Back, for ever! [Iedereen welkom!]

De merrie schudde haar manen. Getverdemme, de winter kwam er weer eens aan hoor. De bomen stonden er al zielig bij, en al hun verkleurde bladeren lagen op de grond. Dit was nummer een. Nummer twee was dat het hartstikke koud zou worden, en vachten zouden gaan groeien. En dan was nummer drie de sneeuw. En als ze iets wel haatte, was het die vervloekte sneeuw. Dat was koud, en smolt als het op je beef zitten en dan zou het koude water over je heen stromen. Alles aan de winter was vreselijk. Veel vonden de sneeuw eerst leuk, maar zodra ze er genoeg aan hadden verlangden ze allemaal, stuk voor stuk naar de lente. Dan zou alles weer gaan groeien, en de wereld weer vrolijk worden. Kleine dieren zouden worden geboren. Fuck, nu ze er bij nadacht zou haar veulen in de winter geboren worden. Of net in de herfst, iedergeval zou het koud worden voor het. Arme, kleine foetus. Ze keek naar haar buik, en nu ze erbij nadacht was haar buik écht boller geworden. Ze keek erna. Nee nu ze het goed zag was ze gewoon dik. Haar flanken staken abnormaal ver naar buiten. En nu ze er enorm goed bij nadacht, zou het helemaal niet lang meer duren voordat het dier zou komen. Nee, misschien een week of twee, of.. Fuck ze had er ook niet bij nagedacht, ze kreeg een veulen.. En nu, ze had Remember nog niet verteld. Nee, nee dat kon niet! Ze schrok van zichzelf. Ze was niet alleen door haar partner gedekt, maar ook door een ander, een verschrikkelijk wezen, en dat had ze Remember niet verteld. Ze beet op haar lip. Ze durfde het nieteens te vertellen, ze hield constant haar mond tegen hem erover. Ze schudde de gedachte weg. Het veulen was gewoon van Remember en het zou er ook op lijken. Ze zwiepte haar zwarte staart en zuchtte eens diep. Ze had er weer eens een potje van gemaakt.
Een hinnik bereikte haar bruine oren, met zwarte puntjes. Haar oren vlogen naar voren, en daar kwam dus ook het geluid vandaan. Ze draaide haar hoofd schuin en brieste eens. Ze stapte vlot door en liep dan rustig naar het geluid toe. Iemand zien was altijd wel fijn. Al snakte ze naar een potje bekvechten, ze moest aardig zijn. Ze was nu wel de onder-alpha van de Eternal Guardians, en ze moest zich er ook naar gedragen. Langzaam maar zeker bereikte een geur haar neus, en deze werd steeds sterker. Haar oren bleven nieuwsgierig naar voren staan, en ze hief haar staart lichtjes omhoog. Toen ze daarbij ook nog het geluid horen van hoeven. Aan het ritme was deze in draf. Haar ene oor werd naar achter gericht omdat ze dacht dat ze iets hoorde, en direct ernaar weer naar voren gericht. En al snel was een voskleurig dier in zicht gekomen. En het draafde op haar af.

In een ritmische pas bleef de merrie stappen. Haar hoeven kwamen met de bladeren bedekte grond telkens weer neer met een zachte plof. Er kraakt bladeren onder haar hoeven als ze die neerzette. te punt van haar zwarte staart tikte constant de pijpen van haar achterbenen. Ze zwiepte eens haar staart tegen haar bruine flank. Haar ogen speurden het gebied af, en ze keek naar een kleine vogel die op de grond rond hipte. Dat sommige vogels er nog waren, ze konden toch ook naar het warme zuiden gaan? Dat zou zei ook wel willen, maar heel Dream Horses zou binnenkort koud, nat, en bedekt worden met een deken van sneeuw en ijs. Wat keek ze daar naar uit!
En dan moest ze ook nog zorgen dat die kudde het eens zou overleven. Hopelijk kwam Remember met een goed idee, het vorige idee van hem was in het water gevallen. Bijna létterlijk zelfs nog wel. Dat koude water had niet fijn gevoeld op haar bruine vacht. Misschien konden ze het beste in hun eigen gebied blijven. Daar waren ook wel grotten te vinden die je konden warmen. Er was naar haar mening schoon genoeg water, dat je met gemak kapot kon trappen als het ijs zou worden. Maar het stroomde daar altijd, dus de forst had dan minder kans. Ze was dan nog wel wat onzeker over het eten of dat daar te vinden was. Ze moest er maar niet meer bij dubben, en gewoon binnenkort het even gaan onderzoeken. Er was vást wel iets te vinden. Ze schudde haar lange manen en stapte rustig door.
De voskleurige gedaante had haar intussen bereikt. Je kon zo zien dat het een Arabische merrie was. Aan het kenmerkende holle profiel. En de slanke en elegante bouw. Op haar hoofd stond een bles af getekend, en het ging tot haar bovenlip door. Het veranderde daar in een rozige kleur, en haar neus was grijs afgebeeld op het plaatje van haar gezicht. Zelf was ze een beetje zenuwachtig, en met die vette buik kon je in een oogopslag zien dat ze drachtig was. In het begin was het mooi geweest, maar nu was ze er helemaal niet meer blij mee. En een enorme bolle buik was niet echt op te noemen... 'Aantrekkelijk.' Ze zwiepte nogmaals met haar staart om een vervelende vlieg te verjagen. Die moesten binnenkort ook maar weer eens weggaan. Vliegen, muggen, horzels.. Elk klein insect dat maar kon vliegen had ze serieus een hekel aan. Vliegende vlieg beesten, wat waren dat een rot klieren. Ze vonden het alleen maar leuk om je te kietelen. De merrie liet als eerste haar stem horen. ’Aangenaamd, ik ben Curlin, leidster van de Quiet Sparkle.’ waren haar woorden. Leidster? De leider was toch Lucardi? Blijkbaar liep ze weer eens achter. Maar als zei even zo mooi wilde laten zien dat ze wat had, moest zei het maar ook even doen. 'Insgelijks, mijn naam in Magnifico, Onder-Alpha van de Eternal Guardians,' zei ze nuchter en neutraal. Als ze even wilde opscheppen, moest ze het ook maar even. Ze zuchtte eens nuchter. Nu ze erbij nadacht voelde die buik ook wel zwaar. En opeens. 'Ie.' hikte ze even zacht. Daarna liet ze haar mond dicht. Wat dacht dat mens wel. Dat domme beest in haar buik had haar getrapt. Waarom? Waarom deed een beest dat. Nou, nu zouden de schopjes beginnen. En daarna zeker de weeën en poef. Beest op aarde. Joehoee. Wat kéék ze ernaar uit. Ook dat nog.

~ Jawel, en jij dan met deze. De inhoud is echt traaagisch. x3