I guess sometimes you have to lie to find the truth.

Zwarte hoeven kwamen met een grote klap op de grond tot stilstand. De zachte ondergrond liet de hoeven langzaam naar beneden glijden tussen het natte modder en de groene gras plakaten. De hengst snoof, liet de geur diep zijn neus inraken. Hij spitste zijn oren, onderzocht de omgeving. Niets. De spanning gleed van zijn lichaam af toen hij nogmaals hard snoof. Hij werd dus niet meer gevolgd, maar nog steets was hij bang. Wie was hem gevolgd? Wat was het? Schuddend met zijn hoofd om het laaste beetje spanning zijn hoofd te laten verlaten, zet hij weer een stap richting het water. Hij liet zijn mond het water inglijden, deed het open en nam een paar flinke slokken. De nare smaak die in zijn mond hing, bleef nog steets op zijn plek en hoewel hij geen dorst had, nam hij nog een paar slokken. Met een klotsende maag liep hij weg van de rivier. Even stond hij weer stil toen een bekende geur zijn neus in vloog. Er was hier een paard, een paard dat hij kende. Langzaam sloot hij zijn ogen, probeerde diep na te denken. Maar de geur was veranderd, iets aan de geur liet hem denken aan zijn thuis. Zijn familie. Maar de geur was ook anders, het was zijn geur, gemixt met merrieheid en de geur van een hengst. Hij opende zijn ogen weer, verwachtte dat er inmiddels een paard was verschenen, maar er wat niets, geen paard, geen veulen, niets. Hij begon te twijfelen aan zich zelf, werd hij gek? Hij schudde zijn hoofd om de geur uit zijn neus te krijgen en liep weer verder.

[&Kyara.] [Sorry voor kortheid!]

De klein gevormde bruine hoeven werden zorgvuldig in de grond neergezet, en vervolgens weer op getild. De merrie was nieuwschieriger dan eerst, maar daarmee ook alerter dan eerst. Eigenlijk wilde ze er niet meer aan denken, maar ze kreeg het maar niet uit haar hoofd. Zelfs zijn naam bleef in haar hoofd spoken. M... Hoe heette hij nou? Mooi ze was het dus kwijt. Mirvano. Een geërgerde zucht verliet haar mond. De bloemen onder haar keken haar aan, alsof ze wilden zeggen; 'niet verdrietig zijn, wij zijn er om je op te vrolijken.' Kyara nam een hap gras, zonder een bloem te raken en keek kauwend het bloemen veld door. De geur van nat gras kwam haar neus binnen, gelijktijdig met de geur van een ander paard. Vaag, maar toch ergens bekend. Haar staart zwiepte nieuwschierig en ze stapte verder, bleef wel naar de grond kijken, en probeerde zo veel mogelijk om de bloemen heen te stappen. Blauw, rood, geel, paars. Ze vloekte toen ze wel op een bloem stond. "nou, dan had je geen bloem moeten worden, dan gebeurd dat wel eens." Kyara draafde aan, dichter naar de geur. Ze stopte direct toen ze rook dat het een hengst was. Maar het rook bekend... Ja, Mirvano rook nu ook bekend... Hoofdschuddend liep ze verder, keek voorzichtig welk paard ze tegemoet zou lopen. Haar hoofd vloog omhoog toen ze Painted Black zag. Wat had ze die lang niet meer gezien. "Zo, jij hebt heel wat uit te leggen!" probeerde ze streng te praten, wat totaal niet lukte. Ze lachte en draafde naar hem toe. Toen pas herrinnerde ze zijn woorden; "Ik wil je niet kwetsen, maar Condor geeft niets om je" Waarom had ze dat niet gezien bij Mirvano? "haai." probeerde ze Vrolijk te klinken, maar ook dat veranderde in een belabberde poging om een gesprek aan te gaan.

Oh! het balkje is nog maar ZO klein (Hoe klein? Zo klein )

Hoewel de zon scheen, kon de lucht zich vereerd voelen met de eveneense aanwinst van de maan. Het was een kwart maan, wat betekende dat aan het einde van de maand er een volle maan zou zijn. Niet dat Painted dan zou veranderen in een weerwolf, of een beter gezegt, weerpaard. Maar een volle maan vond hij een van de vele mooie dingen uit de natuur. Niet mooier dan vlinders, vlinders waren zijn favoriet. Hoewel er genoeg vlinders in de buurt waren, zou hij helemaal gek worden al ze op hem zouden landen. Ooit een vlinder van dichtbij gezien? Juistja. Dan zijn ze lelijk en eng. En het feit dat ze vanuit een dikke, slijmerige rups evalueerde in een vlinder vond hij maar mysterieus en eng. Het liet hem nadenken of hij ergens in zijn leven zou evalueren in een vogel of zo iets. Of een draak, dat leek hem wel leuk. Een beetje rond vliegen en random vuur spuwen enzo. Maar misschien werd hij wel een eenhoorn, dat hij andermans problemen moest oplossen door met zijn hoofd te zwaaien. Er was natuurlijk ook de mogelijkheid dat hij zou veranderen in een mier. Als straf, omdat hij er ooit toevallig op een was gaan staan. En de mogelijkheid dat hij nooit zou veranderen, alleen van leeftijd, en dat hij voor altijd die saaie ouwe Painted Black zou zijn.

Hij schudde zijn hoofd toen de geur nogmaals zijn neus binnen drong. Er was nog steets geen paard te zien, dus hij zou het zich wel verbeelden. Maar nadat de geur zijn neus had verlaten, kwam het direct terug, dit keer gevolgd door een paard. De merrie kwam hem bekend voor, maar ze was anders. Onherkenbaar. Hij hield zijn hoofd schuin en nu kwam het bij hem op. Als hij de buik weg dacht, zag hij een merrie die hij herkende als een grote vriendin. Kyara. Misschien had ze teveel gegeten? Maar hij wist wat het was, hij herkende het soort buik, de buik die Amani had gehad. De merrie was drachtig en Painted kon niet bedenken wie de vader was.

"Haai' klonk de poging van de merrie om een gesprek aan te knopen. En hoewel Painted met alle liefde vrolijk 'Haai' terug wou zeggen, wist hij dat er iets mis was. Ergens in de stem van de merrie klonk spijt. Geen spijt dat ze het gesprek aangegaan was, maar spijt van een mogelijk ander onderwerp. Zou ze drachtig zijn tegen haar wil? Zoals het met Amani gegaan was? Even schudde hij zijn hoofd, dit was niet het gene waar hij aan moest denken. Iets aan de merrie viel hem teveel op, hij herkende het alsof hij het eerder had gezien. Niet bij hun ontmoeting, maar veel eerder. Met zijn hoofd laag, bewust van het feit dat hij het raadsel toch niet kon oplossen, opende hij zijn mond om te spreken. ''Hoi!'' zijn stem klonk vrolijk, maar bezorgd. Hij moest het vragen. 'Is er iets?

''Hoi!'' Zijn stem klonk vrolijk. Maar ergens ook bezorgt, tuurlijk, hij was ook niet blind. 'Is er iets?' ze had de vraag verwacht, maar schrok er toch van. "Ja, nou..." begon de arabische merrie. "Ik had je toch verteld van Condor?" zou hij haar nog herkennen? "Kyara, voor als je het vergeten was." zei ze. Ze schudde haar hals en een rilling liep over haar rug. Hoe zou hij reageren? Zou hij het dom vinden? Of niet? Het was natuurlijk ook wel dom. "Er is iets soortgelijks gebeurd." dat zou genoeg zeggen. Hoopte ze, want ze had geen zin om een uitleg te geven. Het lag te gevoelig. Hoewel zij niet de enige was die het was overkomen. Ze had gehoord dat er een paard in de Denali ook onwillig was gedekt, en nog twee. Maar er waren er nog meer, dat voelde ze. Ze was echt niet de enige. Ze zag de blik van die hengst nog voor haar. Die veranderende blik, van aardig naar.. Tja, hoe moest ze dat beschrijven. Het was in de gletsjers, ze was gevallen en had een wond. Ze was zwak... Kyara voelde de tranen opkomen en schuurde haar hoofd aan haar been.

Zijn zwarte hoef schraapte even over de grond en hij brieste zacht. Het was een tijd geleden dat hij de merrie had gezien en haar buik was flink gegroeid. "Ja, nou..." begon merrie. "Ik had je toch verteld van Condor?" Hij knikte even. Even zocht hij naar de naam Condor. Een hengst, vertelde zijn geheugen hem. "Kyara, voor als je het vergeten was." zei ze. Hij glimlachte even, net alsof hij haar zou vergeten. Nee, hij had veel plezier gehad met deze merrie. Haar naam zou moeilijk te vergeten zijn.. "Er is iets soortgelijks gebeurd." Even gleden zijn ogen naar haar buik en hij kreeg direct de gedachte van Amani voor zich. Amani met haar dikke buik. Amani die gedekt was tegen haar wil, door een hengst, Pharaon. Maar deze hengst heette Condor. Verdikkie. Was er nou een groep opgericht van paarden die onschuldige merrie's gingen dekken ofzo? Zuchtend schudde de hengst zijn hoofd. Vreselijk. Painted zou dat nooit doen, misschien was hij daar gewoon té goed voor. Hij slikte de gedachte weer in en sprak 'Ohnee.', hij schudde nogmaals zijn hoofd. 'Je bent tegen je wil gedekt, is het niet? vroeg de hengst. Hij wist dat het voor de merrie moeilijk was om er over te praten. 'Je hoeft het niet te zeggen,als je het niet wilt' sprak hij haar gerust. Zou de merrie hem genoeg vertrouwen om hem dit te vertellen?

'Ohnee.', hij schudde nogmaals zijn hoofd. 'Je bent tegen je wil gedekt, is het niet? vroeg de hengst. Kyara knikte. Ze zag zichzelf liggen, gevallen tegen het ijs, met de wond in haar borst. De Shire hengst die 'toevallig' langskwam. Het was gewoon een scene van een flim. 'Je hoeft het niet te zeggen,als je het niet wilt' sprak hij haar gerust. Kyara glimlachte. Zou hij het raar vinden? Of slap, dat ze niets had gedaan? Ze had het gewoon allemaal maar toegelaten, niets door gehad. Tot het te laat was. "Ja, ik ben gedekt. Vorige week heb ik een veulen op de wereld gezet; Whisperer. Ze is nu in het kudde gebied. Veilig." zei ze. 'Veilig' kwam er bitter uit. "Het was niet Condor, trouwens. Het was Mirvano, een Shire." ze keek naar de grond. Stom zo stom... Ze keek langzaam weer omhoog. Kom op, zeg iets. Onzeker keek ze hem aan, verzette haar been en wachtte op een reactie. Hij zou haar slap vinden. Nee, zo was Painted niet. Toch?

Ze had het hem toe gebeten, alsof het zijn schuld was dat het gebeurd was. Aegir, was zijn naam. De naam die voor eeuwig in zijn oren gebrand was. Het was de hengst die Amani gedekt had, waardoor ze 11 maanden later Padeau op de wereld zette. Maar Painted had geaccepteerd, het veulen dan, niet het feit dat zíjn grote liefde gedekt was. Maar was Amani uberhaupt nog wel zijn grote liefde? En was Padeau nog wel zijn veulen. En nu hij naar de merrie voor hem keek, wist hij dat hij haar moest helpen. Nee, ze mocht er niet alleen voor staan. Niet nu.

"Ja, ik ben gedekt. Vorige week heb ik een veulen op de wereld gezet; Whisperer. Ze is nu in het kudde gebied. Veilig." Sprak de merrie. Ah, de buik was dus geen zwanger buik meer, maar een afslankertje. Hij glimlachte even, vergeten dat het een serieus onderwerp was. "Het was niet Condor, trouwens. Het was Mirvano, een Shire." Mirvano? Nooit van gehoord. De zwarte hengst schudde zijn hoofd en knikte. 'Het spijt me voor je.' bracht hij met moeite uit. Wat moest hij anders zeggen?

[Moet eten. x]

Painted schudde zijn hoofd en knikte. 'Het spijt me voor je.' bracht hij met moeite uit. Een angstige zucht verliet haar keel. Hij vond ook al dat ze stom was geweest. Iedereen vond het, want ze was ook stom geweest. Je laat je toch niet verleiden door een slechte hengst? Wat was ze voor wattig iets? En Sultan, wat zou die wel niet van haar denken? Waarom zei hij niet gewoon wat hij dacht? Omdat ze gespaart moest bleven? Ze had iets super stoms gedaan, en niemand die er iets vna zei!

-FLutje.-