It's time to leave this wonderfull place once again, how know's.... forever. [Saronse-Ravena]

Een laatste wandeling in het magische wilgenwoud. Hij voelde zich verdomd depressief, onrustig... Saronse wist niet waarom. Maar zijn laatste dagen hier waren rusteloos. Alsof hij een slecht voorgevoel had voor zijn reis. Misschien was hij bang om zijn leden onder ogen te moeten zien. Hij zal zien wie allemaal die verschrikkelijke dag had overleefd. Saronse kneep even zijn ijs blauwe ogen dicht. Saronse wist dat, dat een pijnlijke ontmoeting zal worden. Hij zal veel spijt voelen. En zich schamen als hun leider. Ex-leider dan. Saronse had ook wat angst dat dit een eeuwige afscheid zou zijn van dream horses. Misschien zou hij helemaal niet terug keren. Misschien moest hij een moeilijke keuze maken. Zijn kudde of hier, bij Ravena en Kai. Saronse werd misselijk. Of misschien moest hij die marteling niet ondergaan... Misschien zal het zijn leven kosten. Want de grote reden dat hij terug keerde was omdat paarden hem dood wouden. Mors dood, hem verscheuren en stukje bij stukje zijn boten breken. Saronse hief moedig zijn hoofd omhoog bij die gedachte. Voor de dood of vijanden die zijn leven kon ontnemen. Daar was hij niet bang voor. Saronse was heel moedig en zou zo tegen alles tegenover staan en vechten voor wat het waard is. Saronse wist nu waarom ze hem dood wouden, en wie die waren. Het was zijn bloed eigen familie aan zijn vaders kant die hem wouden vernietigen van de wereld. Saronse sloot alweer zijn ogen. Hij was afkomstig van een slechte deel familie. De voornaamste die hem dood wou was zijn grootmoeder. Scars... Leidster van The Hell Zone. Geen idee waarom ze hem zo graag dood wou. Misschien omdat zijn moeder afkomstig was van goede zielen? Dat ze een goed hart had? Spoedig zal hij het weten. 'Uit liefdes verdriet klom je vader op de hoogste bergtop van Nortaï, de ijskoude bergtop aan de woeste zee. Daar heeft hij zijn hartenteken aan een scherpe steen helemaal door het midden gesneden. Omdat de pijn zo ondragelijk was. Niemand weet wat er daarna met je vader is gebeurt. Sommigen meende hem nog rond te zien dwalen. Als één of andere duistere ziel die geen vrede kan vinden. Anderen zeggen dat hij zelfmoord had gepleegd. Om eerlijk te zijn wilde Saronse het niet weten. één ding was zeker. Zijn vader had ZIJN moeder in de steek gelaten. En Saronse, en zoiets is moeilijk te vergeven.
Kenta stond al buiten aan de grens van Dream Horses te wachten. Het was laat in de avond en de zon was net onder. De maan was te zien hoog in de hemel. Opeens weerklonk een sterk wolven gehuil. Iki, die aankondigde dat hij ook klaar was. Iki zou meegaan, met een deel van zijn roedel. De andere deel bleef voor het territorium waken. Saronse weigerde dat Iki mee zou gaan. Maar toch bleef Iki volhouden. Saronse stemde toe. Saronse ging over in een rengalop. Nog even en hij zou hier voor lange tijden hier niet meer zijn. Misschien wel voor eeuwig. Saronse stopte even bij het zilveren meer. Een plaats waar je hem het meeste zou vinden. Saronse keek even zwijgzaam om zich heen. Kalm, maar van binnen ziek van stress. Hij moest dit gewoon doen. Saronse nam een goeie teug water. En dan zou hij vertrekken. Saronse, Kenta, Iki en de rest van de wolven hadden een zeer lange reis voor de boeg. Saronse staarde doelloos met zijn ijs blauwe ogen naar het ijs koude water en zijn zijn vage spiegelbeeld. De waardeloze ex leider keert terug naar zijn verwoeste thuis. Opeens vermande Saronse zich. Hij zette zich rechter en spande zijn krachtige spieren op. Saronse zal doen wat hij kan, hij zal alles proberen te herstellen. Wat dat was ook weer eens een reden dat hij terug zou komen.


Open

~Oke, ik weet dat dit een nog al heel erg late reactie is, maar ik wou toch nog reageren en was dit al heel lang van plan :3~


Langzaam zette ze haar passen dichterbij het wilgenwoud. Haar hoofd bonste maar zinloos wat op en neer terwijl ze een beetje rondwaalde. Het was niets voor haar, rondzwerven zonder enige puf. Meestal wist ze precies waar te zijn, wat te doen en hoe ze het moest doen. Vandaag liep het blijkbaar allemaal eventjes een klein beetje anders. Ze maakte zich zorgen, zorgen over Saronse. Ze wist wel dat de bonte hengst van plan was om Dream Horses te verlaten, echter wist ze niet wanneer. Het liefst van alles ging ze met hem mee, samen met Kai die zeker ook mee wou, dat had ze tenminste gezegd. Ze wou Saronse beschermen, ze wist dat hij vaak de held uit hing en dat dit soms, meestal, ook in gevaar voor eigen leven was. Ze was te bezorgd om haar goede vriend om hem zonder dit te zeggen uit DH te laten gaan. Ze was opzoek naar Saronse, maar wou hem ook weer vermijden. Ze wou hem niet onder ogen komen, toch wist ze uiteindelijk precies waar ze heen moest. Ze maakte een scherpe draai naar links en stapte vlot door richting het zilveren meer. En daar verscheen hij. Zijn bonte lichaam werd langzaam in de verte zichtbaar. Het individu van de wolf stond natuurlijk naast hem en een deel van de roedel van de wolf. Ravena stapte langzaam op Saronse af. Voor het eerst in haar hele leven twijfelde ze een beetje aan haar kunnen, aan haar doen. Zachtjes en rustig ging ze naast Saronse staan en keek net als hem in het water. Ravena haar paarse ogen gleden langzaam naar de ijsblauwe ogen van Saronse. ,,Saronse," Haar stem stokte eventjes. ,,Ik vind dat je moet weten dat ik je enorm zal missen." Weer stopte Ravena met praten na een enkele zin. Was dit alles? Was dit het enige nuttige dat ze uit haar mond kreeg? ,,En... Ik zou graag met je meegaan, echt waar! Alleen de kudde, van wat er nog over is tenminste, heeft me nodig denk ik..." Dus dit was inderdaad alles. Dit was al het nuttige dat ze uit haar mond kreeg, dat haar trillende stem wist te zeggen. Alles en het was te weinig, ze wou nog iets zeggen, ze wou nog iets voor hem betekenen, nog iets mededelen. Maar alles wat in haar opkwam had ze al gezegd. Ze was leeg, ze had geen inspiratie meer, de oude Ravena was eventjes helemaal weggevaagd.



~Je mag reageren maar ik ga hem later nog wat bijwerken~

Zijn ogen gleden kalm nogmaals over deze unieke bomen heel. Deze bomen waren al ontzettend oud. Oude sierlijke wilgen. Met hun sierlijke behang van lange lenige takken die tot over de grond groeiden. Deze bomen hielden van vocht. Daarom gebruikt men vroeger vaak wilgenbomen rond de paarden weide. Om al het water op te vangen. De bomen hadden een mooie groene jas van dik mos aan. De grond wat grotendeels bedekt met die zogenaamde mos dat lekker lag voor te slapen. Hier en daar toverde een mooie bloemetje tevoorschijn. Het was heel kalm deze nacht. Te kalm, Saronse hield wel van die vogelgezang. Nu was het echt doodstil. Iki was al die tijd zwijgzaam bij Saronse komen staan. Saronse zijn mooie felle ogen richten zich naar de zwarte wolf die voor zich uit staarde. Saronse en Iki hadden een sterke onafscheidelijke band. Dat had Saronse al geweten bij hun eerste ontmoeting. Iki was altijd in de buurt van Saronse. Saronse geloofde dat Iki een soort van beschermengel was. Saronse glimlachte bij de gedachte dat hij Iki grootbracht. Toen was Iki even groot als zijn hoef. En dan moest Saronse Iki altijd dragen bij zijn nekvel. Nu was Iki opgegroeid tot een sterke jonge leider. Plots keek Iki op en keerde zijn blik ergens naar. Saronse volgde Iki's blik en kreeg Ravena op het oog. Zijn zachte roze lippen krulden omhoog bij het zien van zijn hele goede vriendin. Diep van binnen wist hij dat Ravena eerst nog eens een gedag wou zeggen. Saronse wilde even naar Iki's gezicht zien maar die was opeens verdwenen. Net als de rest van zijn roedel. Saronse fronste, het gebeurde wel eens vaker. Ravena vergezelde hem door naast hem te staan. Saronse zweeg even. Want hij voelde een rare energie dat van Ravena afstraalde. Iets dat hij nooit eerder bij haar had gevoeld. ,,Saronse," Ze keek hem aan en hij keek haar terug aan. Zijn ogen straalden iets warm, iets betrouwbaar. Hij zweeg en liet haar eerst aan het woord. Ze leek ergens mee in te zitten. Ze kreeg haar woorden niet makkelijk over haar tong gerold. ,,Ik vind dat je moet weten dat ik je enorm zal missen." Zijn ogen gleden onderzoekend over haar heen en glimlachte teder naar haar. '',Dat weet ik wel Ravena. Ik zal je ook verschrikkelijk hard missen...,'' Zijn stem was zo warm, zo speciaal, zo geruststellend. Waar je kriebels van kreeg. ,,En... Ik zou graag met je meegaan, echt waar! Alleen de kudde, van wat er nog over is tenminste, heeft me nodig denk ik..." Saronse grijnsde vermaakt. '',Maak je heus maar geen zorgen Ravena. Ik weet dat ze je nodig hebben. En ik heb het liefst van allemaal dat je veilig thuis blijft. Ik wil niet dat je opgescheept raakt met mijn problemen.,'' Hij glimlachte heel zachtjes. Saronse ving signalen op dat Ravena in soort van verwarring was. Hij keek haar even onderzoekend aan. Zijn zachte ogen probeerde de haren te bereiken. Ogen om letterlijk in te verdrinken. '',Je hoeft niet altijd te spreken met woorden. Dat kan je ook doen met je lichaamstaal...,'' Sprak Saronse wijs. Misschien was ze er niets mee of misschien wel. Uiteindelijk naderde hij haar en trok haar zich heel kalm tegen zich aan. Zijn hals over de hare geslagen. Beschermend om haar heen. Zijn warme lichaam verwarmde de hare. Zijn lange zwarte manen sloegen als een deken over haar heen. Hij trok haar niet al te stevig tegen zich aan. Misschien vond Ravena het vervelend of ongemakkelijk. Ravena was heel apart dan de meeste merries die hij kende. Hij kon meestal meteen zien wanneer iemand nood had aan zijn gave. Zijn omhelzing. Maar Ravena was zo anders. Misschien had zelfs zijn gaven geen vat op haar... Ravena en Saronse verschillen heel erg. Dat wist hij. Maar hij was gek op haar. Zijn warme hart sloeg zeer kalm op ritme. Hij knuffelde niet om één of andere merrie te versieren. Maar dit was een soort van zijn taal. Een taal die meer effect had dan spreken.

Ze glimlachte een beetje voorzichtig. Bij Saronse en Kai kwam er meestal een andere aard van Ravena naar boven, haar zachte en lieve kant kwam dan naar boven. Ze was niet altijd sarcastisch, licht bot en sceptisch. Ze was ook wel eens lief en zachtaardig. Je hoefde niet altijd neutraal te zijn als je neutraal was. Je mocht echt wel eens goed zijn, je mocht echt wel eens slecht zijn. . '',Dat weet ik wel Ravena. Ik zal je ook verschrikkelijk hard missen...,'' zei Saronse met zijn heerlijke stem. Hij had een warme stem een lieve stem, een stem die als muziek klonk in haar oren. Zijn stem stelde haar gerust, zijn stem zorgde ervoor dat haar hart iets minder snel ging bonken. Het voelde alsof haar hart op het punt stond uit haar borstkas te springen. En wie zou haar hart dan tot zich nemen? Ze wist het niet, ze zou het misschien wel nooit weten. Ravena snapte niet waarom hij grijnsde, wat was er zo vermakelijk aan dat hij wegging? Aan dat ze haar beste vriend moest missen? . '',Maak je heus maar geen zorgen Ravena. Ik weet dat ze je nodig hebben. En ik heb het liefst van allemaal dat je veilig thuis blijft. Ik wil niet dat je opgescheept raakt met mijn problemen.,'' Ravena knikte, hij zou wel weer gelijk hebben, hij had heel vaak gelijk, hij had altijd gelijk. En ze gunde hem het gelijk, eigenlijk vond ze het alleen maar fijn dat hij vond dat haar kudde haar nodig had. En ze wist ook wel dat ze hier hoorde, maar soms wou ze er gewoon eventjes tussenuit. Ze miste het avontuur. De reizen, het meegaan met de wind als het ware. Maar ze hoorde hier, dit was haar thuis, de plek waar ze wou sterven. ,,Saronse-‘’ begon ze weer voorzichtig, eventjes wachtte ze. Haar ogen gleden naar die van hem terwijl hij met zijn zachte ogen de hare probeerde te bereiken. ,,-doe alsjeblieft voorzichtig. Alsjeblieft geef je me je woord dat je voorzichtig zult zijn? Dat je op jezelf zult passen?’’ Ze vroeg zich af of Saronse wist dat ze niet fijn zou kunnen slapen als ze niet zeker wist, als hij niet belooft had, dat hij voorzichtig zou zijn daar in dat onbekende gebied. '',Je hoeft niet altijd te spreken met woorden. Dat kan je ook doen met je lichaamstaal...,'' Ravena knikte eventjes, ze snapte zijn woorden niet helemaal. Maar ergens ook weer wel. Ze wist het niet, ze was verward, haar hart ging als een razende tekeer. Saronse naderde haar en eventjes had Ravena het gevoel dat haar hart uit haar borstkas zou springen. Ze voelde de warmte van zijn hals tegen de witte slanke hals van Ravena. Zijn zwarte manen sloegen zich als een warm deken over haar. Nu pas merkte ze hoe koud ze het eigenlijk wel niet had, ondanks het warme weer had ze het verschrikkelijk koud. Ondanks dat haar hart als een razende tekeer ging zweette ze niet, ze had het ijskoud. Ze beet zachtjes op haar wang. Ravena leunde een beetje tegen Saronse aan, ze sloot haar ogen. Ze kwam er eigenlijk nu pas achter dat Saronse meer was dan een speciale vriend van haar. Ze hield van hem, maar ze hield niet van hem alsof hij haar broer was. Ze hield van hem zoals je eenmaal deed als je iemand leuk vond. Ravena wist het niet goed te beschrijven, er waren geen woorden voor. Haar woordenschat was niet groot genoeg voor dit soort dingen. Ze had nog nooit zoveel van een hengst gehouden als dat ze van hem hield. Hij was meer dan een goede vriend voor haar. Het was alsof ze nu hij weg ging ze er pas achter kwam. Al die tijd was hij in Dream Horses geweest en wist Ravena hem te vinden als ze hem nodig had. Als ze gewoon eventjes behoefte had om haar vriend te zien. Een behoefte die de laatste tijd veel groter was geworden. Ze wou iets zeggen, ze wou zoveel te zeggen, maar ze wist niets te zeggen. Ze had geen woorden klaar liggen voor wat ze wou zeggen. ,,Saronse… Ik… Je bent,’’ abrupt stopte ze toen ze merkte dat haar stem trilde, ze vertrouwde haar stem niet en wou de rest niet zeggen, ze vertrouwde haar ogen ook niet meer. Ze voelde zich machteloos, ze had nog nooit gehad dat ze compleet stil geslagen was. ,,Ik,’’ Probeerde ze nog dapper, maar ze kwam niet verder. Ze stopte met praten, een zucht verliet haar mond terwijl ze haar ogen dichtkneep.

OOC; Inspiratie liedje; https://www.youtube.com/watch?v=26SDD60m_kY <3

Zijn warme lichaam voelde de koudere lichaam van Ravena. Zijn warmte smolt samen met haar koude lichaam. Saronse had altijd al een hele warme temperatuur gehad. Zijn ijs blauwe ogen staarden kalm voor zich uit terwijl hij haar nog steeds omhelsde. Zijn gespierde nek beschermend over de hare. Zijn lichaam was dan misschien wel sterk maar zijn aanrakingen waren heel zacht. ,,Saronse-‘’ Hij keek lichtjes op. '',Hmmm?,'' En luisterde aandachtig naar wou gaan zeggen. Zoals hij altijd al gedaan had. ,,-doe alsjeblieft voorzichtig. Alsjeblieft geef je me je woord dat je voorzichtig zult zijn? Dat je op jezelf zult passen?’’ Zijn mond werd een klein beetje strak. Hij vond het erg dat Ravena zo bezorgd over hem was. '',Natuurlijk Ravena. Ik zal zeker mijn best doen. En ik heb mijn guardian bij he?,'' Sprak hij heel beheerst. Met een scheutje warmte. Saronse beloofde het plechtig. Het was een tijdje stil. En Saronse genoot er met volle teugen van. Nog steeds Ravena tegen zich aangedrukt. Hij heeft nooit eerder zo'n heerlijke omhelzing gevoeld. Het voelde heerlijk, vertrouwd. Saronse kon het hartslag van Ravena veranderen. Steeds harder en harder. Maar hij zei maar niets. ,,Saronse… Ik… Je bent,’’ Saronse kon het lichaamstaal voelen veranderen. Onzeker, in de war... Ze stotterde en kreeg de woorden niet uit haar mond. Saronse verbrak deze lange tedere omhelzing om Ravena beter te kunnen bekijken. Zijn eerlijke ogen werden op haar gericht. Zijn gezichtsuitdrukking was nu zacht. Saronse wachtte nog even geduldig af. En liet Ravena even herstellen. Saronse kreeg zo'n rare warme tinteling over zijn gehele lichaam. Iets wat hij nooit eerder had gevoeld. ,,Ik,’’ Probeerde Ravena nog een keer. Maar ze leek er veel moeite mee te hebben. Saronse had Ravena nooit eerder echt zo gezien. Maar Saronse leek nu eindelijk door te krijgen wat ze probeerde te zeggen. Zoals Saronse zei. Je hoeft niet altijd te spreken om iets duidelijk te proberen maken. Soms kan je spreken via je lichaam. '',Rustig maar Ravena...,'' Sprak Saronse heel zacht. '',Ik denk dat ik weet wat je probeert te zeggen,'' Alweer naderde Saronse Ravena alweer. Zijn ogen blonken van geluk en hij voelde zijn lichaam kokend heet worden. Voor het eerst was hij niet bang om zijn liefdes gevoelens te tonen. Deze keer was hij het die het nu allemaal aanpakte. Hij voelde zich verdoofd, en verlangens borrelde in hem op. Hij wilde zijn liefde voor haar uiten. Zijn zachte neus kwam heel langzaam dicht richting de hare. Niet gehaast. Alles op zijn tijd. En zo wekte deze verlangens nog sterker op. Maar net op dat moment dat hij zijn liefde echt aan haar wou verklaarden weergalmde een sterke wolvengehuil. Dat als een donderslag aankwam. Saronse keek even teleurgesteld en trok zich langzaam terug. Weer herhaalde de ongeduldige oproep... Het was tijd om te gaan. Nu begon hij ook in te zien tot wat hij allemaal in staat was geweest bij Ravena. Nee hij dacht nog niet aan liefde bedrijven met haar. Maar hij had haar heel graag met zijn warme gave verwend. Haar liefdevol strelen en eindeloze lange knuffel. Zijn ogen waren weer kalm op haar gericht en glimlachte nu iets minder vrolijk. Want hij zou haar erg missen. En dat was niet vrolijk.



Loveeeee!

Ze wist dat hij altijd zou luisteren, het was alsof luisteren een soort hobby was. Het was deel van hem, hij luisterde altijd en zij zou ook luisteren. '',Natuurlijk Ravena. Ik zal zeker mijn best doen. En ik heb mijn guardian bij he?,'' hij bedoelde zeker Iki met zijn guardian, ze nam aan van wel. Ze knikte eventjes en glimlachte, ook al zou hij het niet zien. Ergens was er toch een last van haar schouders gevallen. ,,Dankje,’’ het was een simpel woord, een enkel simpel woord, maar het was het enige wat ze uit wist te brengen. Ze vertrouwde haar eigen stem niet meer. Het was raar, om je eigen stem niet te vertrouwen. Toen ging hij van haar weg, een plotselinge kou overspoelde Ravena. Ze wou niet dat hij wegging. Ze wou eeuwig zo blijven staan, terwijl zijn zwarte manen haar als een warm deken bedekte. Zijn eerlijke ogen keken haar aan, zijn zachte gezichtsuitdrukking was naar haar gericht. Ze glimlachte liefjes terug. '',Rustig maar Ravena...,'' rustig? Hoe kon ze in hemelsnaam rustig zijn? Ze keek een beetje weg '',Ik denk dat ik weet wat je probeert te zeggen,'' wow. Haar hoofd schoot weer terug en ze keek hem vol verbazing aan. Nu ging het allemaal iets te snel voor haar. ,,Echt?,’’ schoot er meteen uit haar mond. Hij wist, wat zij bedoelde? Ja, daar kwam het op neer inderdaad. Ze keek hem eventjes verbaasd aan, had ze het wel goed gehoord. Had hij niet gezegd, ik denk niet dat ik weet je probeert te zeggen? Was het niet zo’n variant geweest. Nee, dat kon haast niet. Dat wist ze ook wel toen hij weer op haar af kwam lopen. Zijn ogen blonken van geluk en haast automatisch begon haar ogen ook te sprankelen. Een kleine glimlach sierde haar gezicht. Ze merkte dat zijn neus steeds dichterbij kwam. Zijzelf deed niets, ze bleef stil staan als een standbeeld. Saronse had alle tijd van de wereld, dat was zeker. En net toen zijn neus de hare aan zou raken klonk er een gehuil. Het gehuil van wolven. Ze merkte dat Saronse een beetje teleurgesteld was, voor eventjes. Ravena knikte eventjes naar hem. ,,Ga nu maar Saronse en kom spoedig weer terug,’’ sprak ze hem toe met een prachtige glimlach rond haar gezicht. Uiteindelijk was het Ravena die een stap naar voren zette, vluchtig haar neus voor heel eventjes in zijn manen drukte. Ze zette weer een pas naar achteren. ,,Ik zal je missen,’’ Zei ze nog eventjes. Ze wou zichzelf omdraaien maar bedacht zichzelf. Ze keek hem aan, recht in zijn ijsblauwe ogen, ze wachtte, wachtte of hij nog wat te zeggen had.

Saronse's ijs blauwe ogen gleden even om zich heen. De wolven klonken nog heel dichterbij. Hoe langer ze moesten wachten hoe ongeduldiger ze werden en nog harder begonnen te huilen. Zijn ogen gleden langzaamaan weer naar Ravena. En keek haar kalm aan. Nog steeds straalde hij deze warmte uit. Zijn vriendelijke glimlach op haar gericht. Hij wilde er geen trieste afscheid van maken. Al wist hij dat het moeilijk was om dat te verlichten. ,,Ga nu maar Saronse en kom spoedig weer terug,’’ Dit was best zo raar allemaal. Alles ging zo snel. Het verwonderde hem dat hij zo'n stap had durven zetten. Ravena trok hem aan. Ze was zo bijzonder. '',Ik zal aan je denken Ravena... En ik keer zeker spoedig terug. Zo snel ik maar kan...,'' Ravena bleek nu een stap te nemen. Saronse bleef simpel staan en wachtte af. Hij voelde haar neus tegen zijn lange zwarte manen drukken. Hij liet zijn nek wat zakken en staarde een tijdje naar beneden. Uiteindelijk ging Ravena achteruit. Saronse keek weer rustig naar haar en keek met zijn warme glimlach naar haar toe. ,,Ik zal je missen,’’ Hoorde hij haar zeggen. Dat liet zijn gezicht een sombere uitstraling trekken. Hij zou haar ook missen. Nu meer dan ooit. Saronse wist niet eens of hij wel zou terug kunnen keren. In verband met zijn kudde. '',Ik...,'' Maar hij werd al gauw weer stil. Eigenlijk kon hij er maar beter over zwijgen. Hij wou haar niet van streek maken. Iki verscheen uiteindelijk en fronste even. "Sorry Saronse. Maar we moeten echt vertrekken!!" Saronse richtte aandacht even naar Iki. '',Ik kom er meteen aan...,'' Iki wierp eens een blik naar Ravena. Zijn gele ogen leken ondeugend. Uiteindelijk knikte hij naar Saronse en verdween net zou gauw hij gekomen was. Saronse slaakte eens een diepe zucht en zijn ogen gleden gefascineerd nog een laatste keer over de prachtige sierlijke bomen. Die in stilten leefden. Langzaam groeien. Enkel hun lange takken wiegden af en toe heen en weer. Maar deze nacht was er bijna geen wind. Zelfs het zilveren meer leek enkel een spiegel. Het lag daar gewoon. Alles was zo rustig en in harmonie. Zelfs de nacht dieren besloten eens een stille nacht te houden. Uiteindelijk richtte hij weer zijn volledige aandacht op die schitterende merrie. Hij bekeek haar nog eens heel goed en glimlachte heel erg zachtjes. Het was tijd, en hij wist het. Hij wou haar hier niet achter laten. Kai was hij ook niet vergeten. Hij was hier niemand vergeten. Hij zal het missen. Maar hij moest dit gewoon doen. Hij wilde het doen. Hij stapte langzaam achteruit en zei deze laatste woorden. '',We zien elkaar gauw weer. Dat beloof ik je...,'' Met een laatste glimlach draaide hij zich om en draafde weg. Weg van Ravena, weg van Dream Horses.
Saronse draafde gehaast naar het afspreek punt. Juist aan de grens van Dream Horses. Iki liep al achter Saronse aan. Ze waren een tijdje stil. Op dit moment wist Saronse hoe nieuwsgierig Iki nu wel niet moest zijn. Bij het spotten van hij en Ravena samen. En wie weet had Iki meer gezien. Iki had altijd alles gezien. Iki was altijd in zijn buurt. Iki leek wel te respecteren niet met Saronse's privézaken te moeien. De wolf hield keurig zijn mond. Saronse zal er wel eens over praten. Maar nu had hij andere dingen aan zijn hoofd. Hoe meer hij aan Ravena zou denken. Hoe erger hij haar zou missen. In de verte zag Saronse al figuren. Een simpel paard tussen een boel ongeduldige wolven. Wolven willen altijd meteen in actie schieten. Vooral Iki's roedel was nogal erg actief. Zijn neef Kenta leek erg opgelucht Saronse te zien. "Man, ein-de-lijk!! Ik word gek van die wolven. Zeg dat ze op moeten houden please!" Maar Iki was al bezig voordat Saronse nog maar kon reageren. Iki maakte eens een heftige blaf/grol geluid en had een aanval positie. Wolven hadden altijd ander gedrag gehad dan paarden. Fascinerend om te zien vond Saronse. De wolven werden algauw weer onder controle gekregen. Kenta grijnsde tevreden. "Mooi! Lets go. We hebben nog een lange reis voor de boeg!" Zei Kenta opgewekt. Die had er zeker zin in om naar huis terug te keren. Saronse knikte instemmend. Uiteindelijk gingen ze vertrekken. Raar gevoel om Dream Horses nogmaals te verlaten. Het zullen lange dagen, weken, maanden worden. Dat wist Saronse wel zeker. Hij moest weer alles regelen. De schade herstellen. De leiderschap waarschijnlijk weer op vangen. Hij was er klaar voor. Zijn mooie warme ijs blauwe ogen gleden even achter zich. Richting Dream Horses. En dan gingen ze op weg.



Af!!! Een beetje flutachtige zinnen xD