WOESJ KABAM || Ravena

Lopen...
Bestond er iets anders op de wereld dan lopen? Natuurlijk... Wat dan? Alle andere bezigheden om het lopen heen, praten, eten, drinken noem maar op. Ze schudde zich uit, haar paarse ogen waren duidelijk zichtbaar in het schemer licht van de ochtend. Ze liep, duizenden jaren, om plekken te zien, dingen te bezichtigen, ze liep om haar behoeften te vervullen. Soms wou ze dat ze gewoon weg kon vliegen, dat ze zich kon verplaatsen zonder dat ze ook maar één centimeter hoefde te lopen. Een luid gehuil wekte haar uit haar pieker gedachten over lopen. Het gehuil bracht een andere gedachte.
Wolvenpups.
Hypere, kleine mormels die dienden als een prooi voor arenden en andere grote roofvogels. Dat 'hypere' was vooral afgeleid aan Iki, de kleine, verschrikkelijk hypere wolvenpup die Saronse overal volgde. Dat bracht haar gedachte gang weer bij Saronse en dat zorgde ervoor dat ze wild haar hoofd schudde en alle gedachten eventjes uit haar hoofd zette. Het was alsof de wereld alleen maar bestond uit gedachten, alsof de aarde een grote gedachten bol was. Plots zo zonder haar gedachte voelde ze zich verschrikkelijk eenzaam. Alsof de eenzaamheid zomaar tot haar binnen gedrongen was, haar nu pestend terwijl hij zelf hard aan het lachen was. Een schim stond voor haar, het voelde alsof de eenzaamheid door een adder gestoken werd, want alle eenzaamheid vloog van haar af, terwijl haar gedachten terug vlogen.
Wie zou het zijn?
Schoot door haar hoofd.
,,Wel, zo Ravena... Dat zien we zo wel...'' Mompelde ze tegen haarzelf. Ze stapte naar de merrie, dat was het blijkbaar, voor haar en bleef voor de merrie stil staan. Met haar paarse ogen keek ze de merrie aan. Haar blik was zelfverzekerd en kalm terwijl ze deze over de merrie liet glijden. Het was een fries, vele malen groter dan Ravena was. Met haar 1.58 was ze de grootste niet en deze Fries torende haast boven haar uit. Ravena zette een paar passen achteruit zodat ze niet al te ver omhoog hoefde te kijken. Ze gaf niet graag toe aan haar lengte, maar soms waren er tijden...
,,Een hele goede ochtend dan maar.''
Sprak ze ferm, zelfverzekerd en bovenal kalm, net als haar oog uitdrukking. Zonder moeite of met haar ogen te knipperen keek ze de zwarte merrie voor haar aan; strak in de ogen.

De grote Fries voor haar had felblauwe ogen. Ravena's ogen waren te klein, dat waren ze altijd al geweest waardoor je sneller zou denken dat ze je priemend aan keek. De merrie fronste haar wenkbrauwen, gewoon echt voor minder dan een seconde, maar door de strakke blik van Ravena ontging haar niets wat op het gezicht van de merrie gebeurde. Bij de woorden van de merrie trok Ravena één wenkbrauw omhoog. Die wenkbrauw bleef er ongeveer vijf seconden hangen, niet bewegend. Ravena brieste eventjes.
,,Vanwaar die formele toon? Ik ben verdomme de koningin niet.''
Bromde ze. Dat paard sprak tegen haar met een toon alsof ze een of ander edel dier was met geweldige herkomsten. Nou, Ravena had een bloedhekel aan haar vader die zichzelf zo geweldig vond, het was een verschrikkelijke hengst. Ze was het totaal niet gewend om op deze manier aan te worden gesproken en ze moest zeggen, hoewel het sommige paarden een hoge ego boost zou geven, sprak het haar totaal niet aan. Ravena schudde zich uit en keek de merrie voor haar nog altijd even strak en zelfverzekerd aan. Hoe veel groter de merrie ook was, ze moest alles wat ze had uit de kast halen om de zelfverzekerd heid van Ravena te laten wegvagen en zelfs dat was misschien nog niet genoeg.
,,Hoe heet je?''
Sprak ze bars terwijl ze met haar staart zwiepte.
,,En oja, laat voortaan die formaliteit achterwegen, we weten allebei even goed dat je zo niet bent.''
Natuurlijk wist Ravena niet dat de merrie zo niet was, het was een simpele gok en ze ging ervan uit dat ze het goed had. Een ruw gekraai onderbrak ook haar uit haar gedachte ze richtte haar blik op de drie vogels die begonnen te fluiten, ze merkte hoe de Fries er last van had. Een ander schil gekraai wekte haar aandacht, het gekraai van een reusachtige adelaar, met een goudachtige kleur, die zich tussen haar oren geplant had. Ravena gooide haar hoofd omhoog en omlaag, Amenia vloog weg. Ravena keek weer strak naar de drie vogels, ze brieste eventjes verontwaardigd toen die beesten niet stopte met zingen. Een machtig geklapwiek van vleugels was hoorbaar, Amenia schoot door de lucht naar de drie vogels. De vogels vlogen verschrikt op, Amenia draaide zich om en ging weer tussen de oren van Ravena zitten.