Magic Will Be Awake At Night <3

Honderden vuurvliegjes verlichtten de hemelse lucht. De zon verliet de aarde om over een paar uur weer te verschijnen en leven te geven aan alles wat leefde. De kleine, witte merrie voelde zich innig vredig. Ze was één met de natuur om haar heen. Haar zachte blauwe ogen straalden goedheid en liefde uit. Ze was een geboren leider. Met veel liefde leidde Kai haar kudde Dénali. Nadat Sultan af was getreden als leider, had zij zijn taken overgenomen. Iedereen mistte hem, Kai ook, maar ze moesten verder. De merrie wist dat ze nooit zijn plaats in kon nemen, maar dat wilde de merrie ook niet.
Kai liet haar prachtige ogen over het gebied glijden. Door een klein briesje wuifden de wilgentakken heen en weer. Een klein, kabbelend beekje werd verlicht in het opkomende maanlicht. Kai stopte bij het beekje om wat te drinken. Sierlijk liet ze haar witte hals omlaag gaan om met haar zwarte lippen vervolgens water naar binnen te zuigen. Dit alles deed ze muisstil. Ze wilde de vrede en rust om haar heen zo min mogelijk verstoren. Nadat Kai gedronken had, kwam ze weer in beweging. Het zou een koele nacht gaan worden, niet zo koud dat ze een schuilplaats moest gaan zoeken. Ze kon gewoon buiten doorbrengen in de open lucht. De wind speelde met haar witte manen. Vanuit haar ooghoek zag Kai de diamant glinsteren. De merrie had hem ooit van Saronse gekregen. Saronse, de bonte hengst die haar maanden geleden van de dood had gered. De hengst wie ze innig dankbaar was. Kai wist dat ze een zwak voor hem had, al heel lang. Maar de merrie wist dat het aan Saronse lag wie hij zou kiezen. Als hij een andere merrie zou kiezen, dan zou Kai dat accepteren en doorgaan met haar leven. Het zou pijn doen, ja, en tijd kosten om de wond te genezen. Maar ze zou er niet dood aan gaan.
Kai's blauwe ogen vonden een glinsterend meertje in de verte. Zelfs vanaf deze afstand had het al een betoverend effect op haar. Haar geest werd een beetje mistig en haar ademhaling werd trager. Op een sukkelpasje draafde de merrie erheen. Haar hoeven raakten elegant de grond. Voor één keer dacht ze niet aan haar onhandigheid. Ze was volmaakt in evenwicht. Al half verdoofd naderde ze het prachtige meertje. Een slome glimlach sierde haar zwarte lippen. Haar blauwe ogen straalden de mist uit die in haar hoofd hing. Ze was niet helemaal bij zinnen op het moment. Haar zintuigen merkten een bekend iemand op. Loom draaide Kai haar hoofd om te zien wie het was. Het bleek Saronse te zijn. Half verdoofd liep ze op hem af. Haar blauwe ogen vonden de zijne. "Wat toevallig dat ik jou hier tref, Saronse." antwoordde Kai loom. Waarschijnlijk zo hij denken dat ze niet helemaal bij zinnen was. "Niet dat dat erg is, hoor." Ze grijnsde alsof het een grapje was. Kai zwiepte een keer met haar lange, witte staart. Haar schoonheid verbleekte hier totaal. "Het meer is prachtig, niet waar?" Ze liet haar blauwe kijkers een keer over het zilveren meer glijden. Het verdoofde gevoel had een rustgevend effect op de schimmelmerrie. Ze was niet helemaal in orde. Kai keek weer naar Saronse. Ze liet een lach zien waarbij al haar witte tanden werden ontbloot. "Dit meer heeft iets magisch. Ik voel me zo happy en rustig. Het lijkt wel of ik verdoofd ben." zei ze langzaam. Haar lichaam stond in de ruststand. Gek genoeg was de merrie niet moe, integendeel. Ze was klaarwakker, maar ook weer niet. Het was gewoon allemaal zo raar. Kai kon hier geen antwoord op geven of het gevoel omschrijven. Als onbekenden haar zo zouden zien, dan zouden ze denken dat die merrie gek was. Maar Saronse was geen onbekende voor haar, verreweg van dat. Kai moest uitkijken dat ze geen verkeerde dingen uit haar mond zou laten. Daar zou de merrie later spijt van krijgen. Duurde dit heerlijke rustgevende gevoel maar voor eeuwig, wenste Kai.

Een zachte duw tegen haar borst bracht de schimmelmerrie iets meer tot het heden. Maar haar blauwe ogen stonden nog steeds waterig. "Het is ook fijn om jou weer eens tegen het lijf te lopen Kai. Hoe gaat het met je kudde? En met jou natuurlijk?" De bonte hengst had een grijns op zijn zwarte lippen geplakt. Kai hoorde zijn woorden maar half. "Het gaat goed met me. Met de kudde ook, alleen het is niet zo actief, maar daar komt binnenkort wel verandering in. Hoe gaat het met jou, Saronsie?" zei Kai terwijl ze een ondeugende glimlach tevoorschijn toverde. Kai schudde een keer met haar edele hoofd om de waas een beetje te verdrijven. "Ja dat is het. Het is één van mijn favoriete plekken. Hier kan ik in alle rust denken. En betovert worden door haar schoonheid." Dit keer drongen de woorden iets meer tot haar door. "Dat is volkomen normaal. Je bent betovert door haar schoonheid. Ik koester deze plek al lange tijden. Fijn dat ik het met je mag delen." vervolgde Saronse. Kai glimlachte warm naar de hengst die ze als een zeer goede vriend beschouwde. "Ik ben ook blij dat ik deze betoverende plek met jou mag delen, Saronse." Kai meende deze woorden. Haar blauwe ogen straalden een bijzondere, warme gloed uit. Een koel briesje waaide door haar zuiver witte manen. De schimmelmerrie liet haar ogen over het zilver ogende meertje glijden. Ze brieste een keer zachtjes. Dit moment was volmaakt en ze wou dat het voor eeuwig zou duren. Een warm, fijn gevoel verwarmde Kai, toen ze haar blik op Saronse richtte. Een glimlach sierde haar edele hoofdje. "We hebben nu al weer een bijzondere plek van deze wereld ontdekt." zei Kai zachtjes. Ze deed een stap dichterbij Saronse. Haar ogen bleven bij de zijne hangen. Is dit liefde? De gedachte hield Kai bezig. Dit keer liet ze zich niet afleiden door de adembenemend mooie omgeving. Saronse was de enige die nog telde. Door de maan glinsterde de kleine diamant prachtig. Kai's blauwe ogen twinkelende vrolijk. De merrie liet zich helemaal meeslepen met het moment. Maar aan alles komt een einde...

-Af. Sorry, voor kortheid-

Saronse hield zijn zicht kalmpjes voor zich. Het zilveren meer schitterde prachtig in het fele maanlicht van de volle maan. Nog steeds vlogen duizende lichtgevende vuurvliegjes rond Saronse en Kai.. Het was altijd fijn om bij goede vrienden te zijn. Saronse keek af en toe naar de schitterende Kai.. Die duidelijk ook genood van deze wonderbaarlijke nacht. "Het gaat goed met me. Met de kudde ook, alleen het is niet zo actief, maar daar komt binnenkort wel verandering in. Hoe gaat het met jou, Saronsie?" Saronse grijnsde bij de ondeugende uitstralling die Kai's prachtige en ontschuldige hoofd sierde. Saronsie, een bijnaam die hij steeds maar vaker te horen kreeg. Wat een koosnaampje, maar hij waardeerde het. Saronse hapte ondeugend in haar witte manen. " Fijn dat het nog steeds goed met je gaat lieve Kai. Het zal heus goed komen met je kudde. Leider zijn is hard. Maar als je je doel bereikt hebt. Dan is het het waard. Met mij... gaat het ook goed." Eigenlijk was dat niet waar. Het gaat niet zo heel goed met hem. Hij zat nog met zoveel dingen dwars. De afgelopen weken had hij zoveel ongelukkige dingen tegen het lijf gelopen. Het maakte hem ziek. Het gaat nu wel beter. En langzaam herstelde Saronse geestelijk. "Ik ben ook blij dat ik deze betoverende plek met jou mag delen, Saronse." Saronse glimlachte hierbij. "Mooi!" Hij knipoogde naar haar mijn zijn knappe ogen. Zijn lange zwarte manen krulden lichtjes op. Dat sierde zijn brede nek en mooie hoofd. Saronse had veel littekens bij gekregen. Dat ontsierde deze ontschuldige hengst dat niemand kwaad zou doen. Sommigen werden onzeker bij zijn verschijning. Paarden die veel littekens hebben waren meestal slechte paarden. Die vochten voor plezier. De littekens was een soort van teken waarschijnlijk. Maar ja, sommigen vonden hem wel knap met die littekens. Hij leek dan een uitstralling te hebben van een krachtige krijger. Nou ja, eigenlijk maakte het voor hem niet meer zoveel uit. Wat kon HEM nou schelen wat anderen van hem dachten? Laat ze dan maar oordelen. Zij kennen hem niet. Zij zijn de dwazen. "We hebben nu al weer een bijzondere plek van deze wereld ontdekt." Saronse keek glimlachend naar Kai. Ze had gelijk. "Ja inderdaad, op naar de volgende. Als je nog tenminste tijd hebt voor mij." Zei Saronse met een knipoog. Ze had het vast druk met haar kudde. Ze moest tenslotte voor haar leden zorgen.
Saronse had nog andere zorgen. Hij begon zich zorgen te maken over deze vreemde figuur die hij onlangs ontmoete. Vijandelijke figuur was een aartsvijand blijkbaar. Saronse herinnerde alles zich maar vaag en had totaal geen flauw idee wat er allemaal gebeurt was. Saronse vreesde dat deze hengst zijn vrienden kwaad zou doen. Tenminste Zo voelde Saronse zich. Het voelde aan alsof die hengst uit ging op wraak. Misschien kon Saronse maar beter uit de buurt blijven van zijn vrienden. Saronse staarde nadenkend naar Kai. Wat zou hij doen? Hij keek naar de beeldschone merrie. Haar prachtige blauwe ogen spraken hem het meeste aan. Zijn ijs blauwe ogen straalden warmte en liefde uit. Als je naar hem in de ogen aan zou kijken zou je spontaan beginnen glimlachen en je al wat meer vertrouwd bij zijn aanwezigheid voelen. Saronse kende Kai nu alweer heel lang. En daar geniet hij met volle teugen van!

Klaar!!!

"Fijn dat het nog steeds goed met je gaat lieve Kai. Het zal heus goed komen met je kudde. Leider zijn is hard. Maar als je je doel bereikt hebt. Dan is het het waard. Met mij... gaat het ook goed." was het antwoord dat Saronse haar gaf. De bonte Paint hapte speels naar haar witte manen. Kai grinnikte als een jong veulen. "Soms lijk je nog net een ondeugend veulen, Saronse." grapte de kleine merrie. Kai had de toon in zijn stem niet opgemerkt ondertussen. Licht bezorgd keek ze hem aan. Ze vroeg er maar niet naar. Ook al kende ze Saronse al zo lang ze zich kon herinneren, soms moest je niet alles weten van elkaar. Hoe dikke vrienden ze ook waren. Kai hield ook dingen voor hem verborgen. "Ja inderdaad, op naar de volgende. Als je nog tenminste tijd hebt voor mij." Ze zou altijd tijd vrijmaken voor Saronse. Dat zou de merrie voor al haar goede vrienden en familie doen. Kai was echt een gezelschapsdier; ze kon niet zonder warmte en liefde. "Je weet dat ik altijd tijd heb voor je. Hoe druk mijn agenda ook is." Haar toon was serieus, gemeend. Een koel briesje waaide door haar lange manen en staart. Door de wind werd het spiegelgladde water in beweging gezet. Honderden rimpelingen lieten het water kreukelen. Ze moest even glimlachen bij het gezicht. Het water leek nu heel oud. Grappig. In de verte begon de avond steeds meer te vallen; de nacht zou zijn intreden binnenkort gaan doen. Ze zou nog een slaapplek voor de nacht moeten zoeken. Veel zin om helemaal naar de kuddegebieden te reizen had de merrie niet. Misschien kon Kai vannacht bij Saronse slapen. Ze zou het hem wel vragen. Straks. Hopelijk had haar kudde ook een goede slaapplek gevonden. Ze moest er niet aan denken dat de veulens kou zouden leiden. Laat staan haar kleine Khenia! Haar dochter was nu alweer zeven maanden, maar nog steeds had Kai de drang om haar te beschermen. Dat zou de merrie ook altijd blijven houden.
Een lichte gaap kwam uit Kai's mond. Haar lichaam gaf aan dat het bedtijd begon te worden. Veel zin in slapen had ze niet. Kai liet haar blauwe ogen naar Saronse afdwalen. Ze bleef hem even doelloos aanstaren. "Heb jij al een plek om de nacht door te brengen?" vroeg ze gapend. De merrie schudde met haar hoofd om de waas uit haar gedachten te verjagen. Dorst borrelde op in haar droge keel. De merrie liep naar de rand van het kleine meertje om er vervolgens een paar flinke teugen uit te nemen. Voldaan keerde Kai terug naar de bonte hengst.

"Dat weet ik Kai. Dat weet ik maar al te goed. Je bent een goed persoontje." zei Saronse terwijl hij knipoogde. Die woorden betekende veel voor Kai. "Ja dat heb ik. Niet zo ver van hier," antwoordde de bonte hengst. De merrie liep van de wateroever weg, richting Saronse. Die gaf haar een duwtje in de goeie richting. Zacht bedoeld op een vriendelijke manier. Kai liet alles gewillig toe. Ze was nu te moe om te denken. De betovering van het meer begon haar langzaam weer in zijn macht te krijgen. Zijn lange zilveren armen de merrie omhelzend.
Kai liet haar blik naar de donkere hemelnacht opklimmen. Duizenden sterren glinsterden daarboven, weerspiegelend in haar blauwe ogen. Op dit moment zou de merrie best graag zo'n mooie ster zijn; watching over al haar geliefden. Om weer samen te zijn met Ezazel, haar overleden partner. Ze miste hem ontzettend en wilde zo graag bij hem zijn. Aan de andere kant kon ze het leven op aarde niet los laten. Nog niet.. Ze had een kudde om voor te zorgen. Nou ja, voor hoelang zou dat zijn? Pearl had haar uitgedaagd een paar dagen geleden. Kai wist niet of hier al winnares of verliezer uitkwam. Hopelijk niet dat laatste. De merrie wist dan niet hoe ze er mee moest dealen. Ze kon nogal slecht tegen haar verlies de laatste tijd. De prachtige merrie zat slecht in haar vel. Veel van haar vrienden had ze al maanden niet meer gezien. De enigen die nog leken te bestaan waren Saronse en Ravena. Haar zus zag Kai ook amper. Het deed haar diep in het hart verdriet dat iedereen wel 'dood' leek te zijn. Soms wou ze gewoon dat iedereen om haar heen was; gezond en wel. Ravena, Saronse, Visual en Merle. De paarden waar ze zoveel mee beleefd had. In goede en slechte tijden. Avonturen die Kai nooit zou vergeten.
In haar zesjarige leven had de merrie al veel meegemaakt. De geboorte van haar twee dochters, het ontmoeten van nieuwe vrienden en de dood van haar dierbare partner. Ezazel, de hengst die de laatste tijd steeds meer naar de achtergrond leek te verdwijnen door hem. Diep in haar tere hartje voelde Kai zich schuldig dat ze gevoelens had voor een andere hengst. Het was niet eerlijk tegenover Ezazel die nu dood was.
Kai liet haar blauwe ogen weer los van de hemel. Ze keek haar beste vriend aan. "Kom maar mee Kai. Dan breng ik je naar mijn nieuwe slaapplaats." antwoordde Saronse. Kai keek hem benieuwd aan. "Waar is die plek?" In haar belletjesstem waren gemengde emoties te bespeuren. Ook al was haar stem nog zo zacht, een gemiddeld paard zou de toon kunnen horen. Saronse dus ook. Om haar rotgevoel te maskeren, lachte de merrie oogverblindend naar hem. Ze moest in het vervolg beter oppassen met de stem die ze zou gebruiken in zijn bijzijn. Saronse kwam gezellig naast haar lopen. De merrie liet zich door hem leiden naar zijn slaapplek.

OOC: Inspiratie