Memories come back sometimes. [Pandora] + [SoulSpirit]

Pandora, een kleine donker bruine merrie stapte met haar pientere hoofd omhoog door het open veld waar ze was. Haar manen wapperden licht in de wind, ze keek om zich heen met haar grote blauwe ogen. Haar voor lok viel even kort voor haar ogen door de wind die zacht door haar manen en staart streek. Ze liet haar hoofd zakken om een hapje gras te nemen van het lekkere malse gras dat omhoog stak uit de grond. Een paar stengels staken nog uit haar mond. Het deerde haar niet. Ze sloeg even met haar staart om de vliegjes die om haar heen zoemde te verjagen. Een grijns werd zichtbaar op haar snoet. Ze had geluk, het was zomer, gaar favoriete seizoen. Samen met de lente dan.

De plek in de heuvels deed haar enigszins terug denken aan vroeger. Toen ze nog met de hengst, Fronton, samen leefden en ze haar veulen Tiamo nog had. Ze zag precies voor haar hoe ze samen door het veld liepen, het gras tot een knieën en een prachtige zonsondergang met een geweldige lucht op de achtergrond. De vogels zongen en een meer op de achtergrond kabbelde rustig op zijn gewenste ritme. Pandora zuchtte, enigszins verdrietig door de herinnering stapte ze verder. Ze wist wel dat het geen nut had om in het verleden te leven, maar alles was zo goed en zo mooi vroeger. Het leven kende geen problemen, het leven kende nog geen dood en verderf. Het was perfect, haar leven was verdomme perfect geweest als die … Ze kon zijn naam niet eens denken, het deed te veel pijn.

Getreurd liep ze verder, het was wel duidelijk dat het geen goed idee was geweest om hier heen te gaan. De merrie brieste luid. Haar voor pluk viel weer in haar blikveld. Haar bruine lichaam bewoog zich sneller, ze draafde aan. Haar manen wapperden als een sierlijk lint in de wind. Haar blauwe ogen zochten langzaam de omgeving af. Toch bleef het mooi hier.

Pandora rook een geur. Een paard. Een paard die zich een weg naar haar begaf. Of zij bewoog zich in de richting van het paard, dat wist ze nooit, maar het maakte niet uit, niet nu. Ze begon langzamer te draven tot ze stapte. Ze zag het paard nu, een bruine merrie zo te zien. Ze had lichtere vlekken over haar hele lichaam. Pandora kon niet goed in schatten hoe oud ze was of welk ras ze had. Maar dat maakte ook niet uit, alleen mensen vonden dat echt belangrijk. Ze keek de merrie aan en kwam voor haar tot stilstand. “Wel goedendag.” . Zei ze met een vriendelijke glimlach op haar snoet.

Only SoulSpirit~

Haar bui vandaag was uitzonderlijk goed, wat vreemd was aangezien ze zich gewoonlijk in een chagrijnige bui bevond.
Twee bruine oren schoten heen en weer en vingen zo veel mogelijk geluiden op; fluitende vogeltjes, ritselende struiken en bladeren, krakende takken en het gefluister van de wind die zowel met haar manen als staart speelde.
De wind; de enigste vriendin die met haar praten, soms met woorden van anderen, soms de woorden van Moeder Aarde.
Ze miste de wind op zulke mooie dagen als de zon heerlijk scheen en haar ogen verlichtte. Ja, de zon zorgde voor haar goede bui van vandaag.
Gelukkig kon ze wind altijd weer terug vinden, als ze galoppeerde door velden en bergen als deze. De wind die zij zelf mee bracht liet de bloemetjes en het gras heen en weer bewegen.

Haar vier sierlijke benen leken te zweven boven de grond terwijl haar twee ogen een azuurblauwe vlinder volgden, maar toen de vlinder op steeg remde ze af.
Kon zij nu maar opstijgen en wegvliegen als die mooie vlinder net deed. Dan kan ze alles achter zich laten en gewoon weggaan, dat zou prachtig zijn..

Toen ze daar stil stond en alles even bekeek rook ze duidelijk een ander paard. Ze hoorde de vier hoeven van een ander dier en bleef nieuwsgierig stil staan en wachtte af tot ze de merrie voor zich zag staan.
‘Wel Goedendag.’ Hoorde ze van de donkere merrie. SoulSpirit spitste haar oren en liep een rondje om haar. ‘Hallo.’ Glimlachte SoulSpirit vrolijk maar onderzocht de merrie tegelijkertijd.
‘SoulSpirit is de naam, wat is de jouwe?’ Ze was meteen recht door zee, zoals ze altijd al was geweest.

Pandora leek zich wel op haar gemak te voelen. Zo in de open lucht, de vogels die zongen en de wind die ruiste door de struikjes. Een glimlach verscheen op haar gezicht, en plantte zich daar vast als het gras in de bodem van de vruchtbare grond. Pandora keek naar de merrie die een rondje om haar heen liep. Ze volgde haar met haar oren, en keek geconcentreerd. Misschien was het wel een slecht paard, en was ze in één klap dood. Pandora rilde ,enigszins geschrokken door haar eigen vertrouwen in de paarden van tegenwoordig. Pandora keek de merrie strak aan, het leek alsof ze door haar heen keek, met die prachtig blauwe ogen. De wind rukte aan Pandoras manen. Ze snoof licht.

De merrie groette haar terug met een simpel hallo. Pandora keek haar even aan en vroeg zich af hoe deze bruine merrie zou heten. In haar hoofd bedacht ze verschillende namen, maar geen er van klopte. Pandora wilde haar mond open doen om te vragen welke naam deze merrie droeg. Maar ze was haar voor. De merrie zei dat ze SoulSpirit heette. Direct vroeg SoulSpirit naar háár naam. Was het eigenlijk niet te makkelijk om gelijk te zeggen hoe ze heette? Het zou wel redelijk simpel zijn, maar SoulSpirit had haar naam verklapt. Dus Pandora moest dat ook. Wel zo eerlijk, niet waar? “Ik ben Pandora..” . Stelde ze zichzelf voor. Haar vriendelijke uitdrukking bleef op haar gezicht en haar blauwe ogen waren weer zacht. Ze priemde niet meer in de merrie alsof het een stuk vlees was die getest werd op zijn waardigheid. Nee.

Pandora schudde zich eens flink uit. Haar korte manen dansten heen en weer, het was net een zwarte vlek. Pandora keek weer naar SoulSpirit. Ze vroeg zich af waarom de merrie hier was? Of ze een verleden met zich mee bracht? Net als haar? Pandora rilde. Alweer. Ze zuchtte zachtjes en bedacht een vraag die ze kon stellen om vervelende stiltes te voorkomen. “Wat brengt jou hier op deze mooie dag, SoulSpirit?” . Het was een aparte, maar mooie naam. Al zei Pandora het zelf.

Nadat ze een rondje om de merrie had gelopen bleef ze voor haar stil staan en staarde kort, maar diep in haar ogen. Ze geloofde dat de ogen de opening naar de ziel was, en als ze iemand ontmoette zeiden hun ogen meer dan hun woorden.
Toen de merrie zich voorstelde als Pandora glimlachte SoulSpirit, dat was zeker een mooie naam. Ze knikte even glimlachend naar de merrie en hoopte dat zij een nieuwe vriendin zou worden, nieuwe vriendin waren altijd fijn.

“Wat brengt jou hier op deze mooie dag, SoulSpirit?”
Hoorde ze van de merrie en dacht even na, wat deed ze eigenlijk hier? Herinneringen terug halen, van de eenzaamheid genieten terwijl ze zocht naar een vriend. Of dat allemaal samen misschien, ze wist het even niet dus verzon maar snel wat. ‘Ik loop maar wat rond.’ Glimlachte ze en keek nieuwsgierig naar Pandora. ‘Wat doe jij eigenlijk hier?’ Vroeg ze aan haar en zwiepte met haar staart de vliegjes weg.

Pandora keek de merrie aan. SoulSpirit deed haar een beetje denken aan een merrie die vroeger bij haar in de kudde zat. Pandora hield haar hoofd kort scheef, ze was wel nieuwsgierig naar wie deze merrie echt was? Wat wist ze nog niet van haar dat van groot belang was? Wie hadden haar gekwetst toen ze nog een veulen was, net als Pandora zelf? Of was zij een van de kwetsers die andere kwetste? Nee, zo zag ze er niet uit. Maar uiterlijk zegt niks. Dat had ze in haar verleden wel geleerd van haar ouders die haar op het hart hadden gedrukt nooit, maar dan ook nooit op iemand zijn uiterlijk af te gaan. De mooiste paarden konden zo maar eens enorm slechte wezens zijn die andere pijn deden of zelfs vermoorde. Ze rilde kort, ze wilde niet zo een paard zijn. Of ook maar tegen komen. Ze was altijd al bang voor slechte paarden geweest, en het leek als maar erger te worden nu ze er zo over na dacht. Ze had in haar korte leventje wel wat meegemaakt met slechte en moordende paarden. Ze was toen acht maanden oud. Ze was op een doorreis met haar ouders en ze zonderde zich even af, voor wat tijd met zichzelf. Ze kwam op en dorre plek waar twee hengsten stonden. Ze groette ze, zoals ze ieder ander paard zou groeten. Ze zeiden iets in een vreemde taal, die ze niet kon verstaan. Ze keek ze niet begrijpend aan en zuchtte even en begon te grazen. Eén van de hengsten liep op haar af en duwde zijn neus tegen haar magere gestalte aan. Ze was zo zwak dat ze direct al bijna omviel door die ene aanraking. De donkere Shire hengst begon te grinniken en gaf haar een hardere duw. Het kleine paardje viel om en krabbelde zo snel ze kon weer omhoog. De hengsten leken dit een leuk spelletje te vinden want ze gingen door tot ze onder de bloed strepen zat en wonden over haar hele lichaam zich verspreide. De hengsten waren gevlucht toen ze een ander paard in hun richting hoorde komen. Snikkend, moe en gebroken lag het kleine hoopje veulen.

Pandora rilde door de herinnering aan de twee hengsten die er voor gezorgd hadden dat zij het leven bijna opgegeven had. Ze had het slecht gehad toen der tijd. Ze had pijn gehad, heel veel pijn. Ze had verdriet gekend, te veel. Weer rilde ze. Ze schudde het van haar af toen de merrie weer begon te praten. Ze probeerde weer te glimlachen. Maar er kwam een geforceerde en niet gemeende glimlach op haar lippen. Op dat moment keek de merrie haar kort in de ogen. En voelde Pandora hoe de merrie bij haar in haar ziel keek. Althans zo leek en voelde het voor haar. Ze voelde hoe een koud gevoel zich door haar lichaam verspreide. Weer rilde ze kort.

De merrie gaf ,oor haar uiteindelijk, antwoord op haar vraag. Ze zei dat ze gewoon wat rond huppelden. Nou ja liep. Zij zelf vond het woord huppelen leuker dus maakte ze dat er maar van. Toen vroeg ze wat zij hier deed. Wat deed ze hier? Ze had werkelijk geen idee. Nieuwe vrienden maken? Op zoek naar gezelschap? Ze wist het niet. Genieten van de omgeving en de vrijheid, dat sowieso. Dan zei ze dat maar. “Genieten van de natuur en de prachtige omgeving en vrijheid...”. Zei ze. Haar stem klonk rauw en schor. Het viel de merrie vast niet op en zo wel zou ze heus er niet naar vragen. En als ze dat wel deed, dan was het maar zo.

601 woorden ~