vervelde beesten. Een ijskoude wind kletste tegen Zephyr aan. Maar hij verroerde geen millimeter. Alleen zijn manen gingen wilt alle kanten op. Zephyr keek weer naar haar richting toen ze sprak. “Wat bedoel je met: Ze was nog een goede lid geweest? In mijn ogen was ze zwak. Ze kon me niet eens op de wereld zetten, zonder te sterven. En Ja, maar je kan het leven harder kloten, door door te blijven gaan. En alles achter je te laten. Als je bij elke tegenslag blijft piekeren, geraak je toch niet ver. Toch?” Djuna had een punt. Zo'n jong paard overleden door een simpel bevalling. Zephyr weet niet hoe haar toestand was tijdens de dracht. Waarschijnlijk had Trust veel te veel zorgen en geen kracht meer om voort te leven. Wat natuurlijk spijtig was. Want dat betekende dat ze zwak was. Zephyr dacht even na of hij zich iets kon herinnerend of Trust hem iets had verteld. Maar alles was zo vaag. Djuna vond haar moeder zwak. En terecht. Dat vond Zephyr ook. Zwak en nutteloos voor de wereld. " Je moeder had waarschijnlijk zorgen waarmee ze niet kon leven. Spijtig dat haar leven zo ten einde is gevallen." Antwoordde Zephyr kortaf. Hij zelf weet niet alle antwoorden die in de gedachten dwaalden van Djuna. Zo goed kende hij Trust niet. Hij weet ook niet waarom Deina Djuna adopteerde. Zephyr keek toen kil om zich heen toen hij enkele geuren in zijn neusgaten kreeg gevoerd. Roofdieren, een roedel wolven een eindje ver van Zephyr en Djuna vandaan. Maar Zephyr toonde geen zorgen. De meeste roofdieren weten dat ze beter Zephyr niet lastig vielen. Zephyr heeft al eerder gevochten met een groep wolven. Toen hij nog heel jong was. Zephyr was sterk geboren. Zephyr zijn lange zwarte staart werd steeds weggeblazen door de felle wind. Ze stonden hoog in de bergen dus te kans was groot dat het hier zou sneeuwen. De stenen grond was ook zeer glad. Zephyr had een dikke wintervacht om zich te beschermen tegen de kou. Zephyr drukte zijn oren nog steviger in de nek. Om te voorkomen dat de koude wind in zijn oren blies. Wat irritant kon zijn. Zephyr hield van dit soort pittig weer. Hij haatte de hitte en veel te veel zon. Hij was echt een winterpaard.

Zephyr zijn hoofd was hoog gedragen. Zijn zware lichaam kon de aarde laten trillen. The Blood Horses waren vrij grote friespaarden. De legers waren met duizenden paarden. Dus als die tegelijk galopperen begint heel de omgeving te trillen. Omdat de paarden dan extra hard begonnen te beuken met hun hoeven. Vele kuddes vluchten, omdat ze anders levend verpletterd werden. The Blood Horses toonde geen spijt, geen angst, geen verdriet en geen medelijden. Ze toonden niets. Het enige wat ze doen was gehoorzamen en hun doel bereiken. Zephyr heeft veel veulens opgeleid tot sterke paarden. Het gebeurde vaak dat een veulen stierf tijdens de trainingen omdat het niet sterk genoeg was. Maar vreemd genoeg krijgt Zephyr steeds sterke veulens aan de haak. Dat komt waarschijnlijk omdat de bloedlijnen van The Blood Horses steeds sterker worden. Zijn ogen vlogen weer naar Djuna die haar stem weer liet horen. Zephyr ontblote zijn tanden op de antwoord van het jonge dier. “Weet je, het boeit me niet wat er is gebeurt. Ik ben niet mijn moeder, en mijn vader…die ken ik niet eens...” Ze weet ook niet wat ze wilt. Ze moet niet met Zephyr zijn voeten spelen. Hij liet het meteen zien door zijn houding. Hij besloot niet te reageren. Want dat voorspelde anders niets goed. Zephyr zijn neus werd in de lucht gedrukt en ving vele bekende geuren op. 'Wolven.' Ging er door zijn hoofd heen. En nog geen klein beetje. Het was een groot groepje die zeer fit leken te zijn. En zeer hongerig. Zo hongerig dat Zephyr ze niet afschrikt. Waarschijnlijk waren er meer wolven in de buurt. Het leek ernaar dat deze wolven een plan hadden. Zephyr had geen angst. Hij maakte zich groter en ontblote nogmaals zijn tanden. Zijn bovenlip strak naar achteren. Zijn grote witte scherpe tanden waren te zien. Zephyr zijn ogen begonnen woest te rollen. Zephyr zijn rustige houding veranderde snel. Het leek wel in een monster te transformeren. Zephyr liet een zware, uitdagende hinnik horen dat een paar keer herhaald werd in de omgeving. De zwarte kraaien keerden weer terug. Ze herkende Zephyr zijn aankondigde kreet. Er zal bloed gevloeid worden. Opgewonden begonnen de kraaien te schreeuwen. Zephyr liet zijn rechterhoef tegen de grond schrapen. Hij beukte herhalend. Enkele wolven hadden toch iets van angst. Ze werden verast door Zephyr zijn krachten. Ze leken meer oog te hebben op het zwakkere tegenstandertje. Djuna. Zephyr had geen andere keus samen te werken met dit jonge dier. Zephyr kende vele zwakke punten van wolven. Wolven werkten samen in een groep. Schakel eerst hun zwakke punt. Zephyr onderzocht elke wolf en beoordeelde hun rang. Eerst moesten ze de hoogste rangen uitschakelen. Die stuurden de wolven. Als die er niet meer zijn weten de rest niet meer wat ze moeten doen. "Goed, het lijkt er op dat we een potje gaan vechten met deze mormels. Ik ga voor die bèta en leider, pak jij maar een wolf die poging doet zijn baas te beschermen. Ze proberen je altijd bij de hals grijpen of op je rug te klimmen. Zorg dat ze je niet van achteren kunnen aanvallen, En vooral niet bij je nek geraken. Blijf steeds in beweging en houd de omgeving in het oog. Richt je nooit op één wolf. Want dat is een soort afleiding. De rest probeert je dan te grijpen. Als ze je niet aankunnen zullen ze je waarschijnlijk proberen opjagen. Laat dit niet gebeuren, blijf waar je bent." Zephyr schoot in de aanval. Zijn hoeven beukten hard tegen de grond. De wolven probeerden in de groep te blijven. Zephyr ramde met zijn borst tegen enkele wolven en plette die tegen de muur. De bèta leek te weten dat Zephyr haar zou pakken. Ze ging voor Zephyr staan en gromde uitdagend. Hij hield Djuna niet meer in het oog. Zei moet nu zich weten te verdedigen. De sterkste overleven. Zephyr hoorde achter zich nog een wolf die klaar stond om in de aanval te schieten. Typisch wolven. Proberen altijd te verassen. De twee wolven schoten in de aanval. De wolf achter Zephyr zijn doen was om op de rug te springen. De bèta haar doel was Zephyr zijn brede nek te pakken te krijgen. Zephyr snoof. Zephyr sprong in de lucht en knalde met zijn achterbenen de achterste wolf van de berg af. Zephyr lande net op tijd om zijn hoofd te ontwijken van de scherpe, bloeddorstige tanden. De wolvin zoefde langs Zephyr. Zephyr greep haar bij haar rug en zwierde die met gemak de lucht in. De wolvin piepte van angst en pijn. Ze lande hard op de grond. De wolvin had heel veel moeite om recht te komen. De leider besliste zijn bèta te helpen en ging bij haar staan. Hij hapte naar haar poten om haar te dwingen op te staan. En dat deed ze. De twee wolven wachtte af. Ze leken te hopen dat Zephyr in de aanval zou schieten. Maar dat deed Zephyr meestal nooit. Hangt af van de situatie. Maar hij wist maar al te goed wat deze wolven verwachten. Hij bleef staan en keek ze uitdagend aan. " Wel wel, Is dit je bèta? ik heb betere gekend. Wat zijn jullie wolven toch zwak." Zei Zephyr met een rauwe stem. Zijn doel was de wolven uitdagen. Er sprong plots een wolf naast hem. Zephyr keek zelfs niet op. Hij wist al lang dat die wolf hem wilde aanvallen. Zephyr sprong een stap opzei en duwde de wolf van de afgrond. De twee wolven keken hun vallende soortgenoot na. Ze werden woest dat Zephyr weer een maatje had ontnomen. Ze waren in staat om aan te vallen.

Djuna wist niet wat ze misdaan had toen Zephyr liet merken dat hij ergens niet mee akkoord was. Djuna zweeg wijselijk. Ze had geen zin om ruzie te maken met een paard waar zij 3x in kon. En daarbij, ze had respect voor dit schepsel. Zijn bouw en grootte was al voldoende om respect af te dwingen. Djuna luisterde naar hetgene wat Zephyr zei. "Goed, het lijkt er op dat we een potje gaan vechten met deze mormels. Ik ga voor die bèta en leider, pak jij maar een wolf die poging doet zijn baas te beschermen. Ze proberen je altijd bij de hals grijpen of op je rug te klimmen. Zorg dat ze je niet van achteren kunnen aanvallen, En vooral niet bij je nek geraken. Blijf steeds in beweging en houd de omgeving in het oog. Richt je nooit op één wolf. Want dat is een soort afleiding. De rest probeert je dan te grijpen. Als ze je niet aankunnen zullen ze je waarschijnlijk proberen opjagen. Laat dit niet gebeuren, blijf waar je bent." Djuna knikte, maar zei er niks op. Ze had er ook niks op toe te voegen. En ze had zo de indruk...dat vragen nu ongepast waren. Zephyr schoot naar voren en Djuna bleef enkele seconden staan om te zien welke wolf wat van plan was. Djuna zag hoe de béta Zephyr aanviel en een andere wolf op Zephyr wou springen. Zephyr had dit zien aankomen en verdedigde zich behendig. Djuna schoot naar voren toen ze zag dat er een andere wolf was die iets van plan was. Djuna galopeerde naar de wolf. De wolf wou zich op Djuna werpen, en sprong naar haar. Met een schijnbeweging kon ze deze aanval ontwijken. Ze draaide haar soepel om en klemde haar tanden tussen de oren van de wolf, die gepiep liet horen. Djuna hielt echter vast. Maar ze moest onmiddelijk een keuze maken. Ze liet los en gooide haar voorhand in de lucht. De wolf kon zich soepel omdraaien en beet in de borstkast van Djuna. Ze probeerde aan Djuna's luchtpijp te komen . Waarom maakte elk roofdier dezelfde fout? Djuna schraapte met haar hoef tegen de wolf die meteen moest loslaten van de pijn. Djuna draaide zich om en zag net dat er een andere wolf op der afsprong. Het was 2 tegen 1, 2 volwassen wolven tegen 1 veulen. Het leven was zo oneerlijk. Djuna sprong opzij, en de wolf botste tegen de andere op. Waardoor de 1ne de andere in de ravijn beukte, Djuna schotte ook nog eens tegen de andere wolf, die vervolgens ook naar beneden totterde. Wie niet sterk was moest slim zijn. Ze zag ook dat Zephyr nog andere wolven van het ravijn duwde. Pech gehad. De wolven waren zodanig woest dat ze zich op Zephyr consentreerde, en niet eens meer omkeken naar Djuna. Djuna kon als ze wou nu weg lopen, dan overleefde ze het gevecht. Maar dat was zwak. Ze was iets anders van plan. Ze ging niet weglopen. Dan stond Zephyr er alleen voor, en zo zou ze haar kans om Zephyr's respect laten vergaan. En dat was dan wel het laatste wat ze wou, dat ze zwak was. En daarbij Zephyr had haar ook beschermt, dat het nu zijn bedoeling was of niet. Djuna stapte onhoorbaar naar voren, en maakte een grote bocht waardoor ze uiteindelijk achter de béta en leider stond. De wolven hadden niks gemerkt omdat ze uit op wraak waren. Djuna greep de achterpoot van de leider, en trok die in een snok naar boven. De béta was te sterk voor Djuna, maar was wel afgezwakt. Daar had ze een fout gemaakt. Ze had de béta moeten grijpen. Maar deze fout was gemaakt, ze kon niks meer veranderen. Djuna liet los toen rije scherpe tanden haar neus doorboorde. 1 enkele traan was zichtbaar. Dit was een natuurlijke reactie. De neus was heel kwetsbaar. Het deed pijn, maar ze mocht niet opgeven. De poot van de leidster moest gebroken zijn, dat kon toch niet anders? Djuna sloeg hard met haar voorbeen tegen het hoofd van de wolf. Als ze volwassen was geweest zou de klap hard genoeg zijn om te doden, maar ze was een veulen. Ze had niet genoeg kracht in haar benen. Djuna duwde haar af met haar achterbenen en sloeg tegelijkertijd ook met haar voorbenen, het was raar om het te zien, maar de leidster ging toch naar achteren. Djuna zag dat de wolvin verbaast keek, maar toen deed de wolvin wat Djuna helemaal niet verwacht had. Ze slaakte een huil uit. Djuna draaide haar om en schotte nog eens naar achteren. In de hoop dat ze de wolvin van het ravijn had gesmeten. Haar ogen sperde wijd open toen nog een paar forse mannetjes te hulp schoten. Dit was zoo oneerlijk ! Djuna was een beetje afgezwakt, en haar neus bloede als hell, ook haar borstkast. Maar dit moest ze samen met Zephyr afhandelen. Gelukkig was Zephyr hier, anders was ze wolvenvoer geweest.

Het leven was altijd oneerlijk. Het was nooit fair. Maar ach, zoals Zephyr eerder had gezegd. Alleen de sterkste winnen. Zephyr had er nu maar enkele schrammen opgehouden. Maar het gevecht was nog niet echt begonnen. Dit was nog maar een opwarmertje. Djuna kwam heel even in het gezichtsveld van Zephyr. Het jonge dier wist zich aardig te beschermen. Het had duidelijk genen van Trust. Zijn ogen schoten weer naar de twee wolven. Ze naderden steeds dichterbij. Ze keken zeer vals en woest. Ze ontblote hun tanden en er liep wat speeksel uit hun mond. Tjee, wat zijn die goed gezind. Zei vielen Zephyr lastig. Zei hebben het probleem zelf uitgezocht. Zephyr grijnsde vals. Plots verscheen Djuna achter de twee wolven. Nu speelde ze echter met haar leven. Het op nemen tegen twee hoge rangen is zelfmoord plegen als je maar een simpel veulen bent. Ze zal van haar fouten moeten leren. Het waren twee hoog geplaatste rangen, zeer fit en zeer sterk die zich nu op het veulen had gericht. Djuna kreeg zware klappen. Toch kon ze zich nog vrij goed verzetten tegen de twee wolven. Er zat niets op dan het veulen uit dit situatie te halen. De bèta begon plots te huilen. Dat voorspelde weinig goeds. Zephyr verscheen achter de wolvin. Zephyr hief zijn hoef omhoog en verpletterde het hoofd van de wolvin. Maar het was al lang te laat. De rest van de wolven hadden haar roep gehoord. Zephyr gromde pist. De leider was woest dat zijn bèta gruwelijk om het leven werd gebracht. Hij werd verblind door woede. Zonder nadenken viel de wolf Zephyr aan. Ook Zephyr ging ten aanval. Hij begon in rengalop te lopen. Ze namen steeds meer snelheid. De wolf dacht niet meer na. Hij zou het onmogelijk overleven als hij zo op Zephyr af liep. Maar ja, als je verblind word door woede weet je niet meer waar je mee bezig bent. De wolf had het te laat door en werd gewoon levend vertrappelt. De wolf overleefde het. Maar kon onmogelijk recht komen. Vele botten waren gebroken en hij zal langzaam sterven. Zephyr richtte nu zijn zicht op de andere wolven. Reuen nog sterker dan de vorige tegenstanders. Zephyr merkte dat Djuna zwaar verzwakt was. Dat was dan weer mooi. Zephyr onderzocht de omgeving. Hij zag daar een opening in de rots. Een grot dus. Hij zal de wolven daar in lokken. Zephyr kende de gangen in de rotsen als de beste. Hij wist hoe hij van ze af moest komen.Maar wat moet hij nu weer met Djuna doen? Die kon hij moeilijk alleen laten. Ze zal moeten doorbijten. Ruw duwde Zephyr haar naar voren. "Volg mij, zorg dat je me niet verliest want anders ben je verloren." Waarschuwde Zephyr haar. En hij was niet bereid om haar dan uit de miserie te halen. Ze overleefd het dan ook waarschijnlijk niet. Zephyr nam de leiding. En ook de klappen. Ze moesten eerst door de groepje wolven heen. Zephyr knalde enkele wolven opzei en liep de grot in. Een veulen kan normaal gezien een volwassen paard goed bijhouden. Maar ja, Djuna was wel verzwakt. Zephyr ging een smalle gang in. Zephyr kon de wolven horen. Ze volgden Zephyr en Djuna hun geurspoor. Maar het was de bedoeling dat de wolven hun volgde. Want Zephyr had weer eens een geweldige plan. Ze gingen steeds dieper en dieper de grot in. Het werd ook kouder. Zephyr zijn ogen waren heel goed ontwikkeld in de donker. Dus hij kon uitstekend zien. Djuna zal Zephyr wel horen. Ze zal hem blind moeten volgen.

Djuna probeerde door te blijven vechten. Zephyr had uiteindelijk het hoofd verpletterd van de wolvin . Even keek ze met grootte ogen naar de verpletterde wolf. Dat een paard zo’n beest kon doden met echter zijn hoef neer te zetten. Maar al snel waren haar gedachten weer bij de les. Een wolf rende naar Zephyr en de rest kon Djuna niet zien want ze werd gebeten in haar achterwerk. Even drukte ze haar staart tegen haar billen. Ze drukte haar af en begon te bokken, maar zo simpel was het niet. Djuna draaide haar zeer snel om en toen ze rond haar as bokte liet ze haar vallen met haar achterhand eerst. De wolf kwam op 1 of ander reden onder haar. En werd verpletterd. Even was ze zo trots dat ze een mannetjes wolf had verplettert. Maar dat ging snel weg toen ze zag hoeveel wolven ze nog te doen hadden. Opeens voelde ze een harde bots achter haar. Haar oren schoten naar achteren. En onmiddellijk hoorde ze de woorden van Zephyr. "Volg mij, zorg dat je me niet verliest want anders ben je verloren."Djuna keek hem even vast beraden aan, en Zephyr schoot naar voren. Djuna galoppeerde achter hem aan. Ondanks haar wondens kon ze goed volgen. Maar niet zonder lijden. Elke keer als ze bewoog voelde ze de pijnscheuten door haar lichaam gaan. En na even ging ze automatisch wat trager. Ze hoorde de wolven achter hun stormen. En dacht even dat ze Zephyr niet meer bij kon houden. Het was dan ook moeilijker om blind te zijn in deze duisternis. Djuna kreeg uiteindelijk haar 2de adem. Haar pijngrens leek zich te verhogen, en het leek even of ze niks meer zou voelen. Maar ze werd weer cru naar de feiten gedrukt. Een wolf geraakte langs haar en beet naar haar poot. Maar de wolf kon niet lang vast houden. Djuna bleef galopperen en drukte de wolf tegen de wand op. Deze struikelde en kon haar niet meer volgen. “Zephyr ! Ze halen ons in!” Riep Djuna, die nog steeds bleef doorbijten. Ze kon alleen maar vertrouwen op Zephyr’s geur en hoefgetrappel. Er was ongeveer 2 meter tussen hen. Djuna kon dit nog wel volhouden, maar ze wist dat ze te zwak was om dit nog heel lang vol te houden. Nu wist ze hoe hard ze moest trainen om te kunnen overleven. En nu… ze had veel te danken aan Zephyr. Hij was haar voorbeeld, en ze wou dat hij haar wel wat dingen kon bijleren. Ookal verwachte ze er niet veel van. Maar tegelijkertijd…dit was een les. Uit deze les had ze al veel bij geleert…

Duisternis verblinde iedereen. Je kon niets zien. Je hoorde alleen bewegingen en gegrom van wolven. Zephyr wist dat ze in de buurt waren. De wolven verspreiden zich. Ze waren slim. Zephyr had gehoopt dat het een stelletje dombo's waren.Dat ze bij elkaar bleven. Maar ze hebben zich verspreid. Zephyr merkte dat Djuna moeite had met volgen. Zephyr snoof. Hij moest weer eens een plan verzinnen. Opeens zag hij voor zich een verblinden'd licht. Er zat een klein gaatje in de rots waardoor er een zwakke lichtstraal zich door de rots kreeg gewurmd. Zephyr kreeg alweer een fantastisch plan. Zephyr verdween in één van de gangen. Zephyr zijn gehoor had een activiteit opgenomen. Djuna had een probleem. Zephyr was er van overtuigt dat de merrie zich weet te redden. Eenmaal dat ze voorbij hem liep greep Zephyr haar vast en duwde haar in de gang waar hij zich bevind. Hij duwde haar achter zich. Zodat ze niet in de weg zou staan als Zephyr de slagpartij begint. "Hou je schuil en laat je niet zien! En pas op met je wonden! Je hebt de wolven een bloedspoor geschonken." Zei Zephyr met een hese stem. Die zware stem was niet makkelijk om te verzachten. Aangezien het een luide stem was. Zephyr keek Djuna streng aan. En trok dan weg in één van de gangen. Een stilte werd eindeloos lang ontstaan. Geen idee hoe lang die had geduurd. Het leek wel of Zephyr met de wolven was verdwenen. Je hoorde alleen de vallende druppels van een waterbron. De groten waren hier ook zo vochtig en koel. Maar uiteindelijk werd de stilte doorbroken. Je hoorde de haastige voetstappen van de wolven. En hun geblaf en gegrom. Wanhopig zochten ze naar hun prooien. Ze liepen voorbij Djuna. De wolven gingen bij het licht staan en keken om zich heen. Plots verscheen een grote gedaante. De wolven zagen het figuur vaag. De gedaante sleurde één van de wolven mee in een doorgang. Onrustig begonnen de wolven zich weer te verspreiden. Je kon nog de pijnlijke kreten horen van de wolf die werd gegrepen. Hij vroeg hulpeloos om hulp. Plots hoorde je een krak. Weer werd het even doodstil. Uit de doorgang liep er bloed richting de wolven. De wolven keken verbaast naar de bloedplas. Je zag een heel vaag gedaante. Dat kil naar de wolven staarde. Met zijn duistere ogen. De wolven waren onzeker. Ze wisten niet wat ze moesten doen. Maar één van de wolven toonde dapperheid. Hij beveelt ten aanval te gaan. En dat deden ze ook. Hier en daar hoorde je kreten. Bloed dat langs alle kanten spetterde, en botten hoorde breken. Uiteindelijk viel er weer een doodse stilte. Geen enkel geluid werd ontstaan. Zephyr verscheen uiteindelijk waar Djuna zat. Zephyr zat onder verse vleeswonden. Diepe wonden waar veel bloed uit droop. Zephyr zijn kille ogen werden emotieloos op Djuna gericht. Zwijgzaam keerde hij zich om en deed teken naar Djuna om te volgen. Hij zal haar naar buiten leiden. Het was best nog een eind ver. Zephyr stapte goed door. Ondanks de verschrikkelijke wonden. Het was duidelijk een zwaar gevecht geweest en Zephyr was goed toegetakeld. Maar Zephyr beheerste zijn pijngrens. Zephyr liep met hoog geheven hoofd alsof er niets gebeurt was. Er hingen wat plukken haar op Zephyr zijn lippen. Zephyr zijn witte sokken waren ondergedompeld in bloed. Ook zijn witte brede bles had een rode kleur. Na een tijdje zal alles wel weer weggespoeld worden. Zephyr toonde zijn pracht en macht. Hij is weer ontsnapt uit de dood. Of Zephyr zijn verhaal ooit gedeeld word aan de wijde wereld was klein. Zephyr vertelde nooit over zijn ongelovige avonturen. Hij hield ze in zijn hersenen gevangen. Misschien sterft Zephyr en werd hij vergeten. Of zijn verhalen werden doorverteld generatie na generatie. Aan de veulen van Blood Horses. Of misschien wel aan de hele wereld. Er straalde een vaag licht. Ze waren er bijna.

Djuna vroeg haar af of Zephyr haar eigenlijk wel gehoort had. Maar ze was niet van plan om het te herhalen. Misschien was hij iets van zin . Djuna hoopte dat ze ergens mee kon helpen. Maar misschien was het beter van niet. Het kon wel eens goed zijn dat ze nu alleen in de weg stond. Opeens hoorde Zephyr ergens anders in slagen, maar voor ze kon inslagen voelde dat iemand haar vast greep en haar weg duwde. Ze rook de vertrouwde geur van Zephyr, dus gehoorzaamde ze de druk die hij haar gaf. Hij was dan wel cru, maar dat vond ze niet erg. Hij was deze keer bereid Djuna te redden, dus hoefde ze gewoon te doen wat hij haar vroeg. "Hou je schuil en laat je niet zien! En pas op met je wonden! Je hebt de wolven een bloedspoor geschonken." Zijn stem was hees. Djuna wou er nog iets op tegen brengen, maar toen realiseerde ze haar dat ze beter kon zwijgen. Oké. Djuna greep wat modder in haar bek en spuugde die op haar wondes. Ook drukte ze haar neus in de modder, zodat de geur gemarkeerd werd. Modder markeerde de geuren van bloed, het enige nadeel was dat je wondes konden ontsteken. Maar dat liever dan levend opgegeten worden, door een bende *Hapchards. Zephyr verdween en Djuna drukte zich tegen de muur. Het enige wat ze nu kon doen was Zephyr gehoorzamen, en wachten. De roedel liepen Djuna voorbij. 1 van hen stopte even en keek rond zich heen. Hij leek naar Djuna ze kijken, en net voor Djuna zich op de wolf wou werpen, leek het dat de wolf van gedachten was verandert en de roedel volgde. Verder was het stil, tot er gejank te horen was. Ze wou er graag bij zijn, maar dit mocht ze niet verpesten. Dan zou ze echt een verloren kost zijn. Het gejank en gegrom was gedempt, en een kille stilte was heerste in de grotten. Tot ze hoefgetrappel hoorde. Djuna zag nog niet hoe toegetakeld Zephyr was, omdat ze nu in een donkere stuk stonden. Zephyr Draaide zijn eigen om en Djuna ging hem achterna. Heel dat stuk dat ze gegalopeert hadden moesten ze herdoen.

Licht prikte als naalden in haar ogen. En nu pas had ze door hoe ver ze hadden gegaloppeert. Ze keek naar het zwarte gedaante voor zich. Zephyr was serieus toegetakeld, en toch liep hij trots verder. Bloed van Zephyr drupte op de grond. Djuna stond nog even stil en keek Zephyr even achterna. Daarna stapte ze naar hem toe. "Zephyr. Ik weet niet of dit het juiste moment is. Maar...je hebt me nu al heel veel geleert. Maar ik wou vragen, wil je mijn mentor zijn?" Djuna zweeg even en keek de hengst hoopvol aan. Maar toen keek ze weer zelfzeker. "Ik wil je niet gebruiken, maar ik wil je dienen.Maar voor dat te kunnen, heb ik iemand nodig die me dingen leert. Ik heb misschien niet de genen van een fries, maar ik kan je verzekeren...als ik volgroeit bent dat ik een trouwe krijger kan worden van jou. " Ze meende het. Ze zou hem altijd trouw blijven, en hem dienen. Ze zou alles doen om hem haar respect te tonen. Ze wist dat dit een klein kansje was, maar er was een kans...Toch?

*Hardvochtige egoïst

Zephyr snoof luid. Keer op keer. Bloed droop uit zijn neusgaten. Het was werkelijk een wonder dat hij nog leefde. Hoe Zephyr in godsnaam een dozijn wolven hard verslagen zal voor altijd een raadsel zijn. Maar Zephyr toonde geen zwakte. Al werden zijn benen van zijn grote lijf afgerukt. Hij zal zijn hoofd machtig hoog dragen. Zephyr verroerde zich niet en staarde voor zich uit. Met zijn billen naar Djuna gericht. Overal waren sporen gemaakt. Afkomstig van Zephyr. Zephyr zijn oren richten zich naar dat kleine ding dat er ook beroerd uitzag. "Zephyr. Ik weet niet of dit het juiste moment is. Maar...je hebt me nu al heel veel geleert. Maar ik wou vragen, wil je mijn mentor zijn?" Zephyr zijn duistere ogen loerden even achter zich. Nadenkend. Hij Zag Djuna vaag. Maar dat was voldoende. Waarom zou Zephyr dat eigenlijk doen? Zijn tijd verspillen aan een simpel veulen? Nog veel te jong om ergens voor nuttig te zijn. Zephyr had binnenkort een boel jonge paarden te trainen. Die zagen er veel beter uit dan Djuna. Stukken groter en ruiger gebouwd. Als Zephyr Djuna zou trainen zou ze waarschijnlijk omkomen tijdens Zephyr zijn les. De trainingen waren zwaar. En het kon je dood worden. Zephyr zegt altijd, 'De sterkste winnen. De zwakke verliezen. Het kost hen het leven. Er komen veel paarden om tijdens Zephyr zijn trainingen. Zephyr had het echt gericht op sterke paarden. "Ik wil je niet gebruiken, maar ik wil je dienen.Maar voor dat te kunnen, heb ik iemand nodig die me dingen leert. Ik heb misschien niet de genen van een fries, maar ik kan je verzekeren...als ik volgroeit bent dat ik een trouwe krijger kan worden van jou. " Weerklonk de stem van de jaarling. Zephyr keek weer op. Djuna bied zich aan hem aan. En wat moet het dan met Horcrux? Zij behoorde daar aan toe. Maar de jaarling kan ook nuttig zijn. Ze heeft gevochten. En ze kan er toch iets van. Ze was jong en overleefde de vele aanvallen van de sterke wolven die tegelijk aanvielen. Zephyr had nu geen tijd. Hij wilde ook dat Djuna sterker der moest worden als ze zijn trainingen wilde overleven. Goed, ik heb mijn besluit genomen. Ik zal je enkele training schenken. Maar dat kan nog enige tijden duren. Dus ik wil dat jij je goed begint te trainen. Want het gaat niet gemakkelijk worden. Het zal zwaar worden, en de kans is ook groot dat je kan omkomen. Ik maak geen uitzonderingen." Zei Zephyr met een kille en zware stem. Het was tijd om te gaan. Zephyr kan lang wegblijven. Of hij kon spoedig terug keren. Het zal altijd een raadsel blijven. Zephyr vinden was altijd onmogelijk. Zijn lange zwarte manen prikten in zijn verse vleeswonden. Hij zal weer terug keren als een ware koning. Koning der slechten. The Blood Horses zullen wel afvragen wat hij weer eens had uitgestoken. Zijn vader zal zelfs niet opkijken. Die wist wel wat Zephyr allemaal aan het uitspoken was. Zephyr kwam meestal naar DreamHorses om moorden te plegen. Of gewoon om rust te vinden. In The Blood Horses werd er maar weinig gedood. Omdat bijna alle paarden gehoorzaam en slecht zijn. En als er dan een insect is om op te ruimen deed Cobrazarao dat wel. Omdat die ook soms zijn pleziertje moet doen. Het territorium van The Blood Horses was overdreven groot en veel werk om hem onder controle te houden. Zephyr hielp Djuna niet om gunstig te zijn. Dit was eerder zaken doen. Ze kon misschien nog in de toekomst nuttig zijn. En dat was altijd welkom bij Zephyr.