VIP Gracefull
[KELLIN]
Gracefull haalde eens flink haar neus op door de koude wind die haar een rilling bezorgde. Het was kouder dan verwacht, hier op de sneeuwvlakte. Gracefull keek in de verte en liet haar voorste pluk manen over haar ogen vallen. Zo waren haar warm bruine oogjes net niet te zien. Haar witte vacht glansde in de milde lente zon, ze voelde de koude wind onder haar manen en vacht strelen. Het was zo koud. Mopperde ze zacht in zichzelf. Ze vond het vreselijk. Ze was veel liever op het strand, maar door dat ze eerst door het noorden moest om daar te komen en het minimaal een dag zou duren om daar van nu aan te komen, leek haar dat geen goed idee. Ze had ook geen zin om dat hele eind te moeten gaan lopen. Ze had een hekel aan lopen, of andere intensieve dingen. Doordat Grace wat in gedachte verzonken keek ze niet uit en struikelde over een wat grotere hoop sneeuw. Ze viel met haar snoet in de sneeuw. Een korte seconde lag ze beduusd op de grond voor ze een proestend en jammerend geluid uit stootte. Ze stond weer op en schudde woest met haar hoofd. In de hoop de sneeuw uit haar neus te krijgen. Het lukte voor geen cent! Ze danste op haar hoge sierlijke benen en kreeg uiteindelijk de sneeuw eruit. Zuchtend en vermoeid hield ze haar hoofd laag bij de grond. Nu vielen haar manen echter nog verder over haar neus. Haar lange bijna zilverkleurige manen danste tegen haar hals toen ze een sierlijke draf in zette. Ze tilde haar benen hoog op en hief haar staart hoog. Haar hoofd liet ze laag. Ze leek zo net een hond. Direct toen ze daar aan dacht hief ze hem weer omhoog. Zo, nu leek ze weer op de sierlijke Arabier die ze was. Haar passen werden langer, haar hoofd nog wat hoger, haar passen nog langer. Tot ze een fikse maar prachtige galopsprong maakte. Eerst één, toen twee en toen drie. Tot ze in een prachtige en symfonische galop zat. Haar manen danste als de vlammetjes boven een kaarsje, tijdens kerst. Haar staart was als een prachtige waaier, bestaande uit veel kleurige witte linten die in elkaar over liepen als het kleurenpalet van het bloemenveld. Haar lichaam, sierlijk en gestroomlijnd als een snelle sportauto die met 280 km/h over de snelweg scheurde. Haar hartslag als de slag van een trommel gespeeld door de man die het beste kon trommelen. Haar adem als dat van een fluitist, rustig, gevolgd door ene uithaal die je niet na kan doen. Alles bij elkaar was het een prachtig gezicht en een dressuur ruiter zou er een moord voor doen. Op het gezicht van Gracefull verscheen een zelfvoldane grijns en haar oortjes schoten naar voren. Weer verlengde ze haar passen, nog verder en verder tot ze een rengalop raakte die tot een uitbarsting van energie kon worden genoemd. Gracefull schoot als een kogel uit een kanon door de sneeuwvlakte. Ze had er uitgezien als een gestroomlijnd en excentriek paard, nu leek ze op een soldaat die zich klaar maakte voor de strijd. De strijd van de eeuwige elegantie. Als zij maar won, dan was het goed. Haar passen werden weer korter, en korter en korter. Tot ze een draf bereikte. Het was een veerkrachtige en energieke draf. Haar hoofd was nog steeds geheven, nieuwsgierig als altijd keek de kleine merrie om zich heen. Ze draafde en draafde, tot ze haar passen weer korter maakte. Licht bezweet, het zweet stond op haar hals, maakte ze een overgang naar stap. De merrie viel niet op tegen de witte achtergrond van de sneeuw.
Gracefull maakte een achterlijke hoge sprong. Ze schrok zich rot van een klein bruin met wit konijntje dat voor haar voeten langs sprong. Toen ze landde stond ze alsof ze net een sliding had gemaakt. Haar voorbenen stonden strak en haar achterbenen lichtjes ingebogen. Haar neusgaten wijd open. Ze keek naar het konijn dat onschuldig verder huppelde. Ze blies een wolkje lucht dat als condens bleef hangen uit haar neusgaten. het was een zucht van verlichting. Het was geen eng monster dat haar kwam vermoorden zoals haar dromen haar vertelde van toen ze nog een veulen was. Gracefull haalde haar neus nog eens op. Tsjee, ze hoefde niet bang te zijn voor een konijn. Gracefull trippelde als een pasgeborene over het sneeuwgebied. Haar hoefjes lieten afdrukken achter in de zachte bodem. Ze schudde met haar hals, haar hoofd wat licht gekanteld en een vrolijke uitdrukking op haar gezicht. Ze gooide haar koppie in de lucht en stootte een hoge hinnik uit. Toen ze hem van zichzelf hoorde moest ze wel lachen, het klonk net een veulen! Oké, zo oud was ze nou ook weer niet. Over precies vijf dagen werd ze drie jaar. Dan was ze groter dan de rest die ze tot nu kende! Oké dat is niet waar, de zwarte hengst van gisteren was al drie. Maar wat zou het!? Who cares?!
Gracefull werd licht uit haar gedachten gehaald door de geluiden van een paard. Gesnuif, hoeven, nog meer gesnuif en nog meer hoeven. Ze bleef staan, ze richtte haar hoofd op de richting waar de geluiden vandaan kwamen. Het noorden, nee. Ze kon het niet helemaal plaatsen, maar ze ging uit op haar instinct. Een beetje dansend op de plaats keek ze er naar. Ze vroeg zich toch wel af wie het was? Goed slecht? Hengst merrie? Wat anders dat ze vergat? Gracefull vergat wel eens veel. Ze noemde zich zelf vaak ´Vroegtijdig dement.`
Gracefull maakte een achterlijke hoge sprong. Ze schrok zich rot van een klein bruin met wit konijntje dat voor haar voeten langs sprong. Toen ze landde stond ze alsof ze net een sliding had gemaakt. Haar voorbenen stonden strak en haar achterbenen lichtjes ingebogen. Haar neusgaten wijd open. Ze keek naar het konijn dat onschuldig verder huppelde. Ze blies een wolkje lucht dat als condens bleef hangen uit haar neusgaten. het was een zucht van verlichting. Het was geen eng monster dat haar kwam vermoorden zoals haar dromen haar vertelde van toen ze nog een veulen was. Gracefull haalde haar neus nog eens op. Tsjee, ze hoefde niet bang te zijn voor een konijn. Gracefull trippelde als een pasgeborene over het sneeuwgebied. Haar hoefjes lieten afdrukken achter in de zachte bodem. Ze schudde met haar hals, haar hoofd wat licht gekanteld en een vrolijke uitdrukking op haar gezicht. Ze gooide haar koppie in de lucht en stootte een hoge hinnik uit. Toen ze hem van zichzelf hoorde moest ze wel lachen, het klonk net een veulen! Oké, zo oud was ze nou ook weer niet. Over precies vijf dagen werd ze drie jaar. Dan was ze groter dan de rest die ze tot nu kende! Oké dat is niet waar, de zwarte hengst van gisteren was al drie. Maar wat zou het!? Who cares?!
Gracefull werd licht uit haar gedachten gehaald door de geluiden van een paard. Gesnuif, hoeven, nog meer gesnuif en nog meer hoeven. Ze bleef staan, ze richtte haar hoofd op de richting waar de geluiden vandaan kwamen. Het noorden, nee. Ze kon het niet helemaal plaatsen, maar ze ging uit op haar instinct. Een beetje dansend op de plaats keek ze er naar. Ze vroeg zich toch wel af wie het was? Goed slecht? Hengst merrie? Wat anders dat ze vergat? Gracefull vergat wel eens veel. Ze noemde zich zelf vaak ´Vroegtijdig dement.`
[KELLIN]