Too many questions for a lonely heart

Asra slaakte een diepe zucht toen ze door de laatste rij bomen stapte en de rivier voor zich zag liggen. Water. Eindelijk.
Behoedzaam zette ze een paar aarzelende pasjes in de richting van de snelstromende, zilverkleurige slinger. Voortdurend keek ze om zich heen. Ze kon het aanhoudende gevoel dat ze niet alleen was niet van zich af zetten. Achter ieder bosje kon een vijand op de loer liggen... Verbaasd stond ze stil. Vijand? Ze had geen vijanden, zeker niet hier. Waarom was ze zo schichtig geworden? Dit hele avontuur was toch een goede beslissing geweest? Voor het eerst sinds haar vertrek uit de bergkudde voelde ze een zeurende twijfel opzetten. Hoe lang was ze nu al in dit nieuwe land? Een paar weken? En hoeveel levende wezens was ze al tegengekomen? Een angstaanjagend gevoel van verlatenheid bekroop haar. Haar hele omgeving veranderde in iets vijandigs. Nergens was een levende ziel te bekennen om... om wat eigenlijk? Ze had toch niemand nodig?
De twijfels waren haar onbekend en benauwden haar. Altijd was ze zo zeker van haar zaak, altijd trok het avontuur haar aan, altijd ging ze resoluut op het gevaar af, met haar neus in de wind. Ze voelde zich ineens leeg en ellendig, alsof een deel van haar geest afgestorven was. Wat deed ze hier eigenlijk nog?
Moedeloos trapte ze in het water van de rivier. Het spatte op tegen haar benen. Aangenaam verrast door de temperatuur van het water stapte ze wat verder de rivier in. Algauw klotste het water tot op haar buik. Ze sloot haar ogen. Ze moest nadenken. Wilde ze echt weer teruggaan? Woest schudde ze haar hoofd, ook al was er niemand om het te zien. Dit hoort erbij, zei ze tegen zichzelf. Over een paar dagen ben je hieraan gewend en dan wil je niet anders. Je kunt prima leven in je eentje toch?

Ze was er niet helemaal gerust op.

---

Met Aphrodite.

(beetje een flutpostje, maar ik had niet meer tijd/inspi)

Asra's hart ging als een wilde tekeer toen het rustige "Goedendag" haar uit haar gedachtengang sleurde. Ze staarde naar de grond, niet wetend wat ze precies moest doen of zeggen. De eerste keer dat ze iemand tegenkwam. Ze was niet meer alleen. Kom op, zeg iets! schreeuwde haar binnenste, maar haar stem leek verdwenen te zijn. Ze wist niet wie dit was, waarom hij of zij interesse had getoond in haar, zo'n nieuweling, waarom er tegen haar gepraat werd...
Ineens werd haar blik weer helder en keek ze van een afstandje naar zichzelf. Ze moest bijna lachen om haar hypernerveuze reactie. Ze had echt veel te lang niemand meer gezien, ze kende zichzelf helemaal niet meer terug. Vroeger, in haar oude kudde, hief ze altijd meteen haar hoofd op als iemand zich tot haar richtte. Ze was toch niet zo ontzettend veranderd? Ze voelde alle twijfel en angst van zich afglijden toen ze zichzelf terugvond. Nee. Zij was Asra en ze bleef Asra, wie ze ook tegenkwam.
Ze sloeg haar ogen op en keek voor het eerst naar de mooie bonte merrie. Deze had haar ogen gesloten, maar Asra wist meteen dat zij bij de stem paste die ze gehoord had. Er hing een zweem van mysterie om haar heen, en terwijl ze daar zo zwijgend stond met de zon op haar rug vroeg Asra zich af waar ze vandaan kwam. Voorzichtig boog ze haar hoofd wat naar voren en schraapte haar keel. "Hallo," antwoordde ze zo krachtig mogelijk. Ze schrok een beetje van haar eigen stem, die ze al zo lang niet meer gehoord had. Ze merkte meteen een groot contrast op tussen haar stem en die van de merrie voor haar; haar eigen stem was energiek en helder, terwijl de stem die haar net begroet had veel zweveriger en dieper klonk. Ze vond het geen onaangenaam contrast.
"Hallo," herhaalde ze, iets luider ditmaal. "Ehm... Ik ben Asra." Snel voegde ze eraan toe: "Met wie heb ik het genoegen?"
Het klonk een beetje sullig zoals ze dat zei, maar ze kon geen andere manier bedenken om beleefd naar de naam van de merrie te vragen. Ze voelde zich ontspannen en opgewonden tegelijk toen ze wachtte tot de merrie haar ogen zou openen en zich weer tot haar zou richten.