First Steps ~ Eerste rpg, alle peepz welkom!!

Het waaide hard in het bos. Sommige bomen waren al omgevallen. Ze zette zonder angst haar voet in het mulle zand. Ze was vriendelijk verwelkomd door veel paarden uit DreamHorses. Dat voelde goed! Ze hoopte iemand te vinden tussen de bomen dus liep ze verder. Het ging steeds harder stormen en Francette ging steeds dieper het bos in. Naast haar viel een boom om. Ze keek er naar maar schrok er niet van. Voor haar neus viel een grote stronk. Zonder angst zette ze af en met een grote sprong vloog ze over de boom stam heen. Toen ze verderop een hoge hinnik hoorde stond ze ineens stil. Ze keek om. Spitste haar oren. Ze moest hier niet zijn. Ze wist niet welk gevaar er op de loer stond. Ze was nieuw hier dus iedereen zou haar misschien niet eens hier willen. Ze wilde richting het geluid lopen maar bedacht zich. Misschien was het een wolf of een slecht paard. Dat wilde niet zeggen dat zij niet slecht was maar ze wilde niet gelijk gehaat zijn door de paarden uit DH. Dus sprong ze aan in galop en vloog ze weg. Ze kwam langs een schim wat op een paard leek, maar merkte het niet. Ze kwam op een open plek en ze voelde zich gelijk wat angstiger worden. Ze galoppeerde gewoon door, zo snel moglijk weg hier. Ze wist niet waar ze heen ging dus ging ze in een grote bocht weer terug in de richting waar ze vandaan kwam. Weer op de plek waar een paard stond galoppeerde ze gewoon door, alsof ze het niet zag. Ze ging ook wel erg snel met haar lange benen. Toen kwam ze terecht op de plek waar ze het geluid hoorde. Ze ging stil staan. Keek rond en hinnikte. Angst schoot door haar lichaam. Waarom deed ze dat? Haar blik schoot in het rond. Wat nou als er een wolf op haar af kwam? Of een paard dat haar niet hier wilde hebben? Voor dat ze het wist was ze omsingeld door wolven. Wie ging haar helpen. Een angstige hinnik klonk door de bossen, een hinnik die om hulp riep.

Het stormde in die tijd en Visual wist dat dat maar een ding betekende. Er waren paarden in nood. Bij de laatste storm had ze het nog maar net tot een schuilplaats gered met Saronse. Die palmboom kon ze nog steeds in haar rug voelen rollen, van haar nek langs haar rug op de grond. Het was een zware klap maar met een van haar epic Vis manoeuvres kon ze die weer corrigeren. De kracht van meer kracht was geweldig niet? De wind woei hard door haar manen en ze moest haar ogen dichtknijpen om geen water in haar ogen te krijgen. Als er nu een stel wolven of een Zephyr ook maar op haar af waagde te komen konden ze klappen krijgen. Het was echter wel de perfecte timing voor de aanval. Gelukkig waren die gevoelloze beesten ergens anders. Ver weg van deze nog redelijk veilige plaats. Blaadjes irriteerden haar door tegen haar flank aan te waaien en wolven huilden overal. Door haar oogspleetjes zag ze een schim aan haar voorbij gaan. Wacht, ging die niet richting het geluid? Visual opende haar ogen wijdopen en zag inderdaad dat deze paniekerig richting het geluid rende. Ai ai ai, dat was niet slim. "Wacht!" riep Visual maar de regen stroomde het geluid weg. Ze moest blijven staan, het was te gevaarlijk haar achterna te gaan. Bovendien was ze niet in direct gevaar. Toch? TOCH? Even later hoorde ze een vage hinnik door alle regen heen. Oh nee toch. Visual steigerde, knipperde even goed met haar ogen en zette de achtervolging in. Haar hoeven raasden over de grond en de natte blaadjes plakten onder haar hoeven. Toen ze haar oren spitsten wist ze dat ze in de buurt was. Ze rook meerdere wolven en een merrie. Haar zintuigen waren hierop ingesteld. "Alright." mompelde ze in haarzelf. Ze spande haar spieren aan en dwong haarzelf tot een overweldigende rengalop. Ze ademde snel maar beheerst en rook eens goed. Ze had het eerste mormel al gelokaliseerd. Ze liet haar hoofd zakken, maar keek nog steeds goed uit voor eventuele bomen voor haar route. Epic Vis manoeuvre! Dacht ze terwijl ze tegen de wolf op botste met haar hoofd. De wolf piepte van de schrik en Visual gooide hem een eindje verderop als een stier maar dan zonder hoorns. Ze keek snel om zich heen en zag de merrie die had gehinnikt naar hulp. Ze kwam naar de merrie toe. "Hulp nodig met de beestjes?" grijnsde ze naar de merrie zoals alleen zij dat kon. Ze draaide zich om naar drie van de wolven die naar voren waren gekomen. "Kom maar, ik heb grotere gezien dan jullie." zei ze op een amuserende toon. De eerste wolf sprong naar haar keel maar zij steigerde en trapte met haar hoef tegen de kop van de wolf aan. Geschrokken van deze ervaren tegenstander deed deze een paar stappen achteruit en de tweede kwam naar haar toe, terwijl de eerste naar haar zijkant loerde. Visual had dit in de gaten en wist dat ze snel moest beslissen welke wolf eerst te nemen. De wolf aan haar zijkant zag er sterker uit, die was hoger in rang. Ze koos voor de zijkant. Ze maakte aanstalten om de voorste aan te vallen en die sprong ook, maar snel zette ze een paar stappen naar achter om de aanvallende wolf te ontwijken en richtte ze zich meteen tot de wolf aan de zijkant, die zich een weg tot haar been had gevonden. Hij beet in haar been en ze snoof kwaad. Ze trapte met haar benen wild in de lucht en de tweede wolf beet naar haar keel. De wolf aan de zijkant was ontdaan van zijn greep en was door haar kracht tegen een boom aan geknald. De andere wolf hing nog aan haar keel. Visual boog haar hoofd voorover zodat de wolf op de grond kwam te staan en beet in zijn staart, en trok hem daaraan omhoog. De wolf liet haar keel van schrik los en hing machteloos ondersteboven. De wolf keek haar vals aan, maar zij was sluwer en zwiepte met haar hoofd de wolf zo ver mogelijk van haar vandaan. "Ai, 't zijn slimme beestjes." zei ze tegen de merrie. "Zou je kunnen helpen? Om deze wolven te verslaan heb ik versterking nodig die de situatie onder controle heeft." voegde ze erachter aan toe. Ze wist wel hoe het afliep met paarden die niet kalm bleven. De nieuwe wolven stroomden binnen, hoe groot zou die roedel zijn? Nog drie niet gewond? De drie wolven die zij had weg gezwiept waren ook weer overeind gekomen. Of telde ze niet goed? Ze hoopte het laatste, maar spande haar spieren aan voor de volgende aanval.

Lusteloos stond ze er bij te kijken. De merrie was hier zeker al een hele polsen ze wist hoe ze in moeilijke situaties moest onderhandelen. Toen de merrie tegen Francette begon te praten schrok ze op. Ze moest helpen... Dit was haar kans om te leren wat ze moest doen in een gevaarlijke situatie. Ze schudde haar hoofd leeg en zei: Oké, maar je moet me wel helpen!. Ze zette zich schrap om aan te vallen. Van alle kanten kwamen wolven, maar Francette had zich voorbereid. Z draaide met haar kont naar de merrie en ging te werk. Er rende een wolf op haar af. Om zijn aanval te ontwijken sprong ze opzei en strekte ze haar hals richting de grond. Op het moment dat de wolf naar haar toe wilde springen pakte ze hem in zijn nekvel en gooide ze hem ver weg. Voordat ze het wist was er weer een nieuwe wolf die haar niet echt welkom heette. De wolf had het gemunt op haar flank. Dat liet ze niet gebeuren. Z draaide zich met een vlugge snelheid om en pakte de wolf bij zijn been. Hij kwam met zijn hoofd gevaarlijk dicht in de vuurt van haar dus gooide ze hem in de lucht en pakte ze hem weer beet in zijn staart. Omdat de derde wolf op haar af kwam stormen gooide ze hem de bosjes in en ging voor de volgende wolf. Ze daagde hem uit. Plots ging hij in de aanval.
Precies volgens plan, dacht Franscette. Ze pakte hem beet bij zijn oor en ging met haar voet op de wolf staan. Van schrik piepte de wolf en probeerde los te komen. Dat ging niet en Francette ging voor de volgende wolf. Deze ging voor haar buik. Een hinnik vol pijn ging door de bossen toen de wolf haar beet pakte vlak onder haar flank. Ren weg zodra ik opsta, er komen steeds meer roedels. Dat gaat nooit lukken!, zei Francette tegen de merrie. Ze sprong op en rende weg. Au! Dat deed zeer! Ze keek achterom. Visual kwam niet achter haar aan. Dat kan ik niet maken! dacht ze. Ze draaide om en galoppeerde in een rengalop richting de open plek waar ze stonden te vechten. Ze ging roekeloos te werk, alleen om de merrie te beschermen. Toen alle wolven zwak waren zei Francette: Nu moeten we wegwezen!

Sorry, zit op iPad... Thanx voorje post, ben niet zo goed.

EDIT MAGNIFICO: Dit soort teksten behoren onder je post te staan, niet een geheel nieuwe post ervoor maken. Ook valt dit onder dubbelpost binnen 24 uur. Ik heb je het meerdere malen zien doen, let er even op.

De witte merrie besloot om haar te helpen. Dat hadden ze nodig, want er kwam weer een nieuwe lading wolven aan. Zoveel in 1 gebied? Hoe kan dat? Geen tijd om na te denken, de geur van bloed zou zich over het gebied heen spreiden en elke wolf zou het ruiken. Visual wist dat wel. Ze maaide met haar glanzende hoeven in de lucht en een paar wolven die een groepsaanval wilde doen verloren hun concentratie en Visual snoof dreigend naar ze. Het waren redelijk jonge beestjes, jongvolwassen. Een heel leven voor de boeg die ze niet wilden verspillen aan hun eten dat ze toch niet eens nodig hadden. Volgende wolf. Ze zuchtte. Het was gevaarlijk het was moeilijk maar het kon ook zo geweldig saai zijn, net zoiets als tweevoeters met wiskunde. Op de achtergrond hoorde ze geen vogels fluiten, maar ze hoorde alleen maar het gegrom van wolven, het geknak van de takken onder hun poten, klaar om ze weg te nemen. Ze snoof toen ze de zoveelste wolf wegjoeg. Ze leerden duidelijk hun lesje niet. Ze hoorde de merrie iets roepen maar Visual was in vechtstatus en kon het niet verstaan. De merrie rende weg. Plotseling begreep ze pas wat de merrie zei. Meer roedels, het gaat niet lukken. Roedels? In deze gebieden was dit de enige roedel, roedels werkten nooit samen en dat zou alleen maar helpen. Wat ze nodig hadden was een overwinning waardoor de wolven geïntimideerd als de bange puppies die ze waren wegpiepten en renden. Vrijheid. De merrie kwam terug en begon weer te helpen. Terwijl ze doorvochten bedacht Visual haar plan. Goed, sommige paarden konden wolfs. Hoe moest dat ook al weer? Zij met haar hevig accent en de paar woorden. Maar ze wist precies wat ze moest zeggen om te krijgen wat ze wilde. Dat woord kende de wolven in haar taal ook wel. Ze duwde een paar wolven van zich af en haar blik gleed vals over de rest van de wolven. "Alfa" zei ze vervaarlijk uiteindelijk in de paardentaal. Dat verstonden die beestjes ook wel. De wolven keken naar elkaar alsof ze gek was geworden, zouden ze moeten aanvallen of haar wens vervullen? Uiteindelijk weerklonk er wat gegrom en geblaf en als ze zich niet vergiste wat gejank. Tussen de wolven door kwam er een enorme wolf, zijn poten even groot als haar hoeven, zijn poten twee keer zo dik en enorme spieren. Toch bleef hij kleiner dan haar. Hij zag er nogal dreigend uit en blafte iets naar de andere wolven die zich terugtrokken, waarschijnlijk om niet aan te vallen. Visual snoof. "Vrijheid. Dood." Deze keer in het wolfs in een hevig accent, een grommerig taaltje. Ze bedoelde ermee dat als zij won ze vrijheid kregen te vluchten en anders dood. Ze kon dit beestje aan. Nee, niet echt, maar het klonk geweldig. In de bossen kon ze hem aan, maar zonder de bossen zou het niet kunnen. De wolf knikte, zijn ogen stonden vals. Visual haalde diep adem en concentreerde zich. Uiteindelijk hapte de enorme wolf toe. Meteen hing hij aan haar been en realiseerde Visual zich waarom dit enorme stuk spier een alfa was. Ze gooide haar hoofd naar beneden en gaf een flinke klap tegen het hoofd van de wolf zodat hij van schrik losliet. Daarna steigerde ze tegen zijn kin aan en deed snel een paar passen naar achteren om de situatie opnieuw in te schatten. Let op zijn spieren let op zijn spieren. Ze bewogen, hij spande ze aan. Visual kneep haar ogen dicht en draaide zich een achtste om zodat ze met haar flank de klap opving. Omdat de wolf zijn kaken niet goed in haar flank kon bijten was dit maar een kleine prijs om te betalen. Ze opende haar ogen, het was een moeilijke strijd. Net zoals een voetbalwedstrijd Nederland tegen Denemarken in de eerste helft ging het aanvallen gewoon zo bagger en verschrikkelijk (XD). Maar waar was zij met haar hoofd? De wolf viel weer aan, deze keer aan haar nek. Ze hinnikte pijnlijk en trapte met haar voorbenen tegen zijn buik aan. Toen ze los was gekomen deed ze een paar stappen naar achteren en voelde ze alles prikken. Het bloedde, maar ze had een geweldig helingssysteem. Als ze dit zou overleven zou ze er geen littekens aan overhouden. De wolf wilde weer aanvallen, maar dit keer ontweek Vis de aanval. Het ging de slechte kant op. Ze bleef een paar aanvallen ontwijken totdat de wolf haar in haar borstkas tackelde. Ze kreunde even, maar pikte dit niet langer. Ze keek met haar speciale valse blik naar de wolf, die aanduidde dat iemand het niet zou overleven. De laatste keer was dat haar pleegmoeder Boots. Ze spande haar spieren aan en galoppeerde verrassend snel op de wolf af. Ze knalde met haar hoofd tegen zijn kaak die helemaal verbrijzelde. Toen draaide ze zich om en bokte ze hem naar achteren. Toen hij op zijn rug lag, te bang om overeind te komen, liep ze heel langzaam naar hem toe, nog steeds die valse blik in haar ogen, en steigerde ze. Het laatste wat de Alfa zag waren die hoeven die hem doorboorde. Even was het doodstil. Niets. De wolven konden alleen maar staren naar hun dode alfa en de merrie die het leven van hem had ontnomen. Toen liep ze met grote passen naar hen toe en ze deden een paar stappen achteruit telkens als zij er eentje vooruit deed. "Wie nu?" zei ze woest. De wolven trokken zich langzaamaan terug. Sommigen liepen, anderen sleepten hun poten mee. Weer anderen renden weg alsof hun leven er vanaf hing, met de poten die nog bruikbaar waren. Toen schudde Visual even met haar hoofd en kreeg ze haar normale blik weer terug. "Darkness is still luring in a corner, isn't it?" mompelde ze in haarzelf, terwijl ze naar de merrie liep. "We zijn in het gebied van de roedel van daarnet, andere roedels durven hier niet snel te komen, zelfs niet voor voer." legde ze uit. "Een Alfa doden is een van de snelste maar gevaarlijkste dingen die je kan doen in zo'n situatie. Laten we maar verder lopen, dit is niet zo'n mooie plek." voegde ze eraan toe met een kleine grijns. Een eindje verderop zou het minder cru zijn. "Ik heet trouwens Visual." stelde Vis zich uiteindelijk voor terwijl ze wachtte op een reactie van de merrie. Wonden prikten hier en daar, maar eigenlijk deed het overal pijn. Random gedachte huh.

[inspi, you are beautiful XD]

Wow, wat was de merrie dapper, tegen een alfa! Ze wist eerst niet wat het was, totdat ze de grote boze wolf zag. Langzaam deinste ze achteruit. De merrie sprak wat. Francette snapte er geen hol van... De merrie werd aangevallen door de alfa. Het duurde even maar de merrie won van de wolf. Ze deed er zo koel over... Ze heette Visual, Vis. Hai Vis, ik ben Francette, maar noem me maar France. Erg bedankt voor je dappere redding. Hoe kan ik je bedanken? Francette hoopte op een antwoord. Ze liepen verder, weg van het slagveld. Francette was stil, ze wilde wel praten maar wist niet wat. Francette was dood moe. Zullen we even gaan liggen? Ik ben kapot. Of moeten we eerst een veilige plek zoeken? Je kon merken dat France hier nog niet zo lang was. Ze wist bijna niks. Ze schaamde zich een beetje. Ze zei niks en liep stug door, in de hoop dat Vis iets zou antwoorden.

OOC: Vind je me inspi beutiful? Sorry, snap je niet helemaal xD.
Ik vond't een beetje moeilijk omdat ik jou reacties niet weet...

Sorry, hierboven speel ik ook. Verkeerde profiel *pieep*