Explore Dream Horses||Falcon

In een chill galopje ging Perry over een openveldje wat in het midden van het bos lag. Hier in DH was het zo geweldig, ze keek helemaal haar ogen uit. Ze voelde zich wel lonely, aangezien ze helemaal niemand kende. Niemand hier, maar ook niemand buiten DH. Haar ouders waren slechts een vage herinnering. De gene die ze nog wel kon herinneren was de grote fries, waar ze de naam niet van wist. Maar hij had haar alleen gelaten, toen ze nog maar een half jaar was. Hij wou liever alleen zijn, dat was zijn slappe excuus. Maar ze was ook wel weer blij dat hij haar had mee genomen, anders was ze nu vermoord geweest door die andere kudde. Perry gooide van plezier haar hoofd omhoog in de lucht en hinnikte luid. Hier uit DH zou ze nooit meer weg gaan. Een rare ninja bokken sprong maakte ze ook, een daar door viel ze bijna. Ze moest het nog oefenen. Ze vertraagde haar passen tot een drafje toen ze weer aan was gekomen bij de bomen. Ze zweette lichtjes, maar dat maakte haar niet uit. Ze had een goede conditie dus ze kon nog wel even. Met een beetje te grootte draf passen draafde ze langs de bomen, die veel hoger en groter leken dan ze waren. Maar veel tijd om naar hele uche uche interessante uche uche bomen te kijken had ze niet. Ze wou naar haar bestemming, ook al wist ze die nog niet. Maar dat zou ze weten als ze er was. Perry kwam tot stilstand, toen ze een geluid hoorde. Een geluid wat anders was, dan het gefluit van de vogels en het geruis van de wind. Het was water, dat wist ze zeker. Meteen ging ze weer naar de draf. Ze volgde het geluid en kwam aan bij een rivier. Een grote grijns verscheen op haar gezicht. Eindelijk, ze had nogal dorst. Veel water had ze niet gezien de laatste tijd. Twee hoefjes zette ze in het frisse water, het was even koud, maar het voelde goed. Daarna deed ze meteen haar snuit in het water en begon gulzig te drinken. Toen ze meer dan genoeg had keek ze weer omhoog. Ze voelde de druppeltjes van haar snuitje af rollen. Ze grinnikte even want het kietelde. Ze bekeek zich zelf in het water maar keek daarna meteen weer weg. Perry had het nog al warm, door het zweet maar ze nam niet het risico om verder de rivier in te gaan. De stroming zou te sterk zijn en zou haar mee nemen. Daar om schraapte ze met haar hoef door het water, en druppeltjes kwamen over haar hele lichaam. Ze stopte toen ze geritsel hoorde uit de bosjes, en ze draaide zich om. Wachtend wat op haar pad zou komen.

Falcon

Rustig stapte de grijze hengst langs de rivier. Wetende dat hij hier eigenlijk niks had te zoeken bewoog hij zich voort met een gratie die normaal niet in zijn passen te vinden was. Een tevreden glimlach had zich om zijn mond gevestigd en was daar met geen mogelijkheid meer weg te krijgen. In zijn hoofd neuriede hij een deuntje mee op het ritme waarin hij liep.
Als hij de kans kreeg zou hij zich helemaal laten gaan. Ondanks de half genezen wonden die zich nog op zijn lichaam bevonden was hij gezond, hij voelde zich als een dartel veulen die de wereld leerde kennen. Zijn gedachten gingen terug naar Amiya, naar hun hereniging en het verdriet. Maar ze waren eroverheen gekomen, en op dit moment leek zijn leven op een keerpunt te zijn aanbeland, de keuzes voor hem waren vervaagd toen hij bij Amiya was, maar nu keerden ze in alle hevigheid terug. Falcon zou willen dat het anders was, maar hij kon er niet onderuit. Een zucht ontsnapte hem en hij wierp een blik in de woest kolkende rivier. Ondergedompeld in zijn gedachten als hij was merkte hij niet dat er een ander paard voor hem stond. Pas toen hij er bijna tegenaan botste kreeg hij de witte merrie in de gaten.
‘Oh!’
Net op tijd stond hij stil en deinsde direct een paar passen achteruit.
‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich ‘ik was met mijn hoofd ergens anders.’ Hij grijnsde schuldbewust en besloot zichzelf meteen maar voor te stellen. ‘Mijn naam is Falcon trouwens. Leuk je te ontmoeten.’ Nouja, leuk? Dat wist hij nog niet, maar op het eerste gezicht leek de merrie niet bepaald slecht te zijn. Ze kwam hem niet bekend voor, hoewel dat niet vreemd was, gezien het feit dat Falcon de afgelopen anderhalf jaar niet in Dream Horses had doorgebracht. ‘En met wie heb ik het genoegen?’ Vroeg hij voor de goede orde ook gelijk. Hij zou er vanzelf wel achter komen wat voor een vlees hij in de kuip had. Niets kon zijn dag stuk maken, niet eens een slecht paard die erop uit was hem een kopje kleiner te maken.

Niet zo lang, maar moet nogal veel doen. Sorry!

Een grijze hengst kwam op Perry af gelopen. Help, straks ging hij haar beuken ofzo. Ze slikte even, maar zou zicht niet laten afschrikken dus ze deed haar borst voor uit en snoof een keer. Maar eigenlijk was ze verschrikt, en kon ze niet weg lopen. Dit was het eerste paard die ze hier tegen kwam en die was van plan om haar te beuken. ‘Oh!’ Zei hij echt bijna een centimeter voor haar. Ze zuchtte. Mooi, hij ging haar niet beuken, dus ze hoefde ook niet in gevecht ofzo. Dat wou ze ook helemaal niet, want ze kon helemaal niet vechten. `Sorry.´ Zei de hengst. ‘ik was met mijn hoofd ergens anders.’ Vervolgde hij. Mooi hij had niks tegen haar en wou haar niet beuken. Een heel doem plan was al in haar hoofd geprent, maar dat was nu al meteen weer weg. ‘Mijn naam is Falcon trouwens. Leuk je te ontmoeten.’ Vertelde de hengst die dus Falcon heette. Vond ze dat wel leuk? Hij had haar bijna een hartverzakking gegeven, maar dat ging ze natuurlijk niet vertellen. Perry grijnsde. `insgelijks, mijn naam is Perry.´ Zei ze een beetje beschamend. Wat had ze ook weer een domme naam. Ze kon het makkelijk veranderen, maar dat was de enige echte herinnering aan haar ouders en de kudde. Meer dan haar naam en haar leven zou ze niet terug krijgen van hen. Ze bekeek de Falcon eens goed. Hij zag er niet slecht uit ofzo, dus er vormde een glimlach op haar gezicht. `Lekker weertje hè´ Vroeg ze maar om het gesprek op gang te houden. Voor hoevere het een gesprek was.

OMGG zo flutt:(