Love is the answer, At least for most of the questions in my heart.

Love is the answer, At least for most of the questions in my heart.
Like why are we here? And where do we go? And how come it's so hard?
It's not always easy and, Sometimes life can be deceiving.
I'll tell you one thing, it's always better when we're together

Zijn donkerbruine ogen probeerde zich aan te passen aan de duisternis om hem heen. Er was weinig licht, als de duisternis om hem heen licht was te noemen, dus zijn ogen waren maar raar rondjes aan het draaien. Vuurvliegjes vlogen rond zijn hoofd, brachten zijn gedachtes enkel meer in verwarring. Zijn hoofd begon langzaam te bonken, er kwam nog net geen vuur uit zijn ogen. Langzaam draaide hij rondjes, sleepte zijn staart voorzichtig achter hem aan. Vragen spookte door zijn hoofd; wat voelde hij? En voor wie? Waarom was hij hier? En waar ging hij heen? Het waren vragen die een ander kon beantwoorden, maar ook hijzelf. Want hoe goed kende hij zichzelf nou? Hij kende Painted als Painted, iedereen kende hem als Painted. Maar toch was er ergens in zijn lichaam dat ene gevoel dat hij iemand anders was, dat hij iemand anders wilde zijn. Iemand met een normale jeugd, iemand met een partner en een leuk gezin. Maar Painted daarin tegen, had een totaal overhoop gegooide jeugd, geen partner en een hoop stukje familie. Ja, een hoop stukje. Want waar was Padeau? En waar was Aamir? En niet te vergeten; waar was Amani? Het bracht hem dus dat liefde het enige antwoord was op zijn vragen, want zonder en met liefde, wat het allemaal nooit gebeurd. Even mompelde de hengst wat in zichzelf, stapte vervolgens onrustig verder. Tja, waar moest hij heen? Hij had niks te doen, verveelde zich. Want ja, er was geen merrie die thuis op hem wachtte, geen kinderen war hij voedsel moest voor gaan halen, waarbij hij enthousiast zou ontvangen worden wanneer hij thuis keerde. Hij was maar een zielig, stukje, hoopje, paard. Hij was verliefd op een merrie die hij nooit zou kunnen krijgen. Geweldig. Een diepe, trillende zucht verliet zijn keel toen hij verder stapte, richting een grotere heuvel.

Het leven was nou eenmaal niet altijd makkelijk en misschien moest hij daar maar blij mee zijn. Hij had immers geleerd sterk te zijn, zijn gevoelens niet altijd te tonen. Maar toch was het soms fijn om bij iemand zijn hoofd neer te rusten en te klagen over alles in het leven. Want ach, dat moest iedereen toch kunnen doen? Was het niet zo dat je anders alles ophoopte en je vervolgens alles uit spuugde als een grote vulkaan? Hij snoof, trok zijn grote, zwarte voeten lomp van de grond af. Hij struikelde, voor de zoveelste keer vandaag, over een steentje, brak half zijn nek en kwam vervolgens met een plof op de grond. Ach, waarom bleef hij hier niet liggen? Het was immers een vrij aangename positie. Zelfs toen hij voetstappen hoorde, bleef hij rustig liggen, sloot zijn ogen. Waarom niet?

Zijn zwarte vacht stond gelijk aan zijn omgeving; je kon zijn vacht eindelijk 'zo zwart als de nacht' noemen. Hij moest toegeven dat hij amper te zien was en dat ieder paard dat hem nu zag zich dood zou schrikken. Hij was niet klein, integendeel; zijn lichaam stond bijna tegen de 2 meter aan, dus zouden ze ook niet over hem heen struikelen. Mompelend sloot hij zijn ogen, legde zijn hoofd zachtjes op de hardere ondergrond neer. Waar hij over droomde? Nergens. Geen disney avondtuur breikte zijn hoofd maar ook een nachtmerrie waagde zich niet in zijn droomwereld. Hij sloeg een verwensing toen hij gestamp hoorde, opende zijn ogen en liet zijn blik over een paard glijden. Direct verwachtte hij een aanval als; wat doe je hier? of wie is er dan ook zo stom om midden op de weg te gaan liggen? Maar het enigste wat hij kreeg was een simpele kuch, gevolgd door een zweverige; 'Goedenacht.' Langzaam duwde hij zichzelf als steunend en kreunend omhoog, draaide zijn hoofd licht naar links en naar rechts om vervolgens zijn botten te horen kraken. Het was een soort tik; hij geloofde dat als hij het niet deed dat zijn nek voor de rest van de dag vast zat. Even mompelde hij iets binnenmonds, maakte vervolgens zijn stem luider; 'Goedenacht' mompelde hij terug, gevolgd door een goeie schud partij. Zijn slaperige ogen knipperde nog enkele keren, tot ze weer gewend waren aan de zwarte nacht om hem heen en zich weer hadden aangepast. De merrie kwam hem niet bepaald bekend voor, maar iets dat gelijk zijn aandacht trok was de ketting om haar hals. Hoe kwam ze daar aan? En hoe kwam hij om haar nek? Hij had vroeger vage verhalen gehoord over een 'mens' van ene Nojin. Het was een renpaard geweest en had hem van alles verteld over deze vreemde wezens. Hij herinnerde zich dat het dier gelijk een volle naam had gekregen, iets met stallion of the sands ofzoiets. Tja, namen; niet zijn sterkste punt. Hij richtte zijn aandacht weer op de merrie voorzich, beet op zijn lip om de zin 'mooi weertje niet?' niet uit te brengen; welk weertje? Je kon verdorie helemaal niks zien met dit weer. Een verwensing vloog uit zijn mond toen hij de ijzeren smaak van bloed proefte, hij had toch iets harder gebeten dan dat de bedoeling was. Hij stootte een zucht uit, spuugde de ijzere smaak uit zijn mond, veronschuldigde zich. Het zag er waarschijnlijk niet bepaald netjes uit, zo'n grote zwarte hengst die zijn speeksel ergens neerkwatte. Maar ach, wat kon hem het schelen. Er was geen water in de beurt, dus hij kon zijn mond niet spoelen, ach dan zo maar hé. Langzaam drukte zijn wenkbrauwen zich in een diepe frons; de merrie had immers nog steeds niks gezegt. Dus begon hij met zijn goeie manieren; 'Painted Black' Hij liet even een glimlach op zijn lippen rusten en vervolgde; 'En met wie heb ik het genoegen?'