Please answer my call..

Spierwitte wolken plakte samen, lieten her en der felle zonnestralen door en maakte het kijken naar de lucht specialer en mooier. Genietend van het aangename tempratuurtje, de gouden stralen die zijn vacht verwarmde en het schrille briesje die de bomen deed wuiven, terwijl de takken hem deden denken aan lange en grijpende armen. Verschillende dieren zochten naar eten, waren al aan het eten of schroken van de enorme hoeven van de halfbloed, die in een kalme maar zeer krachtige draf door het grote bos draafde. De oren van Sultan waren naar voren geprikt, de uitdrukking op zijn gezicht was zoals die altijd geweest was. Eindelijk had hij zichzelf weer een beetje terug gevonden, zat hij weer lekker in zijn vel en had hij zin in het leven. Geen merries, eventjes geen veulens en nu kon hij zich weer vol op zijn kudde richtten.
Hij wist niet zeker of hij ooit nog een merrie wilde, want het bleek maar weer dat elke merrie hem nog had verlaten zonder reden, behalve Pearl. Daar was hij zelf bij weggegaan, wat overigens een grote fout geweest was. Die merrie wilde hij zo graag weer eens spreken en haar geur in zijn neusgaten voelen prikken, maar helaas hij hij geruchten over haar gehoord die hem vreselijk veel pijn deden. Een diepe zucht glipte tussen zijn zwarte, fluweelzachte lippen door en de ogen van Sultan staarde voor een enkel moment naar de grond, zijn blik werd voor een seconde steenhard maar al snel veranderde dat weer. Geen tijd om over oude vrienden te gaat zitten sippen, want hij moest ideeen bedenken om zijn kudde weer actief te krijgen. Nogmaals gleed zijn blik naar de lucht, die drastisch aan het veranderen was. Een donkere lucht kwam vanuit de verte aanzetten, gedonder was al van een afstand hoorbaar en dieren verstopte zich op allerlei plaatsen. Dreigend kwamen ze dichterbij, het gedonder werd luider en voordat hij het wist barste het los..
Enorme druppels raakte zijn vacht, lichtflitsen schoten door de hemel heen en verlichtten alles voor een fractie van een seconde, vervolgens werd het weer pikkedonker ondanks het pas laat in de middag was. Sultan hield halt, sloot zijn ogen en naam een grote teug met lucht, waarna hij zijn voorhand in de lucht gooide en een luide hinnik uitstootte, speciaal voor degene waar hij zoveel van hield, zijn vrienden, familie of kenissen. Maar vooral naar degene waar hij zielsveel van hield en altijd zou doen; Remember, zijn enigste broer. Tranen sprongen in zijn ogen, enkel en alleen al bij de gedachten van zijn witte maatje. Met hem kon hij alles delen zonder zich ervoor te schamen, van merries tot veulens en van kudde ervaringen tot bloopers. Langzaam deed hij een stap naar voren, draaide zijn hoofd ietsjes en keek naar de lucht. De wind deed zijn manen naar een kant blazen, zorgde ervoor dat zijn ogen geirriteerd waren en er tranen in verschenen. Het was zo lang geleden dat hij zijn broer had gezien en hij wist niet eens of hij nog wel in leven was, hier in Dream Horses was of hoe het met hem ging in zijn liefdes leven. Hun laatste gesprek was immers op dat onderwerp gebaseerd, dat het ook tijd werd voor Remember dat hij een merrie aan de haak sloeg. Hij was nieuwsgierig of het hem dan ook uiteindelijk gelukt was, vandaar deze hinnik. Overigens niet alleen maar daarom, Sultan miste hem vreselijk. `Kom alsjeblieft..`

& bekende/familie van Sultan. 'x

Terwijl de bladeren kraakten en de vogels vrolijk fluitend rond vlogen, en spier witte wolken samen pakten, zich voorbereidend op een grootse storm, misschien wel de grootste in de geschiedenis van Dream Horses. Maakte enkele felle warme zonnestralen de lucht mooier en specialer dan ooit te voren. Maar hoewel dat al, liep hij door alsof er niks aan het veranderen was, alsof alles hetzelfde was. Maar niet alles was het zelfde, zeker niet alles was het zelfde. Terwijl de witte hengst, Magnifico had, voelde hij zich eenzamer dan ooit te voren. Waar was zijn goede zwarte maatje? Degene met wie hij alles kon delen. Zijn bloedeigen broer, en zijn leider, de leider van The Eternal Qaurdions de kudde waar de witte hengst in zat. En zou zijn zwarte maatje? Hem ook missen? Ook ging het gerucht dat Boots en Sultan weer uit elkaar waren, wat jammer. Ze pasten goed bij elkaar, allebei twee echte leiders. Maar goed, Sultan zou nu wel helemaal bedroefd zijn. Alle merries hadden hem verlaten behalve Pearl, dat was zijn eigen fout. Remember schudde zijn hoofd. Terwijl hij zuchtte, keek hij vrolijk naar de vogeltjes, die nog vrolijker rond twistten. Remember grinnikte even, toen ze bang weg vlogen van een konijntje, dat naar zijn holletje ging, om aan zijn winter slaap te beginnen. Dat zou wat worden, een paar maanden lang geen konijntjes meer kijken. Hoe kon dat ooit? Remember schudde nogmaals zijn hoofd. ’’Hallo stinkerd.’’ En meteen bracht dat Remember weer bij het feit dat hij slecht gehumeurd was, hij draaide zich om. En keek in de ogen van een parel zwarte hengst. Een ogenblik van een seconde, hoorde hij hoe de hengst of merrie dom lachte, maar Remember schoot al snel naar voren met zijn tanden ontbloot. Bijna wilde hij toetakelen bij de gespierde veel sterkere hengst. Als hij die hinnik niet had gehoord. Abrupt stopte hij, een fractie van een seconde en draaide toen om, verkocht de hengst nog een laatste knal, en galoppeerde weg. In de verte zag hij hem al staan, zijn zwarte maatje! Zijn broer! Remember hinnikte vrolijk. En maakte een noodstop bij Sul aangekomen. Hij grijnsde breed, drukte zijn neus even tegen de hals van Sultan en zei kalm maar opgelaten: ’’Ik moet je bedanken voor het feit dat je me net van een waarschijnlijk groot leed hebt gered.’’ Hij grijnsde breed, en zuchtte even. ’’Lang niet gezien maatje.’’ Zei hij toen maar vrolijk.

Enorme regendruppels denderde naar beneden, raakte zijn lijf en gleden richting de grond, waar ze samenkwamen en hun toch met zijn alle voortzette. Slaperig staarde hij voor zich uit, draaide zijn oren naar achter zodat er geen enkele druppel in zou komen en liet eens een verveelde zucht horen. Waar bleef hij toch, had Sultan wel hard genoeg gehinnikt? Wilde hij hem ookal niet meer zien, of was er iets aan de hand? Meteen schudde hij de gedachtes zijn hoofd uit, spande zijn spieren aan en keerde zijn lichaam om, om er vervolgens in een enorm hoog tempo vandoor te gaan, opzoek naar zijn broer.
Al snel zag hij de witte hengst daar staan, face to face met een zwarte hengst. Hij wachtte af, pas als er iets zou gebeuren zou hij ingrijpen. Remember draaide zich om, verkocht de hengst een knal en kwam de richting van Sultan opgegallopeerd. Dan had hij zijn hinnik toch gehoord, fijn, hoefde hij zich daar tenminste niet meer druk over te maken. De woorden van zijn broer deden hem even kort glimlachen. `Daar zijn broers toch voor?` Klonk zijn zoals altijd warme maar zeer zware stem, die nog lichtjes na weergalmde door het grote bos. Heel vrolijk was de hengst overigens niet, Remember had in al die tijd niets van zich laten horen en dat zat hem zo verschrikkelijk dwars, want vroeger liet hij zowiezo elke week wel een hinnik voor hem horen of andersom. Hmm, het was natuurlijk niet alleen de schuld van zijn broer. Zelf had hij ook actie kunnen ondernemen en de witte hengst bij hem kunnen roepen. `Klopt. Maar vertel, nu je hier toch bent; hoe gaat het in de liefde? Heb je nu eindelijk een merrie aan de haak geslagen?` Klonk zijn stem, vragend en ietjes nieuwsgierig. De geur van een merrie hing duidelijk om Remember heen, maar of dat ook daadwerkelijk zijn partner was? Hij vroeg het zich af..
Het was echt verschrikkelijk lang geleden dat hij zo met zijn broer had staan praten, maanden waren vergaan en nooit had hij een glimp of verhaal van zijn broer opgevangen. Vandaar dat hij maar besloot actie te ondernemen en hem bij hem te roepen, want familie was voor Sultan het allerbelangrijkste wat er was. Zuchtend schudde hij zijn voorpluk voor zijn zicht weg, maakte oogcontact met Remember en liet duidelijk zien dat hij teleurgesteld was. Sultan had echt verwacht dat Remember meer voor hem zou doen, hij had het afgewacht maar misschien had hij het wel te druk met zijn merrie. Oké, Sultan gaf toe dat hij ook lang niets van zich had laten horen maar als er iets zou zijn, zou hij er binnen een minuut zijn. Zijn broer was belangrijk voor hem en dat zou Remember drommes goed moeten weten.

’’Precies’’ Zei Remember glimlachend. Remember wist maar al te goed dat hij heel belangrijk was voor Sultan, en ook zijn enige familie lid dat ooit naar hem toe kwam. Maar Remember had een reden dat hij zo lang niet meer bij Sultan was gekomen. Als eerste is hij lange tijd uit DH geweest. Zonder iets te zeggen wellicht maar dat kon niet, Remember wist dat het dringend was. En hij was pas een week terug. Remember zuchtte, hij had iets van zich moeten laten horen. Dat had hij zeker moeten doen. Maar goed, dat is verleden tijd, nou kwam het weer goed, en liet hij zeker iedere twee weken van zich horen. De vraag van Sultan kwam voor Remember een beetje onverwacht. Remember schudde zijn hoofd, en greens breed. Dit had hij wel kunnen verwachten, dit was iets over Remember dat Sultan altijd wou weten. ’’Ja. Ik heb een merrie ‘aan de haak’ geslagen.’’ Remember glimlachte breed. Hij merkte wel dat Sultan oogcontact maakte en duidelijk liet zien dat hij teleurgesteld was. Remember zuchtte en keek even naar de grond, hij schaamde zich ervoor dat hij zo lang niets meer van hem had laten horen. Remember keek Sultan weer aan en zei: ’’Sorry Sultan. Maar ik ben een tijd uit DH geweest, ik kon het niet vertellen, ik wist dat het dringend was. En dat ik snel moest zijn. Maar goed, alsnog was ik te langzaam. En daar ben ik achteraf blij om. Als eerste trof ik namelijk mijn kudde dood aan, getroffen door een virus.’’ Remember zuchtte, en staakte even een pauze in. ’’Vervolgens ging ik door, opzoek naar onze ouders. Als snel vond ik ze, vader heb ik niet gezien. Moeder wel- Remember slikte even, en tranen prikten in zijn blauwe ogen. ’’Ze… Ze was boos. Boos omdat ik haar zo lang verlaten had, en inderdaad betrok ze jou ook bij het gesprek, volgens mij baalde ze ook over jou. Maar goed, we kregen ruzie, hele erge. En ik ging dus weg, toen kwam ik ongeveer een week geleden terug. En jij? Wat heb jij in de tussen tijd gedaan?’’ Remember keek Sultan vragend aan, terwijl tranen nog steeds een klein beetje in zijn ogen prikten. Remember voelde een brok in zijn keel, en woorden kwamen tekort.

Donkere hoeven beukten in op de stenen. Kleine kiezelstenen sprongen weg onder de kracht van de hoeven. Kharrea's hoeven kwamen zwevend neer om daarna krachtig af te duwen. Bij elke pas, elke kleine beweging, zag je haar spieren werken. Voor een merrie die wist dat ze na een tijd dood zou gaan was ze enorm strijdlustig. Ze wist dat de meeste paarden ook te angstig waren om hun eigen dood te plannen. Kharrea had stapje voor stapje alles uitgestippeld. Haar laatste veulen, haar litlle monster, zou haar van haar leven beroven. Het veulen zou vanaf zijn eerste moment op aarde al een moord op zijn of haar naam hebben staan. Het zou het leven stelen van zijn of haar bloedeigen moeder. Ze rekende erop dat haar zoon, condor, een deel van de opvoeding voor zich zou nemen. Ze wist dat haar veulen sterk zou worden. Een genadeloze moordenaar(es) net zoals zijzelf was. Kharrea deinsde voor geen enkel gevecht terug. Diegene met wie ze vocht zou smeken om vermoord te worden. Smeken dat hij nooit geboren was. Smeken dat ze haar nooit zouden zijn tegengekomen. Die laatste hinnik die haar oren bereikte klonk als muziek in haar oren. Het bloed dat ze zou proeven als ze hun strot over beet leek haar te voeden, maar haar dorst niet te stillen. Kharrea stopte niet bij een moord. Het liefste moorde ze een hele kudde uit. Stuk voor stuk wou ze ze afslachten alsof het een teddybeer was waarvan je gewoon de kop afrukte en je van je ouders een nieuwe kreeg.


Maar goed dat even terzijde, Kharrea had de geur van haar 'geliefde' halfbroertje opgesnoven. Ze verafschuwde hem minstens even erg als hij haar. Echter hield ze ervan om zijn dag te verzieken en te doen alsof ze zijn hopeloze woorden om haar te kwetsen niet eens hoorde. Wat zouden de woorden van een zwakkeling haar kwetsen? Ze wist al langer als vandaag dat Sultan diegene was die de zwakker was als haar. Hij gaf op, verloor de ene partner na de andere. Kharrea niet. Ze vermorzelde de harten van talloze hengsten net zoals ze moorde. Ze kwam vanuit het struikgewas naar voren. Het onweer deed haar niets. Ze had haar oren tegen haar schedel aan gedrukt. Haar ravenzwarte ogen keken hem rauw en moordlustig aan. Een valse grijns stond rond haar lippen. "Wel wel wel. Als dat niet mijn lieve halfbroertjes zijn. Wat heb ik gehoord sultan? Ben je boots ook al weer kwijt. tututut nooit geleerd hoe je een merrie bij je moet houden?" Sprak ze op een valse suikerzoete toon. Toch weerklonken de prachtige klanken van haar stem door het iets of wat rauwe, ijskoude accent dat in haar stem zat. Ze gunde Remember geen blik. Eerst zou ze Sultan een beetje jennen. Hij rook waarschijnlijk immers ook dat ze hengstig was. Maar hij wist niet dat ze achter een jaar dood zou zijn.



[ik kon het niet laten en vermids Kha'tje halfzusje is, is ze welkom]

-kon het niet laten alvast te posten


Jammer genoeg verziekte de vreselijke geur van zijn halfzusje de stemming enorm. Ondanks dat twinkelden de ogen van Remember vrolijk en helder in de schaduwe van de grootse bomen. "Wel wel wel. Als dat niet mijn lieve halfbroertjes zijn. Wat heb ik gehoord sultan? Ben je boots ook al weer kwijt. tututut nooit geleerd hoe je een merrie bij je moet houden?" Remember zuchtte, merkte dat Kharrea hem geen blik waardig gaf, wat hem ook niets deed. Hij trok niet veel op met Kharrea, iets wat niet erg vervelend was. Hij hield liever een beetje afstand. Zijn ogen twinkelden nog steeds vrolijk en helder. ''Kharrea, wat een aangename verrassing!'' Begon hij sarcastisch. ''Jammer genoeg besef je niet dat alleen jou vreselijke geur al de hele stemming kan verpesten.'' Zijn stem was vrolijk, en helder. Zijn ogen twinkelden nog altijd, ondanks het feit dat Kharrea zijn perfecte stemming een beetje verminderde. Hij bleef altijd vrolijk, en zijn ogen zouden altijd twinkelen. ''Ook raakte je volledig mis, hoe wou je darten als je blind bent van onwetendheid? Sultan is ten eerste Boots niet kwijt. Boots is de weg naar Sultan kwijt. En ten tweede betwijfel ik het mij of wij ook wel zo lief zullen zijn tegen ons geliefde halfzusje. Niet soms Kharrea?'' Remember glimlachte van top tot teen, het deed hem niks of hij Kharrea geraakt had of niet, hij deed zijn woord of iemand dit nou wou of niet. Remember snoof even, de verleidelijke geur van hengstigheid drong tot hem door, maar hij moest toegeven dat hij bij Kharrea lang niet zo aantrekkelijk was als bij andere merrie's. Hij verafschuwde Kharrea vreselijk, en zich laten aantrekken door dat zíj hengstig is?