Ik zweef || && Fether

Een jonge gespierde hengst stond met zijn hoofd geheven naar de lucht te staren. Hij nam de lage dalen en de hoge bergen goed in zich op. Dit was het moment om eens over onze wereld na te denken. De zilveren vacht van de hengst glinsterde in het zonlicht. Hij schudde met zijn manen en brieste. Hij tuurde langs de horizon, de horizon die trok tot de goden hem van ons ontnamen. Ja, hij geloofde in goden. Hij was raar, ja dat klopt. Hij was absoluut gestoord en grappig…. Of nou dat was hij. Tot de nacht met de heftigste storm die hij ooit gezien had. Hij had al zijn dierbare gestolen van hem. Hij had het er na een heel jaar, nog steeds moeilijk mee. De gedachte hoe zijn 1,5 jaar oude broertje vermorzelt werd door de enorme rotsblokken die vielen. Hij hoorde zijn botten nu nog kraken.

De hengst schrok wakker uit zijn gepeins toen hij een natte regendruppel op zijn vacht voelde vallen. De regen roffelde op de grond, op zijn vacht, op zijn manen. Hij brieste, hij hield niet van regen, nooit gedaan ook. De jonge hengst schudde met zijn manen en staarde vol trots voor zich uit. Hij straalde gewoon trots uit. Zijn pientere hoofdje hoog geheven, zijn benen lang en sierlijk en zijn zijde zachte manen en staart.

De regen roffelde nog na op de bodem, het stopte, langzaam. Zijn vacht was doorweekt van het water. Het kon hem weinig schelen. Het kon hem ook weinig schelen als er nu paarden stonden te kijken. Hij zuchtte. Wat ging hij hier doen? Hij wist het niet… zonder enige rede kwam hij in beweging. Hij trok zijn benen elegant op en liep richting de omlaag gaande berg. Hij begon te draven en trok zijn benen hoog en elegant op. Hij hinnikte, hard, hoog, schril. Zijn blik gleed langs de verdwaalde bomen.
Zipke draafde harder en verlengde zijn passen, hij galoppeerde aan. Hij galoppeerde met grote sprongen over het kleine grasland. Hij stopte, plots. Hij begon vredig te grazen. Langzaam sloeg hij met zijn staart heen en weer. Die stomme vliegjes ook. Dacht hij. Hij keerde de bomen de rug toe en begon aan de andere kant van de wei te grazen. Plots hoorde hij hoeven op de grond slaan. Het was duidelijk een naderend paard. Hij gooide zijn hoofd in de lucht en keek rond. Hij gooide zijn hoeven de lucht en maaide met zijn voorbenen door de grijs blauwe lucht. Zijn zilver blauwe ogen zochten de omgeving af. Op zoek naar de bezoeker…..
|| FETHER ONLY

Het was stil in de heuvels. Er waren geen bomen waar vogels in konden gaan zitten om hun liederen aan de wereld laten horen. Geen rivier die luid geklots van het water dat tegen de kant sloeg liet weerklinken. Geen struikjes waarin het geritsel van takjes te horen was, veroorzaakt door de wind. Geen geluid van afgebrokkelde stenen die naar beneden rolden. Alleen het geluid van hoeven. Het geluid van hoeven die in een hoog tempo over het gras galoppeerden. Grote, sierlijke galop sprongen werden gemaakt waardoor de hoeven amper de grond aantikken. Het waren de hoeven van een niet al te grote, witte merrie genaamd Fether. Ze bezocht dit gebied voor geen enkele andere reden dan dat ze hier een goede galoppeer training kon doen. Het was geen gebied van de goede of de slechte paarden, maar toch straalde dit voor Fether te veel goedheid uit. Dat was eigenlijk best apart, want in dit gebied was nergens een plek te zien waar paarden zich schuil konden houden. Als je als slecht paard zin had om een goodie te vermoorden kon je hier zonder moeite je gang gaan. Je ziet de goedzakjes al vanaf een grote afstand, en ze kunnen nergens voor je verstoppen. Alleen het nadeel was dan wel weer dat de goodies jou ook aan zagen komen, dus konden vluchten. Dat was dan eigenlijk ook de reden dat Fether een galoppeer training hield. Niet dat ze zomaar uit het niets paarden ging aanvallen, zo was ze niet. Maar ze had echt wel vijanden, en die viel ze natuurlijk wel aan. Als ze snel kon galopperen dat kon je je vijand ook makkelijker inhalen als die probeerde te vluchten.
Toen Fethers vacht tonen van zweetvlekken begon te laten zien maakte ze de rustige overgang naar stap. Ze had wel genoeg getraind voor vandaag. En nu weer weg uit dit ellendige gebied. Alleen ze wist niet precies hoe groot dit gebied was, doordat ze er amper ooit kwam. Als ze gewoon door zou blijven lopen zij ze uiteindelijk toch wel in een ander gebied terecht komen. Toen ze nog een tijdje gestapt had besloot ze om nog even te gaan draven. Hoe sneller ze ging hoe eerder ze hier weg zou zijn. Ineens zag ze een eindje verder een paard staan. Het was een appelschimmel hengst. Ineens gooide hij zijn voorbenen omhoog en maaide daarmee door de lucht. Geërgerd rolde Fether met haar ogen. Uitslover. Heel stoer dat je kan steigeren hoor. Dacht ze geïrriteerd. Toch besloot ze om de hengst te benaderen. Misschien wist hij hoe ze zo snel mogelijk dit gebied uit kwam.