It's time to change||Fether

De smalle hoeven van de bonte merrie lieten sporen achter in het zandstrand. Yara draafde met lichte passen richting de rivier. Ze was per ongeluk weer Dream Horses binnen gekomen. Maar dat vond ze niet erg. Het was fijn dat ze weer terug was. Met een geheven hoofd draafde de merrie rond. Ze was veranderd. Zelfverzekerder geworden. De merrie kwam aan bij de rivier en liet haar neus in het water zakken. Ze dronk een paar teugen en keek op. De zon begon weer door te komen. Dream horses was het mooist in de lente en de winter vond Yara. In de lente bloeide alles op, en in de winter was het een sneeuw landschap. Ze had Dream Horses altijd al mooi gevonden. Maar eigenlijk was het de natuur die zo mooi was. Die regelde alles, de seizoenen, het weer. Het was onvoorspelbaar. En juist dát was zo mooi aan de natuur. Yara had alleen niet in de gaten dat er een ander paard aan kwam, misschien wel net zo onvoorspelbaar als de natuur...

-Fether.-

In een rustig drafje liep Fether over de oevers van de rivier. Hoe graag ze het ook zou willen ze bleef toch naast de rivier lopen, en nier erin. Dit stukje van de rivier had een redelijk sterke stroming, dus als je je in de rivier zou wagen zou de kans ontzettend klein zijn dat je er ook weer uit zou komen. Ondanks dat feit bleef de rivier haar aantrekken. Hij leek haar bijna te roepen om er in te komen. Wild schudde ze haar hoofd. Ze was pas 6 en een half jaar oud, dus ze hoefde nog niet dood!
Telkens als haar naar voren uitgestrekte been weer naar achteren bewoog door de pas die ze maakte werden haar spieren aan de bovenkant van dat been duidelijk zichtbaar. Ze leken als het ware onder haar vacht te rollen. Ze trainde veel, en dat ook al voor een langere tijd, dus het was geen wonder dat ze zo gespierd was.
Haar oren lagen zoals altijd plat in haar nek. Ook haar ogen hadden zoals altijd een duistere, duivelse blik. Alles aan de witte merrie straalde uit dat dit geen lieverdje was. Fether was niet het soort paard waar je ruzie mee moest gaan zoeken. Mede door haar gespierdheid zou dat zeer waarschijnlijk geen vrolijke afloop voor je hebben. Fether was niet het soort badass die een random goodie ging vermoorden, maar als je haar voor langere tijd lastig valt zal dat je wel bezuren.
Ineens drong de geur van een ander paard haar neusgaten binnen. Tot Fethers afschuw leek het paard qua geur een goodie te zijn. Ze gromde een keer binnensmonds. Elke dag leek ze een grotere afkeer tegen over goodie te krijgen. Ze kon zich echt niet voorstellen hoe die beesten het gedaan kregen om zich zo debiel te gedragen. En dan leken ze ook nog altijd te denken dat ze heel wat waren. Als de goodie die Fether zo zou gaan passeren dat ook dacht zou Fether hem of haar wel even gaan wijzen naar de plek waar hij of zij nou werkelijk stond. Fether hoefde niet lang te lopen tot er een Paint merrie in zicht kwam. Ze stond vlak bij het water met haar hoofd in het water te drinken. Ze stond met haar lichaam zo dat ze het pad blokkeerde. "Hé. Kante vlekken." Sprak ze bot naar de merrie. Als de merrie nou haar bek te ver open zou trekken zou deze opmerking super aardig zijn geweest vergeleken met de woorden die dan zouden volgen.

"Hé. Kante vlekken." hoorde ze achter haar. Yara hief haar hoofd en keek de witte merrie aan. "Had je het tegen mij?" vroeg ze poeslief. "Beter kante vlekken dan saai wit. En je hoofd maakt het er niet mooier op." Yara had niet door dat ze te ver ging. De merrie was al boos, maar dat maakte de bonte merrie niets uit. Yara keek naar het lichaam van de witte. Gespierd, maar ze zou nog een kans hebben. Aangezien ze zelf nog slecht was geweest. Ze had zware training gehad van Dark Spirit. Training die ze nu niet voor de lol zou gaan doen. Maar als slechtje kende je het woord lol ook niet. Ja, als er een ander paard dood ging, dat was lol. Niet dus. Yara keek afwachtend naar de witte merrie, wachtend op een reactie.

De gevlekte merrie hief haar hoofd op en keek Fether nu aan. "Had je het tegen mij?" vroeg de merrie op poeslieve toon. Dit was de soort toon die Fether nóóit gebruikte. Ze had hem alleen gebruikt toen ze nog met Madness samen werkte. Eerst wonnen ze het vertrouwen van goede of neutrale veulens, om ze vervolgens op te leiden tot voltrainde badasses. Dat was een mooie tijd. Helaas deed de dat soort dingen niet meer. Ze wist niet waar Madness was en om het in haar eentje te doen leek haar ook niet echt iets. "Beter kante vlekken dan saai wit. En je hoofd maakt het er niet mooier op." Deze goodie dacht dus ook al dat ze heel wat was. Fether kneep haar ogen ietsjes verder dicht en keek de merrie woedend aan. Niet dat het zo abnormaal was wat de merrie zojuist gezegd had, maar ze had haar dag niet én ze was het helemaal spuugzat dat die goodies altijd beter dachten te zijn dan slechte paarden. Maar dat waren ze niet. Goodies waren overblijfselen van het braaksel van de hel. Ze waren smerig, om van te walgen. En ook nog eens hersenloos. Ze wisten zelfs niet eens dat ze zo waren. Ze dachten dat ze mooi waren en goede dingen deden voor de wereld. Maar dat was niet zo. Als je het helemaal ingewikkeld ging bekijken waren de paarden die goed werden genoemd dus eigenlijk slecht en de paarden die slecht genoemd werden goed. Ze waren eigenlijk de goeddoeners van deze wereld die vervuld is met haat. De 'slechte' paarden vernietigen was hun missie die ze bij hun geboorte al mee hadden gekregen.
Fether richtte haar blik strak op de bonte merrie voor haar. In haar ogen was haar deeltje hel duidelijk te zien dat ze mee had gekregen toen ze geboren werd. "Niet zo'n grote mond hè vlekkie." De woorden werden op een woeste toon maar angstig rustige manier gesproken. "Niet denken dat je mooier bent want dat is niet zo." Fether een eigendunk? Ja dat klopte. Maar dat was ook niet zo heel moeilijk als je in een wereld leeft vol van walgelijke goodies. "Niet denken dat je stoer bent, want dat is niet zo." Ging ze verder. "Niet denken dat je deze wereld goed doet, want je doet het tegenovergestelde." Sprak ze met een duistere stem. Ze had haar lichaam nu dreigend opgericht, en was zonder dat ze er zelf erg in had gehad een aantal passen naar de merrie toe gelopen, zodat ze er nog maar een paar meter vandaan stond

"Niet zo'n grote mond hè vlekkie." De woorden werden op een woeste toon maar angstig rustige manier gesproken. "Niet denken dat je mooier bent want dat is niet zo." vervolgde de witte merrie voor haar. Ze was te ver gegaan. Helaas besefde de merrie dat nu pas. "Niet denken dat je stoer bent, want dat is niet zo." Ging ze verder. "Niet denken dat je deze wereld goed doet, want je doet het tegenovergestelde." Sprak ze met een duistere stem. Ze had haar lichaam nu dreigend opgericht, en de merrie kwam dichterbij. Ze stond nu maar een paar meter van haar af. Een vage maar bekende geur drong haar neusgaten binnen; Madness! Onmiddelijk veranderde de houding van de bonte merrie en stapte ze achteruit. "Je kent Madness." was het enige wat ze zei. Dit was niet de bedoeling. Ze wilde niets meer met Madness te maken hebben!

Ineens veranderde de hele uitstraling van de bonte merrie tegenover Fether. Een licht maar duivels grijnsje vormde zich om haar mondhoeken heen. Zo hoorde het. Dit paard had een slimmere daad verricht dan die waarschijnlijk zelf zou denken. Als ze een grote mond terug had gegeven was de merrie er vast en zeker niet goed van af gekomen. De bonte merrie stapte een beetje angstig achteruit. "Je kent Madness." Zei de merrie ineens. Hoe wist zij dat nou weer? Ze had Madness echt in heen honderd jaar meer gezien. Blijkbaar had deze merrie geen goede ervaring gehad met Madness. "Heeft Madness je een behandeling gegeven?" Vroeg ze met een duistere toon. "Zo te zien is het haar niet helemaal gelukt." Sprak ze een beetje minachtend. Niet met minachting tegen over Madness, nee dat zeker niet. Maar met minachting tegen over de bonte merrie voor haar. Fether wist niet hoe oud deze merrie was geweest toen ze Madness tegen was gekomen, maar Fether schatte dat de 'behandeling' niet gelukt was door de leeftijd van deze merrie. Meestal namen ze echte veulens, die waren lekker goedgelovig.

"Heeft Madness je een behandeling gegeven?" Vroeg ze met een duistere toon. "Zo te zien is het haar niet helemaal gelukt." Sprak ze een beetje minachtend. Yara's oren draaiden geschrokken alle kanten op. Haar houding was afwerend. "Ja, en nee inderdaad. Ik had beter moeten weten, en zij had moeten zien dat ik het niet aan kon." Yara besefde dat ze nu iets had gezegt waarmee de witte merrie voor haar flink kon gaan spotten. Shit. "Hoe ken je Madness." ze wilde het wel weten, maar groote kans dat ze geen antwoord zou krijgen.

-Sorry voor de late en korte reactie...

"Ja, en nee inderdaad. Ik had beter moeten weten, en zij had moeten zien dat ik het niet aan kon." De bonte merrie leek nu absoluut niet meer op het zelfverzekerde paard dat ze.toonde aan het begin van deze ontmoeting. De merrie keek zich met haar houding af proberen te weren van Fether. "Hoe ken je Madness." Madness had duidelijk een hele grote indruk achtergelaten bij deze merrie. Precies zoals de bedoeling was. Alleen deze indruk was negatief in plaats van positief, zoals het meestal was. Maar dat was dan ook wel als de behandeling wél was gelukt. "Nee. Het was niet Madness schuld. Hij was blijkbaar nog zwakker als al die andere goodies. Die hebben ten minste ergens diep van binnen nog kracht. Maar jij niet" Sprak Fether kalm. Haar ogen toonden de bonte merrie geen enkele emotie. "En laten weten zeggen dat Madness en ik partners in crime waren" Richtte ze zich op de tweede vraag van de merrie. Terwijl ze de woorden uitsprak vormde zich er een lichte twinkeling in Fethers ogen. Dat waren nog eens mooie tijden. Ze miste dat zeker weten wel, maar aan alles kwam een einde.

"Nee. Het was niet Madness schuld. Hij was blijkbaar nog zwakker als al die andere goodies. Die hebben ten minste ergens diep van binnen nog kracht. Maar jij niet" de woorden kwamen aan alsof iemand haar met een reuzen hamer op haar hart sloeg. Alles wat zich vertelde in haar hoofd, hoe ze over zichzelf dacht, dat zei deze merrie nu. Iedereen had zoveel moeite gedaan het uit haar hoofd te praten. Al die moeite was nu verziekt. Maar het was haar eigen schuld. Ze was al die moeite niet waard. "En laten weten zeggen dat Madness en ik partners in crime waren" Richtte ze zich op de tweede vraag van de merrie. Yara keek Fether aan. "Zou de wereld niet in balans moeten blijven tussen goed en slecht dan? Zonder balans geen overlevenden. Dat geldt voor zowel goed en slecht lijkt me." zei ze. Met haar houding was ook haar stem volume gedaalt. Of ze zou nu een rustig antwoord krijgen, of een hele preek.

Fethers opmerking over dat de merrie zwak was leek er flink in te slaan. Mooi zo, precies zoals het hoorde. "Zou de wereld niet in balans moeten blijven tussen goed en slecht dan? Zonder balans geen overlevenden. Dat geldt voor zowel goed en slecht lijkt me." Wat was er toch mis met die goodies? Eerst zeggen ze dat alle badassen de wereld vernietigen, in duigen laten storten. Dat alles zonder hun beter zou zijn. En vervolgens moet er een balans tussen slecht en goed zijn, anders gaat het ook al mis. Rare beesten... "Balans tussen slecht en goed?! Jullie goodies breken de balans juist! Jullie zijn de mislukkelingen die door de hel en sommigen zelfs door de hemel zijn uitgekotst. Ik en Madness probeerden er voor te zorgen dat jij en een stel anderen na de dood goed zouden eindigen, maar jij was te zwak." Sprak ze op een neerbuigende toon. Ze snapte sowieso al niets tot weinig van die goodies, maar deze merrie sloeg toch wel alles hoor!

"Balans tussen slecht en goed?! Jullie goodies breken de balans juist! Jullie zijn de mislukkelingen die door de hel en sommigen zelfs door de hemel zijn uitgekotst. Ik en Madness probeerden er voor te zorgen dat jij en een stel anderen na de dood goed zouden eindigen, maar jij was te zwak." Sprak ze op een neerbuigende toon. "Of ik was juist sterk, omdat ik wist waar mijn aard lag. Madness heeft me dat afgepakt, en als ze echt zo goed is als jij zegt, had ze wel gezorgt dat ik slecht bleef." sprak Yara. Haar hoofd was omlaag gebracht. Ze verwachtte een aanval van de merrie.

"Of ik was juist sterk, omdat ik wist waar mijn aard lag. Madness heeft me dat afgepakt, en als ze echt zo goed is als jij zegt, had ze wel gezorgt dat ik slecht bleef." Sprak de bonte merrie die voor Fether stond. Zo zo, mevrouw begon haar praatjes weer terug te krijgen. Dat moest Fether eens heel erg vlug tegen gaan houden! "Jij sterk?!" Een schamper lachje klonk vanuit Fethers stembanden. "Wat jij bent kan je niet benoemen met sterk schat" Dat schat was absoluut niet liefkozende bedoeld, en de bonte merrie moest wel heel erg dom zijn wilde ze dat niet begrijpen. Het was een soort gewoonte geworden om schat tegen iedereen te zeggen. "En jij was dus blijkbaar Madness tijd niet waard. Als ze je echt de moeite waard had gevonden had ze je of toch slecht gemaakt, of ze zou voor altijd met je afgerekend hebben. Maar jij bent niet die moeite waard. Jij bent niets. Niets dan een miezerige irritante mier die zonder moeite vertrapt word." Haar stem klonk bedreigend en duister. Deze merrie moest niet teveel van zichzelf gaan denken. Want ieder woord die Fether zojuist gesproken had was waar. Deze merrie was absoluut niets in Fethers ogen.

"Jij sterk?!" Een schamper lachje klonk vanuit Fethers stembanden. "Wat jij bent kan je niet benoemen met sterk schat" Yara slikte de brok in haar keel weg, wat niet lukte. Preek. "En jij was dus blijkbaar Madness tijd niet waard. Als ze je echt de moeite waard had gevonden had ze je of toch slecht gemaakt, of ze zou voor altijd met je afgerekend hebben. Maar jij bent niet die moeite waard. Jij bent niets. Niets dan een miezerige irritante mier die zonder moeite vertrapt word." Haar stem klonk bedreigend en duister. Yara wendde haar hoofd af en keek naar de grond. Ze probeerde de woorden buiten te houden, maar het lukte niet. Ze spookten door haar hoofd. Weigerden weg te gaan. "Nou waar wacht je op dan?" zei ze zacht, bijna fluisterend. Misschien dat Fether het niet eens gehoord had. Hopelijk.