live is hard~Icari||en daarna misschien anderen

Rustig stapte Perry langs de bomen. Haar nek hing slapjes naar beneden. Achter haar hoef afdrukken achter gelaten in het vochtige gras. Haar hoeven waren helemaal glimmend door de druppels. Raine, Hij was daar, en zij hier. Waarom waren ze niet samen? Misschien was dat wel het lot. Ze konden niet samen zijn, dat mocht niet. Dat snapte ze. Niemand wist het, maar dat mocht ook niet, ze zou zich dood schamen. Een goed gezinde merrie, met een goed hart, die haar taken goed uit voerde voor haar kudde. De Quiet Sparkle, was haar familie geworden, hoe kon ze hen verraden? Maar ja, als ze er bij hen achter kwamen dan werd hij vermoord, dus voor geen beide partijen was het goed. Perry nam een flauw hapje van wat gras, maar onder tussen liep ze door. Ze had dus echt geen honger. Haar witte vacht was aardig schoon. Maar dat kwam omdat ze laatst gezwommen had. Haar manen hingen slap langs haar nek, en haar voor pluk hing precies tussen haar beide ogen in. Ze briesde een keer, en ging eens naar de draf. Haar passen waren klein, en ze slofte. Als er nu een takje op het pad zou liggen, dan zou ze vallen. Ze maakte haar passen groter, en gooide haar hoofd omhoog. Wind gierde langs haar hoofd. Een heel klein glimlachje verscheen op haar gezicht. Ze kwam uit op een pad, en daar ging ze naar de galop. Hard gedreun was te horen, telkens als haar hoeven op de grond te recht kwamen. Ze versnelde haar passen telkens een tukje meer en deed haar nek naar voren. Aan het einde van het pad ging ze weer stappen. Ze kwam op een gras veld, waar de zon helemaal op scheen. Het gras kwam tot haar knieën, en ze voelde dat het gras droog was. Ze liet zich zakken en legde haar hoofd neer, maar die ging al snel omhoog toen ze een ander paard aan hoorde komen.
~Moest er snel een einde aan breien want moet eten:(
~Icari, en anderen van de verhaallijn: Verrader

Icari hief zijn hoofd en snoof. De geur van bladeren en bast drong zijn neus binnen. Bij het ruiken van deze heerlijke geur krulde hij zijn bovenlip op en fleemde om het nog beter te kunnen ruiken. Wat was het hier fijn! Veel beter dan dat soppige moeras en zelfs misschien nog wel fijner dan de heuvel die hij de afgelopen vier jaar zijn thuis had genoemd. De bomen stonden hier vrij dicht op elkaar, wildpaden slingerden zich langs dikke bomen en weelderige struiken. Hun bladerdaken waren met elkaar verstrengeld en hielden vrijwel al het zonlicht tegen, op een verdwaalde zonnestraal na. Deze viel dan in een gouden bundel door het bladerdak en verlichtte de met bladeren en mos bedekte grond. Er dansten stofjes in harmonie met kleine vliegjes in de lichtbundel, blij met het zonlicht dat hun vleugels verwarmden. Icari liet ook naar de lichtbundel toe en liep er onderdoor. Het zonlicht verlichtte even zijn hoofd, manen, rug en staart, waarna hij weer volledig in de schaduw stond. Icari keek achterom en twijfelde of hij er nog een keer doorheen zou lopen. Toen schudde de hengst zijn hoofd, waarbij zijn oranje manen heen en weer dansten. Hij moest eens ophouden met zich gedragen als een jaarling. Zijn onbezorgde puberjaren lagen achter hem, ook al was dat nog maar zo kort geleden. Toch moest hij zich nu eens wat volwassener gedragen en een eigen kudde zoeken, net als Agustin had gedaan.

Agustin.. Hij miste zijn vriend. Vier jaar lang waren ze onafscheidelijk geweest, samen met hun hengstengroep. Ze hadden zoveel uitgevreten en meegemaakt. Maar toen had de Andalusiër zijn eigen kudde veroverd. Icari had zo zijn twijfels of hem datzelfde zou lukken. Agustin was groot, breed en sterk geweest, Icari was veel eleganter gebouwd en moest het veel meer van zijn snelheid hebben. Maar met een wedstrijdje hardlopen veroverde je geen kudde. Hij zuchtte even en zette de zware gedachten van zich af. Dat zou allemaal wel loslopen. Misschien moest hij zich eerst gewoon bij een andere kudde voegen, hoe kon hij nou een eigen kudde leiden zonder wat ervaring? Misschien zou de leider van die kudde zelfs bereidt zijn om hem wat dingen te leren. Dat zou een uitkomst zijn, maar dan moest hij toch eerst een geschikte kudde vinden.

Icari schudde zijn kop en liet de beweging doorrollen naar zijn nek en schouders. Genoeg gemekkerd, het werd tijd voor wat actie. De voskleurige hengst zette zich in een vlotte draf en volgde een willekeurig wildpad. Het kronkelde door het bos en Icari keek zijn ogen uit. Alles was hier levendig groen, het lichtspel van de zon en de bladeren leverden prachtige taferelen op. Alles in dit bos bruiste van het leven. Van de insecten die onder de bladeren kropen tot de eekhoorns die door de bomen schoten en vogels van hun takken joegen. Het was een hele fijne plek.
Plotseling weken alle bomen uiteen en stopte het wildpad op een kleine open plek. De zon had hier vrij spel en liet de kleuren van het gras en de bloemen zinderen. Dat was niet het enige wat de zon verlichtte.
In het gras lag een witte merrie. Haar manen waren dik en weelderig, haar ogen alert op zijn aankomst. Icari bleef stokstijf staan en staarde naar de merrie. Zoals ze daar lag, omringt door het hoge gras en verlicht door de warme zon.. Het maakte iets in hem los, iets wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Onzeker door deze plotselinge wending deed hij een paar passen naar voren. “Hallo,” zei hij vriendelijk en nieuwsgierig. De hengst bracht zijn hoofd wat omlaag, zijn oren naar voren gericht. Hij snoof haar geur op, het was vermengt met de geur van gras en bloemen. Hij had sterk het idee dat hij nog wat moest zeggen, maar hij leek de woorden niet te kunnen vinden. Betekende dit nu dat hij verliefd was?

OOC: Okee, een instant verliefdheid it is xD Kwam gewoon zo uit, dat is het mooie aan RPGen (:

Daar uit de bosjes, zomaar uit het niets kwam een bruine hengst te voorschijn. Hij stond daar. Dit was echt een rare droom. Maar nee het was geen droom, en als dat het wel was, wat was er dan goed aan? Wie was die hengst, en wat deed hij hier? Waarom spookte er allemaal rare vragen in het hoofd van Perry? Ze kende hem toch niet? Ze schudde even met haar hoofd, en kleine stofdeeltjes waren te zien in het licht van de zon, die haar vacht heerlijk verwarmde."Hallo." Zei de hengst vriendelijk. Perry glimlachte even. "Hallo." Antwoorde ze terug. Het was echt de ergste begroeting om terug te zeggen, als die gene dat ook al had gezegd. Ze grinnikte. Straks zouden ze nog gaan buigen, en een thee kransje gaan houden. Nogmaals grinnikte ze even zacht. "Mijn naam is Perry." Zei ze vrolijk. Ze schaamde zich best wel voor haar naam. Ze had gewoon zo'n vreemde,vage naam. Het was meer een naam voor een vogelbekdier ofzo(xd), die ze trouwens nog nooit had gezien. Vreemd. Ze miste haar ouders, haar kudde. Een andere slechte kudde had hem vermoord. Daarom was het nog erger dat ze met Raine wat rond hing. Ze was eigenlijk een verrader, voor haar ouders en de rest. Ze voelde zich slecht. Bij hem zou ze zich eigenlijk goed moeten voelen, maar dat lukte tot nu toe niet echt. Ze keek de hengst aan, en snoof even zijn geur op. Hij rook lekker. Dat was dom, maar het viel Perry gewoon op. Nog een keer schudde ze met haar hoofd, want ze wou haar manen weer naar een kant. Door het liggen waren ze naar twee kanten gevallen, maar nu hingen ze weer mooi aan een kant. Ze keek even geschrokken naar een vogel die onverwachts krijsend uit een boom kwam gevlogen. Opgelucht zuchtte ze, toen het niks was. Ze keek de hengst weer vrolijk aan. Haar lippen konden lachen, maar haar ogen deden niet mee. Omdat ze zich niet lekker voelde, ze zat gewoon niet zo lekker in haar vel tegen woordig.

OOC: sarry er zit nog al veel onzin in de post xd anders krijg je zowat een post van drie regelsxd

Zijn ogen gleden over de witte merrie. Ze was sierlijk op haar eigen manier en haar ogen glommen in het gouden zonlicht. Icari glimlachte zonder het te merken. Hij voelde zich.. blij. Op een vreemde manier gelukkig. Wat betekende dit? Hij had dit gevoel nooit eerder gehad. Het gaf hem zin om door de bossen te rennen, recht naar de velden en heuvels en te rennen tot hij niet meer kon. Dit gevoel ga hem vleugels, hij voelde het. Maar hij zou daar niet alleen willen rennen. Nee, dat wilde hij met deze merrie. "Hallo," antwoordde ze. Zelfs haar stem was plezierig. Icari’s glimlach werd breder totdat hij door kreeg hoe stom hij stond te grijnzen. Snel trok hij zijn gezicht wat meer in de plooi, maar de glimlach bleef op zijn gezicht geplakt. De merrie grinnikte even, waarop hij haar nieuwsgierig aankeek. Waarom zou ze lachen? Toch niet om hem? Icari kon alleen maar hopen dat ze zijn stomme gegrijns van zonet niet had opgemerkt. "Mijn naam is Perry," zei de merrie vervolgens. Perry. Wat een schattige naam. Het klonk als het spinnen van een kat, warm en aangenaam. Hij bleef haar aankijken met zijn bruine ogen. “Ik heet Icari,” glimlachte hij.

Hij merkte dat Perry zijn geur opsnoof, dus liep hij wat dichterbij en ademde uit door zijn neusgaten. Door elkaar in de neus te blazen maakten paarden kennis en herkenden ze elkaar. Zo had zijn moeder het hem geleerd. Hij kon alleen maar hopen dat Perry zijn plotselinge benadering niet vreemd vond en zijn manieren kon waarderen. De witte merrie schudde haar dikke manen naar één kant en Icari voelde zijn hart harder slaan. Ze was mooi, dat was zeker. Maar was ze ook beschikbaar? Icari snoof nogmaals haar geur op die nu minder gedoezeld was met de geur van gras en bloemen. Hij voelde zijn hart naar zijn hoeven zinken. Kuddegeur.. Het was niet van de Utopia, daarvan zou hij de geur herkennen. Een kudde.. Dat maakte de kans zoveel groter dat ze al een partner had. Icari vermande zich. Hij moest niet op de zaken vooruit lopen, op alle fronten.

Plots schoot er een ekster uit de wilg aan de rand van de open plek, zijn snavel opengesperd. Het geluid deed zowel Icari als Perry schrikken. De merrie herstelde zich al snel en ook Icari grinnikte even. Hij schudde licht zijn hoofd, waarbij zijn zijdeachtige manen heen en weer dansten. Dat stomme instinct ook. Zijn bruine ogen vestigden zich weer op Perry. Ze glimlachte, maar Icari vond dat haar ogen triest bleven kijken. Maar het was nog te vroeg om daar naar te vragen. “Ik ruik dat je in een kudde zit,” begon hij vriendelijk, “Mag ik vragen welke?” De hengst keek Perry nieuwsgierig aan, zijn oren naar voren gericht. Hij voelde zich erg prettig bij haar, ze gaf hem het gevoel dat hij veilig en geborgen was. Waar zou dit gevoel hem heen leiden?

OOC: Sorry dat het zo lang duurde!

Meteen stond Perry op. “Ik heet Icari,” Glimlachte de hengst, die Icari heette. Hij had een lieve naam. Vrolijk lachte ze naar hem. Hij had wel iets, iets leuks, iets schattigs. Hij liep op haar af, en blies zijn adem uit. Ja, dit kende ze wel, dat was ook het tegen om vrienden te maken. Ze sloot haar ogen en ademde ook in zijn neus. Ze keek in zijn bruine ogen. De grote bruine ogen, die haar ook aan keken. Die ogen leken op eindeloze bergen, met alles er op en er aan. Alles was goed, alles kon daar. Perry was omgetoverd door zijn ogen. Nee dit was geen liefde, dit was houden van. Als in je bent mijn alles, mijn beste vriendje, ik hou van je. Tegen je vriendje zeg je: ik hou van je schatje, je bent mijn alles en ik wil met je trouwen. Toch zit er een verschil in. Ze werd toch weer wakker door Icari die een vraag stelde. Ze had het niet helemaal begrepen, maar probeerde zich te concentreren en de zin nog een keer te beluisteren in haar hoofd. Het lukte. “Ik ruik dat je in een kudde zit,” Dat was het wat Icari had gezegd. “Mag ik vragen welke?” Perry knikte. "Ja ik zit in de Quit Sparkle. Ik voelde me zo eenzaam toen ik hier kwam, nou ja eigenlijk heb ik me hele leven me al eenzaam gevoeld, dus ik dacht dat ik misschien wel gezeldschap en vrienden zou krijgen in een kudde" Begon ze. "Gezeldschap is er zeker, vrienden niet echt. Het zijn allemaal een soort vrienden, maar niet echt vrienden." Ze wou heus wel over haar verleden willen vertellen, maar als Icari dat zou willen weten zou hij dat vast wel vragen. "En jij? Zit je in een kudde? Leef je in een vrienden groep, of met je vriendin ofzo?" Bam, ze vroeg het gewoon. Niet dat het haar aanging, maar dat zou Icari dan ook wel aangeven. Wat kon het haar trouwens schelen of hij een vriendin was of niet, ze was niet in love met hem. Maar ze had het gevoel als of ze het beste voor hem wou. Als of ze hem moest beschermen tegen het kwaad. Straks zou zijn vriendin het kwaad zijn, dan moest ze hem tegen haar beschermen. Dat moest ze gewoon. Ze ging met haar rechter been op rust staan en keek Icari aan. Geduldig wachtte ze op antwoord.

Perry blies terug in zijn neusgaten en Icari voelde het warme gevoel door zijn lichaam stromen. Het hield niet op bij zijn neus, maar trok door zijn nek, maakt een dansje bij zijn schoft en trok als een rilling langs zijn voorbenen. het was een geweldig, nieuw, vreemd, angstaanjagend gevoel. De arme hengst werd volledig overdonderd door al deze nieuwe, vreemde gevoelens. Hoewel hij al zes jaar was had Icari het gevoel dat hij weer een veulentje was. Zijn benen voelde onhandig aan en zijn hersenen leken terug te schakelen naar een denk niveau waarvan hij niet eens wist dat hij die had. Icari schudde zichzelf inwendig wakker en glimlachte breed naar Perry. Wat zou hij graag 'mijn' voor die naam willen zetten. Maar er was natuurlijk altijd die kans.. Die kans dat ze hem niet wilde, die kans dat ze al iemand had. "Ja ik zit in de Quit Sparkle," sprak de witte merrie. Icari weerhield zichzelf van het slaken van een zucht. Hij had het - helaas - goed geroken. The Quiet Sparkle.. Een zeer toepasselijke kuddenaam voor de witte merrie. Ze leek uit zichzelf op te lichten en te glinsteren. Tenminste, in Icari's ogen. Perry vervolgde haar verhaal, dus richtte de hengst zijn aandacht weer op haar. "Ik voelde me zo eenzaam toen ik hier kwam, nou ja eigenlijk heb ik me hele leven me al eenzaam gevoeld, dus ik dacht dat ik misschien wel gezeldschap en vrienden zou krijgen in een kudde." Icari hield zijn hoofd een beetje scheef, waarbij zijn voorpluk opzij viel. Waarom zou ze zich eenzaam voelen? Dat betekende in elk geval dat ze zonder partner DH binnen was gekomen. Ze was hier dus ook niet geboren. "Gezeldschap is er zeker, vrienden niet echt. Het zijn allemaal een soort vrienden, maar niet echt vrienden," vervolgde Perry. Icari fronste lichtjes. Ze doelde waarschijnlijk op het houden van oppervlakkig vriendschappen. 'Vrienden' die alleen met elkaar over koetjes en kalfjes praatten, 'vrienden' die je niet meer als vriend zagen wanneer je ze een week niet sprak. Ja, dat soort lui kende hij wel. En je had er niks aan.

"En jij? Zit je in een kudde? Leef je in een vrienden groep, of met je vriendin ofzo?" Verrast keek Icari op. Zijn bruine ogen gleden onderzoekend over haar gezicht. Vroeg ze dat nu gewoon uit beleefdheid of..? "Nee, ik zit op dit moment niet in een kudde," begon Icari, zijn ogen nog altijd onderzoekend op Perry's gezicht gericht. "Ik leefde tot een paar weken terug in een hengstenkudde, maar toen mijn beste vriend een eigen kudde veroverde ben ik er in mijn eentje op uit getrokken." Hij glimlachte wat ondeugend. "Dus nee, geen kudde en geen vriendin. En jij dan? Je hebt toch hopelijk wel íemand in de kudde bij wie je je hart kan luchten," sprak hij oprecht, hoewel Icari het sarcasme er in zijn hoofd bij dacht. Hopelijk had ze niemand! Okee, dat was gemeen om te denken.. Hij gunde haar het beste, maar als ze niemand had dan.. Icari brieste zachtjes, hoewel hij eigenlijk gelukzalig had willen zuchten. Dit kon zijn kans zijn! Zijn kans op een partner, een kudde, een veulen! Ow, hij wilde zo graag een veulen. Hij was gek op die kleine, onhandige bolletjes wol op stelten!

OOC: Hopelijk word je er een beetje wijs uit over wat hij dénkt en wat hij dóet xD

Er was een gevoel. Een vreemde spanning. Pery kon niet beschrijven wat het was. Was ze toch wel verliefd op Icari. Maar dat was dan toch niet eerlijk tegenover Raine. Nee, dat mocht haar gevoel niet doen. Dat kon echt niet. Haar hersens begonnen te kraken. Allemaal vreemde zinnen spookte door haar hoofd. Was het wanhoop dat ze met Raine ging? Was het omdat ze zich ellendig voelde en dan iemand aan haar zijde zou hebben. Ze hield van hem zo als hij was, maar was hij de ware? Zo was het noit gegeaan. Nooit gegaan,zo als het eigenlijk hoorde. Zo als nu, hier met Icari. Ze kende hem amper, maar, hetvoelde zo goed goed. Op een of andere manier een opluchting. Ze glimlachte. Ze wou wel bij Raine blijven maar ze voelde zich lang niet zo goed bij hem dan als bij Icari. Na haar vrag keek Icari haar even verbaasd aan. Verlegen keek ze naar beneden."Nee, ik zit op dit moment niet in een kudde." Begon hij. Perry keek hem aan. "Ik leefde tot een paar wekn terug in een hengstenkudde,maar toen mijn beste vriend een eigen kudde veroverde ben ik er in mijn eentje op uit getrokken." Glimlachte Icari."Dus nee geen kudde en geen vriendin. En jij dan? Jij hebt toch hopelijk wel iemad in de kudde waar je je hart bij kan luchten?" Vervolgde hij. Perry dacht even na. Nee dat had ze niet echt. "Nee, niet echt. Ik heb geen behoefte om mijn problemen te melken bij anderen. Ik hoef geen medelij." Sprak ze lachend. Ze keek hem weer aan in zijn ogen. En haar blik bleef daar weer hangen. Hoe kreeg hij het voor elkaar. Ow, ze wou echt niet liegen tegen Icari, ze wou samen met hem zijn, maar ze moest het toch over Raine tegen hem zeggen? Maar dan zou ze hem kwijt zijn. "Ik heb eigenlijk een soort van vriend, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hem" zei ze een beetje ongemakkelijk en down. Ze wist het nieet meer nu. Wat moest ze hier nou mee? Icari liet haar hele hoofd helemaal uit zijn ritme lopen. Ze kon niet meer helder denken. Hopelijk wist hij een oplossing. Maar hij mocht zeker niet weg gaan. Dan zou ze hem achter volgen. Nee dat mocht niet gebeuren.

Icari hield zijn ogen afwachtend op de witte merrie gericht. Ze leek even na te moeten denken over zijn vraag. "Nee, niet echt,” antwoordde ze, “ Ik heb geen behoefte om mijn problemen te melken bij anderen. Ik hoef geen medelij." Perry zei het lachend, maar Icari fronste. Het had toch niet meteen met medelijden te maken? Hij had meer gedoeld op iemand waarbij je alles kwijt kon, zoals een beste vriend, vriendin of een partner. Hij had altijd alles aan Agustin kwijt gekund, gewoon om het uit zijn hoofd te hebben. Zijn bruine ogen vonden die van Perry en Icari voelde zijn hoofd leeg worden. Waar dacht hij nou net aan? Hij wist het niet meer. Haar ogen zogen hem naar binnen, lieten hem over onbekende velden galopperen met haar aan zijn zijde. Maar toen zei ze iets wat dat beeld in duizend stukken scheurde. "Ik heb eigenlijk een soort van vriend,” zei Perry ongemakkelijk. Icari bevroor en staarde haar aan. “Maar ik voel me niet op mijn gemak bij hem," vervolgde ze, haar stem klonk ongemakkelijk. Icari herstelde zich snel en liet zijn oren wat opzij hangen. “Dat.. vind ik rot voor,” zei hij aarzelend. De hengst wist niet zo goed hoe hij hier op moest reageren. Ze had dus al een partner, maar echt blij leek ze daar niet mee te zijn. Hij had enkel scenario’s bedacht voor als ze of geen vriend zou hebben of juist al helemaal in love zou zijn met een andere hengst. Dit was echter geen van beide. Perry bevond zich in een relatie waar ze niet gelukkig in was.

Een beklemmend gevoel omsloot zijn hart en woede steeg in hem op. Hij vond dit nog veel erger dan de andere scenario’s. Hoewel hij haar nog maar net had ontmoet voelde Icari een sterke drang om Perry te beschermen. Waar was die hengst? Hij zou hem eens leren! Zijn bruine ogen vonden die van Perry weer en hij voelde zich iets kalmeren. Toen rees in hem de meest logische vraag. “Waarom ben je dan nog bij hem?” vroeg hij zacht, terwijl hij een stap dichterbij deed, klaar om zijn neus troostend tegen haar wang te leggen. Hij wilde niet dat ze ongelukkig was. Deze merrie was.. fascinerend. Ze maakte gevoelens in hem los die hij nooit eerder had gevoeld. Ook deze drang om iemand te beschermen had hij nog nooit zo sterk meegemaakt. Natuurlijk had hij altijd zijn kudde willen beschermen, maar dit was anders. Icari snoof zachtjes haar geur op en rook weer die heerlijke mengeling van Perry’s geur en de bloemen waar ze zojuist in had gelegen. Het kon hem niet schelen dat ze al een partner had en in een kudde zat, hij zou haar volgen tot het einde van de wereld om haar te beschermen. Mits dat haar gelukkig zou maken natuurlijk.

OOC: Laat je Perry in het volgende topic geroepen worden? Is juist wel grappig als ze op zo’n moment gestoord worden

Icari leek een beetje van slag te zijn, en niet goed te weten wat hij moest denken. En daar had hij al het recht voor, want zelf wist ze het ook niet meer. “Dat.. vind ik rot voor,” Zei hij aarzelend. Perry knikte een keer. Ze was helemaal in de war. Ze zou eigenlijk bij Icari zijn, ook al kende ze hem eigenlijk niet goed, maar ze was bang voor Raine en zijn kudde. Hij zou haar niet zo gouw iets aan doen, maar zijn kudde... Ze wist het niet. “Waarom ben je dan nog bij hem?” Vroeg Icari op een gegeven moment. Even keek ze om zich heen, of er niemand anders was die mee luisterde. Een spion ofzo van Raine. Dat was echt een domme gedachten dat ze dat dacht, maar als dat wel zo zou zijn, dan werd ze vermoord of nog erger, dan werd Icari vermoord. En dat was zeker het laatste wat ze wou. "Je kent hem niet, hij is laten we zeggen...Niet zo als ons." Begon Perry een beetje angstig. Ze schaamde zich eventjes en keek naar de grond. "Hij is een badass." Zei ze snel zodat ze daar van af was. Ze schaamde zich diep. Wat zou Icari nu wel niet van haar denken. Ze kon wel door de grond zakken op dat moment. Zelf snapte ze het nu ook. Ze had het nooit zo ver mogen laten komen, en ze zou nu al het lef op rapen, om de relatie met Raine te stoppen, en dat gewoon face to face te zeggen. Als hij echt van haar hield, dan zou Raine dat begrijpen en haar met rust laten, en als hij niet van haar hield dan had ze een probleem. Ze was voor al bang voor de woede en frustratie, die hij misschien zou hebben als ze het uit zou maken, en misschien liep dat wel over in agressie en zou hij uithalen. Maar misschien liep hij wel verdrietig weg, en dan had ze zo veel medelij met hem, dan hoorde hij misschien wel via via dat ze gewoon met een ander had. Nou dan moest hij zich er maar over heen zetten, dat zou hem wel sterker maken, en zij was ten slotte gelukkig, dus dan moest hij dat ook zijn, maar dat kon ze natuurlijk niet van hem verwachtten en dat deed ze ook zeker niet. Ze keek Icari aan. "Ik ga het stoppen." Zei ze met volle moed tegen hem. Misschien viel dan bij hem ook wel het kwartje dat dat een soort hint was voor hem. Dat ze het met Raine uit zou maken, ook voor hem. Haar oren gingen heen en weer toen ze een geluid hoorde. Een ander paard, had ze dan toch gelijk gehad..? Nee, gelukkig niet. Een harde hinnik kwam boven het bos uit. Het was de Quiet Sprakle, ze riepen alle paarden terug die even alleen waren in het bos. Nee, ze wou niet weg, maar het moest. Ze keek hem aan. "Ik, ik moet gaan." Zei ze teleurgesteld, ze wou echt niet weg. "Ik kom terug, dat beloof ik." Zei ze met een kleine glimlach en liep langs hem, haar neusje liet ze over zijn hals glijden als teken dat ze echt terug zou keren.

Perry knikte, misschien te bevestiging dat ze het gehoord had, of ter bevestiging dat het rot was. Icari wist het niet, maar hij zou het zo graag willen weten. Hij zou een deurtje in haar hoofd willen maken en naar binnen willen kijken. Haar dromen bekijken en haar volledig begrijpen. Hij wilde zichzelf laten krimpen en door haar geest wandelen. Ontdekken of de zang van haar stem ook in haar gedachten doorklonk. Icari wist zeker dat hij eeuwig door haar gedachten zou kunnen dwalen, aangezien hij nu al in haar ogen verdronk. Zijn vraag maakte Perry nerveus. Ze keek om zich heen alsof ze verwachtte dat er een tijger op de loer lag. "Je kent hem niet, hij is, laten we zeggen...Niet zo als ons." Haar stem was enigszins angstig en Icari hief zijn wenkbrauw. Anders? Perry klonk alsof ze bang voor hem was.. Opnieuw voelde hij woede in zich oplaaien. Waarom bevond Perry zich in een relatie waar ze niet gelukkig mee was? Wie was die verdomde hengst die zijn kansen verscheurde alsof het een gedroogd herfstblaadje was? Icari probeerde Perry's blik te vangen, maar haar ogen waren op de grond gericht. "Hij is een badass," zei ze toen. Icari keek haar even verstomd aan, waarna hij de absurde neiging kreeg om te lachen. Badass, hij was de volksnaam voor een verdorven hengst al bijna vergeten. Een naam die stoere twenters zichzelf een keer hadden aangemeten, waarna het in de volksmond was overgenomen als aanduiding voor een hengst die niks goeds in het zin had. Toen drong de werkelijke situatie tot hem door en de neiging om te lachen verging hem.

Perry's partner was een slechte hengst.. Dat verklaarde haar angstige reactie, want had ze niet net verteld dat zij lid was van de Quiet Sparkle? De voskleurige hengst schudde zachtjes zijn hoofd. Perry, Perry, Perry. Hoe heb je jezelf in zo'n situatie gekregen? Zijn bruine ogen keken de witte merrie doordringend aan. Hij wilde haar helpen, maar hoe? "Ik ga het stoppen," zei Perry moedig. Icari's blik verstrakte. "Dan zal ik je helpen," sprak hij resoluut. De woorden hadden zijn mond al verlaten voordat hij over de implicaties van zijn belofte had nagedacht. Hij kan Perry verwonden! Die gedachte overheerste alles. De bizarre, sterke drang om deze merrie te beschermen overtrof alles wat hij ooit had gevoeld, inclusief zijn eindeloze nieuwsgierigheid.

Een geluid weerklonk door het bos. Het was niet zomaar een hinnik, het was een roep. Icari bewoog zijn oren onrustig heen en weer. Was dat..? "Ik, ik moet gaan," sprak Perry. Icari zuchtte uit teleurstelling en opluchting. Even had hij gedacht dat het misschien die hengst was geweest. "Ik kom terug, dat beloof ik." Ze liep naar hem toe en liet haar neus over zijn hals glijden. Het liet een diep, brandend gevoel onder zijn huid achter, een gevoel wat zich door zijn hele lichaam verspreidde en ervoor zorgde dat het zweet hem uitbrak. "Daar hou ik je aan," zei hij zacht. Zijn bruine ogen volgde de merrie. Ze was al bijna van de open plek verdwenen toen hij een beslissing nam. "Wacht! Wanneer zie ik je weer?" riep Icari haar na, waarbij hij het verlangen niet uit zijn stem kon weren. Hij móest hij weerzien!

Perry mist haar moeder en vader echt verschrikkelijk. Eigenlijk haatte ze zich zelf op dit moment. Hoe durfde ze met een slecht paard te gaan terwijl haar gehele oude kudde was uitgemoord door hun. Ze wou dat haar ouders trots op haar konden zijn, en dat was waarschijnlijk op dit moment niet het geval. En dat maakte haar diep ellendig. Lief glimlachte ze naar Icari, om hem het gevoel te geven dat ze wel vrolijk was. Het was lief dat hij haar wou helpen. Dat zou ze waarschijnlijk wel nodig hebben. Jammer dat er niet zo iets bestond, dat je van ver met elkaar kon praten. Dus dan moest ze het maar face to face zeggen. Perry keek even naar de lucht. Er kwam een windje op zetten en haar manen waaide wat omhoog toen ze haar tempo had verhoogd naar een draf. "Daar hou ik je aan." Zei Icari. Perry knikte. Daar mocht hij haar ook anhouden. Want ze zou zeker terug komen, wat ze daar voor zou moeten doen. Desnoods zou ze stiekem weg sluipen. Zou ze er alles voor doen om nog een keer naar Icari te kunnen. Ze ging nu naar een galopje en strekte haar nek wat. Haar hoeven waren helemaal schoon en ze glimde door het natte gras. Dat zou vast gekomen door het dou wat er in de nacht was opgekomen. Nog steeds kon ze zich er over verbazen hoe dat kwam. Want het had niet geregend dus hoe kwamen die druppels dan op het gras. Er zouden geen kabouters bestaan die met een kwastje het gras zouden verven. Ze kwam weer aan bij de bomen. "Wacht wanneer zie ik je weer?" Riep Icari weer na. Perry stopte en keek acher om. Haar manen waaiden nu echt helemaal omhoog. "Ik zal er alles aan doen om vanavond terug te zijn." Zei ze en draaide zich weer om. Snel vervolgde ze haar weg door alle bomen. Ze zigzagde in draf er om heen, en luisterde naar de muziek die de natuur maakte. Vogeltjes die zongen, en de bladeren die door de wind heen en weer werden geschommeld. Al snel kwam ze aan bij de heuvels waar de gehelde kudde stond. Al aardig snel volgde ze hun voorbeeld en ging grazen. Wat moest ze hier eigenlijk nu doen. Ze bekeek via haar ooghoeken even het paard naast zich. Misschien moesten ze verder trekken, maar dat wist ze niet zeker. Maar na haar vraag aan het paard naast zich wist ze het zeker. Ze had geantwoord dat ze weer verder gingen. Nee dat kon niet, ze moest terug naar Icari. Ze zouden langs het bos gaan en zo verder lopen naar de andere gebieden. Paniek brak bij Perry uit. Hoe moest ze nou terug gaan. Ze zou wel wat verzinnen. De avond viel al snel en de paarden kregen het teken dat ze moesten gaan. Iedereen volgde en liepen zo langs en door het bos. Ze waren nu echt heel dicht bij de open plek waar ze Icari had ontmoed. Nu moest het. Ze keek even om zich heen. "Wacht ik ruik iets! Ik ga wel even kijken." Zei ze en ze sloeg meteen af. Met een drafje reed ze snel naar de open plek. Icari was niet te zien. Zachtjes hinnikte ze naar hem. Hopend dat hij het zou horen, harder kon ze niet want de kudde mocht het niet horen.