Give your Heart, Then I will Kill it >:) ~Zephyr~

Het was rond de midden nacht. Ze hemel kleurde zwart. Duizenden, neen miljoenen sterren sierden deze saaie zwart kleur. En de volle maan zat ergens in het midden van deze duistere hemel geplakt. Het was dood stil. Geen enkel levend wezen gaf een kik. De lente was altijd zo ontzettend druk. En dat werkte de hengst op zijn zenuwen. Vogels zongen hun liefdes lied, brullende hengsten die merries probeerden te lokken. Mannelijke herten deden het zelfde. God, wat had hij een verschrikkelijke hekel aan de lente. Overal hing er een zoete geur in de lucht. Gemengd met hengstig geuren. Goeie god, Zephyr was rond die periode zeer gevaarlijk. Hij weet het zelf niet waarom. Waarschijnlijk hadden veel hengsten last van dat humeurige gevoel. Hengsten waren sneller op hun tenen getrapt en vochten dan ook al sneller. Allemaal voor de knappe damens. Alleen de sterkste bewezen dat ze het waard waren om zich voor te planten. Zephyr had dan in veel merries kunnen stoten. Dacht hij zuur. Maar Zephyr voelde er niets voor om te vechten voor een simpele merrie. Om zijn behoefte te bevredigen. Zephyr stapte grommen'd verder. Blijkbaar had heel het gebied al door dat hij hier aanwezig was. Het was dood. Of... het kon ook gewoon aan deze onbewoonbare gebied liggen. De grond dat alleen maar bestond uit pure as voelde warm aan. Geen wonder dat hier geen plant kon groeien. Het water dampte meteen weg. De lava zat niet zo diep in de aarde. Zephyr voelde de aderen van de vulkaan stromen. Het rook hier erg verbrand. Er was alleen maar een uitgestrekte vlakte te zien. Hier en daar lagen er lavabrokken. En in het midden van het gebied lag de grote slapende vulkaan. Nukkig liep hij die richting uit. Zijn gezichtsuitdrukking was strak en vals. Zijn lichaamsbouw was heel ruig. Zijn vacht was gitzwart en ontelbare littekens waren op zijn dikke vacht geschreven. Zijn grijze ogen hadden een duistere uitstraling. Zijn mond was strak naar beneden gericht. Zijn grote hoeven raakten de aarde pijnlijk aan. Hij schopte ze ruw de grond in en schopte een grote deel as uit de grond. Zijn neusgaten trilden alert. Achter zijn brede billen sleepte hij een lange dikke staart. Zijn forse spieren rolden actief onder zijn dikke huid. Zephyr richtte zich op de vulkaan. Die nu voor hem te zien was. Doelloos klom hij gewoon naar boven. Hij wist maar al te goed dat Lente en Zomer het seizoen was voor de vulkaan om te ontwaken. Maar zoals gewoonlijk speelde hij gewoon met zijn leven. Hij was nergens bang voor. Zelfs niet voor de dood. Dood is iets waar iedereen tegenover zal staan. En Zephyr stond er klaar voor. Hij zou zich niet zo snel over geven.


SORRY Anaïs. Flut topic.

Het was een tijd geleden dat het gebeurd was. In haar ogen was de witte merrie vermoord. Ze hadden een groot gevecht gehad, maar die was nu over. Ze snoof luid terwijl haar donkere ogen over de omgeving gleden. Het was rustig, maar toch hing het hier vol geuren. Zij nam deel aan de geur. Ze was spijtig genoeg hengstig geworden tijdens de lente. Jammer dat je het niet weg kon houden. Ze had er geen zin in. De merrie was enorm chagrijnig geworden nu ze hengstig was. Ze negeerde de zoete geur die rond haar hing en hoopte dat een andere geur zou overheersen op haar lichaam. De merrie spande haar spieren op terwijl ze door de bekende ash valley stapte. Haar staart sloeg af en toe heen en weer om de vliegen weg te houden die haar graag wilden achtervolgen. Ze drukte haar ene oor opzij terwijl de andere in haar nek lag. Haar blik toonde geen enkele emotie, maar je zag wel dat ze geërgerd was aan het feit dat ze die zoete geur om haar heen had. Ze was nu al ouder geworden en nog een klein stukje gespierder. Ze bleef nog steeds een grote fijne slanke merrie, mét lichte spieren. Ze grijnsde licht toen een hele bekende geur haar meteen binnen drong toen ze dichter en dichter bij de grote vulkaan kwam. Het was de geur van Zephyr. De zoon van haar leider Cobrazarao. Ze zat nog steeds in de groep van de Blood Horses en dat zou zo blijven. Ze hoefde geen enkele andere kudde meer. Horcrux was voor haar niets meer. Geen enkel paard bleef actief sinds dat schedelhoofd het overgenomen had. Ze vond het lachwekkend. Zij was beter geweest, maar nu had ze een deel van de leden naar haar kant gesleurd. Ze was nog steeds een hele machtige merrie, ondanks dat ze geen leidster was of zou worden. Het maakte haar niet uit. Sommigen bleven haar bevelen opvolgen, ook al deed ze het zelf voor de grote Friese hengst. Anaïs schudde met haar hoofd terwijl ze rustig in de richting van de jonge hengst liep. Zephyr. Het was lang geleden dat ze hem nog gezien had. Vaak deden ze missies, maar apart. Hij zou nog met zijn vader gaan praten over het feit dat ze gelogen had. Het kwam wel goed. Ze wist dat hij nu wel een antwoord voor haar had. Ze was best nieuwsgierig naar zijn reactie om haar weer terug tegen het lijf te lopen. De merrie schudde haar manen uit en liep rustig op de gespierde hengst af. Nog steeds was ze nieuwsgierig naar verdere informatie over hem. Hij was knap, gespierd en machtig. Wie wou nog meer? De merrie snoof kort en stopte voor zijn neus.
"Zephyr."

Zephyr verborg zich in duisternis. Het was doodstil. Geen enkel dier liet zich horen. Wetend dat Zephyr aanwezig was. Zijn houding alleen al vertoonde dat hij hier niet was voor de gezelligheid. Overal op zijn lichaam waren er littekens getekend. Er waren ook weer eens verse vleeswonden. Diep in zijn borst en neus ingegraveerd. Er sijpelde wat bloed uit de diepe vleeswonden. Zephyr heeft onlangs weer eens meegedaan aan een gevecht. Deze keer was het zwaar. Ze vochten deze keer niet met goedzakken. Maar met de slechte warrior's van Gahoole. Zij vreesden niet, zij hielden van bloed en voelden geen pijn. Die beesten waren verdraaid zotter dan Zephyr en Cobrazarao. En kronkelde een duistere glimlach op zijn lippen. 'Eindelijk waardige vijanden. Maar het waren dwazen. Zij wouden de gronden van Cobrazarao stelen. En zij moesten boeten voor hun domme daden. Het gevecht was zwaar en het duurde wel weken voordat het lot bepaald werd. Deze paarden voelden geen pijn. Ze hadden die waarschijnlijk zo getraind geen pijngrens meer te hebben. Zephyr brak diens been en het gaf zelfs geen kik. Het viel gewoon verder aan. Zephyr moest werkelijk zijn hart doorboren. Uiteindelijk had Zephyr bepaald dat zij zouden winnen. Hij brak de nek van de o zo grote leider. Waardoor het leger ineens uiteen viel. Ze waren in paniek en waren toen simpel te doden. Dus eigenlijk waren ze zo sterk nog niet. Zephyr liet niet zijn volledige identiteit zien. Want er was iets anders aan hem. (Hij gaat nu de mysterieuze badass uithangen ) Zijn gelaat was immens groot. En je zag zijn duistere ogen. het leek alsof ze licht gaven. Maar het was alleen maar de weerkaatsing van het zwakke licht. Er droop wat vers bloed van zijn ruwe lippen. Zijn zwarte manen vielen over zijn duistere ogen. Het was zo doodstil. En het was verschrikkelijk heerlijk. Zephyr zat nu op de vulkaan. Het gaf best wel wat warmte af. Rond de lente en zomer was de vulkaan het meeste actief. Zephyr zijn ogen schoten naar een figuur dat op hem afkwam. Hij wist al lang wie deze was. Anaïs. Dochter van Deina. Zephyr hield zich nog steeds in duisternis gescholen. En wachtte geduldig af. Zijn neusgaten vlogen wijd openen en trilden wild. De verleidend geur probeerde hem op de meest onzinnige daden te brengen. Zephyr ontblote duister zijn tanden. Zijn tanden waren nog rood van het verse bloed. Zijn geur heerste over het gebied. Anaïs wist donders goed dat Zephyr hier niet zo tegen kon. Enkele bloed druppels droop op de steenharde vulkaan. Zephyr hoorde zijn naam. Die uit de keel kwam van Anaïs. Ze had zijn vader Cobrazarao voorgelogen. En ook Zephyr bedrogen. Maar Zephyr zag het door de vingers. Voor deze ene keer. Anaïs kon nog wel eens nuttig zijn. Spoedig zou Zephyr Dream Horses veroveren. De slechte kuddes die hier leefden waren dwazen. Het leek wel alsof ze in harmonie leven met de anderen. En dat was een zonde die ze begaan. Het werd tijd dat de echte slechte paarden herrezen. En deze goedheid hier in Dream Horses verbannen! "Anaïs, Anaïs, we ontmoeten elkaar weer. Keer op keer. En weer verwen je mijn reukorganen met je uitnodigende geur..." Weerklonk zijn stem duister en rauw. Het klonk hard in je oren. En brullend. Ineens schoot hij uit de duisternis en greep haar bij haar keel. Zephyr hield van zulke ruwe spelletjes. Voor hem was Anaïs enkel een prettig speeltje. En hij was echter in een slecht humeur. Zeker omdat ze zijn orders al weer negeerde. Zijn tanden klemden waarschuwend door haar huid. Ze tasten haar aderen aan. Even zorgde hij ervoor dat ze geen adem kreeg. Hij wurgde haar. Zephyr had moeite om zich onder controle te houden. Maar hij duwde hij haar naar achteren en gunde haar weer op op adem te komen. Door zijn snelle acties had ze niet eens zijn gezicht kunnen zien. Zephyr verborg zich alweer in duisternis. "Ik heb je al eerder gewaarschuwd. Jouw heerlijke geur kan je nog in gevaar brengen. En het zou zonde zijn." Weerklonk de machtige stem. Ja hij had werkelijk een hekel aan die geur. Als hij zich liet overtuigen had hij haar allang vastgegrepen. Maar Zephyr verzette zich. Hij wilde zijn nageslacht niet verspreidden door merries die het eigenlijk niet waard zijn. Er zal een uit verkorenen gekozen worden. Die zijn bloedlijn sterker zou maken. En momenteel had hij die niet gevonden. En hij ging nu ook niet gaan zoeken. Hij had nu andere zaken te doen.


AF!!

Pure stilte was te horen. De hengst liet niets merken of blijken. Hij bleef doodstil staan en leek haar aan te staren. Ze snoof kort en keek hem emotieloos aan. Haar blik was dood. Ze had geen enkele emotie of geen enkel gevoel op dit moment. De hengst leek woedend te worden en dat maar door één ding: de geur. De merrie rolde met haar ogen omdat het haar niets kon schelen wat hij ervan vond. Ze liep waar zij dat wilde. De hengst begon te brullen dat ze elkaar keer op keer tegen kwamen en weer verleidde ze hem met de geur. Wat de hengst nu begon te zeggen was pure waanzin. Ze verleidde hem niet. Ze wilde dat ook niet. Dacht hij nou echt dat ze een veulen wou? Nooit. Nadat de woorden waren uitgesproken was het voor kort stil tussen beiden, maar niet lang. De grote hengst schoot vanuit de duisternis en meteen boorde hij zijn tanden in haar keel. Ze voelde zijn tanden door haar huid boren. Haar aders die licht aangetast werden en bloed dat over haar nek gleed. Ze drukte haar oren in haar nek en sloeg met haar hoeven waarschuwend op de grond. Hij mocht een klein beetje groter en sterker zijn. Ze liet haar niet zomaar wurgen. Ze draaide haar achterhand en schopte naar zijn benen. Ze trok terug en voelde zijn tanden in haar huid scheuren, maar ze was los. Ze stapte achteruit en snoof waarschuwend. Hij vertelde haar nog woedend dat ze al een keer gewaarschuwd was en dat het zonde zou zijn als het nog eens gebeurde. De bruine merrie drukte haar oren in haar nek en keek de hengst moordlustig aan. Haar donkere ogen schoten in de duisternis op en kleine pretlichtjes kwamen erin voor. Ze sloeg met haar staart uitdagend heen en weer terwijl ze hem vals aanstaarde. "Denk jij nou écht dat ik naar je zou luisteren? Ik ben een merrie en ja ik ben hengstig, nou en? Denk je dat ik met die geur wil rondlopen? Nee!" Vals spuwend kwamen de woorden eruit, maar licht uitdagend. Uitdagend omdat ze liep in Dreamhorses waar ze wilde en daar kon de hengst niets aan veranderen. Ze was helemaal niet bang voor een hengst zoals hij. Ze snoof en keek hem duister aan. "Nog iets te zeggen?"

(Lol ik zei niet dat ze verleidde, de GEUR verleidde hem :')

Zephyr keek haar duister aan. Hij was hard veranderd. En niet goed veranderd. Zephyr had zelfs enkele leden van de kudde vermoord voor een zeer dwaze reden. Zephyr is zot aan het worden. Zijn ogen waren wijd open gesperd. Er kronkelde een griezelige glimlach. Vanwege het maanlicht zag je vaag zijn gezicht. Zijn lange dikke zwarte manen hingen voor zijn ogen. Links was zijn oog wit en wazig. Het was blind. Je zag dat een scherp iets vanaf zijn wenkbrauw tot beneden aan zijn kaak heeft gesneden. Zijn gezicht was getekend met verschrikkelijke littekens. Er was zelfs een stuk van zijn bovenlip weg waardoor je enkele tanden zag. De wonden waren echter vers. Zijn linkeroog bloede erg. Je had niet veel tijd om zijn uiterlijk zeer goed te bezichtigen. De maan verdween achter een dik pak grijze wolken. Het leek wel of de maan schrok van zijn afschuwelijke uiterlijk en zich verstopte. Hij kneep zijn ogen fijn. Anaïs stribbelde tegen. Ze moest zich koest houden. Zephyr ontblote zijn tanden. Zijn adem weerklonk luid. Het leek wel hees. Zijn grote neusgaten trilden hard. "Denk jij nou écht dat ik naar je zou luisteren? Ik ben een merrie en ja ik ben hengstig, nou en? Denk je dat ik met die geur wil rondlopen? Nee!" Zephyr liet zijn hoofd een beetje zakken en liet nu zijn volledige manen bos over zijn ogen vallen. Om zijn moordende ogen te schuilen. Zijn grote moordende lippen krulden omhoog. Zephyr begon zich volledig op te winden. Misschien zou het mogelijk zijn dat hij alweer eens een heerlijke moord zou plegen. Dit beest had hem toch bedrogen? "Luister dan niet naar mijn waarschuwingen Anaïs. Ik probeerde je van mij te weerhouden. Maar goed, als je mij niet wil gehoorzamen zul je je gevolgen wel volgen." Weerklonk zijn stem nu beheersen. Toch klonk het nog hard. Zephyr verlangde er naar om haar mooie snoet af te breken. Zephyr likte zijn lippen nat. Zijn dikke rode tong was slijmerig en het wilde zich in bloed wassen. Zephyr staarde Anaïs nu aan. Anaïs toonde geen sprankje angst voor hem. Ach, Zephyr kon haar laten schreeuwen. Hij kon haar ingewanden uitrukken en haar nog een paar uur laten rondkruipen als hij wou. Wie hem niet gehoorzaamde hoorde niet op deze wereld rond te lopen. Zephyr is een geheime leger gestart. Zonder behulp van zijn vader. Zephyr begon plots vals te lachen. Zijn lach was duister en gemeen. Er was iets gebeurt. Iets verschrikkelijks. In verband met Cobrazarao en iemand anders. Waardoor Zephyr nu krankzinnig is van geworden. Cobrazarao had een nieuw monster ontworpen. Dit was allemaal gedaan. Om Zephyr zo te creëren. Zephyr zag even schokkende beelden voor zich. Waardoor hij nog gekker van werd. Zephyr sloeg zich met een zwiep om. Waarom Cobrazarao hem dit aan kon doen had Zephyr geen flauw idee van. Maar hij zal wraak nemen! "Nog iets te zeggen?" Hoorde hij die miezerige stem van dat mormel. Zephyr klemde zijn tanden op zijn kaken. Het liefst zou hij haar heel veel pijn doen. Ze had hem al veel genoeg last bezorgd. Hij was zo stom geweest om haar te verdedigen. Cobrazarao wilde Anaïs vermoorden vanwege haar bedrog. Maar het was hij die ervoor zorgde dat Anaïs gespaard werd. Maar hij kreeg het flink te voor duren. Anaïs had geen idee. En Zephyr vond zich zelf oerstom een simpele ziel te sparen. Hij besloot haar maar te negeren. Het liefst wou hij alleen zijn. En zijn gevaarlijke plannen uitbroeden. "Ga Cobrazarao maar lastig vallen. Ik heb hier geen zin in." Mompelde Zephyr chagrijnig. waarom waren die merries toch altijd zo'n lastpakken? Die hem altijd moesten lastig vallen.


{ Zephyr is uit The Blood Horses gestapt en heeft een geheim leger opgestart Wat er gebeurt is kom je nog wel achter}