Its Frost Up Here... [Saronse]-[Ravena]

Donderend hoefgetrappel weerklonk als een vernietigende donderslag over de aardbol. Vals geschreeuw weergalmde over de ijskoude hoge, heuvels. De lucht smaakte zoutig en bitter. De heuvels werden zwart door een duister leger dat dichter en dichter naderde. De donker weerklonk genadeloos door de loodgrijze hemel. Woest beukten de zware wolken tegen elkaar op. De hemel verlichte daardoor even. Het zou spoedig zwaar regenen. Al het bloed wassend. Aarde voeddend met haar vloeibare kracht. Overal lagen er levenloze paardenlichamen. Een strijd was geweest. Maar nog niet gedaan. Het gras had overal rode sporen. '', Waarom kon de wereld zo wreed zijn? Zo wreed om elkaar genadeloos te vermoorden. Vaak om macht of wraak. Kwaad zal altijd bestaan. Dat geld ook voor goedheid. Wij verlangend naar overwinning, een einde aan deze zware folteringen. De geur van bloed maakt ons gek. Want wij zijn vluchtdieren. Die horen te vluchten voor gevaar. Maar onze aard bleek iets anders te zijn. Wij blijven staan waar we staan. Al betekende dat onze dood!,'" Plots weerklonk een harde brul. Van een grootse leider. Urtak, alfa van The Skullcuts. Een vrij grote hengst, fors gebouwd. Zwart als de nacht. Heeft een groot litteken aan zijn linkeroog die blind was. Een witte vlies maakte zijn oog nog griezeliger. Zijn rechteroog had een donkerbruine kleur. Hij had vele littekens. Aan zijn nek was een grote litteken waardoor er zelfs aan die stuk geen manen meer groeide. Het was een indrukwekkend dier met veel lef en... erg egoïstisch. Hij wilde 'The Holy Legend' Claimen. Omdat het een voedzaam gebied was. Hun territorium bevond zich in de grote bergen van Roan. Waar het eten schaars is. 'The Holy Lions' wilden hun territorium delen. Maar Urtak had iets anders in gedachten. ', Delen? Waarom delen als IK het kan stelen?,' Zei hij sluw. En vanaf die dag werd het lot bepaald. Een oorlog zou aankomen. 'The Holy Lions' hadden geen keus. Het was strijden of sterven. Hoog op de rots van de waterval stond de 'Holy Lions' Zadur. Een voskleurige hengst met donkerblauwe ogen. Heel groot en lange rossige manen. Ze noemden hem ook wel Het Vuur Paard. Een ware leider die zijn kudde lief had en zorgde dat ze niets te kort zat. De hengst staarde vermoeid naar het vallende water. Wat zag zijn situatie er slecht uit. De vijand had al een deel van het territorium ingenomen. Zadur had geen andere opzie om terug te trekken naar de beroemde waterval. Maar twee van zijn bondgenoten vochten aan zijn zeiden. Anderen hadden niet gereageerd. Zo zie je maar alweer wie je trouwe vrienden waren. Wat hij totaal niet verwachte was dat zijn allerbelangrijkste vriend hem niet te hulp wou schieten. Maar misschien had hij een reden. Saronse. Zadur vroeg zich af of het niet beter was om te vluchten nu het nog kan. Wat als hij en zijn laatste krijgers verslagen werden? Wat gebeurde er dan met zijn volk? Zouden zij ook zonder enig medelijden vermoord worden? Beter vluchten dan. Zodat ze veilig zouden zijn. Maar dat was laf, en dat was hij niet. Iedereen stond klaar. Zador zijn leger zat verscholen in het bos en wachtte gespannen af tot de leger zou naderen. Alfa Julta en Alfa Marta stonden van voor gespannen te wachten. Marta glimlachte kalm. "Vechten aan uw zeiden was het waard Zador. Je bent een goede leider dat zulke dingen niet verdiend had. We zullen Muldor laten boeten voor zijn daden!!" De beeldschone merrie was jarenlang vrienden van Zador. Ook Julta was een zeer goede kennis was je op kon rekenen. De aarde bewoog heftig. Zador keek naar de heuvels. Hier en daar lagen de lichamen. Een zwarte doek viel langzaam over de groene heuvels. Duizenden vijandelijke paarden. Klaar om hun vijand te verpletteren. Zador keek naast zich links en zag een lange rij krijgers. Steigerend en wild geschreeuw. Klaar om te vechten. Vechten voor hun kudde. Hun eigendom. Sommigen van hen zullen de strijd niet halen. Zador keek strak voor zich uit. Verbijsterd over wat er allemaal gebeurde. Hij wist even niet wat hij moest doen. De vijand kwam al gevaarlijk dichterbij. Hij kon hun wilde adem horen. Hun stank opsnuiven. Even hoorde hij niets meer. Zijn beta vroeg orders. Meerdere malen steeds luider en luider. Maar Zador hoorde het niet. Plots verscheen uit het niets een andere troep. Dat langs de rechter zijvleugel aanviel op de vijand. Een immens groot leger schiet het te hulp. Krachtige frisse paarden nog vers voor een potje vechten. Zador zag een glimp van Saronse. Die de leiding had genomen. En toen zag hij nog enkele grootse leiders. Zador geloofde zijn ogen niet. Alfa Gromdor kwam galopperend. "Zador! Ontwaak uit je versteende angsten. Wij komen je helpen!" Zador knikte en keek nog eenmaal naar de talloze gezichten. Een deel ervan zal verdwijnen. Toen hinnikte hij woest en steigerde krachtig. "Voor The Holy Lions!!!!!" En ze schoten in de aanval. Verse wonden werden in zijn huid geschreven. Dit gevecht zal hem voor eeuwig achtervolgen. Maar dat deerde hem niet. Zijn vriend had hem nodig dat was wat telde. Overal zag hij paarden neerstorten en schreeuwen van pijn. Saronse gaf kopstoten uit en trapte met gemak de vele tegenstanders weg. Saronse voelde de adrenaline door zijn aderen stromen. Hij bleef doorzetten. Vele vijanden wilden hem graag verslaan. Maar tot nu toe mislukte hun pogingen. Het bloed rook sterk, een zure wind sneed als een mes in zijn diepe wonden. Hij had het bloedheet door deze uitspanningen. Plots beschermde Zador de achterkant van Saronse. '',Vergeef me dat ik te laat ben. Ik ben snel even langs gegaan om wat oude vrienden op te pikken voor deze strijd.,'' Zei Saronse terwijl hij druk bezig was om in leven te blijven. Hij beukte met zijn sterke lichaam een tegenstander weg die een paar meters verder viel. Zador keek even om en grijnsde breed. "Ik ben al blij dat je gekomen bent." Antwoordde hij uitgeput. Saronse kreeg toen Urtak in het oog die iedereen gewoonweg met gemak omver sloeg. Saronse keek achter zich Zador keek al automatisch naar Saronse. '',Geef me back up. Urtak moet tegen gehouden worden.,'' Zador knikte. Saronse schoot in een aanvallende galop en stootte al de vijanden opzei. Zador zorgde ervoor dat niemand Saronse van van achteren belaagde. Urtak had ze al aan zien komen en steigerden gevaarlijk hoog in de lucht. Saronse grijnsde dapper. Hij sprong tegen de buik van Urtak aan. Wat hard aankwam. Urtak klapte de grond op en hapte even naar lucht. Daarna sprong hij woest op en Saronse ferme klappen te geven. Sommigen lukte het hem om te ontwijken. Maar die achterhoef kon hij niet meer missen en kwam hard aan in zijn gezicht. Saronse stond even verward te wankelen. Het was al te laat om te herstellen. Urtak steeg hoog in de lucht en begon te klauwen. Hij gaf harde klappen uit. Saronse viel bij de laatste harde klap hard tegen de grond en probeerde zo snel mogelijk rechtop te geraken. Maar zijn zicht was vaag en zag bijna niets meer. Toen voelde hij iets tegen zijn luchtpijp klemmen. het zette zich vaster en vaster. Saronse kreeg nauwelijks lucht en voelde bloed vloeien. Plots hoorde hij luid zijn naam geschreeuw. Marta galoppeerde dapper op Urtak af en duwde hem los van Saronse. Saronse grabbelde overeind en deed zijn best om zijn zicht en gezond verstand terug te krijgen. Maar dat duurde even. Te lang. Urtak genood van deze dramatische poging om iemand te redden. Hij grijnsde vals naar de merrie. "Hoor jij niet kinderen te baren Marta? Dat is de enige taak die een merrie hoort te hebben." Marta stak koppig haar kin omhoog. 'Dat zullen we nog wel eens zien.' De merrie sprong lenig voorbij Urtak en trapte hem recht waar ze hem hebben wil. Urtak kromp ineen van pijn en werd woest. "Hoe durf je MIJ aan te vallen. Hier zul je voor boeten!" Siste hij woest. Zo woest dat Marta rilde van de schrik. Ze deed een poging zijn aanval te ontwijken. Maar toen ze die lenige sprong maakte trapte hij haar met zijn achterbenen tegen de boom om en sloeg haar nog meer. Ze kromp ineen van de pijn en schreeuwde angstig. Verzend voor haar leven. Ze grabbelde uiteindelijk overeind maar voordat ze het wist werd ze aan haar keel vast gegrepen. Ze zag de duistere ogen van Urtak en verbijsterde helemaal. 'Alstu... blief...' ze hapte snakkend naar zuurstof. Die zuur smakkende lucht dat momenteel vervuild was door bloed en rottend lichaam. Ze voelde zich helemaal leeg en voelde de pijn niet eens meer. Ze zag de vage figuren die krachtig aan het vechten waren. Plots sprong Saronse op de zei kant van Urkan's rug en zette zijn tanden in Urkan's wervelkolom. Saronse zijn ijs blauwe ogen keken bezorgd naar Marta. Ze keek even in zijn mooie blauwe ogen en sloot de hare toen. Urtak liet haar los en ze stortte neer tegen de grond. Saronse zijn ogen vlogen wijd open en beet nog harder. Saronse was een soort beschermengel. Die voor het vuur gaat. Hij bleef door vechten tot hij zeker was dat zij die zijn hulp nodig had veilig was. Zelfs al werd het zijn dood. Zijn wil om je te beschermen was groot. Saronse smeet Urkan krachtig tegen de grond. Zijn lichaam was warm en nat van het zweet. Saronse snoof krachtig en klemde Urkan vast. Regen stortte naar beneden. Bliksem scheurde aanmoedigend langs Saronse heen. Saronse kon zich niet meer beheersen het duivelse bloed dat afkomstig was van zijn slechte vader had die kant even overwonnen. Saronse werd verblind door haat en vermoorde de moordenaar. Met genadeloze klappen stierf Urkan. Vol met bloed. Saronse hijgde uitgeput. Plots was het zo stil. Hij keek om zich heen. Iedereen keek verbaast op naar de overwinning. De slechtte paarden vluchten angstig weg. Hun leider was verslagen. Iedereen joeg heftig. Ze hadden gewonnen. 'The Holy Lions' hadden hun territorium terug. De krijgers van Marta probeerden haar wakker te maken. Saronse keek gespannen af. Plots keek ze verward op. Ze leefde. Saronse zuchtte opgelucht.... Hij keek om zich heen. Vele slachtoffers lagen verspreid over het gebied. Ze hadden een overwinning en een groot verlies. Saronse kon nog steeds die donderend hoefgetrappel horen en die woest geschreeuw.


Saronse zijn ogen vlogen open. De huilende wind floot in zijn oren. Bijtende koude kauwde aan Saronse. Saronse had vaak oorlogen meegemaakt en ze altijd gewonnen. Meestal streed hij mee aan bondgenoten. EN, met een goede reden. Als ze zelf iets hebben uitgelokt hield hij zich er mee buiten. Een laagje sneeuw was als een warme jas voor Saronse. Saronse voelde Noch kou noch warmte. Momenteel voelde hij niets. Saronse was een moordenaar. Hij had leven ontnomen. Om de anderen te moeten beschermen. Toch had hij schuldgevoelens. Hij vond het afschuwlijk te moorden maar soms was er gaan andere oplossing. Saronse staarde vermoeid voor zich uit. Hij was moe van zoveel te denken. Hij was moe van die eindeloze stilte. Het was de laatste tijd zo eenzaam. Zijn vrienden heeft hij in geen eeuwen gezien. Iki zag hij nog elke dag. Die verlichte die leegte. De sneeuw ontdooide onder zijn warme hoeven. Saronse zijn ijs blauwe ogen gleden naar de azuurblauwe hemel. Hij genood van het prachtige uitzicht. Alles was zo wit. Nu zag je wel wat rotstukken omdat het lente was. Dat vriest het niet zo nijg. Het was nog steeds ijskoud. Warme adem was regelmatig te zien. Ach, stilte kon ook wel eens goedzijn.

Open voor iedereen ;D

Weer een lekker lang en spannend verhaal ;]

Een paard naderde haar, zachtjes weerklonken zijn hoeven op de harde ondergrond. Tik, tak, tik, tak, tik, tak. Als een klok die steeds harder en harder begon te klikken. Ze hoorde hoe hij soms uit zijn ritme kwam, als hij een pas oversloeg, enkel daardoor herkende ze de naderende hengst, ze had hem eerder gesproken, enkele dagen geleden, hij had haar verteld dat hij een soort ziekte had aan zijn linker voor been, waardoor hij daarmee niet zo veel meer kon en soms gedwongen was een pas over te slaan. Als je daar eenmaal aan gewend was had het geluid van zijn hoeven op de harde ondergrond toch wel een degelijk ritme. Het ritme van een gehandicapte noemde Ravena het ook wel. De hengst was zwart, klein net als haar, maar wel breed gebouwd, hij had witte stipjes op zijn kont en zijn hoofd. Zijn ogen waren pisgeel, maar toch vriendelijk. Als zij pisgele ogen zag dacht ze automatisch aan slechtheid, dat was waarom ze in eerste instantie de hengst niet vertrouwd had, maar nu was ze erachter gekomen dat hij wel degelijk goed was, neutraal misschien, maar toch ook een goede hengst. De hengst was misschien wel een beetje lomp en ontactisch, dat liet hij ook maar al te goed merken toen hij Ravena niet eens begroette, maar gewoon in alle stilte voor haar kwam staan. Dus was het humeur van Ravena al direct op ‘geërgerd’ gezet. ,,Ik neem aan dat ik niet hoef te vragen waarom je gekomen bent, Rivièr?’’ Zei ze dan ook een beetje bitter ,,Fijn dat je het begrijpt Ravena.’’ Zei hij terug. Ravena keek naar hem op zo’n manier zoals je wel eens kijkt als iemand een heel gemeen grapje over je maakt. ,,Spreek.’’ Ravena zette een pas naar voren, ze mocht hem wel, op zich, hij was wel aardig, op zich, maar hij was zo lomp en ontactisch. ,,Hoe kan jij nog leven Ravena, met zoveel bitterheid?’’ Hij was aan het rekken, hij was gewoon aan het tijdrekken, niets meer of minder. ,,Geloof me, dat vraag ik me ook al 8 en een half jaar af. Maar dat is hoogstwaarschijnlijk niet de reden waarom je naar me toe gekomen bent.’’ Drong ze aan. ,, Goed, goed, ik vertel het je.’’ Maar hij stopte met praten. ,,Ik hoor je niet.’’ Zei ze poeslief. ,,Bespaar me de moeite, je weet toch wel waarom ik gekomen ben.’’ ,,Bespaar mij de moeite maar eens.’’ ,,Nee.’’ Dus dat was alles wat ze terugkreeg van hem, een simpel nee. Ze zuchtte, rolde met haar ogen en nam diep adem. ,,Ik doe het niet.’’ ,,Je moet wel.’’ ,,Nee, ik doe het niet, waarom doe je het zelf niet?’’ ,,Omdat jij het moet doen.’’ ,,Ik wil het niet.’’ Daar was hij eventjes stil van, tenminste dacht hij diep na, voordat hij antwoord gaf een zo voor de hand liggen antwoord. ,,Je moet wel, je hebt geen andere keus.’’ ,,Ik kan vluchten.’’ Ze glimlachte uitdagend. ,Maar dat doe je niet. Ik ken je wel langer dan vandaag.'' ,,Je kent me niet.'' Antwoordde ze simpelweg. ,,Onderbreek me niet, jij bent geen watje, je gaat toch niet vluchten. Waar moet je dan heen? Je hebt geen mammie en pappie meer.'' Zei hij verbitterd. Ravena snoof en zette nog een pas naar voren. ,,Jij weet niks over mijn ouders.’’ Antwoordde ze bot terug. ,,Of ga je dan lekker vluchten bij die zus van je?’’ ,,Laat Kai hier buiten.’’ ,,Goed goed. Als je het doet.’’ Ravena zuchtte. Hoe vaak moest ze het nog zeggen? ,,Ik heb geen eens een reden om het te doen. Ik kom hier doodleuk binnenwandelen, krijg een of andere opdracht naar mijn hoofd geslingerd over dat ik een boodschap moet overbrengen naar een of ander onnozel paard in een of andere rare taal die ik niet versta, noch spreek. Niks zou mij ertoe leiden dat ik vrijwillig die opdracht aanneem. Behalve misschien mijn lust naar avontuur.’’ Eventjes was het stil. ,,Had ik niet moeten zeggen. Had ik niet moeten zeggen.’’ Mompelde ze toen zachtjes, dat had ze dus echt niet moeten zeggen. ,,Dus ergens wil je het wel. ,,Nee hoor.’’ ,,Hou je klep dicht. Ergens wil je de opdracht wel verzenden, je hunkert naar het avontuur dat binnen je handbereik ligt, maar je bent te bang.’’ Weer een pauze. ,,Wat is dat nou? Stoere dappere Ravena. Bang?’’ De hengst keek haar aan met een schijnheilig pruillipje. ,, Ja, je bent bang. Je hunkert naar het avontuur, maar je grijpt het niet, want je bent bang voor de gevolgen.’’ ,,Ik ben niet… Bang.’’ Snoof ze verontwaardigd. ,,Ben je wel, je wilt het. Ik weet het, k weet dat je het wilt, de verleiding wordt steeds sterker, het enige wat je moet, is ja knikken of zeggen. Dat is toch niet zo lastig?’’ Ravena snoof. ,,Je raaskalt Rivièr, je raaskalt onzin en ik moet ernaar luisteren. Hoe? Hoe kun jij met jezelf leven? Ik ‘hunker’ niet naar avontuur, noch dat de verleiding steeds sterker word.’’ Siste ze naar de hengst. Maar een knop was in haar omgeslagen. Ze wist dat ze dit wou, diep van binnen had ze zo’n avontuur altijd al gewild. Het afgelopen avontuur was afgeblazen, maar nu zou ze het voltooien. ,,Ik doe het.’’ Snauwde ze haast een beetje. Het enige wat de hengst voor haar deed was glimlachen terwijl hij op zo’n manier keek van. ‘’Je gaat hopen dat je dat nooit gedaan had.’’

Ravena’s ogen schoten open, nu hoopte ze inderdaad dat ze het nooit gedaan had, dat ze gewoon was teruggekeerd naar Dream Horses, dat ze hier was gebleven. Maar ach, alles was goed gekomen en nu had ze een kudde. Hoewel zij zelf niet echt actief was met haar kudde. Een bekende geur drong tot haar neusgaten, vermengd met allerlei andere geuren. De geur van een oude vriend, de geur van Saronse. Ravena’s hoofd schoot omhoog, ze snoof eventjes. Ze twijfelde geen moment en ging naar Saronse toe. In een regelmatige galop vlogen haar benen als een flits onder haar lijf heen en weer. Uiteindelijk ging ze over in een draf en vervolgens in stap. Voor Saronse ging ze met haar oren gespitst stil staan. Speels hapte ze in zijn manen. ,,Het is goed je weer te zien Saronse!’’ Zei ze vrolijk. ,,Hoe gaat het met je?’’ Cliché.

De bijtende koude deed verschrikkelijk veel pijn. Saronse wist echter niet waarom hij in godsnaam naar deze ijskoude gebied getrokken is. Terwijl het echter lente was. Saronse zijn ijs blauwe ogen fonkelden vurig. Hij ademde de ijskoude lucht in. Dat zijn longen vanbinnen verkoelde en zijn keel prikte. Toch voelde deze lucht zo zuiver, zo puur, zo...Heerlijk. Hij sloot even genietend zijn ogen. Opeens brak de zon door de grijze wolken. Die langzaam wegtrokken. Ze hadden een vers hoop sneeuw achtergelaten. Nu voelde het zo koud niet meer. Het voelde zelfs warm aan. De zon verwarmde Saronse met liefde. Saronse opende langzaam zijn ogen en keek bewonderend om zich heen. Overal begon het te glinsteren. De verse sneeuwvlokken ontdooide een beetje en vroor het toen weer aan door de toch ijskoude grond. Waardoor heel de omgeving zo prachtig begon te glinsteren. Was Kai nu maar hier... die had het vast fantastisch gevonden. Ze hield van glinsterende dingen. Saronse haalde diep adem. Ja hij was bedroeft. Sommigen zeiden dat Kai vertrokken was, anderen zeiden dat ze zelfmoord had gedaan. Zijn buik krom ineen. Kai was niet dood, ze had kinderen. Kinderen die haar nog nodig hadden. Vrienden komen en gaan... één ding was zeker. Hij stond altijd klaar voor haar, wanneer ze hem weer nodig had. Zou hij er zijn. Hij zou er voor haar zijn. Want Kai was zijn beste vriendin, en Ravena en Visual enz... Hij zou Kai nooit vergeten.

De wind waaide kalmpjes. Zijn manen gingen wild alle kanten op. Zijn prachtige gitzwarte manen glinsterden door dauwdruppels. Zijn mooie gespierde lijf straalde kracht en trots uit. Een krijger die zich nooit over had gegeven. Saronse straalde ook rust, vrede en warmte uit. Hij was speciaal. En vele voelden dit. Saronse was uiteindelijk van plan om weer verder te gaan. Maar plots drong een bekende geur door zijn neus. Hij hief opgewekt zijn neus. Zijn hart gevuld met blijdschap. Hij zag de beeldschone Ravena in draf op hem afkomen. Elegantie haar zelve, haar kleur paste perfect bij dit gebied. Saronse keek haar glimlachend aan en wachtte geduldig tot ze bij hem was. Ze begroete al meteen door speels in zijn manen te happen. De hengst glimlachte van genoegen. Het weerzien van een goede vriendin deed hem heel goed. Zeker in deze treurige eenzame tijden. Hij hapte speels terug en kriebelde aan haar schopt. Hij besloot het maar niet over Kai te hebben. Hij wilde nu liever van dit heerlijke moment genieten. ,,Het is goed je weer te zien Saronse!’’ Saronse glimlachte warm naar Ravena. Hij keek kalm naar de paarsachtig ogen van de beeldschone merrie. Saronse had wel iets gehoord dat Ravena leider was van één of ander kudde. Maar hij wist het niet zo zeker. Dus besloot hij ook dat onderwerp maar voor zich te houden. Misschien dat ze het zelf wou vertellen of zo. '', Het doet ook mij ontzettend goed om jou weer te zien lieve Ravena. Hoe is het leven in Dream Horses?,'' Vroeg hij benieuwd. Misschien had ze avonturen die ze met hem wou delen. of iets anders wou vertellen. Wat het ook was. Het maakte hem niet uit. Hij was al blij om haar terug te zien. Heel blij. ,,Hoe gaat het met je?’’ Saronse glimlachte zachtjes. '', Goed... En nu nog veel beter.,'' Saronse was die nacht niet vergeten. Het was een zeer ongemakkelijke nacht en Saronse wist niet zo goed hoe hij op die rare tekenen die Ravena hem bezorgde maakte hem zowat onrustig. Hij was echt sullig op dat vlak. Maar goed, Saronse bleef een lange tijd naar haar staren en trok uiteindelijk zijn charmante blikken van haar af en keek genietend naar de prachtige omgeving die omringt werd door de twee paarden.

Lol, srry dat ie kleiner is geworden LOL! :')

Saronse kriebelde haar schoft eventjes en ze glimlachte, genietend van dit moment. Uiteindelijk begon hij te praten. '', Het doet ook mij ontzettend goed om jou weer te zien lieve Ravena. Hoe is het leven in Dream Horses?,’’ Ravena dacht even na over zijn vraag. Natuurlijk was het leven geweldig hier in Dream Horses, nu ze net de kudde had enzo, maar Kai was wel vertrokken, wat haar humeur net iets minder maakte. Moest ze het zeggen, of zou dat de sfeer verpesten? Aangezien Kai voor hun allebei een hele goede vriendin was. Ze besloot het niet te zeggen. ,,Het gaat goed, geweldig zelfs. Hoewel de kudde niet bepaald actief is, verre weg van dat zelfs.’’ Ergens kon ze er ook wel om lachen, ze wist zelf niet eens waarom. Het was gewoon komisch uit een of andere hoek gezien. ,,Loopt jou leventje nog op zijn gangetje of heb je weer een of ander spannend avontuur beleefd?’’ Grapte ze, sinds ze Saronse kende was hij al twee of drie keer uit DH geweest voor zijn oude kudde. Een keertje was ze zelf ook mee geweest. Met Kai, Merle en Visual. Wat was er van die vriendengroep uiteindelijk in DH gebleven, nu dan tenminste? Alleen Saronse en Ravena. Van Merle en Visual had ze al tijden niks meer gehoord en Kai was net weg. '',Goed… En nu nog veel beter.,'' Hoorde ze hem nog net zeggen. Ze keek hem aan met haar heldere paarse ogen en glimlachte warm. Ravena was blij om Saronse te zien. Ze was blij dat alles nog goed ging met de bonte hengst. ,,Saronse… Jij hebt verstand van kuddes hé, hoe maak je zo’n ding nou actief?’’ Vroeg ze nieuwsgierig naar hem. Want ze had werkelijk geen idee. Stel nou dat het compleet misliep, dat de kudde niet actief zou worden? Wat moest ze dan doen? Het was de eerste kudde die ze leidde en ze had geen idee. Ze had Kai normaal om hulp gevraagd maar dat was een beetje onmogelijk op het moment. Saronse staarde haar aan en Ravena keek eventjes terug maar haar blik gleed al snel weg naar de omgeving. Uiteindelijk die van Saronse ook merkte ze toen ze niet meer het brandende gevoel van ogen voelde in haar ogen.


~Sorry voor de superduper late reactie en de flut :C\
De volgende wordt langer! Owja omdat het een oud topic is heeft Raaf de kudde pas net en is Kai dus ind ffkes uit DH xD~

Zijn ogen gleden aandachtig over het prachtige witte gebied. Een pijnlijke koude vrat aan Saronse's stalen lichaam. Koude kon een brandend gevoel geven. Maar dan koud. Op dit moment was hij in een volledige harmonie in deze wereld. Geen zorgen, gewoon genieten. Hij had het verleden achter zich gelaten. Hij had het afgesloten. En het voelde goed om nu los te zijn van die eindeloze rotgevoel. Nee, Saronse had geaccepteerd wat er gebeurt was. Nu kon hij zich richten op zijn toekomst. Geen idee wat het lot hem schenken zal. De ijzige wind kriebelde in de lange zwarte manen van Saronse. Saronse zijn mondhoeken waren mooi omhoog gekruld. Hij straalde zo veel geluk uit. Zijn machtige ijs blauwe ogen schitterden prachtiger dan ooit. Saronse was in zijn volle glorie. Zijn ogen gleden eventjes naar Ravena toen hij haar stem hoorde. Maar zijn blik keerde al gauw terug op het beeldschone uitzicht. Maar luisterde aandachtig. ,,Het gaat goed, geweldig zelfs. Hoewel de kudde niet bepaald actief is, verre weg van dat zelfs.’’ Saronse dacht eventjes na. In Dream Horses bleek dat inderdaad wel een probleem te zijn. Vele kuddes waren niet actief. Wat niet hoorde te zijn. Een kudde was een grote familie. Die bij elkaar moesten blijven. En niet zomaar binnen te springen om die titel te krijgen. Als lid. Saronse was zonder dat hij het echt wist diep in gedachten verzonken. ,,Loopt jou leventje nog op zijn gangetje of heb je weer een of ander spannend avontuur beleefd?’’ Saronse grijnsde toen Ravena hem terug op aarde trok. Hij glimlachte ook van wat Ravena zei. '',Het leven op dit moment is heerlijk. Op dit moment heb ik besloten een tijdje weg te blijven van de avonturen.,'' Saronse grijnsde droogjes. '',Mijn laatste keer op avontuur had me bijna het leven gekost...,'' Saronse wist niet dat het nog niet gedaan was. Er ruste een grote opdracht op Saronse. Wat het Saronse heel moeilijk zal maken. Nu was Saronse gelukkig. Hij kon eindelijk een put achter zijn kudde zetten. Op een dag zal hij de overlevende oog in oog moeten staan. ,,Saronse… Jij hebt verstand van kuddes hé, hoe maak je zo’n ding nou actief?’’ Saronse grijnsde ondeugend naar Ravena. Maak keek toen weer serieus. Dit was een serieuze zaak. En Saronse wilde graag zijn wijsheid met haar delen. '',Leider zijn is niet makkelijk, Alleen echte leiders zullen slagen om een volmaakte kudden te maken. Eerst en vooral moeten de paarden zien hoe groots de kudde is. Vele paarden die zich willen aansluiten in een kudde willen zich thuis voelen. Welkom voelen. En je kudde moet gehoord worden. Hoe meer paarden ervan weten. Hoe beter, je moet ook je leden wat uitdagingen geven. Bijvoorbeeld leuke activiteiten, en rangen die ze kunnen verdienen als ze zich inzetten voor de kudde. De leden moeten zich regelmatig zien. Gezellige dingen samen doen. Ik organiseerde vaak een leuke zware race. En nodigde vaak bondgenoten uit. Een grote race waarbij je dingen mee kon verdienen. (miss punten ofz) Saronse glimlachte even bij de gedachte toen hij die leuke activiteiten organiseerde. Zulke mooie herinneringen. Nooit te vergeten. '', Iedere leider is anders. En uniek, en als je eens hulp nodig hebt. Ben ik bereid je te helpen.,'' Zei Saronse met een charmante knipoog. En keek alweer de andere kant op. Omdat hij merkte dat Ravena het niet zo fijn bleek te vinden dat hij haar zo aan keek. Hij straalde wijsheid uit. Saronse wist waarom hij sprak. Hij was op ongewone leeftijd tot leider benoemd en werd er van hem verwacht om de kudde sterk te houden en te behoeden voor gevaar. Saronse had veel te veel meegemaakt. Toch was zijn warmte, zijn heerlijke liefde voor iedereen. Zijn vurige vlammen, nog steeds aanwezig. Saronse's goede ziel kreeg je niet snel zwart. Zijn eerlijke ogen straalden levendig. Zijn prachtige vlekken sierde deze knappe hengst. Saronse was niet lelijk. Van binnen wist hij dat wel. Maar ach, daar hield hij zich niet mee bezig. Hij zou nooit rond paraderen om aandacht te krijgen van kijk hier ben ik! Nee, zo was hij niet. Saronse hield nu zijn aandacht ergens anders op. Maar was nog steeds alert voor Ravena. Hij zou haar horen, en aandachtig naar haar luisteren. Zijn ijs blauwe ogen keken onderzoekend om de omgeving. Hier en daar zag hij glinsteringen van ijs. Het was hier zo prachtig en ijs koud. De hemel was opvallend blauw, af en toe in de nacht kwam er een noorden licht. Prachtige kleurrijke licht golven die in de zwarte hemel danste. Saronse hoopte het ooit eens zelf te mogen zien. Hij wilde graag dat magische moment in zijn hoofd steken als een mooie herinnering. Ach, misschien zou hij het ooit wel eens zien. Je weet het maar nooit.

Love the way you lie babe <3 klik

KLAAR!

Ondanks dat het zomer was leek het hier gewoon hoog winter. Het was hier altijd winter. Alsof het, het land van de eeuwige winter was. En toch was het niet iets kils, het had iets warms over zich. Anders dan bij het ijsmeer en de drakenbergen. Tenzij het stormde, als het hier stormde dan stormde het hard. Ravena bekeek het witte om de twee paarden heen. Overal waar je keek zag je wit en dan stonden daar plots die twee paarden. Niet dat ze zoveel verschilde van hun achtergrond. Ravena was wit, met witte manen. Haar ogen vielen er daarin tegen weer buiten, ze had helderen paarse ogen. Prachtige ogen die toch de meest valse blikken konden laten zien. Ze was een merrie van woorden, geen merrie van daden. Dan had je nog Saronse, hij was ook wit echter had hij wel zwarte vlekken, hij had een prachtige ijsblauwe kleur ogen. Saronse was anders dan Ravena, hij was warm, lief, zorgzaam en een echte held. Toch waren hij en Ravena goede vrienden. Misschien liet ze zich ook wel van haar lieve kant zien als ze met Saronse was, of met haar zus. Maar ze wist nu al dat als ze een vijand tegen zou komen ze bot zou doen, bot en vals, Saronse erbij of niet.. '',Het leven op dit moment is heerlijk. Op dit moment heb ik besloten een tijdje weg te blijven van de avonturen.,'' Ravena knikte eventjes. Dat was best verstandig van Saronse. Hij vervolgde zijn woorden. Het was waar zijn laatste avontuur had hem inderdaad bijna zijn leven gekost. Iets wat volgens Ravena niet helemaal in de planning had gestaan. Gelukkig was die oude Arontay er geweest. Saronse grijnsde ondeugend naar Ravena en Ravena grijnsde eventjes terug. Toen luisterde ze naar wat hij te zeggen had. '',Leider zijn is niet makkelijk,’’ Ja, dat had Ravena inmiddels wel gemerkt. ‘’, Alleen echte leiders zullen slagen om een volmaakte kudden te maken. Eerst en vooral moeten de paarden zien hoe groots de kudde is.,’’ Nou, erg groots was de kudde van Ravena. Met zijn laten we zeggen, een lid. En zelfs Encantador was niet actief. Wie wou er nou naar een kudde met geen enkel lid? Dan voelde je niet bepaald veilig, misschien wel welkom. Meer dan welkom zelfs, maar erg veilig zou Ravena zich dan niet voelen. Wie had je dan om je te beschermen? Niemand, of twee paarden ofzo. ‘’,Vele paarden die zich willen aansluiten in een kudde willen zich thuis voelen. Welkom voelen. En je kudde moet gehoord worden. Hoe meer paarden ervan weten. Hoe beter, je moet ook je leden wat uitdagingen geven. Bijvoorbeeld leuke activiteiten, en rangen die ze kunnen verdienen als ze zich inzetten voor de kudde. De leden moeten zich regelmatig zien. Gezellige dingen samen doen. Ik organiseerde vaak een leuke zware race. En nodigde vaak bondgenoten uit. Een grote race waarbij je dingen mee kon verdienen,’’ Ravena knikte soms eventjes. Daarna zei Saronse ,,Bedankt Saronse voor je help. Ik zou zeker niet twijfelen om je te roepen als ik ooit nog een keertje hulp nodig heb met iets. Ik hoop dat het nu wel beter gaat.’’ Zei Ravena warm. Ze wou hem niet op de harde feiten drukken. De feiten dat er geen leden waren om een race mee te doen.