Welcome to my world #

Ochtend. Hatelijk was het gewoon. Ze snapte niet waarom de ochtend eigenlijk bestond. Er was echt niets aan. De jonge merrie geeuwde eens luid en stond op. De grot die ze een paar dagen geleden van de wolven had overgenomen was warmer dan buiten. Het had weer gesneeuwd en nog steeds had je die dikke laag. Ze had er geen zin in. Ze snoof luid en stapte rustig naar de uitgang van de gang. Haar donkere ogen staarden naar de omgeving terwijl ze haar kudde gebied herkende. Ze kwam elke dag wel weer naar hier. Soms overnachtte ze wel eens ergens anders, maar dat was als ze geen zin had om heel de weg terug te lopen. Ze trok wel vaker naar verre gebieden en dan s'avonds nog teruglopen in de sneeuw, geen denken aan. De merrie dacht eens na over een nieuwe plaats waarheen ze zou trekken. De prairie ofzo. Waarom ook niet. Die plaats viel nog wel mee. De jonge merrie zette haar lichaam in beweging en stapte rustig door de dikke laag sneeuw het gebied uit. Haar blik recht naar voren gericht zonder emotie te tonen. Ze snoof nog eens goed om haar neus te verwarmen. Het werd kouder en kouder. Min tien kon het al zijn. Ze kon best tegen nog koudere dagen, maar dit was de allereerste keer dat ze in de koude leefde. Ze was nog geen jaar oud en ze was niet in de winter geboren. Gewoon was ze het niet, maar dat kwam nog wel. Ze moest er gewoon aan wennen. Ze was heus niet de enige die het koud zou hebben. Niet elke wintervacht was dik genoeg. De merrie sloeg met haar staart heen en weer terwijl ze door de sneeuw ploeterde. Haar hoeven hief ze zo hoog mogelijk want je kon niet echt schuiven. Ze draaide met haar oren alle kanten op om de verschillende geluiden te herkennen. Veel was er nog niet te zien, maar dat maakte niet veel uit. Er was toch niets te doen. Het was rustiger dan ooit op de prairie. Geen enkel dier was te zien. Zelfs geen poolvos ofzo. Die zag je hier ook wel eens rond wandelen. Ze grijnsde breed toen een koude rilling over haar rug liep. Ja, voor deze keer had ze het eens koud. Ze zou niet hard gaan bibberen, maar soms zou ze toch bewegen om het warmer te krijgen. Dat was normaal voor elk dier, het af en toe koud hebben. Ze kon moeilijk zeggen dat ze het warm had terwijl ze stond te bibberen. Tegen koude kon je niet ingaan. Anaïs stopte met lopen en snoof zacht de geuren op die rond dit gebied hingen. Ze herkende wel geuren, maar die waren al een dag oud. Ze was toch nieuwsgierig wie ze nu zou tegenkomen. Alweer een onbekende geur die haar neus binnendrong van een paard dat koos om hier ook rond te lopen. Soms kon het nog wel gezellig worden. Zeker als het een kudde lid was of een slecht paard. Ook goedzakken konden leuk zijn, maar dat alleen als ze bang voor je waren. Dat deed haar dan ook denken aan de merrie die ze al kende. Ze kreeg de rillingen van haar harde veulenstem. Dat was dan ook blijkbaar niet normaal bij de goedzakken. Ze hielden alleen maar van lieve en schattige veulens. Met een veulenstem en geen duivelse stem zoals zij. Al was ze nu dat liever veulen niet meer. Ze was nu al twee jaar. Haar geur was dan ook heel anders dan normaal. Haar moeder dacht dat ze nog bij de kudde hoorde, maar ze liet haar niet meer zien in het kudde gebied. Nee, ze hoorde nu bij Blood Horses onder leiding van Cobrazarao. Ze had dan ook een andere geur, meer doods. Anaïs schudde wat sneeuw van haar wintervacht en bekeek de witte omgeving nog eens. Verderop zag ze een schim lopen. Of ze zag toch iets bewegen. Gezellig. Daar kwam haar slachtoffer al aan. De jonge merrie drukte haar oren plat tegen haar schedel en haar harde blik staarde naar de verte. Wachtend op het onbekende paard. Kom op, slome.

Haar tong zwabberde uit haar mond, gleed langs haar lippen. En ging als een bange slak weer haar mond in. Zo herhaalde dit proces zich een aantal keer totdat de merrie haar oog viel op een boompje. Gezellig. Langzaam slofte ze er naar toe. Zette haar tanden om het half openhangende schors heen, en rukte er een keer hard aan. Tevreden kauwde ze erop. Haar oren naar achteren gericht, maar niet in haar manen bos verstopt of zo. Of tegen haar schedel gedrukt, dat was iets wat je mocht doen als je echt ontiegelijk boos was. Niet gewoon als een gewoonte net als ze vroeger deed. Dat zag er zo nep, en wannebe uit in haar ogen. Ze kokhalsde alleen al bij het idee ervan. Langzaam slofte ze door, met nog steeds een stuk schors uit haar mond hangen. Ze zakte plots door haar knieën, en begon alsof het de normaalste zaak van de wereld was, door de ijskoude sneeuw heen te rollen. Toen ze opstond, gleed er eventjes een koude rilling over haar rug heen. Snel schudde ze haarzelf uit. Langzaam en tevreden begon ze weer te kauwen, totdat ze besefte dat er niks meer te kauwen viel in haar mond. Heel langzaam gleed haar blik naar beneden. Bekeek ze het schors dat voor een gedeelte was opgegaan in de sneeuw. Langzaam pakte ze het op met haar tanden. En begon er weer tevreden op te kauwen. Tot ze bij het stuk kwam waar het dus koud was. Nu ze inmiddels al zo ver was dat ze de boom niet meer kon zien en wel een paard, liet ze het schors droogjes uit der mond vallen. Zonde, maar goed. Langzaam, op haar aller langzaamst slofte ze naar de merrie toe. Totaal geen moeite nemend om haar pas te versnellen ofzow. Ze leek op een merrie die ze al eerder gezien had. Op Deina, en een of ander veulentje. Misschien een of andere zus? Streya schudde haarzelf uit. Trok haar wenkbrauw eventjes op, toen ze zag dat de merrie haar oren tegen haar schedel had gedrukt. Streya kokhalsde eventjes, (voor zover paarden dat kunnen) trok haar wenkbrauwen op. En schudde haar hoofd toen om haar normale houding weer aan te nemen. ’’Zeg eens kleine, ik denk niet dat het de bedoeling is dat je oren onzichtbaar zijn’’ Sprak ze kalm, met een kleine scheve sinistere grijns.

Verveeld stond ze daar maar. Het was kil op de plaats waar ze stond. De prairie was gewoon kil. Haar donkere ogen gleden over de omgeving heen terwijl het paard nog steeds op haar sloomste naar haar toe gelopen kwam. Het was een zwarte merrie die duidelijk een kruising in zich had. De merrie was aan het kauwen, maar zodra ze Anaïs leek te zien liet ze het vallen. Anaïs rolde met haar ogen en wachtte rustig af op de merrie. Het was hier rustig, té rustig. Ze had er zo geen zin in om iemand te ontmoeten. Ze snoof kort toen de merrie uiteindelijk in haar buurt was en voor haar neus stopte. De merrie begon al snel te praten over haar oren die tegen haar schedel aanlagen. Anaïs keek zonder enige emotie naar de merrie voor haar. Ze waren even groot ongeveer, ook al was zij jonger. Ze had een groot paard in haar bloedlijn en daarom werd ze ook enorm groot. Ze had meer van haar soort opa dan van haar moeder en vader. Ze sloeg met haar staart heen en weer en keek nog steeds zonder interesse naar de merrie. Haar donkere ogen boorden die in de ogen van de merrie. "Hoezo niet dan? Wie weet wil ik wel geen oren." Droogheid straalde van haar af. Haar stem kalm met geen enkele interesse. Ze had geen zin meer om er nog verder op in te gaan. De merrie moest zelf maar beginnen praten. Daar had ze nu geen zin in. Als de merrie geen paard was die zomaar begon met praten mocht ze zeker en vast doorlopen. Anaïs snoof even en keek nog steeds strak naar de zwarte merrie.

Whooops beetje flut ~

Ze walgde al bij het idee dat deze merrie waarschijnlijk zo eentje was met dat kille gedoe. Ze herkende de merrie, ze herkende het hartvormige kolletje. Haar stemgeluid. En haar houding. Ze was deze jonge merrie al eens tegengekomen. Anaïs was haar naam als ze het niet heel erg fout had. Maar het was duidelijk dat deze jonge merrie niet wilde dat iemand haar zou herkennen, dus hield Streya haar mond. voor nu. Ze snoof eventjes bij het zien van de droogheid die van de merrie afstraalde. Ondanks dat deze merrie groot was, was Streya nog altijd groter. En wijzer. Tegen oudere paarden mochten ze wel eens respect opstellen. Niet dat Streya zo vreselijk oud was, maar ze gaf respect aan degene die het verdiende. Jonger of niet. Ze had respect voor haar zus. Enig zins respect voor de jonge merrie met het hertje, en voor Zephyr. Streya luisterde kalm naar de woorden van de merrie. ''Ach ja natuurlijk. Jij bent dat type die doof wilt zijn.'' Sprak ze kalm. Waarbij de sarcasme van haar stem afdroop, maar moeilijk te vinden was. Ze was geen merrie die snel praatte. En ook zeker niet eentje die indruk probeerde te maken op een ander, door stom rondjes om hun heen te lopen. Ze had er een hekel aan als paarden dat deden. En zocht altijd haar eigen weg, ze trok zich niets van niets of iemand aan. En zei meestal alles wat ze wou. Zonder erbij na te denken. Oké.. Dit gesprek ging alles behalve leuk worden.


~Moet gaan! Maar hij is wel af. Alleen een beetje flut xD.~

Anaïs richtte haar blik op de merrie en bekeek haar nog eens goed. Slim, héél slim. Hoe dom kon ze wel niet zijn? Ze kende deze merrie zelfs. Ze was haar op jongere leeftijd al een keer tegengekomen. Ze hadden gepraat over de kudde en haar idiote moeder. De jong merrie zuchtte diep toen ze de reactie van de merrie al hoorde. Haar stem vol sarcasme. Het was niet echt een gezellig gesprek tussen beide. Ze leken elkaar te haten terwijl het bij hun eerste ontmoeting best goed ging. Anaïs had bijna haar naam gekregen, maar toch niet. Domme snul. Ze schraapte kort met haar hoef over de grond. Nu moest ze dit nog gaan uitleggen. "Laat maar zitten. Wie houd ik voor de gek? Waarom doen we zo tegen elkaar. We hadden een tijd geleden een beter gesprek.." Haar stem was kalm, maar toch hoorde je respect erin. Ze snoof even en sloeg met haar staart heen en weer. Ze keek de zwarte merrie nog steeds aan. Ze wist niet goed wat ze moest zeggen. Ze draaide een ene oor naar voren terwijl ze helemaal kalmeerde. Nu maakte het haar ook niet zoveel meer uit wat er gezegd zou worden. Ze waren nu opeens grootse vijanden, terwijl ze dat niet waren een tijd geleden. Hoe stom. Anaïs voelde zichzelf echt dom nu. En de merrie zou haar ook best dom kunnen noemen. Die had haar misschien allang herkent. Anaïs had zin om nu weg te lopen en te ontsnappen aan de reactie van haar.

Omg mega flut! ~