This is a call for you, Ravena

Hij was hier toch al lang genoeg om te weten in welke kudde hij wilde. De neutrale kudde, Utopia. Hij was al op de open dag geweest. Op een afstandje, zoals altijd in het begin. Maar hij was bereid om iets te geven voor die kudde, als hij er in mocht, wat hij toch wel hoopte. Hij liep naar het bos. Eindelijk was hij richting het zuiden getrokken, naar het warmere gebied. Toen hij een open plek had bereikt stoote hij een krachtige hinnik uit. Hij wilde graag in de kudde. Maar het was wachten tot Ravena kwam. Had hij een goede reden? Hij wilde Familie, vrienden. Een thuis. Was dat niet te basic? Maar wat moest hij anders zeggen; ik had ooit zelf een kudde en wil dat gevoel terug? Hij ging ín de kudde. Hij ging de kudde niet leiden!

-Ravena!-

Haar wenkbrauw gleed langzaam de hoogte in terwijl ze de rare fratsen van Amenia bekeek. Ze deed alles wat je bedenken kon. Behalve over de kop gaan, dat kon ze nou weer niet. Eindelijk begon haar kudde een beetje te groeien. Ze had er nu twee leden bij, Rabi en Juno. Ze hoefde echt geen mega kudde met twaalf leden. Als ze een groepje van drie, exclusief haarzelf, actieve en enthousiaste leden had was ze tevreden gesteld. Ze hoefde niets groots, je kon beter geliefd zijn dan gevreesd. Niet? Maar wie weet, misschien zou haar kudde nog groeien. Misschien komen er wel meer paarden die graag in haar kudde willen. In elk geval was ze tevreden met Rabi en Juno tot zo ver.
Langzaam liep ze door. Haar hoofd laag aan de grond als een tijger die zijn prooi besloop. Haar staart zwiepte wat heen en weer. Het benauwde weer had haar uitgeput; ze moest echt eens wat doen aan haar conditie. Ze had haar conditie verschrikkelijk verwaarloosd de laatste tijd. Dus draafde ze, alles behalve vrolijk, aan. Haar hoeven slofte haast op de grond. ,,Kom op Ravena, net als eerst.’’ Haar hoofd ging iets meer omhoog maar deinsde nog steeds vervaarlijk op en neer. Haar hoeven werden tenminste wat meer opgetild terwijl ze tussen de bomen door zigzagde. Harder, blijf ademen. Zo kwam ze het kleine kwartiertje door. Tot ze weer begon te stappen, maar ze hield haar hoofd koppig in de hoogte, hoe graag ze hem ook wou laten hangen.
Een hinnik bereikte haar oren. Haar hoofd schoot zo mogelijk nog hoger de lucht in, haar oren schoten naar voren en direct werd ze weer moe. Maar toch draaide ze zich om en draafde weg. Met zoveel mogelijk power. Een zwarte hengst verscheen in haar gezichtsveld. De zelfde zwarte hengst als toen bij de opendag. De hengst die zo raar op afstand was gebleven. Ze vroeg zichzelf eigenlijk nog steeds af wat er toen mis was geweest met de hengst. Alsof het een of ander watje was dat niet dichterbij durfde te komen; dat was het waarschijnlijk ook. Dus naderde ze de hengst gewoon zoals ze bij ieder paard deed. Ze liet hem niets zien van dat ze hem herkende. Het boeide haar niet of hij bang was of niet, nu moest hij zich eroverheen zetten. Hoe kon je in een kudde zitten als je bang was voor je soortgenoten? ,,Hallo!’’ Begroette ze hem vrolijk. ,,Ik neem aan dat jij in Utopia wilt?’’ Vroeg ze hem nieuwsgierig.

De witte merrie kwam al snel aanstappen, met een vogel bij haar. Geïnteresseerd keek Aragorn naar het dier. Hij glimlachte en wendde zijn blik naar Ravena. Of ze herkende hem niet, of ze liet niets van herkenning blijken. Dat snapte hij wel, hij was geen doorsnee paard. ,,Hallo!’’ Begroette ze hem vrolijk. ,,Ik neem aan dat jij in Utopia wilt?’’ Vroeg ze hem nieuwsgierig. Aragorn knikte. "Hallo, mijn naam is Aragorn. Ik wil inderdaad graag in de Utopia." Hij wachtte even om haar reactie te kunnen zien. "Ik wil in een kudde omdat ik een familie, zo zie ik dat, wil, vrienden om te kunnen beschermen. Een thuis hebben. En ik wil in Utopia omdat deze kudde neutraal is. Dus mocht er een oorlog komen, staan wij daar buiten," zei hij. Dat hij dat wel een fijn idee vond, om buiten een oorlog te staan, zei hij er maar niet bij.

-sorry van de late reactie-

De hengst stelde zich voor en melde dat hij in de Utopia wou. Ja, zover was ze ook al gekomen. Nou ja, in ieder geval was de hengst iets spraakzamer dan de vorige keer. Ze knikte bij zijn volgende woorden waarin hij uitlegde waarom hij precies in de kudde wou. Precies zoals ze dacht, het standaard recept. Toch was ze nog niet helemaal onder de indruk van de hengst. ,,Zeg eens Aragorn, wat is volgens jou de definitie van neutraal zijn?’’ vroeg ze hem rustig. Ze keek hem nieuwsgierig aan, benieuwd naar zijn antwoord. Een paar arenden vlogen over, eventjes dacht ze aan Amenia, aan allebei de Amenia’s. Maar het nu niet de tijd om te wenen, wenen kwam later. De kudde ging voor haar eigen belang en verdriet. Ze moest haar gevoelens eventjes opzij zetten voor de kudde. Ze bekeek de zwarte hengst nauwkeurig, hij zag er niet bijzonder sterk uit, maar ook niet bijzonder slap. Gewoon normaal, hij zag er uit als een hengst die niet altijd alles durfde maar ook geen hengst die bang was voor zijn eigen schaduw. Hoewel Ravena wel beter wist, hij was geen hengst die zomaar ergens op af stapte, dat was wel duidelijk. De grootste vraag was of ze wel een ‘watje’ in haar kudde wou. Misschien, maar dan moest hij haar vraag goed beantwoorden.

~Sorry voor de flut~

,,Zeg eens Aragorn, wat is volgens jou de definitie van neutraal zijn?’’ vroeg ze hem rustig. "Dat je neutraal staat tegen over het meeste. Bijvoorbeeld bij oorlog, maar ook als het om wat kleiners gaat. Neutraal zijn houd voor mij in dat je geen partij kiest." Aragorn keek Ravena kalm aan. Misschien had hij het verpest omdat hij zich zo afstandelijk had gehouden bij de open dag. Maar dat was voor hem meer iets om te kijken hoe de sfeer was. Aragorn had toen niet geweten dat Ravena geen Leden in haar kudde had. Misschien had hij nu wel een kans op een plek in de Utopia gemist...