Je bent niet ingelogd. Log in of registreer je

 » Z U I D E N » De Prairie » Im just a little foal, in the big world..

Im just a little foal, in the big world..

2 plaatsers

Ga naar beneden  Bericht [Pagina 1 van 1]

Cupcake

Cupcake

Ze liep met haar hoofdje laag langs de velden van hoog koren. Ze zocht met haar lippen het heerlijke sappige gras, wat ze al zo lang niet meer gegeten had. Ze was nu net 1 jaar oud, en ze had al 3 eenzame maanden doorgebracht zonder ouders, broers, zussen of vrienden. Kun je je dat voorstellen? Haar kleine, lege maagje begon inmiddels ook al te knorren en ze begon aardig dorst te krijgen. Zo eenzaam liep Cupcake langs de velden, die voor haar heel groot en hoog waren. Wat zou er toch in het midden zijn? Nee. Vorige keer toen ze het ijs op ging, wat ze nog niet kende, ging het ook al fout. Ze heeft de kennis die ze heeft, en meer heeft ze niet nodig. Ze zuchtte, al ze niet snel eten en drinken of vrienden vond, kon ze het maar beter opgeven. Vol hoop liep ze toch maar het hoge korenveld in. Misschien waren daar paarden, of tenminste wat eten. Het hoge koren wat ze omver trapte, kriebelde daarna weer aan haar buik. Ze nam nieuwsgierig een hapje van het hoge koren, om te kijken of het eetbaar was. Bleh! Ze liet het meteen weer vallen. Het zal vast te eten zijn, maar om het nou lekker te noemen.. Ze liep weer verder, en op het begeven moment, toen ze met haar kleine linkervoorhoefje het koren opzij duwde zag ze iets magisch.. Dit.. Dit.. Dit kan gewoon niet! Ze galopeerde vrolijk om het kleine meertje dat omringd was met gras! Dat, zomaar, in het midden van een korenveld? Ze nam een slokje water, ze liet het heerlijke koele water stromen. Daarna at ze wat, nouja, heel veel gras en ging ze met een vol maagje slapen.



Open!

Vasilisa

Vasilisa

Lachend keek ze toe hoe Amos een hap nam van een van de koren en het vervolgens weer uit spuugde. ’Dat is toch niet eetbaar!’ Gierde ze van het lachen. Enkel Amelia lachte niet mee, die was bezig met ‘volwasse’ paarden dingen. Maar ze was nog niet eens volwassen! Ze had het altijd raar gevonden dat Amelia en Amos geen ouders hadden; ookal had Vasilisa alleen maar haar moeder. Correctie; haar mama was een geweldige mama, de beste mama die ze zich kon wensen. Enkel had ze, nadat ze de QS was gejoind, haar moeder niet meer gezien. Dat maakte haar verdrietig, want ze hield van haar moeder. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe Amos op haar af kwam gestormd. Vluchtig rende ze weg. ’Grapje! Grapje!’ Gilde ze, terwijl ze voor hem uit bleef rennen. Maar Amos was sneller en sterker en duwde haar op de grond. In plaats van haar pijn te doen, zoals hij soms deed, begon hij haar te kietelen. ’Geef je over!’ Klonk zijn stem, misschien vrolijker dan normaal. ’Zo,zo broertje. Waar hebben we jou vrolijke humeur aan te danken?’ Amos wierp Amelia een nijdige blik toe en gauw sprong Vasilisa er tussen. ’Hallo? Ik ben er ook nog hoor! Jullie hoeven niet de hele tijd ruzie te maken’ Waarbij ze haar kin sierlijk in de lucht hief. Misschien een tikkeltje arrogant, maar zo wisten ze wel dat ze het meende. Geïrriteerd liep Amos weg en Amelia zonderde zich weer van hun af. ’Hallo? Gaat er nog iemand met me spelen?’ Haar blik ging van Amelia naar Amos en weer terug. Maar niemand kwam meer met haar spelen. ’Goed!’ Sprak ze boos. Ze stampte even op de grond, zodat ze de aandacht kreeg van haar twee beste vrienden. ’Dan ga ik maar op zoek naar nieuwe vrienden!’ Snoof ze. ’Je doet maar’ was de enigste reactie die ze kreeg. Vasilisa draafde aan en begon enkele meters voor haar vrienden te lopen. ’Sukkel vrienden. Kan niet eens leuk met ze spelen’ Fier gooide ze haar staart in de lucht en ging op zoek naar andere paarden. Want haar vrienden waren niet leuk genoeg om mee te spelen. Of ze waren er niet, opeens niet, of ze wilden niet. Nou, wat had je dan aan ze? En Amos kon niet eens goed krabben want dan deed hij je pijn. Ze miste Daesha. Ze miste haar heel, heel erg. Net zoals haar moeder. En saronsllama. Want Saronsellama was er geweest bij haar geboorte en haar papa niet. Wie zou haar papa eigenlijk zijn? Met een nors gezicht stapte ze verder; nu zou ze een nieuwe vriend of vriendin vinden ook. Tot haar geluk zag ze ook een veulen. Gelijk huppelde ze er heen; ’Wie ben jij? Hoe heet jij? Wat doe jij hier? Eet jij koren? Dat is vies hoor!’ Ratelde ze aan een stuk door. ’Ik ben Vasilisa’ Sprak ze, nadat ze een grote hap lucht had genomen. JES! Ze had iemand gevonden! En zoals altijd waren Amos en Amelia verdwenen.


Cupcake

Cupcake

Ze schrok op. "Hoi! Ik ben Cupcake, ik heet ook zo, ik ben hier op zoek naar eten, nouja was, en.. Ik heb het één keer geprobeerd. En inderdaad, het is vies. Waarom ben jij hier?" vroeg ze aan haar, op dezelfde opsommende manier. Wachtend op haar antwoord stond ze op en strekte haar benen 1 voor 1.Ze gaapte en nam een hapje gras. Hmmm, wat een heerlijk sappig gras. Ze stapte wat rondjes, terwijl ze genoot van de heerlijke zon die haar zwartwitte vachtje wel leek te strelen. "Tegen wie praatte je net eigenlijk?" vroeg ze zich af. Ze hoorde net een stem, die wel tegen haarzelf leek te praten.

Vasilisa

Vasilisa

Vasilisa zag hoe het veulentje schrok. Oke, ze was dan ook niet té luidruchtig binnen gekomen, dus het veulen had gelijk; Vasilisa zou ook wel geschrokken zijn geweest. "Hoi! Ik ben Cupcake, ik heet ook zo, ik ben hier op zoek naar eten, nouja was, en.. Ik heb het één keer geprobeerd. En inderdaad, het is vies. Waarom ben jij hier?" Beantwoorde het veulen haar vragen. Cupcake? Wat een awesome naam! 'Cupcake klinkt als een zacht, eetbaar, roze iets' Giechelde ze. 'Ik ben hier.. omdat..' Ze hield haar hoofd schuin, hopend dat haar reden weer terug kwam. 'Uhmm.' Nopé. Aint coming back mastah. 'Náh, gewoon omdat het hier cool is, i guess' Als ze haar schouders had kunnen ophalen, had ze dat gedaan."Tegen wie praatte je net eigenlijk?" Vroeg Cupcake nadat ze een paar hapjes had genomen. Vasilisa had nooit veel paarden verteld over haar vrienden, enkel haar moeder wist het. Maar het was oke, had Amelia verteld, je mag toch gewoon vrienden hebben? Dus sprak Vasilisa; 'Oh, dat zijn m'n vrienden. Ze zijn alleen té verlegen om zichzelf te laten zien' Ze grinnikte even. Dat was de reden die Amelia hen verteld had. Ze had weleens gehoord dat iemand haar 'gek' noemde en dat haar vrienden gewoon verzonnen waren. Maar Vasilisa wist wel beter; haar vrienden waren gewoon haar vrienden! Ze maakte haar minder alleen, als ze alleen was, want dan was ze eigenlijk niet meer alleen. Ingewikkeld. Maar goed, Amelia en Amos waren dus weer verdwenen. Joepie de poepie. Overigens, ze wist wel dat ze er waren! Concess had ze ook gezien! Ze had gedroomd over het zwarte veulen, maar het voelde zo echt. Ze had hem kunnen aanraken en gewoon kunnen ruiken. En hij had Amelia en Amos wel gezien. Hij leek ze zelfs te kennen. Ze waren wel veranderd, had hij gezegt. Amelia was mooier geworden en groter, volwassener ook. Amos daar in tegen was gemener geworden. Ze waren elkaar tegenpolen, had Vasilisa geleerd, maar toch waren ze, af en toe, beste vrienden. Amos wás ook wel gemeen; soms hapte hij zonder een waarschuwing, of reden, in je been en zat je uren met een stekende pijn. Amelia daar in tegen had haar nooit pijn gedaan. Enkel praatte zij het goed wat haar broer had gedaan, ook al wist Vasilisa dat ze liever van Amos af was. Maar Amos was oke. Hij kon ook leuk zijn. Hij wou soms meer met haar spelen dan Amelia. Dus had ze twee vrienden, twee tegenpolen van elkaar, maar toch waren ze haar vrienden. Glimlachend keek ze naar Cupcake. 'En wat doe jij hier?'

Cupcake

Cupcake

Ze grinnikte zachtjes. "Een zacht roze eetbaar iets? Geen idee!" zei ze verbaasd terug. Een eetbaar iets, oké, maar zacht en roze? Hmm, het klinkt wel lekker! Nouja, ze had dus 2 vrienden die tegen haar praatten, maar te verlegen waren om zich te laten zien. "Best wel schattig eigenlijk, dat je vrienden zich niet durven te laten zien." zei ze zacht. Vroeger was er een tijd dat zij ook verlegen was. Ze maakte geen vrienden en durfde bijna niks! Toen ze erachter kwam dat ze daar helemaal niks mee opschoot, besloot ze gewoon alles te durven! In het begin was dat een beetje moeilijk voor haar, het was een soort van life change.. Toen vroeg de kleine merrie wat ik hier deed. "Tja.. Ik denk.. Ik ben hier om... Ik weet het niet." was mijn antwoord.

Gesponsorde inhoud



Terug naar boven  Bericht [Pagina 1 van 1]

 » Z U I D E N » De Prairie » Im just a little foal, in the big world..

Permissies van dit forum:
Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum