[Saronse]-[Kristen]-[?] Friends will stay friends

Kalmpjes keek Saronse om zich heen om te zien of er niemand anders was. Een vegetariër heeft hij geen problemen mee. Het was gewoon die roofdieren waar hij oplettend mee was. Saronse had wel een voordeel. Hij was bondgenoot van de Zilver Cloud Pack. Een roedel. En die hun territorium was aan de rivier. Dus andere roofdieren zullen wel zelden te zien zijn. Maar toch, je kon niet voorzichtiger zijn. De kust was verdacht rustig. Enkel wat vogeltjes die aan de kant lagen te baden. Geen andere dieren te bespeuren. Saronse trok zijn wenkbrauwen verbaast op en ging kalm verder. Zijn prachtige gevlekte vacht blonk prachtig. Zijn grote strakke spieren waren zeer zichtbaar onder zijn dunne vel. Vele littekens ontsierde deze knappe hengst. Hij had vele gevechten moeten doorstaan. En steeds maar weer overleefd. Saronse vroeg zich af wanneer zijn geluk zal ophouden. Hij kon niet blijven winnen. De sterkste zijn. Ach, waarom had hij die gedachten nou weer aan zijn hoofd hangen? Saronse was best wel groot en had een warme uitstralingen. Waar je haast rillingen van kreeg. Zijn karakter was dan ook buitengewoon heerlijk. Zijn fijne betrouwbare glimlach liet je meteen ontspannen. Zijn ijsblauwe ogen laten je lange tijden in verdrinken. Saronse was uniek. Net als ieder ander soort. Iedereen was gewoon uniek. Saronse zijn harde hoeven klonken hard op die grote gladde stenen. Die de aarde heel diep verstopt harden onder die stapel zilverkleurige stenen. De rivier klonk zachtjes, strelend over de stenen baande ze zich een weg naar de verre oceaan. Deze plek bracht Saronse volledig in zijn element. De lente was sterk aanwezig. Zingende dieren die de vrouwtjes versieren. Zelfs paarden durfden wel eens hun scherpe klanken al zingend te gebruiken in de hoop aandacht te trekken van een knappe dame. Die zoete en verleidelijke geur van hengstig merries waren om zot van te worden. Vooral de jongere hengsten die dit voor het eerst ruiken gaan door het lint. Saronse kon zijn manieren gemakkelijk onder controle houden. Hij hield zich echter niet bezig met zulke zware strijden voor te kunnen voortplanten. Zijn tijd komt vast nog wel. Al had Saronse soms wel eens moeite als een hengstig merrie te dicht bij hem komt. Deze brutale merries weten wat voor machtig wapen ze hebben en durven hem vaak wel eens te verleiden. Saronse houd zich meestal op voldoende afstand van zulke gevaarlijke geuren. Maar de lente was buitengewoon schoon. Al die heerlijke geuren en die prachtige overheersende kleuren. En die vrolijke vogeltjes die de lente aankondigt. Ja, wat een sfeer als het lente is. Want dan was het feest. Saronse staarde eventjes naar de glinsterend water. Het zag er lekker fris uit. Hier en daar zag Saronse een zalm voorbij springen. Hun zilveren schubben blonken ook ontzettend prachtig. De natuur was schoon. Saronse liet zijn hoofd rustig zakken en slonk kalm het koude water naar binnen. Saronse zijn oor draaide even naar achteren omdat hij iemand aan hoorde komen. Saronse wist wie het was en grijnsde even. '',Wel gegroet beste vriend.,'' Weerlkonk Saronse zijn zachte stem tevreden. Hij hoorde een zacht gelach. Niet kort daarna stond een grote zwarte wolf met goudgele ogen naast Saronse. Zijn ogen vielen hard op. Het leek haast licht te geven. "Hee oude makker." Iki gaf Sarons een stomp ter begroeting aan zijn been. '',Oude makker? Zo oud ben ik ook weer niet... Je bent vroeg zoals altijd. Hoe zit het daar met je roedel?,'' Vroeg Saronse benieuwd. Sinds al een tijdje Is Iki tot leider benoemd. Kort nadat zijn alfa vader vermoord werd door de vijand van Saronse. Vroeg in de morgend elke dag ontmoeten ze elkaar. Iki heeft het nu veel te druk met zijn roedel tegenwoordig. Iki ging rustig zitten en staarde vermoeid voor zich uit. Saronse keek Iki nadenkend aan. "Zwaar... Nu het lente is zijn de meeste teven loops en dat maakt mijn warrior's totaal gek. Het is maar moeilijk om ze tot orde te roepen. Het is niet simpel om als jonge leider de roedel in evenwicht te houden... Ik snap niet hoe jij dat toch allemaal doet." Iki richtte zijn blik naar Saronse. Die nu naar het water aan het kijken was. '',Ik ook niet... Maar met de jaren leer je bij Iki. Het belangrijkste is gewoon dat je je leden lief hebt en ze niet gebruikt voor macht. Als je aan die regel houd wordt je een groot leider. Neem dat maar van me aan.,'' Saronse glimlachte zacht. '',Heb je nu eigenlijk een alfateefje gevonden?,'' Het schijnt dat dat heel belangrijk was in de roedel dat de leider een partner heeft. Iki zocht een teef van een andere sterke roedel. En ze dan als bondgenoot te hebben. Dat maakt hun roedel sterker. Iki zuchtte. "Wel, ik geloof van wel. Saraï van 'The Ice Clauw Pack' De witte wolven roedel die leven in het noorden. Hun roedel is sterk en groot. En ze is ontzettend prachtig. Ze heeft net zo'n ogen als jou." Zei Iki dromerig. Saronse grijnsde genietend. '',Volgens mij heeft de lentekriebels je zwaar toegetakeld. Heb je haar al gezien of was dit één of ander gerucht?,'' Vroeg Saronse peinzend. "Neen, ik heb haar ontmoet toen in de leeftijd was toen je me vond. En toen was ik al hard geraakt toen cupido. Maar toen haar ouders werden vermoord door 'The Skull's Pack' wolven uit het drakenberggebied heb ik der niet meer gezien. Het schijnt dat ze een echte ijskoningin is geworden en geen enkel reu had haar verdiend als partner." Saronse dacht even diep na. '',Ze zal vast hard geraakt zijn dat ze nu zo geworden is. Maar misschien reageert ze anders bij jou als je vroeger een goede vriendje van haar geweest was. Ik stel gewoon voor dat je haar bezoekt. Zal ik met je meegaan? Voor het geval dat een troep wolven je willen verscheuren.,'' Iki grijnsde blij. "Deal, Dan spreken we binnen twee dagen aan de bevroren eik. Goed?" Saronse knikte en gaf een High five tegen de sterke poot van Iki. Plots weerklonk gehuil. Iki draaide zich met een ruk om. Zijn ogen gleden naar Saronse. Saronse wist dat het alweer tijd was en knikte begrijpend. '',Tot morgen dan?,'' Iki stond met tegenzin op en knikte. "Tot morgen." Met een ferme spurt verdween Iki algauw en stond Saronse daar weer helemaal alleen. Saronse was dit echter al gewoon. Saronse nam nog was rustig enkele slokken en was in gedachten verzonken.


OPEN

Bang om te struikelen, baande het jonge schepsel zich een weg door het kniehoge riet dat langs de rivier stond. De jonge, gevlekte merrie had het totaal niet op drassige plekken. Niet omdat ze bang was voor vieze hoeven; nee, ze was bang om te vallen en iets te breken als gevolg daarop. Soms kon ze haar moeder Kai vervloeken voor het erven van haar moeders onhandigheid. Bij Kristen was het ook nog eens een tikkeltje erger. Een zucht glipte via haar lippen naar buiten. Al maanden had ze niks meer vernomen van haar moeder. Ja, ze was geen leidster meer van die kudde Dénali en ze stond op het punt om een einde aan haar leven te maken. Dat was het enige wat Kristen nog van haar had gehoord via allerlei omwegen. De jonge merrie maakte zich zorgen om haar moeder. Ze hield ontzettend veel van Kai en wilde de merrie dolgraag weer op het rechte pad krijgen, maar dat ging gewoonweg niet zonder haar eerst te vinden. Daarom was de goddelijk uitziende merrie nu opzoek naar een dierbare van Kai. De enige namen die ze had gehoord, waren die van Ravena, haar zus en die van ene hengst Saronse. Voor de rest kende Kristen geen van Kai's vrienden. Het was eigenlijk best sneu dat haar moeder zo weinig vrienden had. Oke, zij had er ook niet bepaald veel, maar come on. Een geweldige merrie like Kai, zou juist tientallen friends moeten hebben. Weer ontglipte het jonge schepsel een zucht. Nu ze erover nadacht, ze kende eigenlijk alleen Kai en haar halfzusje Khenia. Poor, poor Kristen. De jonge merrie was een ware schoonheid om van te genieten. Ze stond in de bloei van haar leven. Nog zoveel om te ontdekken en te beleven.

Modder bleef aan haar gevlekte benen kleven. "Gadver," mompelde Kristen een tikkeltje chagrijnig tegen haarzelf. Al een uur of wat had ze geen enkel levend wezen gezien of gehoord. "Yeah, it seems I'm stuck in the middle of nowwhere." Een zielig grijnsje speelde met haar lippen. Gelukkig was ze bijna uit het riet. Eenmaal op het vaste land zette Kristen een drafje in. Haar zangerige stem zette een heerlijk deuntje op om naar te luisteren. Zingen was één van haar favoriete bezigheden. Toch bleef Kristen zich vervelen.

Al neuriënd bewoog ze zich voort; de rivier stroomopwaarts volgend. Het geklonk van een drinkend paard trok haar aandacht. Haar hemelsblauwe ogen -de ogen van Kai- keken nieuwsgierig in het rond. Iets verderop bevond zich een zwartbont getekend paard. Rond de zes jaar, schatte Kristen hem. Hopelijk was het niet zo'n oude chagrijn die niet tegen een beetje gezelschap kon. Al dravend overbrugde de merrie de laatste meters tussen haar en het onbekende paard. "Hey, eindelijk iemand gevonden in de middle of nowwhere." zei ze vrolijk. "De naam is Kristen. Mag ik weten wat jouw naam is?" Ze stopte vlak voor de hengst. Wachtend op een antwoord liet ze haar blauwe ogen naar de zijne glijden.

Kalm dronk Saronse dat frisse water binnen. Onregelmatige cirkels vormden rond zijn zachte mond. Hij dacht even aan Ravena, Merle, Visual, Kai, Angoly enz. Weken niet meer van ze gehoord of gezien. Ach, misschien leden ze nu eindelijk hun eigen leventje. Saronse was het nu al wel gewoon om de zwever uit te hangen. Overal wonen, overal op avontuur. Gelukkig had hij zijn trouwe maatje nog. Die iedere morgen'd tijd vrijmaakte speciaal voor Saronse. Saronse hoopte maar dat allen in orde waren. Want hij hield ontzettend veel van hun. Plots hoorde hij hoefgetrappel. Saronse dronk kalm verder en keek uiteindelijk op toen een beeldschone jonge dame naar hem toe draafde. Saronse fronste even toe ze meteen op hem af liep. Iemand die dus duidelijk sociaal was? Saronse keek haar vriendelijk aan en bleef even hangen aan die ogen. Er was iets... Hij herkende deze ogen. Saronse zijn lange maantop hing half voor zijn ogen. Sierlijk en lang. Zijn staart was hoog geheven en zijn gespierde borst was stevig vooruit gericht. Saronse had altijd wel een trotse houding. Dat was nu eenmaal zijn leiderachtige trekjes. Zijn hals was lekker gespierd. Saronse knipperde uiteindelijk zijn ogen en bekeek haar lichaam nog even. Prachtig gebouwd, best jong. Saronse was onder de indruk. Hij was benieuwd wie deze dame wel niet mag zijn. "Hey, eindelijk iemand gevonden in de middle of nowwhere." Saronse grijnsde hierbij. "De naam is Kristen. Mag ik weten wat jouw naam is?" Saronse schudde zijn lange manen wat opzei en vervulde haar vraag in vervulling. '',Aangenaam Kristen, de naam is Saronse.... Je komt me bekend voor. Hebben we elkaar eens eerder ontmoet?,'' Weerklonk zijn zachte warme stem. Zijn houding was kalm en aangenaam. Zijn mooie blauwe kijker bleven op de merrie aandachtig gericht. Zeer geïnteresseerd in haar omdat hij een paar dingen aan haar leek te herkennen. Saronse vergat nooit geen gezichten. Dit is de eerste keer dat het leek of hij deze merrie vergeten was of zo. Of hij verbeelde het zich gewoon haar te herkennen. Een kalme wind streelde zijn zachte lange manen. Saronse wende uiteindelijk kalm zijn blik van haar af en keek eventjes om zich heen. Alles was zo kalm, het was dan ook zeer vroeg in de morgen. Nog even en dan is het weer zomer. Lekker warm en gedaan met die rijpe geuren. Tijden veranderen, dagen verstrijken. Maar vrienden zullen voor eeuwig bestaan. Voor eeuwig in zijn hart sluitend. Hij vroeg zich af hoe het met zijn oude vrienden waren. De waterpaarden die leefden aan de zee. De vuurpaarden die leefden in de bloed heette woestijnen. Saronse had vrienden over vele verschillende plaatsten. Steeds per toeval ontmoet. Na een tijdje in gedachten te verzonken zijn richtte hij zich uiteindelijk terug op de jonge merrie. Benieuwd wat voor nieuwe dingen hij nu zo ontdekken.

KLAAR