[verhaal] {The Last Part Of Saronse's story}

'',Even Angels can fall...,''

[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]

‘Man, ik ben kapot!’ Klaagde Kenta die helemaal achteraan slenterde. Saronse keek even op vanuit zijn ooghoek en keek daarna weer gewoon strak voor zich uit. Iki gromde nors. “Wanneer stopt ie nou eens met zeuren?” Mopperde Iki. Er kronkelde een glimlach rond Saronse’s gelaat. Maar uiteindelijk trok zijn gezicht werd een gespannen gelaat. Saronse was heel gespannen. Gestrest… Morgen zou hij aankomen bij zijn geboorteland… Hij zal oog in oog komen te staan met de overgebleven leden van zijn kudde. Saronse liet zijn hoofd wat hangen. Iki zag het. Hij stompte tegen Saronse aan. “Maak je niet druk, het komt heus goed! Ik heb er vertrouwen in!” Saronse keek even naar Iki. Iki was nu een jong volwassen wolf. Wat ging het snel. Spoedig zal Iki ook wel een partner hebben. Iki had een speciale op het oog. Iki’s roedel was meegegaan met de reis. Njaah, een deel want hun territorium moest beschermd blijven. De teven en pups zaten daar veilig met enkele wachters. Iki was er gerust in en vertrouwde zijn beta. Saronse had Dream Horses achter zich gelaten. En wist eigenlijk niet of hij nog zou terug keren. Ravena en Kai waren gelukkig veilig thuis. Waar ze hoorden. Dat was wat voor hem het aller belangrijkste. Saronse had er ook voor gezorgd dat ‘Hell Zone’ vijanden HEM zouden volgen. Saronse hoorde plots een plof achter zich. Iki en hij draaide ter gelijk hun hoofd/kop om. Kenta zat op zijn kont en grijnsde schijnheilig. Iki rolde geërgerd. Iki deed een teken aan één van de wolven. De wolf knikte en stapte op Kenta af. En deed schijnaanvallen. ‘He! Hee! Saronse!? Die wolf valt mij aan!’ Kenta sprong in paniek recht en galoppeerde achter Saronse aan.

Een ijskoude sfeer dwaalde rond in het gebied. Het lukte de vollemaan net om wat licht over deze verwoeste wereld te schijnen. Een dikke gordijn van mist was over het lang heen geslagen. Het was er doodstil. In Dream Horses hoorde je elke nacht wel nachtgeluiden. Zingende dieren/insecten. Maar hier heerste een doodse stilte. Overal was er verwoestingen te zien. Saronse nam diep adem en probeerde de scherpe beelden uit zijn hoofd te halen. Zijn hoeven raakten heel voorzichtig de aarde. Kenta ging naast Saronse staan en keek mee naar de verwoeste omgeving. ‘Ik heb eigenlijk nooit anders geweten dat dit… Maar vele vertelden dat dit land eens een magische wereld was, vol leven…’ Kenta keek Saronse onderzoekend aan. Saronse’s ogen waren bedekt door zijn lange zwarte maantop. Dat deed hij vaak als hij zijn verscheurde emoties wou verstoppen. Saronse nam een grote hap zuurstof. ‘’,Lang geleden ja… Maar Moeder natuur bleek besloten te hebben om het te vernietigen en alles hier te verwoesten…,’’ Zei Saronse ijskoud. Opeens hoorden ze de wolven roepen. Kenta zijn oren vlogen nieuwsgierig naar voren en ging al meteen achter de wolven aan. Liet Saronse achter. Saronse spande zijn lichaam op. Hij had het gevoel dat iets hen aan het bespieden was. Saronse hief zijn hoofd hoog omhoog en draaide zich koel op. Zijn ijs blauwe ogen waren te zien en loerde naar de omgeving waar hij meende dat daar iets was. Saronse brieste krachtig. ‘Saronse?! Kom nou!’ Saronse draaide zijn hoofd even naar de richting vanwaar er naar hem geroepen werd. Zijn mooie lange manen vlogen op dat moment hoog in de lucht en vormden woeste golven van de ontembare oceaan. Een prachtige maangloed leek zijn gehele lichaam te doen oplichten. Zijn ijsblauwe ogen leken daardoor ook te gloeien. Saronse wierp nog een laatste blik op die ene plek. Waar hij een zwartachtige gedaante leek te zien. Uiteindelijk draaide hij zich met een ruk om en galoppeerde achter Iki, Kenta en de roedel aan.
‘Deze kant op!’ Kenta draafde een rotsachtige berg op. Saronse volgde Kenta heel rustig. Met die mist en duisternis was het gewoon veel te gevaarlijk om blindelings ergens op te klimmen. De wolven konden met gemak volgen. Die waren beter ontworpen in zo’n omgevingen. Wolven konden eigenlijk op vele plaatsen overleven. Wolven hadden poten, met tenen en lange nagels. Hun voetzool waren kussentjes die zorgde dat ze niet makkelijk zouden uitglijden. Paarden hadden enkel een ronde hoef, die gleden vele makkelijker uit. En hun zware gewicht was ook niet altijd even handig. Ze moesten best hoog klimmen. Kenta had plots ineens energie. Een paar uur geleden viel die bijna om van vermoeidheid. Saronse fronste even bij de gedachte. Misschien omdat Kenta opgewonden was dat ie bijna thuis was. Om eerlijk te zijn was Saronse niet zo enthousiast. Kenta stond al boven aan een ingang te wachten. Kenta keek met een stralende blik naar beneden. Saronse zuchtte. Iki ging bij Kenta staan en de wolven omringde hen. Ze keken allemaal heel erg verbaast. Saronse ging uiteindelijk tussen Kenta en Iki staan. Plots scheen er een fel licht op Saronse. Oogverblindend. Saronse zijn mond viel open van verbazing. Zijn ogen stonden wijd open. Kenta grijnsde. ‘Is het niet schitterend?! Moeder natuur heeft een muur van rotsen rond deze geheime wereld gebouwd. Dit is de enige plaats die de aardbeving overleefd had. Daar ben je geboren Saronse, dit is je thuis.’ Kenta hinnikte luidkeels, zijn hinnik weergalmde over heel het gebied. Saronse zijn ogen gleden over het ruime gebied. De muren van rotsen waren gigantisch. Dat zelfs de meeste toppen verstopt waren in de wolken. Aan sommige rotsen waren er watervallen. Alle bomen hadden een prachtige groene bladeren. Er waren op sommige plaatsen roodkleurige bomen te zien. Maar het was veel te groot om alles te bekijken. Saronse keek op toen de hinnik van Kenta beantwoord werd door meerdere gehinnik. Niet lang daarna verschenen er paardengedaantes. Saronse zijn oren vlogen naar voren en hij staarde ongelovig voor zich uit. Zijn kudde… Saronse zijn hart slaagde wild tekeer. Een prachtige merrie kwam tevoorschijn. Ze was stokoud, maar ze was beeldschoon voor haar leeftijd. Een prachtige oude merrie. Die een verschrikkelijke warme uitstraling uitstraalde. Ze had een licht beige/roomkleurige kleur. Haar manen waren sneeuw wit. Haar Lange staart en zelfs de manen aan haar hals sleepte ze over de grond. Wat haar nog mooier maakte. Ze had een wijze uitstraling. Zonder al te veel na te denken galoppeerde Saronse van de steile rots af. Wonderbaar genoeg stortte hij niet naar beneden. Hij knuffelde Arontay stevig. Zijn leden omringde hem en hinnikte blij. Ze galoppeerden en steigerden. Iki en Kenta keken elkaar glimlachend aan. ‘’,Hoe… hoe hebben jullie ontsnapt? En hoe zijn jullie hier geraakt?,’’ Arontay glimlachte. “Het lot, laten wij eerst terug keren naar onze veilige plaats. Daar kunnen we kalm alles bij praten. Er valt nog zo veel te vertellen.” Arontay knipoogde vanuit haar lange maantop en ging voorop. Saronse bleef even staan en keek ongelovig om zich heen. De leden vlogen op hem af en overspoelde hem met vragen. Het deed Saronse goed om de overleveren terug te zien. Maar tegelijk was het pijnlijk. Want hij miste veel leden. De moeder van Minty leefde nog… Het moest verschrikkelijk zijn om… Hij keek naar de zwarte merrie. Velen vonden haar lelijk en hadden haar in het verleden zwaar misbruikt. Maar wat Saronse enkel zag was een zuiver wezen. Mooier dan wie dan ook. ‘’,Malta… het...?,’’ Malta liet hem niet verder spreken en glimlachte zacht. “Het was niet jouw schuld Saronse. Wat gebeurt is is gebeurd. Ik weet dat mijn kleine meid nu gelukkig leeft in de hemel.” Saronse keek even verbaast maar glimlachte toen warm naar haar.

De hemel was ondertussen pik zwart. De hemel was helder dat je alle steren in de hemel zag schitteren. De vollemaan straalde met al haar pracht over dit prachtige beschermde land. Saronse stond op een grote eenzame rotsblok dat in het midden van een prachtige grasvallei lag. Zijn ogen wakend op de paarden gericht. De paarden sliepen vredig. Wetend dat een oog alert over hen waakte. Saronse’s oor ging naar achteren toen hij hoefstappen hoorde. Hij richtte zijn hoofd naar de beeldschone Arontay, die net een mooie spook was door de maan. Ze glimlachte teder naar hem. “Dit is de eerste keer dat de kudde weer met een gerust hart hun ogen kunnen sluiten. De rust is terug gekeerd. Na al die jaren…” Weerklonk haar tedere stem. Saronse richtte zijn hoofd weer naar de kudde. Zijn mondhoeken waren naar strak naar beneden gericht. Het voelde heerlijk terug te zijn. Maar er waren zoveel vragen in zijn hoofd. ‘’,Waarom heb je dit niet eerder verteld Arontay? Dat je mijn grootmoeder was… en over mijn afkomst?,’’ Arontay ging naast hem staan en liet haar blik vallen over enkele leden. “Ik heb het allemaal verzwegen om te voorkomen dat je in gevaar zou komen. Ik weet dat het niet juist was maar ik had geen keus. En nu is Skull weer actief op zoek naar jou. En heeft je gevonden. Ze wil iedereen afslachten die iets met jou te maken had. Om zeker te zijn dat jij je bloedlijn niet verspreid hebt. Daarom moeten we haar nu tegen houden Saronse. Voor de schade ontstaat word!” Saronse staarde nadenkend voor zich uit. ‘’,Waarom hunkert ze naar mijn leed Arontay?,’’ Arontay bleef strak voor zich uit staren. “Geen idee, The Fenixs Garduans en The Hell Zone zijn al eeuwen vijanden. Ik heb niets anders geweten. En ik wist dat mijn dochter, jouw moeder verliefd was op de prins van The Hell Zone. En ik stond het toe. Mijn partner Thor, je grootvader stond het eigenlijk niet toe en waarschuwde voor gevaar. Misschien had ik er iets aan moeten doen… Maar ik geloof in de vrije keuzes. Nooit zou ik mijn kind iets naartoe dwingen… Al was het misschien een dwaze keuze van mij. Hoe dan ook, ik denk dat Skull enkel zuiver bloedlijnen wou verspreiden. Met enkel zwarte bloed. En je moeder had geen zwart bloed. Zij was een engel. Je vader de zoon van de duivels… Skull heeft je moeder vermoord, je grootvader en een groot deel van onze familie en leden van onze grote kudde. Ik weet niet wat er met je vader gebeurt is. Helaas.” Saronse was diep in gedachten verzonken. Saronse zou er alles aan doen om Skull tegen te houden. Als ze hem zo graag af wou maken. ‘’,Waar bevindt ze zich?,’’ Arontay grijnsde even maar keek toen terug serieus. “Niet overhaasten Saronse. We zullen haar tegen houden. Maar eerst moeten we je bondgenoten optrommelen. We kunnen dit niet alleen.”

Saronse stapte kalm tussen de leden door. Hij bestudeerde hen grondig. Plots hief Saronse zijn hoofd op toen hij Kinga op zich af zag galopperen. Kinga was een veulen die hij grotendeels had opgevoed. Zijn moeder stierf na een zware lijdenstrijd. Kinga was een heel bijzondere hengst geweest. Kinga boog nederig voor Saronse en keek hem heel vriendelijk aan. “Eindelijk ben je terug gekeerd alfa! We hebben je gemist!” Saronse fronste even. Maar glimlachte toen warm naar Kinga. ‘’,Het doet me een groot plezier jou weer eens terug te zien knul. Wat ben je veranderd.,’’ Prees Saronse Kinga. Kinga hief zijn hoofd trots op. Iki holde op Saronse af. Zijn gele ogen gleden even droog naar Kinga en richtte zich daarna naar Saronse. “Mijn troepen spotten sterke geuren van de vijand. Niet ver van hier.” Saronse keek strak op en richtte zich naar Kinga. ‘’,Waarschuw Arontay voor me.,’’ Kinga knikte gehoorzaam en spurtte weg. Saronse keek naar Kinga. Hij moest ze tot die tijd tegen houden. Saronse zou er alles aan doen. plots kwam Dan aangaloperen. "Saronse, ga niet alleen. Wij strijden aan je zijden. Samen proberen wij het territorium staande te houden." Saronse twijfelde geen seconde. Hij had alle hulp nodig. ‘’,Dan, roep de Warriors op en zorg dat de merries en veulens in veiligheid worden gebracht.,’’ Riep Saronse luidkeels. Dan was een nieuwe beta. En kon verantwoordelijk op zich nemen. Dan hinnikte luid om de troepen bijeen te roepen. “Wat is mijn taak?” Saronse richtte even zijn aandacht op de wolven die hem aankeken. '',kom maar met mij mee.,'' De wolven huilden opgewonden. Saronse had geen idee wat hem te wachten stond. Dit kwam allemaal onverwachts. Hij hoopte maar dat er niet een groot leger klaar stond. Hij en zijn kudde hadden de kans niet gehad om zich voor te bereiden. Saronse kneep even zijn ogen dicht. Opeens hoorde hij achter zich de paarden woest verzamelen. Ze briesten uitdagend en stampten wild tegen de grond. Klaar voor een gevecht. Saronse opende zijn ijs blauwe ogen. En gooide zijn gehele lichaam op zijn twee sterke achterbenen. En hinnikte krachtig. Daarna schoot hij als een raket in rengalop. Onverwachts galoppeerde Arontay. "Saronse stop! Dit is veel te gevaarlijk!" Saronse keek kalm naar Arontay en glimlachte geruststellend. '',We kunnen niet anders... Ik wil dat je de kudde veilig brengt, wij proberen ze tot die tijd tegen te houden.,'' Saronse schoot toen weg. Liet Arontay achter zich. Hij wist dat ze dood ongerust was. Maar ze hadden nu eenmaal geen keuze. Arontay had altijd al bezwaard gehad als hij ten strijde ging gaan. Met een ruk draaide ze zich om. Haar oude lichaam kraakte wat. Een witte uil verscheen uit hemel. En achtervolgde Arontay.

De wolven gingen voorop. Zij wisten waar ze naartoe moesten. Ze werden achtervolgd door de krachtige paarden. Hun hoeven beukten tegen de aarde aan. Plots stopen de wolven. En gromden waarschuwend. Voor de paarden bevond zich een donker bos. Een dikke mist dwaalde rond hen heen. Er waren allerlei geluiden te horen. Saronse keek naar boven en kon een glimp opvangen van grote zwarte kraaien die naar hen loerden. Plots hoorden ze geweldig luide hoef stappen. Saronse stapte naar voren en staarde naar de richting vanwaar het geluid kwam. Er kwam een vaag paardenfiguur tevoorschijn. Vrij groot, haar ogen hadden een duistere uitstraling. Naast haar verschenen er andere paarden. Allen hadden donkere vachtpatronen en stonken verschrikkelijk. Iki kwam verdedigend naast Saronse staan en ontblote zijn gevaarlijke scherpe tanden. "Muil je hond eens kleinzoon!" Een prachtige merrie verscheen. Pik, zwart erg lenig gebouwd maar heel erg groot. Haar manen waren sneeuwwit. Aan haar borst was het harten teken te zien. Geen littekens of niets te zien. Ze leek totaal geen slechte wezen. Net als Arontay zag ze er verdacht jong uit. Maar schoonheid was bedrieglijk. Ondanks een engelen gezicht kon er nog altijd een duivels schepsel achter zitten dat je probeert te misleiden. Saronse bleef heel alert. De merrie grijnsde onschuldig. "Eindelijk ontmoeten wij elkaar." Ze stapte zeer sierlijk, zeer beheerst elke pas die zij nam was perfect. Haar lange witte manen krulden sierlijk over haar hals en voorhoofd. Haar mondhoeken krulden sierlijk omhoog. Ze cirkelde zonder pardon rond Saronse heen. Iedereen was erg alert en gereed voor onverwachte aanvallen. "Ik heb jaren naar je gezocht. Waar heb je al die jaren gezeten hmmm? Heb je je verstopt voor mij? Nee toch? Wie zou er voor mij verstopten? Ik had je met veel liefde graag zien opgroeien. Maar ze stalen je weg van mij! Ze stalen alles weg van mij!" Haar ogen werden wijd open gesperd. Ze had een hele rare houden. Een dreigende houding. "The Fenixs guardians stalen alles van mij. Mijn zoon, jou... alles. Maar nu ben jij hier. Nu ben jij van mij." Haar lippen krulden omhoog en haar vlijmscherpe tanden kwamen tevoorschijn. Saronse bleef koel roerloos staan. zijn lange zwarte manen top hing mysterieus over zijn gehele gezicht. Alsof het een soort van masker is. "Vermoord iedereen hier, laat het bloed vloeien ik wil er in zwemmen. Neem mijn kleinzoon mee. Hij is van mij. Van mij alleen!" Plots uit het niets trok Saronse zijn hoofd omhoog. Hij schoot naar één van de paarden. Op dat moment reageerde Iki ook. Saronse vloog als een soepele arend op een hengst en trok die de grond op. Andere reageerde al gauw en probeerde Saronse te grijpen. De wolven sprongen op de aanvallende paarden hun ruggen en beten zich vast. Skull keek sluw naar het spektakel. En verdween ongezien. Twee hengsten vielen tegelijk aan. Saronse schoot naar één van de hengsten terwijl er één zijn achterkant naderde. Gewoon perfecte Timming. Saronse greep de neus van de hengst stevig beet en duwde die met veel macht naar beneden en gekatapulteerd Saronse's achterbenen tegen de tweede hengst die hem te grazen probeerde te nemen. In no time had hij een hele groep bewusteloos geklopt. Met behulp van de wolven. Saronse bleef koel met zijn achterhand naar de warriors gericht. Dan en de andere Warriors hadden met hun mond open toegekeken. Zulke kracht hadden ze nooit gezien. Saronse Zijn gezicht was nog steeds niet te zien. Hij was vaak zo mysterieus bij gevechten. Dan hield zijn gespierde hals buigen en drukte zijn kin bijna tegen zijn borst. Zijn voorhoofd kreeg je niet te zien vanwege zijn overdreven lange manen. Je zag enkel een glimp van zijn schitterende ijs blauwe ogen. Saronse had over zijn gehele lichaam bloedsporen. De wolven deden de rest van het werk. Ze beten de slachtaders over. Gruwelijke onderneming. Maar het was nog niet voorbij. Dat wist Saronse. Dit was niet alles. Geen idee wat er aan de hand was. Waarom die skull zo geobsedeerd was. En wat er allemaal gebeurde voor zijn geboorte. Het kon hem echter niet schelen. Ze moest kappen met die onzin. Je had geen redenen om te moorden. De kraaien vlogen opeens rond Saronse. Fluisterde allerlei dingen. "Dead, Dead, Dead, Run, Run, Run!" Opeens werden ze omringt door een groot leger. Ze konden geen kant meer op. "Yep, het was te mooi om waar te zijn!" Mopperde Iki. Saronse en zijn groep werd in een cirkel gedreven. Ze konden geen kant meer op. Saronse hoorde een vals gelach. Skull kwam weer tevoorschijn. Haar leger ging keurig opzei. "Goed, ik heb een eerlijke deal voor jou. Als jij met mij mee gaat dan spaar ik die dierbare vriendjes van je." Dan en de rest keken even naar Saronse. Ze fluisterden dat Saronse dat niet mocht doen. Ja, het was een stomme zet om zich over te geven. Maar als hij het niet deed dan was het dan ook al gedaan. Zijn troep had nog een kans om te ontsnappen. En hij was diegene die het hen kon geven. Iki zijn gele ogen richten zich ongerust naar Saronse. Iki wist maar al te goed wat Saronse zou doen. En hij vond het maar niets. Saronse deed een stap vooruit. "Goed, Maar eerst wil ik ze zien vertrekken." Skull grijnsde tevreden. Ze knikte naar één van haar paarden. Meteen in perfecte volgorde werd een vrije doorgang geopend. "Saronse wij vertrekken niet zonder jou!" Riep Kinga. Saronse glimlachte kalm naar Kinga. "Het zit goed Kinga. Ga nu, maak dat jullie weg komen en kom niet meer terug voor mij. Hoor je me?!" Zijn bevel kwam als een donderslag aan bij zijn troepen. Ze maakten dat ze wegkwamen. De troepen van Skull richten zich uiteindelijk op Saronse wanneer Saronse's troepen niet meer te zien waren.


Skull grijnsde tevreden. Met een flinke zwaai draaide ze zich om. "Kom mee kind, ik wil je aan enkelen voorstellen." Alsof Saronse een keuze had... Zijn ogen gleden behoedzaam om zich heen. De vijand keken Saronse hongerig aan. En werden ongeduldig. Saronse bleef even strak naar enkelen staren en verroerde zich geen vin. Gewoon om nog meer spanning op te wekken. Geen ENKEL paard waagde het Saronse vooruit te douwen. Wat zeer verstandig was. Uiteindelijk kwam Saronse in beweging. De omgeving werd eigenaardiger en eigenaardiger. Een pik donker bos, kale bomen sompige grond. Met een vleugje rottige geur. Vervelende insecten die pijnlijke beten. Overal was een deken van zwarte bramen gestreken. Die een meter hoog was. Het was erg vervelend om steeds over die prikkende bramen te lopen. Wat voor duistere plek was hier? Saronse voelde de brandende ogen die steeds naar hem gericht waren. Maar Saronse bleef kalm en beheerst. Deze paarden probeerden hem totaal uit evenwicht te halen. Saronse wist wel beter. Saronse zijn benen waren nu erg beschaafd. Zijn bloed gleed langzaam naar beneden. Die dorens van die bramen branden hard in zijn benen. Zijn ijs blauwe ogen gleden behoedzaam naar een grote eenzame rotsblok dat torende hoog boven de bomen. Het was een vrij grote blok. Er was een groot gat in de rotsblok gekerfd. Om daar te geraken moest je op een andere rotsblok klimmen. Saronse had een zeer slecht voorgevoel. Nu merkte hij de andere paarden ook op die wat rondhingen. Ze keken allemaal plots op toen ze hun leidster vooraan zag lopen. De paarden omringde hen. Op de rots blokken zat het vol met die kraaien. Die ook Saronse de hele tijd in het oog had. Het leger dat een muur rond Saronse maakte was een mooie vierkante vorm. het leek wel een echte leger. Samen namen ze dezelfde passen. Hun hoeven donderend tegen de grond. Plots stopten ze tegelijk. Tja, Saronse moest dat ook maar doen want hij kon niet verder meer.Plots werd er een doorgang vrijgemaakt richting de rots. Skull stond al op die ene rotsblok en keek hem met een glimlachje aan. Saronse zijn ogen gleden even over de omgeving aan. De grond was bezaaid met skeletten. Hij rook een zoute geur. Niet ver van de rots bevond zich een klif. Saronse kon de woeste zee klaar en duidelijk horen. De loodgrijze wolken draaiden rond de woeste zee. Saronse hoorde de brullende golven tegen de kliffen slaan. "Welcome home. Mijn kleinzoon, kom naar mij toe. Zodat je eindelijk je familie kan leren kennen." Weerklonk haar queen voice. Een perfecte glimlach. Haar manen lagen perfect en haar houding had gewoon een koninklijke uitstraling. Haar gif groene ogen keken hem verwelkomend uit. Saronse vond dit allemaal maar verdacht. hij fronste even. Uiteindelijk had hij niet veel keuzen. Saronse wist niet wat hem daarbinnen te wachten stond. Aller sinds geen warm onthaal. Kalm begon Saronse stappen. Hij liet zijn gezicht maar niet zien. Iedereen keek hem aan. Hij hoorde allerlei gefluister. Maar het was te zacht om te kunnen horen wat ze zeiden. Saronse focuste zich ook geheel op wat er zou kunnen gebeuren. Skull was ondertussen al in haar hol gegaan. Hij keek even vanuit zijn ooghoek achter zich. 2 paarden volgden hem op de voet. Tot aan de ingang. Eenmaal dat hij naar binnen ging, gingen de twee paarden vlak voor de ingang staan;Vast om te voorkomen dat Saronse zou ontsnappen of zo. Saronse werd overweldigd met een sterke stank van een geur. Onder zich hoorde hij van alles kraken. De grond was bezaaid met duizenden botten. Plots volgen zijn ogen wijd open. Er stond dikke taken recht en per tak hing een schedel van een paard aan. Skull lachte genietend. "Kijk, kijk!! Dit is je grootvader. Ze wees met haar neus naar een grote schedel waar nog plukken manen aan hingen. "Hij was een dwaas, maar nu zal hij voor eeuwig bij me blijven. En kijk, ik heb je moeder ook een speciale plaatsje geven." Sprak Skull engelachtig. Skull was een soort mengeling van een demon/engel. Heel schijnheiliger en geloofwaardig. Maar als ze haar ware aard liet zien dan brak de hel los. Zijn ijs blauwe ogen keken koud naar het kleinere schedel. Haar gehele vlees verwijderd. Er ging een pijnlijke steek door zijn borst. Het begon pijnlijk te branden. Saronse klemde zijn kiezen op elkaar en probeerde zich te beheersen. Zo was hij niet, hij wilde geen haat volle gedachten in zijn hoofd. De neiging krijgen om iemand met veel leed om te laten komen. Skull grijnsde gesmaakt. Dit proefde haar blijkbaar goed. "Ooo, geef toe aan je boze verlangens beste kleinzoontje van me. Jij bent één van ons. Daar kan je niet aan ontsnappen. Je bent voor eeuwig gebrandmerkt. Kijk maar naar die brandmerk op je borst. Onze listige harten tekentje. Onschuldige uiterlijk, maar zeer gevaarlijk om mee in contact te komen." Ze liep heupwiegend rond de doodskoppen. Zeer tevreden over haar verzameling. "Join us, Saronse. Jij hoort bij ons. En niet bij die dwaze heilige Fenixs gaurdian onzin!" Zijn lange zwarte manen bedekte een grote deel van zijn lichaam. Zijn ijs blauwe ogen waren wijd open gesperd. Er kronkelde ijskoude rillingen over zijn gehele lichaam. Uiteindelijk stapte hij naar het schedel van zijn moeder. Uiteindelijk kronkelde er een glimlach rond Saronse lippen. '',Een zeer mooi aanbod grootmoeder maar... nee bedankt.,'' Skull voelde zich beledigd. "Wat?! Wat zeg je? Wijs jij je familie af?! Hoe... Hoe durf jij zo'n respectvolle daad uit te voeren tegen mij?! Hier zul je voor boeten!!" Riep Skull woest en ontblote haar tanden. Er vormde dikke agressieve rimpels rond haar oude hoofd. Ze stond op het punt Saronse aan te vallen...

Saronse fronste even. Zijn grootmoeder was... bijzonder. Ze zag er zo beeldschoon, zo kwetsbaar oud. Natuurlijk zag ze er niet uit als een jonge merrie. Maar je zou absoluut niet geloven dat ze al zo stok oud was. Haar stem had een machtige ondertoon. Overheersend, maar kalm. Ze hield zich voor een vriendelijk schepsel. Maar ze was geen vriendelijk wezen. Dat zag je aan haar valse glinstering in haar ogen. En nu was ze veranderd in een bloeddorstige pitbull. Ze beefde heftig, en haar neus rimpels waren diep in haar oude huid gegraveerd. Saronse spande zijn spieren op maar bewoog echter niet. Hij keek haar kalm aan. Plots verscheen er een witte uil. Met zilveren strepen. Saronse kon het naderende wezen al van ver af spotten. Met zijn geweldige ontwikkelde gehoor. Hij hoorde alles in details. Hij hoorde de regelmatige slag van de grote, sterke vleugels. En hij hoorde een zachte gekrijs dat alleen hij bleek op te vangen. Saronse herkende het wezen. Het had meerdere keren Arontay, zijn grootmoeder vergezeld. Vaak stond ze dan alleen om te praten met deze mysterieuze uil. Saronse richtte zich niet naar het dier. Maar op zijn duivelse grootmoeder die niet veel goeds in zich van zin te hebben. Saronse kon de windstoten voelen die de uil met zijn enorme vleugels deed. Ze vloog over Saronse en smeet voor hen een Zwarte roos tussen de twee paarden. Saronse zijn ogen gleden naar de zwarte roos. De roos lag daar keurig op de grond, het had een donkere steel met lange, scherpe dorens. De uil lande lenig op een verhoogde rots stuk dat tegen de rots zat. Ongeveer tussen de twee paarden uit. Saronse hoorde de felle aanraking van het beestje zijn scherpe nagels en steen. Het leek wel knarsende ijzer. De witte, zilveren uil staarde met zijn grote ogen Saronse en Skull aan. Even was het doodstil. Saronse wist wat deze zogenaamde zwarte roos betekende. Arontay vertelde veel legendes toen hij nog jong was. De zwarte roos was het teken van een aankondiging van een oorlog. Skull wist blijkbaar ook wat dit betekende en glimlachte grimmig. De uil richtte zijn kop naar Skull en keek haar aan. Plots schreeuwde de uil met haar felle uilen schreeuw en spreiden haar twee grote vleugels en vloog uit het niets weg. Saronse had geen idee waar het op sloeg. Misschien mocht die uil Skull niet. Skull snoof geïrriteerd en liep op de roos af en plette die met haar hoef. Daarna richtte ze haar aandacht weer op Saronse. Ze begon als een hongerige tijger rond Saronse te sluipen. Haar ogen bleven op de zijne plakken en liep cirkels rond. Deze move was heel gekend bij evil paarden. Saronse bleef gewoon staan en toonde nog steeds geen greintje emotie. Saronse kreeg de indruk dat ze daar op uit is. Woede, angst of pijn. "Waarom wijs je ons verzoek af? Waarom wil je niet bij onze familie komen? Wij hebben zo lang op jou moeten wachten." Haar pupillen werden opeens helemaal groot en zwart. Ze opende hongerig haar mond. Er droop allerlei speeksel uit haar mond. Er was duidelijk iets mis met haar. Saronse kneep zijn ogen fijn. Zijn zachte mondhoeken waren strak naar de grond gericht. Zijn knappe zwarte manen hingen mysterieus voor zijn ijs blauwe ogen. "EN NU DUMP JIJ ONS??! NA AL DIE MOEITE!!" Riep ze schreeuwend. Ze schoot in de aanval. Saronse had dit allemaal al zien aankomen en ging vloeiend opzei. Ze strompelde wat verder en draaide zich meteen op en verbeterde haar fouten meteen. Alweer schoot ze in de aanval. Deze keer ontweek hij haar aanvallen niet. Hij zette zich schrap om een goeie klap op te vangen. Skull leek te verwachten dat hij de grond op geslagen zou worden. Maar dat gebeurde niet. Saronse verroerde geen vin na haar botsing. Saronse greep haar schoft vast en duwde haar naar buiten. Het was aan het stormen. De regen storten verwoestend naar beneden. De woeste bliksem sloeg alle kanten op. En zelfs de golven beukend tegen de kliffen aan. Saronse voelde de zoute spetter's op zijn vacht vallen. Het leek wel of de hele wereld meedeed aan oorlog. Zijn ogen gleden naar de verste punt dat hij kon zien. Daar verzamelden zich legers van paarden. Ze trappelden op ritme met hun hoeven. Het klonk wel donderslagen door hun krachtige gestamp. Zijn bondgenoten, en kudde hadden zich verzameld. ''Ik had nog zo...'' Saronse wist uiteindelijk lang dat ze zijn bevel niet zouden gehoorzamen. Ze waren koppig en waren vrij. Zo had hij zijn kudde opgericht. Vrijheid. 'The Hell Zone' troepen waren zich ook druk aan het verzamelen. Skull bekeek de boel goed en begon te lachen als een heks. "Ik wist dat deze dag eindelijk zou komen." Fluisterde zacht. Saronse duwde haar van zich weg. Hij was geen moordenaar. Hij zou ook nooit oneerlijk willen winnen. Hij kon zo'n tegenstander maar met moeite iets aandoen. Ze wist dat hij het niet kon en grijnsde. Uiteindelijk verdween ze. Ze zou zich vast bij haar troepen aansluiten. Saronse zijn ogen gleden naar de troepen voor zich. Saronse trok zijn gehele gewicht op zijn twee, sterke achterbenen. Zijn lichaam hees vloeiend. Zijn lange zwarte manen golfden als de woeste golven die je genadeloos grepen en tegen de rotsen verpletteren. Zijn ijs blauwe ogen schitterden krachtig, vurig, vechtlustig. Hij wist wat hem te wachten stond. Hij perste zijn krachtige hinnik de wereld in. Zijn roep weergalmde zo krachtig. Dat de vogels de lucht in stegen omdat ze verschoten van die krachtige geluidsgolven. Alle paarden keken verbaast op. Saronse gooide zijn lichaam na een tijdje weer op zijn vier benen. En schraapte uitdagend met zijn rechter voorhoef. Zijn aandacht viel even op een paarden figuur dat niet ver van hem beneden op een rots stuk stond. Skull... Ze keek naar hem met een valse glimlach. "Jullie! Maak hem af!" Riep ze een bevel af. Saronse fronste even bij het zien van de paarden. Allemaal best groot, gespierd en ze zagen er behoorlijk sterk uit. Hij draaide zich om en draafde naar een betere plek om voor zijn leven te vechten. Saronse wist dat hij geen kant op kon en moest vechten. Echter... vreemd genoeg. Vreesde hij niet voor zijn leven. Maar hij zou vechten. Een groep paarden achtervolgde hem. Hij hoorde hoe op gewonde ze waren. Saronse daalde een stijl stukje van de rots af. Uiteindelijk kwam hij op een grote vlakke stuk. Het bevond zich vlak naast de rand van klif die de woeste zee tegen hield. Geen gezellige plaats om te vechten en dit kon best eens een nadeel zijn. Maar Saronse kon nergens meer naartoe. Zoals hij al geschat had. Hij draaide zich kalm om en wachtte kalm af. Het duurde al niet lang voordat zijn tegenstanders hem al omringt hadden. Ze waren erg op hun hoede. Stuk of zes hengsten stonden dreigend rond te draaien. Hun ogen rolden, en zelfs op sommige paarden hun mond plakte schuim. Gezellige boel. De stenen ondergrond was spekglad. Vanwege de aanraking van de zee. Het lukte af en toe een golf deze vlakte te spoelen. Alweer was zijn hoofd mysterieus verstopt onder zijn lange zwarte manentop. De hengsten konden zich uiteindelijk beheersen en stonden allemaal stil. Allemaal wachten ze op het moment om toe te slaan. om Saronse te grazen te nemen. Eigenlijk was het niet fair. Zes tegen één. En allemaal fit en sterk. Saronse maakte zich gereed voor die ferme klappen. Maar hij zal zich sterk vergeten. Sommigen onderschatten hem iets te veel en maken daardoor ook die zelfde fout.... Hij glimlachte eens. De paarden zagen het en voelden zich beledigd. Heethoofden, ze schoten allemaal in de aanval.

Nieuw stuk!!!

Everybody needs an guardian

Plots schoot uit het niets wolven voor Saronse. Alleen haalden de paarden met één ruk neer. Vlak voor Saronse sprong Iki. De zwarte reu ontblote zijn tanden dreigde alles wat Saronse wou aanraken. Iki was Saronse's beschermengel. Iki verloor Saronse nooit uit het oog en was altijd in de buurt. Iki had altijd alles gezien. Iki was Saronse's schaduw. Zijn gele ogen gloeiden woest. Saronse had niets kunnen uitvoeren. Alles ging zo snel. Die wolven leken wel van die ninja's. Die verschenen en je was in no time dood. Maar één van die paarden ontsnapte en maakte een noodkreet. Meteen werd zijn roep beantwoord en een pak meer paarden schoten in de aanval. Iki keek achter zich naar Saronse. Het leek alsof ze gewoon met hun gedachten konden communiceren. Iki knikte en sprong opzei. en riep zijn wolven bijeen. Saronse galoppeerde op een goeie snelheid op de paarden af. De wolven liepen naast en achter Saronse aan. Saronse ramde enkel paarden omver. Met een zwaar ontsnapte hij aan een aanval. Hij bewoog zich zo soepel, zo krachtig zo ongrijpbaar. De wolven deden ook hun werk. Iki had Saronse al die tijd dekking gegeven. Saronse kon het bloed ruiken. De zoute geur dat zich verspreide over de ijskoude stenen ondergrond. Pijnlijke kreten vulden de stilte op. Plots kreeg Saronse een paard in de gaten. Een groot zwart paard. Saronse wist dat het die beta was. De hengst had Saronse al een tijdje in het oog. En nu naderde hij Saronse zeer langzaam, met een uitdagende blik. Saronse ging op het verzoek in. Hij bleef onbeweeglijk staan. En zorgde ervoor dat de hengst zelf naar Saronse zou gaan. Saronse zijn neus gaten waren wijd open gesperd. Hij had zijn hoofd hoog gegooid. Saronse stond aan de klif. Achter zich vlogen de golven een paar meters boven Saronse. Maar raakte hem niet. De hengst begon sneller te bewegen. Draven, iets sneller... nog sneller, hij begint te galopperen. Saronse had zijn lichaam al gereed gemaakt. En ving de harde klap op. De hengst vloog van zulke kracht een paar meters achteruit. De hengst vermande zich meteen en schoot alweer de aanval in. De bliksem schoot de twee paarden hun kant op. Een prachtig spektakel. De hengst steigerde en klauwde met zijn hoeven in de richting van Saronse. Op dat moment steef Saronse mee de lucht in en beet de hengst. Het was vechten voor leven en dood. Iedereen wist dit. Saronse duwde de hengst hard omver. De hengst verloor zijn evenwicht en greep op dat moment Saronse mee op de grond. Een pijnlijke ontmoeting met de steenharde ondergrond. Maar Saronse was algauw weer te been. De hengst beet Saronse plots meerdere malen heel snel. Saronse beet steeds terug en verweerde zich fel. Saronse was al kletsnat van het zweet. Zijn bloed droop al gauw op de grond. Plots voelde Saronse met zijn achter hoef hoe close hij de klif stond. Zijn ijs blauwe ogen gleden naar de hengst. Hij kon de hengst zijn grimmige gezicht lezen. De hengst wilde Saronse van de klif duwen. Saronse ving die klappen op maar voelde steeds meer hoe gevaarlijk dicht hij bij de afgrond stond. De stenen onder zich begonnen het te begeven. De golven vlogen hongerig op de paarden af. Klaar om ze zo mee te sleuren naar de diepte. Iki kreeg het in het oog. "SARONSE!!" Hoorde Saronse Iki roepen. Meteen keek Saronse verstard naar Iki. Achter Iki zag Saronse zijn paarden... en bondgenoten! Hij herkende ze en iedereen keek toevallig op hetzelfde moment op toen ze Iki hoorden roepen. Plots zag Saronse hoe de hengst al zijn krachten bijeen bundelde. Het leek allemaal in slow motion te gaan. Hij sprong op zei en wist net op tijd de hengst te ontwijken. Saronse werd wel hard tegen zijn borst geraakt en draaide met de hengst mee. Saronse zag hoe de hengst in de zee viel en meedogenloos werd meegesleurd. Saronse zijn oren draaide naar de richting van het juichende klanken van paarden. De overwinning, Saronse draaide zich om met een glimlach. Zijn ogen gleden naar de steigerende paarden. Hier en daar werden de laatste vijanden verslagen. Saronse oog oogde op Arontay, die hem trots aankeek. Plots hoorde hij hoef gedonder. Dat recht op hem af kwam. Saronse richtte zijn blik op zijn 'grootmoeder' stuk. Saronse kon zich niet voorbereiden. Hij zag dat Iki haar probeerde in te halen. Iki wist dat Saronse in gevaar was. Maar het was te laat. Met een krachtige afzet duwde ze zich van de wereld. Ze knalde tegen Saronse aan. Saronse ging op zijn achterbenen staan. Hij wist dat het geen zin had. Hij viel van de klif af. samen met Skull. Die echt gestoord begon te lachen. Saronse voelde het ijskoude zee water hem grijpen. Een grote golf duwde hem de diepte in. Op de plaats waar hij en Skull verdwenen vormden een donkere rode kring. De paarden verzamelden zich op de kliffen. In de hoop op een wonder dat Saronse ineens zou verschijnen en naar boven wist te klimmen. Maar dat gebeurde niet. Hij was verdwenen. Iki stond ongelovig heel de omgeving aan het onderzoeken. De wolven huilden met verdriet. De mysterieuze zilveren uil vloog over de wilde zee. Maar keerde terug naar Arontay. Hij lande op haar schoft. Daar waar hij hoorde.
Iedereen had wel eens een bescherm engel. Al weet je dat niet. Het kon zich in alle vormen voordoen. Het is daar altijd, en het waakt altijd over jou. Deze wezens wijzen je de weg. Soms jagen ze je op in de juiste weg. Ze dagen je uit, om te kunnen overleven. Na een tijdje begon de wolven hard te huilen. Hun verdriet uiten. Terwijl de paarden vol ongeloof naar de reuze golven die tegen de kliffen sloegen.

Weken verstreken, de roedel van Iki keerde terug naar Dream Horses. Daar hadden ze weken het afscheidslied geroepen. In wolven taal, zodat paarden die Saronse gekend hadden de boodschap kregen dat hij heen gegaan was. Iki bleef bij de plaats waar Saronse gevallen was rondhangen. Zo trouw dat Iki was. De uil van Arontay vloog dagelijks over de woeste zee. Er werden veel bloemen bij de klif gelegd, en speciale rivier stenen. Van die rond vormige stenen. Dat deden ze ook bij boomstronken als er een boom stierf. Het was een traditie. Misschien hoorde een held nu eenmaal zo te einde te gaan.
Of... niet...


[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]



[Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze link te kunnen zien.]


Je zou me een groot plezier doen als je op die plus drukt als je mijn verhaal awsome vind! En voel je vrij om te reageren. Maakt niet uit of het commentaar is, een tip, of gewoon een compliment is ;D


People that follow this awsome story

-Magnifico
-Navayo
-Kai
-Aaliyah
-Ravena

Edit: Nieuwe stuk aan toegevoegd, Saronse leert zijn dode skullkoppen kennen lezen

EDIT: Nieuw stuk!! De voor laatste stuk!! :p

I'm so excited for the last part of his story <3

Ik heb het nog nooit gemeld, maar ik volg je verhaal vol smart! Echt heel spannend. (:

aaaaah!!!! thanks lieverds!!!

Ben nu bezig aan het aller, aller, aller laatste stuk ;D

Laatste stuk is toegevoegd!! Misschien worden er nog aanpassingen gedaan. Maar het einde is klaar


x

D'awwwh arme Saronse <3 Is hij echt dood or still alive? Mijn complimenten in ieder geval, je schrijf skills zijn great! [Je moet geregistreerd en ingelogd zijn om deze afbeelding te kunnen zien.]

Prachtig stuk
heb het al verschillende malen gelezen ;o

Thaaaaaanks peeps!!! En ik heb besloten dat Saronse........


Toch maar niet dood gaat. Hij overleefd het miraculeus . Spoedig keert hij terug naar huis Fijn dat jullie het verhaal leuk vinden

Ik heb het ook niet gezegd, maar ik moet even zeggen dat ik je verhaal ook van begin af aan gevolgd heb. Leuk dat Saronse zoveel beleeft ^^

Arme Saronse :c


Maar ik vind je verhaal echt geweldig en volg/volgde het met smart! :3

dank je lieverds!! betekend heel veel voor mij! Zet jullie bij het lijstje xD