two bad companions | Fether

Zowat iedere spier in het lichaam van de witte merrie was aangespannen terwijl ze zich door het heldere water van het meander waadde. Hier was de stroming op lange na niet zo sterk als bij de rivier, maar op de diepere stukken kon hij alsnog wel redelijk sterk zijn. Op het stuk waar ze op dit moment liep reikte het water tot ongeveer tot net iets boven haar schouder. Doordat haar manen zo lang waren dreven de onderste plukjes sierlijk om haar lichaam heen. Ineens verloor ze bijna haar evenwicht toen ze op een klein stapeltje kiezelstenen op de bodem van het meander stapte die los lagen. Vlug zette ze een stap opzei waardoor ze haar evenwicht net op tijd weer terug vond en niet viel.
Na nog een stuk of 10 minuten door het koude water gelopen te hebben voelde Fether hoe haar spieren een beetje stijf begonnen te worden. Dat gaf dus aan dat het altijd was om weer uit het water te gaan en volledig op te warmen zodat ze morgen geen spierpijn zou hebben. Toen ze de kant bereikt had zette ze er eerst haar voorbenen op om vervolgens met een krachtige sprong haar achterbenen er ook op te hijsen. Eenmaal op de kant nam ze heel eventjes de tijd om het grootste deel van het water van haar vacht af te schudden. Rondom de witte merrie vormde zich een plasje water dat al gelijk weer terug stroomde naar het meander. Ze schudde nog een keer zachtjes haar hoofd heen en weer zodat al haar manen weer op de goede plek vielen. Rustig stapte ze aan, langs de oever van het meander. Haar oren lagen zoals altijd naar achteren gebogen, en haar ogen stonden koel met een lichte duistere twinkeling er in te zien, ook zoals altijd. Alleen vandaag zat net iets extra's in. Ze voelde zich goed vandaag, en de reden daarvoor wist ze niet. Ze had zich een tijd lang een beetje onzeker gevoeld over zichzelf. Niet op de manier dat ze bang was voor wat andere paarden over haar dachten, maar onzeker over dat zeslms het gevoel had dat hoe ze zich gedroeg niet altijd de échte Fether was. Maar eindelijk voelde ze zich weer goed. Dat onzekere gevoel was weer helemaal verdwenen. Ze had eindelijk de échte Fether naar boven weten te halen, ook al verschilde die niet eens zo heel erg veel met de Fether zoals ze eerst altijd was geweest. Deze 'nieuwe' Fether had geen enkele genade meer. Alleen voor die wie haar respect verdient hadden. Deze merries respect verdienen lukte je echt niet zomaar. Meestal had Fether gelijk bij een eerste ontmoeting, en soms zelfs al bij een eerste blik het vermoeden of het paard waar ze tegenover stond respect waard zou zijn. Maar de meeste paarden waren dat niet waard. Het waren slappe mislukkelingen. Vooral al die goodiebags, maar ook zelfs een groot deel van de slechte paarden waren absoluut haar respect niet waard. Een grote groep van het slechte deel van dh was sterk afgezwakt. Die paarde waren dan wel echt helemaal door en door slecht in hart en nieren, maar toch waren ze niet waardig. Ze pakten ieder miezerig leven af, zelfs als dat leven op lange na geen bedreiging voor hen was. Of eigenlijk juist als dat leven geen bedreiging voor hen was. Ze waren te bang voor het echte werk. Voor de machtige of gevreesde paarden. En zeker als die paarden veel volgers hadden. Bij Fether was dat wel anders. Ze zou alles doen om echte vijanden te verslaan, of tenminste een poging daartoe te doen, zelfs als ze dat met haar leven zou moeten bekopen. Dan zou ze tenminste waardig gestorven zijn. Zo wilde ze eigenlijk ook wel het liefste sterven. Of op het slagveld, of van ouderdom, en dan sterven met een hoop fantastische nakomeling die haar bloedlijn voor altijd in dh voort zouden zetten. Als ze niet heel erg binnenkort zou sterven in bijvoorbeeld een gevecht dan zou ze zeker weten niet willen gaan voordat ze minstens een nageslacht had. Eentje waar ze trots op zou kunnen zijn. Maar eerst moest ze nog een hengst vinden. Eentje die waardig genoeg was om een nakomeling met haar te mogen delen. En dat waren de meesten dus niet, de meesten waren afgezwakte slechte paarden, en die waren zonder twijfel te miezerig voor die taak. Maar het had geen haast. Ze trainde veel en had daardoor veel spieren waardoor ze echt niet zonder slag of stoot vermoord zou kunnen worden, dus hoogstwaarschijnlijk had ze nog tijd genoeg.
Ineens gooide Fether haar hoofd wild in de lucht. Een sterke maar vooral braak opwekkende geur streek langs haar reukorgaan. Goodie alarm. Het paard was waarschijnlijk al wel een eind weg, want de geur was al niet zo ontzettend sterk meer als wanneer ze pas net een plek gepasseerd hadden, maar toch hing de geur er sterk genoeg om de witte merrie halve kots neigingen te laten krijgen. Serieus, dat die beesten er niet eens aan dáchten om een bezoekje aan bijvoorbeeld het moeras of de ash valley te brengen. Dat zou hun lichaamsgeur zo over ontzettend goed doen. Het zou hetzelfde zijn als een tweevoeter die voor het eerst in zijn leven deodorant uit probeerde. Oftewel een enorme weldaad! Met een iets hoger tempo stapte ze weer door. Als ze te lang hier zou blijven staan zou ze echt gaan kotsen -ook al kunnen paarden dat niet-. Al vlug maakte ze een overgang naar draf toe. Bij elke stap strekte ze haar voorbenen ver uit, waardoor een redelijk hoog tempo bereikt werd. Lang draven was het niet, want al snel drong er nog een geur tot de merrie door. Gelukkig was het geen goedzakjes deze keer. Een schimmel hengst kwam in zicht en langzaam maakte ze een overgang naar halthouden zodat ze vlak voor de hengst tot stilstand kwam. Zo bleef ze enkele seconden zonder iets te zeggen staan. Deze keer zou zij eens een keer niet de eerste zijn die begon met spreken.

~1010 woorden ~

Hij stopte met kappen en keep op. Hij bewoog met zijn rechter oor naar voor, Hij hoorde een geluid. De klank van hoeven die in het zand werden neer gezet. De grond zakte een beetje weg dus bij iedere stap hoorde je een slurpend geluid. Hij snoof een keer diep, En brieste daarna. Geen Goodiegeur, gelukkig maar. Hij walgde van die goedzakken. vrolijk rond springende paarden in het bloemenveld, net als of het veulens waren. Het bloemenveld is daarom ook de ergste plek voor een slecht paard op DH. Bah hij moest er niet aan denken om zo te leven. Dan had het leven geen doel voor hem. Wat blij kijken naar anderen, vriendjes worden met ieder paard dat je tegen kwam.. Nee, nee dat was niets voor hem. Vrienden werd je niet zomaar, Vrienden word je met een reden, daarom had hij ook geen vrienden. Niemand verdiende het volgens hem. Alleen vijanden had hij, dat waren de Goodies die hij echt haatte. En als hij ooit een vriend(in) zou krijgen, moest ie slecht zijn. Zo dat je het kwaad in zijn/haar ogen ziet, alle paarden voor hem/haar weg rende, ze samen de wereld aan konden. Dat was een fantasie. Hoe kon je nou ooit zo iemand vinden. Zo'n vriend(in) die nooit zal wijken van je zijde. Je help in voor en tegen spoed. Altijd trouw aan je is en jij aan hem/haar. Hij Brieste een keer en draaide zijn hoofd. Het paard dat hij hoorde was een witte merrie. Oren plat in haar nek, Donkerbruine sprekende ogen. Ze stapte naar hem toe, bij iedere stap die ze zette zag je haar spieren verduidelijken. Ze ging stilstaan. Ze zei geen woord en keek hem aandachtig aan. Vanity knikte met zijn hoofd in de richting van de merrie. Hij bekeek de merrie aandachtig, van top tot teen en weer terug. Hij stapte om haar heen en bekeek haar goed. Ze was aan haar houding te zien een slecht paard. Geen Goodie, daar had ze geen uiterlijk voor. Haar donkerbruine sprekende ogen straalde geen blijdschap, verdriet of verlegenheid uit. Puur kwaad straalde haar ogen uit. Door de wind waaide zijn manen voor zijn hoofd. Hij schudde een keer en zei 'Zo, geen Goodie dus..' Hij keek de merrie recht in haar ogen aan. 'Waar kom je vandaan, en wat doe je hier?' Sprak hij met een zware stem na. zwijgend keek hij de merrie aan. Nog steeds keek hij haar recht in de ogen aan. Je verdronk in haar blik, niet in liefde maar in kwaad. Al keek je recht in haar ogen, dat haalde de diepste kwade herinnering in je op. Die herinneringen die je juist niet meer wilt hebben. Hij zette zijn linker been vooruit en schuurde er met zijn hoofd tegen aan. Rot vliegen hier dacht hij. Die gingen altijd op je benen zitten en dat kriebelt zo. Hij keek de merrie nog een keer aandachtig aan en liet zijn blik strelend naar de grond zakken.


BAM precies 500 woorden.
ik boek al vooruitgang!

De hengst waar Fether zojuist voor was gaan staan knikte een keer met zijn hoofd. Fether volgde zijn voorbeeld op en knikte ook amper zichtbaar haar hoofd, waarbij de kalme blik in haar ogen bleef hangen, en haar lichaam zo goed als niet mee bewoog. 'Zo, geen Goodie dus..' Sprak de schimmel kleurige hengst terwijl hij Fether recht in de ogen aan bleef kijken. Ehm, oké? Een goodie rook je al vanaf een paar kilometer afstand aankomen door die ranzige geur die ze altijd met zich meedroegen, dus als deze hengst een beetje snugger was had hij allang geweten dat het geen goodie was die hem naderde. Ze kwam nooit maar dan ook nooit in goodie gebieden, dus aan haar geur kon het ook niet liggen. 'Waar kom je vandaan, en wat doe je hier?' Klonk de zware stem van de hengst opnieuw. Met een mysterieuze blik keek ze de hengst aan. "Ik kom uit het innerste gedeelte van het hart van de duivel, en de vraag waarom ik hier ben is nóg onbeantwoord." Ze sprak het woord 'nog' met een klein beetje extra nadruk uit. "Maar ik ben hier in ieder geval niet om met onbeleefde hengsten eens gezellig bij te babbelen." Een glimpje van de arrogante Fether was een paar seconden zichtbaar. Fether kon een bitch zijn. Een vreselijke bitch. Ze wist het zelf ook, en ze schaamde zich er absoluut niet voor. Waarom zou ze zich sowieso schamen voor hoe ze was? Ze was wie ze was en helemaal niets anders. "Hoort de eerste vraag niet om de naam te gaan? Praat wel zo makkelijk eh?" Weer een klein glimpje van haar arrogantie. Maar dit was nog niets met de echte bitch die zich in Fether verschool. Dit was voor haar doen nog niet eens bitcherig. "Maar de naam is Fether om het even makkelijk te maken." Sprak ze weer verder op een licht ongeïnteresseerde toon. Ze hoopte maar dat dit niet weer zo'n saai gesprek zou worden zoals altijd. De paarden die ze tegen kwam leken steeds oninteressanter te worden. Of het kwam gewoon door het feit dat ze op een duur ieder verhaal al steeds vaker gehoord had. Het begon allemaal zo afgezaagd te worden. Hopelijk zou deze hengst iets interessants te vertellen hebben, of tenminste een interessante manier van denken hebben. Dat zou ook al genoeg zijn. Niet dat Fether zelf nou het aller interessantste paard in dh was, maar misschien als ze nog eens een inspirerend persoon tegen zou komen zou ze veel meer dingen hebben die haar mogelijk interessant konden maken.

~430 woorden

De merrie knikte bijna onzichtbaar terug. "Ik kom uit het innerste gedeelte van het hart van de duivel, en de vraag waarom ik hier ben is nóg onbeantwoord” Sprak de merrie die voor hem stond kil. “So he! Doe maar ruig.” Sprak Vanity met een sarcastische toon. "Maar ik ben hier in ieder geval niet om met onbeleefde hengsten eens gezellig bij te babbelen." Ging de witte merrie weer verder. Onbeleefd? Wat had hij nu weer gedaan? Hij vroeg waar ze vandaag kwam en wat ze hier deed en dan was het al weer mis. Met die merrie’s kon je ook echt nooit eens een normaal gesprek houden. "Hoort de eerste vraag niet om de naam te gaan? Praat wel zo makkelijk eh?"Een licht arrogant ondertoontje was bij de merrie hoorbaar. Wat een bitch was deze merrie zeg! Maar hij wist tenminste waarom hij volgens deze bitch onbeschoft zou zijn. Pff merrie’s deden altijd zo moeilijk. Stelde hij naar de naam vragen heel eventjes uit was ie onbeschoft. Maar het boeide hem niets. Hooguit ergernis. Wat was je nou weer voor badass als je altijd beleefd en volgens de voorschriften leefde? Dan was er niets anders aan je slecht dan je blik, en misschien je uitstraling. Maar dat was niet genoeg om jezelf slecht te mogen noemen vond Vanity. Slecht kwam van binnen. Iets wat je mee kreeg als je geboren werd. Je kon ook wel geboren worden als goed paard, en later een echte badass in hart en nieren zijn, maar dat lag weer anders. Je zag bij dat soort gevallen altijd dat de ouders de opvoeding van een goodie hadden gegeven. Hij had wel meer respect voor de paarden die zich al gelijk realiseerden dat hun niet in dat plaatje pasten, maar hij kon het ook wel begrijpen als je die vergissing maakte. Als ‘goodie’ veulen die nooit met de slechte kant te maken had gehad kon je immers ook niet beter weten als dat. "Maar de naam is Fether om het even makkelijk te maken." Stelde de merrie zichzelf voor. Ze had inderdaad wel gelijk dat het een stuk makkelijker praten was als je elkaars namen wist, maar dat ging Vanity natuurlijk niet aan de merrie toegeven. Zeker niet als ze zelf zo onbeleefd ging zitten doen. Hij geeft er niets om wat andere paarden van hem denken. Staat zijn gedrag hun niet aan, dan gaan ze toch weg. “Vanity is de naam. Leuk dat je het vraagt.” Sprak hij droog. Als Fether het zo wilde spelen deed hij dat gewoon mooi mee. “Bitch…” Sprak hij zachtjes en bijna onverstaanbaar tegen zichzelf. Hij betwijfelde of de merrie het gehoord had kunnen hebben, maar ja als ze het gehoord wat dan nog. Wat zal ze gaan doen, gillen ofzo. De hengst grinnikte binnenmonds en wachtte af wat de merrie zei






{ :) }

“So he! Doe maar ruig.” Reageerde de schimmel hengst sarcastisch op haar eerste opmerking. Een moment keek ze de hengst met arrogante blik aan. Ze wendde haar hoofd even van de hengst weg, zette weer haar normale blik op en keek koel de hengst weer aan. “Vanity is de naam. Leuk dat je het vraagt.” Sprak de hengst kalm. Vanity. Die naam had ze nog niet vaak gehoord. Eigenlijk nog nooit. Maar opzich beviel de naam haar wel. “Bitch…” Sprak de hengst zachtjes en bijna onverstaanbaar tegen zichzelf. Eventjes gingen haar mondhoeken omhoog. Bitch was voor haar geen belediging. Ze vond het alleen maar leuk als iemand haar zo noemde. Dan wist die gene te minste ook echt met wat voor paard hij te maken had, en deed hij niet alleen maar alsof dat zo was. Fether kon heel lief overkomen, maar lief was ze zeker niet. Dat zou wel de laatste benaming zijn waarmee ze zichzelf zou beschrijven. Met een neppe lach keek ze de hengst aan. "Dankje schat." Dit was eens een keer een opmerking die niet gemeen uitgesproken werd. Met een soort brutaal, duivels lachend trekje om haar mond hangend bleef ze de hengst aankijken. "Leuk je te ontmoeten Vanity. Of juist niet. Dat zullen wel nog wel gaan ontdekken." Sprak ze mysterieus. Hetzelfde grijnsde van net was nog steeds om haar mondhoeken blijven hangen. Fether had geen zin om altijd maar op iedereen te chagrijnen. Veel slechte paarden hadden daar wel vlug de neiging toe, maar of je dan een gelukkig leven leid?

"Dankje schat." Zei de merrie grijnsend. "Your welcom" De hengst krulde zijn mondhoeken en deed ze meteen weer naar beneden. "Leuk je te ontmoeten Vanity. Of juist niet. Dat zullen wel nog wel gaan ontdekken." Zei ze met een grijns op haar mond. "Insgelijks, Wat wilde je nog doen dan? Ik dacht dat ons gesprek wel geeindigt was.." De hengst grinnikte een keer en keek om.

-Sorry had weinig tijd-

"Your welcom" Sprak de hengst terwijl zijn mondhoeken even omhoog kropen, en al gelijk weer naar beneden zakten. Terug naar zijn serieuze houding. "Insgelijks, Wat wilde je nog doen dan? Ik dacht dat ons gesprek wel geeindigt was.." Ging Vanity in op haar opmerking over dat ze nog wel zou zien of ze het leuk vond om hem te ontmoeten of niet. Ook lekker gezellig was deze hengst hoor. Ze wisten elkaars namen amper een minuut en dan al weer doorlopen? Weer verder gaan met haar oninteressante leven waarin verveling zowat de hoofdrol speelde. Niet dat dit nou bepaald zo'n interessant gesprek was, maar het was altijd beter dan in haar eentje een beetje ronddwalen. "Als ik een stempel had zou ik hem nu op je voorhoofd drukken met de tekst 'oninteressant' erop." Sprak Fether opnieuw bitchy. Ach misschien zou ze zo ook wel doorlopen. Tot nu toe had deze hengst haar niet echt genoeg kunnen boeien om haar bij het gesprek te houden.

"Als ik een stempel had zou ik hem nu op je voorhoofd drukken met de tekst 'oninteressant' erop." Sprak de merrie bitchy. Vanity grinnikte en keek de merrie aan. "als dat er al bij mij op staat, wat zal er dan bij jou op staan? Miss Fether, Wanna be bad?" Zij hij met een grinnik in zijn stem. Hij bekeek de merrie van top tot teen. en bewoog een oor naar achteren. Hij schudde zijn hoofd zodat zijn voor pluk niet in zijn ogen hing.

--Soo was echt inspi loos---

Grinnikend keek Vanity Fether aan. Haar blik was ijskoud zonder enige emotie erin. Toch hadden haar blik en haar houding samen een beetje een arrogante uitstraling. "als dat er al bij mij op staat, wat zal er dan bij jou op staan? Miss Fether, Wanna be bad?" Zei hij op een toon alsof dat wat hij zojuist gezegd had de normaalste zaak van de wereld was. Niemand solde met Fether! Haar oren vlogen nog platter in haar nek, waardoor ze bijna verdwenen in haar grote manenbos. Haar hoofd strekte ze dreigend naar voren met haar tanden lichtelijk ontbloot. In haar ogen leek het vuur van de hel weer op te laaien. "Niet te ver gaan hengstje!" Sprak ze dreigend terwijl ze nog steeds in dezelfde houding met haar hoofd laag en haar hals naar voren gestrekt. Iedere spier in haar lichaam was klaar om in de aanval te gaan. "Over wannabe bad mag je lekker bij anderen gaan zeuren, want bij mij hoef je daar niet mee aan te komen."

Toen de merrie het hoorde vlogen haar oren in haar nek. Je zag ze omper nog liggen. Ze stak haar nek uit en liet haar tanden zien "Niet te ver gaan hengstje!" zei ze met een dreigende stem. "Voor mij hoeft dit niet hoor maar jij begon." zei Vanity. Zij stem begon steeds bozer te klinken. In ruzie had hij geen zin. "Over wannabe bad mag je lekker bij anderen gaan zeuren, want bij mij hoef je daar niet mee aan te komen." Zei de merrie. Hij begon te grinniken en sprak met een lachende stem: "Zo schatje, Ga maar ruig doen." Hij stapte een keer op de grond.

-geen inspiratie-

"Voor mij hoeft dit niet hoor maar jij begon." Ging Vanity op haar in. Wat voor een kleuter was dit paard eigenlijk? Ging hij nou serieus het 'maar jij begon spelletje' te spelen? Dat was iets wat Fether als veulen vaak gezegd had als ze weer eens te ver was gegaan met stoeien en een leider boos op haar werd. Ze grinnikte een keer ongemerkt toen ze weer eens aan die tijd terug dacht. Ze had ontzettend veel veulens verwond. En het mooiste was dat het haar zelfs toen nog geen enkele reet interesseerde. Fether had altijd veel gezien in de uitspraak 'survival of the fittest.' Ze moesten geen haat kweken tegenover de witte merrie als zij een goodie of ander slap wezen vermoordde. Dat het dood ging betekende dat het niet sterk genoeg was om in deze wrede wereld te overleven, en Fether bracht dat feit alleen maar aan het licht. "Zo schatje, Ga maar ruig doen." Sprak de hengst weer terwijl hij een keer op de grond stampte. "Je valt in de herhaling schat. Misschien moet je een wat meer 'stoere' zinnen in dat koppie van je knallen." Fethers tanden waren inmiddels al niet meer ontbloot, maar haar oren lagen nog steeds even ver jaar achteren in haar manen verstopt. Ook had ze haar hals al iets minder dreigend naar voren uitgestrekt, maar daarvoor was een dreigende houding voor in de plaats gekomen die mogelijk ook als dominant opgevat kon worden.

"Je valt in de herhaling schat. Misschien moet je een wat meer 'stoere' zinnen in dat koppie van je knallen." Zei de merrie. Vanity Grinnikte een keer. 'Hoe kan ik nou al mijn leuke zinnen zeggen als we niet verder komen met het gesprek..' Zei hij lachend. Hij had hier allemaal geen zin in. Hij zwiepte met zijn staart en beet naar zijn buik. 'Die verdomde vliegen! VLIEG OP!' riep hij. Eigenlijk had hij niet eens meer in de gate dat de merrie er nog stond. Wel zag Vanity dar Fethers houden veranderde, Niet meer zo aanvallende blik, niet meer zo chagrijnig. Ach ze ziet maar wat ze doet, het interesseerde hem geen bal..

-inspi loos-

Vanity leek totaal geen interesse meer in haar te hebben, maar voor een uitzonderlijke keer boeide het haar niet zo veel. Het was zijn eigen stomme probleem als hij geen interesse in haar had, want op een dag zou dat in zijn tegendeel werken, dat wist ze zeker. Ze was al thâ queen van dh, en ze heerste stiekem over iedereen, alleen wist het grotendeel van de paarden dat nog niet. In haar hoofd had Fether haar ideale wereld al gecreërd, nu in het echt nog. . 'Die verdomde vliegen! VLIEG OP!' Riep de schimmel hengst geïriteerd. “Ja vliegen is wat die beesten meestal doen, vandaar misschien ook wel hun naam ‘vliegen’” Sprak ze op een bitchy typische Fether manier.

De merrie keek hem met een rare kop aan toen hij dat uitkraaide. “Ja vliegen is wat die beesten meestal doen, vandaar misschien ook wel hun naam ‘vliegen’” Sprak ze met een bitchy toon. Hij rolde een keer met zijn ogen en keek de merrie geïrriteerd aan. 'Pff, gaan we nou de hele tijd zo doen? Oh wacht die Badass kunnen tegenwoordig niets anders meer.' Grinnikte hij uit. Niet alleen zij kon zo doen maar hij kon er ook wel wat van, niet dat hij zo gemeen was ofzo maar al irriteerde hem iets dan kreeg je het ook wel te horen. Zo was hij wel. 'En wat doen jullie zo tegenwoordig? smeden jullie nog slechte plannetjes om de wereld te veroveren of houden jullie je koest?' Hij sprak dit uit met een wat chagrijnige stem. En dat had die merrie ook wel verdient.

'Pff, gaan we nou de hele tijd zo doen? Oh wacht die Badass kunnen tegenwoordig niets anders meer.' Grinnikte Vanity. Als Fether wenkbrauwen had gehad had ze die nu ontzettend arrogant omhoog getild, maar die heeft ze niet dus werd het alleen maar gewoon arrogant. Ze wist niet of deze hengst het door had –waarschijnlijk niet- maar hij deed precies hetzelfde als Fether zelfs. Hij werd een beetje arrogant, maar dan op een hengsten manier en begon haar ‘zwart’ te maken. Een sinister lachje vormde zich voor een paar seconden om haar mond heen. 'En wat doen jullie zo tegenwoordig? smeden jullie nog slechte plannetjes om de wereld te veroveren of houden jullie je koest?' Sprak Vanity chagrijnig. En weer werd er een arrogante blik richting de hengst geworpen vanuit Fether. “Noem jij jezelf dan een goodie ofzo? Zou je wel moeten…” het laatste werd er heel zacht en binnenmonds achteraan gemompeld dus Vanity moest wel een buitengewoon scherp gehoor hebben moet hij het verstaan hebben. “Maar als je echt zo achterlijk bent dat ik hier antwoord op moet geven; ja natuurlijk plannen we dingen, denk je dat ik in een hoekje ga zitten janken dat ik zo graag de macht zou willen hebben ofzo?” superFetherbitch was dit die sprak. Nu werd haar blik niet voor een paar seconden arrogant en daarna weer normaal, maar nu bleef hij op arrogant steken.

'Noem jij jezelf dan een goodie ofzo? Zou je wel moeten…' om daar antwoord op te geven was gewoon nutteloos, tegen die merrie was beginnen aan. Ze had een duidelijke eigen gedachte en die kon je ook niet veranderen. 'Ik sluit me liever niet aan bij een kant, ga gewoon mijn eigen weg en nergens hoef ik op te letten, het bevalt me zo eigenlink wel.' En aan dat kon die ene merrie ook niets veranderen, het beviel hem eigenlijk wel zo. Niemand waar hij rekening mee moet houden en niemand die kon zeggen wat hij moest doen. Af en toe verlangde hij wel naar een kudde of groep waar hij zich zelf kon zijn, maar tot nu toe was er niet echt een passende kudde voor hem. ' Maar als je echt zo achterlijk bent dat ik hier antwoord op moet geven; ja natuurlijk plannen we dingen, denk je dat ik in een hoekje ga zitten janken dat ik zo graag de macht zou willen hebben ofzo?” diep van binnen lachte hij zich kapot. De merrie vond dit duidelijk niet zo grappig en keek hem met de *Ultime bitchyblik* aan. 'Nou had toch gekumt? Ik weet niet hoe het vortaan gaat daar bij die badass.' Met ook een bitchy blik keek hij terug. Hij probeerde haar hoofd na te doen maar dat was onmogenlijk. Het was gewoon een *Bitchyblikfight* geworden.


jaja een botchyblikfight, dat ligt lekker in de mond xp

Vanity vond het blijkbaar niet nodig om tegen haar ge gaan argumenteren over haar eerste uitspraak, maar hij moest toch nog even zijn zegje doen. 'Ik sluit me liever niet aan bij een kant, ga gewoon mijn eigen weg en nergens hoef ik op te letten, het bevalt me zo eigenlink wel.' Hij was duidelijk niet zomaar om te praten, maar dat vond Fether ook absoluut niet nodig. In zijn huidige situatie zou hij alles behalve een aanwinst voor de slechte wereld zijn. Fether lachte van binnen al bij de gedachte van dit mietje die iemand probeerde te vermoorden, maar ze hield zich in zodat Vanity niks kon merken. 'Nou had toch gekumt? Ik weet niet hoe het vortaan gaat daar bij die badass.' Fether rolde een keer met haar ogen. Hij was zich ook echt van geen kwaad bewust hoor. Met een klein veulen die nog niet weet wat slechte en goede paarden zijn. "Nee dat weet je duidelijk niet nee, en ik heb ook niet echt de drang om je uit te leggen hoe alles in dit 'ingewikkelde' wereldje zit." Ze sprak ingewikkeld met een oversarcastische nadruk uit waarbij een moment haar blik ook veranderde. "Als je een keer echt geïnteresseerd bent kan je terug komen" de woorden zelf waren opzich niet echt bitchig maar de typische fether bitch toon zorgde ervoor dat de opmerking toch zo overkwam dat al hij bedoeld was.

-sorry als er fouten in zitten maar ik zit op de tablet

Het irriteerde de merrie duidelijk de manier waarop Vanity praatte. "Nee dat weet je duidelijk niet nee, en ik heb ook niet echt de drang om je uit te leggen hoe alles in dit 'ingewikkelde' wereldje zit." Binnen monds moest hij toch wel lachen, dacht ze dat nou? Kwam het zo aan dat ze het uit moest gaan leggen? 'Denk je dat het mij interesseeerd hoe het in jullie wereldje gaat? Als mijn opmerking zo overkomen dan weet ik echt niet hoe jij, Miss darknes ze opvat..' De merrie rolde met haar ogen. Vanity vond het eigenlijk wel grappig, die merrie kon zich zo aanstellen, zei maakt overal een probleem van, zei gaat overal verder op in. "Als je een keer echt geïnteresseerd bent kan je terug komen" hij kon zich nu echt niet meer inhouden, hij wist dat er binnen nu en enkelen seconde een hevige lach uit zou komen. 'Haha, Nou meid ik zal het onthouden..'

lolzz hij faalt echt heeeeel haaaard

'Haha, Nou meid ik zal het onthouden.’ Sprak Vanity lacherig. Blijkbaar was de serieusheid van dit gesprek ook helemaal weg. Fether had geen zin meer in deze dommigheid. Ze rolde nog een keer arrogant met haar ogen en draaide zich om, haar weg vervolgend langs het meander. Als Vanity haar nog iets te zeggen had moest hij dat nu doen, en anders zou ze gewoon alleen weer verder gaan en niet meer aan deze aparte ontmoeting terug denken.

~volgens mij officieel mn allerkortste post ooit