[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]
{Made by Me}
Polar Bears~
Prepare for the battle that I know is coming.
Safe my day, safe my world, I’ll die anyway.
Proloog
I promised you...
Met één tel had ze een ze een scherpe dolk uit de leren schede getrokken en richtte het uiterste puntje op het hart. ,,Eén foute beweging meneertje, en dit ijzer doorboort je hart.” Ze hoorde hoe zijn harts sneller en sneller ging kloppen, hoe angst door zijn lichaam raasde maar het was niet te zien aan zijn gezicht, alleen aan zijn ogen. Hij liet geen woord over zijn tong rollen, maar ze hoorde de bekende klanken in zijn gedachten, die klanken die ze bij nog geen van haar slachtoffers gehoord zoals bij hem, dat ene woord. ‘Genade.’
En het was te zien aan hem. Zonder nog een ander besluit te overwegen sloeg ze de lange, zwarte stof om haar heen en met een vlaag van de wind was ze zo snel verdwenen als dat ze had besloten hem te vermoorden- mensen konden zo snel van gedachte veranderen, maar hier was ze zeker over, ze twijfelde niet over dat ze hem nu wel van het leven had moeten beroven, niet van hem.
Het meisje met de zwarte lokken en de zwarte sleep zwoegde door het zware witte plakspul dat de grond nu al eeuwen lang bedekte, het was hier geen winter, of zomer, lente of herfst, het was koud, dat was het enigste.
Haar benen hadden het zwaar in de dikke laag sneeuw maar ze besteedde haar aandacht er niet aan, want die was al gericht op de jongeman die ze enkele tellen geleden had kunnen doodden, letterlijk een beslissing van levensbelang.
Alle haat en woede in haar lichaam, die behoorde toe aan deze plek en alle gebeurtenissen die er bij hoorden, ze haatte het hier zo verschrikkelijk erg, meer dan wat dan ook wat leefde of dood was.
Een eenzame traan biggelde over haar wang waar alle kleur uit was weggetrokken en waar vlekken sneeuw op zaten vastgevroren, ze voelde zich zo alleen in deze koude, ruwe wereld. En niemand die haar gezelschap kon houden, al waren er nog een miljoen mensen om haar heen, niemand zou haar snappen, niemand zou het begrijpen.
Ze wilde alles wat ze kende en hier had geleerd vernietigen, op een brandstapel gooien en nooit meer aan die nare herinneringen terug denken, er zat geen enkele goede tussen.
Deze plek had haar moeder zonder pardon van haar afgenomen en haar alleen gelaten met haar koelbloedige vader die geen enkele zak om haar gaf, alleen maar om zijn stomme koninkrijk, ze haatte hem met alles wat ze in haar had.
Als ze kon, dan zou ze hem vermoorden, niemand zou haar, als sluipmoordenaar tegen kunnen houden, maar dan was ze nog iemand kwijt, ookal haatte ze die verschijning zo erg.
Het meisje zakte door haar benen die inmiddels al geen gevoel meer in zich hadden, al het bloed was er uit weggestroomd, haar bleke huid raakte de witte plak kou, maar het drong niet tot haar door. Tranen gleden over haar wangen, maar ze voelde ze niet, ze kon niet stoppen met zacht snikken en haar ouders schokten zacht op en neer. Ze wou sterven, hier, nu, wegzakken en één worden met dit helse landschap, maar iets in haar liet het niet toe. Niet tot de dag dat ze wraak zou nemen, tot de dag dat ze de engelen terug zou brengen naar deze planeet, en ze zouden de warmte met zich mee nemen, dat had ze haar moeder beloofd.
En een belofte, die brak ze niet, zelfs niet als ze met alles in haar hele, gevoelloze lichaam alles en iedereen met haar mee zou nemen naar de plek die volgens sommigen nog erger was dan hier, ze zou ze mee slepen naar het hier na maals en al de botten in hun miezerige lijfjes willen breken, maar dat zou ze niet doen.
Niet hier, niet nu, niet tot de dag dat ze deze wereld zou redden van zijn eigen ondergang...
Voor Suus
{666 woorden} *muhahaha*
Gemaakt met het liedje van death island trailer op.
{Made by Me}
Polar Bears~
Prepare for the battle that I know is coming.
Safe my day, safe my world, I’ll die anyway.
Proloog
I promised you...
Met één tel had ze een ze een scherpe dolk uit de leren schede getrokken en richtte het uiterste puntje op het hart. ,,Eén foute beweging meneertje, en dit ijzer doorboort je hart.” Ze hoorde hoe zijn harts sneller en sneller ging kloppen, hoe angst door zijn lichaam raasde maar het was niet te zien aan zijn gezicht, alleen aan zijn ogen. Hij liet geen woord over zijn tong rollen, maar ze hoorde de bekende klanken in zijn gedachten, die klanken die ze bij nog geen van haar slachtoffers gehoord zoals bij hem, dat ene woord. ‘Genade.’
En het was te zien aan hem. Zonder nog een ander besluit te overwegen sloeg ze de lange, zwarte stof om haar heen en met een vlaag van de wind was ze zo snel verdwenen als dat ze had besloten hem te vermoorden- mensen konden zo snel van gedachte veranderen, maar hier was ze zeker over, ze twijfelde niet over dat ze hem nu wel van het leven had moeten beroven, niet van hem.
Het meisje met de zwarte lokken en de zwarte sleep zwoegde door het zware witte plakspul dat de grond nu al eeuwen lang bedekte, het was hier geen winter, of zomer, lente of herfst, het was koud, dat was het enigste.
Haar benen hadden het zwaar in de dikke laag sneeuw maar ze besteedde haar aandacht er niet aan, want die was al gericht op de jongeman die ze enkele tellen geleden had kunnen doodden, letterlijk een beslissing van levensbelang.
Alle haat en woede in haar lichaam, die behoorde toe aan deze plek en alle gebeurtenissen die er bij hoorden, ze haatte het hier zo verschrikkelijk erg, meer dan wat dan ook wat leefde of dood was.
Een eenzame traan biggelde over haar wang waar alle kleur uit was weggetrokken en waar vlekken sneeuw op zaten vastgevroren, ze voelde zich zo alleen in deze koude, ruwe wereld. En niemand die haar gezelschap kon houden, al waren er nog een miljoen mensen om haar heen, niemand zou haar snappen, niemand zou het begrijpen.
Ze wilde alles wat ze kende en hier had geleerd vernietigen, op een brandstapel gooien en nooit meer aan die nare herinneringen terug denken, er zat geen enkele goede tussen.
Deze plek had haar moeder zonder pardon van haar afgenomen en haar alleen gelaten met haar koelbloedige vader die geen enkele zak om haar gaf, alleen maar om zijn stomme koninkrijk, ze haatte hem met alles wat ze in haar had.
Als ze kon, dan zou ze hem vermoorden, niemand zou haar, als sluipmoordenaar tegen kunnen houden, maar dan was ze nog iemand kwijt, ookal haatte ze die verschijning zo erg.
Het meisje zakte door haar benen die inmiddels al geen gevoel meer in zich hadden, al het bloed was er uit weggestroomd, haar bleke huid raakte de witte plak kou, maar het drong niet tot haar door. Tranen gleden over haar wangen, maar ze voelde ze niet, ze kon niet stoppen met zacht snikken en haar ouders schokten zacht op en neer. Ze wou sterven, hier, nu, wegzakken en één worden met dit helse landschap, maar iets in haar liet het niet toe. Niet tot de dag dat ze wraak zou nemen, tot de dag dat ze de engelen terug zou brengen naar deze planeet, en ze zouden de warmte met zich mee nemen, dat had ze haar moeder beloofd.
En een belofte, die brak ze niet, zelfs niet als ze met alles in haar hele, gevoelloze lichaam alles en iedereen met haar mee zou nemen naar de plek die volgens sommigen nog erger was dan hier, ze zou ze mee slepen naar het hier na maals en al de botten in hun miezerige lijfjes willen breken, maar dat zou ze niet doen.
Niet hier, niet nu, niet tot de dag dat ze deze wereld zou redden van zijn eigen ondergang...
Voor Suus
{666 woorden} *muhahaha*
Gemaakt met het liedje van death island trailer op.