A place of memories

Het bruine hoofd werd geschrokken omhoog getrokken, waardoor de merrie kon voorkomen dat ze uitgleed. Ze wilde naar de vallei, dan door naar het zuiden. Ze had sinds het voorval een bloedhekel aan de Gletsjers gekregen. Snel liep ze door. Ze wilde hier niet zijn, het deed haar te veel denken aan Mirvano. Maar Whisperer was veilig. Maar ooit moest ze het ook weten, van haar vader. Het zou ook raar zijn dat ze nu geen vader had. Was Jolly er nou nog maar...

Kyara stopte even en nam wat sneeuw in haar mond, wat meteen veranderde in water. Ze slikte het door en liep verder. Hopelijk zou ze geen vervelende paarden tegen komen. De merrie schudde haar manen op hun plek en liep voorzichtig door. Ze wilde zo snel mogelijk naar de vallei, weg van deze vreselijke plek.

-open-

Zijn tengere, maar zeer lenige lichaam maakte zich voor op de steile en enorm gladde helling van de gletsjer. Zijn vacht, met verscheidene appeltjes erop schitterde in de zon. Zijn hoofd was helemaal wit, maar zijn onderbenen waren nog helemaal donkergrijs. Je zag dat hij langzaam aan het veranderen was in een schimmel. Hij had lange, dunne benen en zijn hals was daarin tegen wel wat breed en gespierd. Hij was dan ook wel gespierd, alleen velen onderschatten hem door zijn lichaam, die er iel en fragiel uitzag. Zijn witte manen dansten op zijn hals en schitterden in het zwakke zonnetje. Veel merries vonden hem een "geschenk voor het vrouwelijk oog" of "onweerstaanbaar" door zijn uiterlijk. Velen in zijn oude kudde hadden de jonge hengst ook willen versieren en hem het hof willen maken. Maar hij had alle merries afgewezen. Hij vond zichzelf te jong voor een merrie. Maar nu verlangde hij wel weer naar de vele aandacht van de merries. Hij voelde zich daardoor een beetje "gewild". Dat gevoel had hij hier nog niet echt gehad. Hij zat dan wel in de kudde, hij trok ook wel met ze op. Maar hij had nog niet echt vrienden gemaakt, wat hij in zijn vorige kudde wel had. En als zij bezig waren, kon hij altijd nog lol maken met zijn kleine broertje Cortés.

Hij maakte zich een weg omhoog door zigzaggend te gaan, zodat hij minder kans had op uitglijden. Als hij in een rechte lijn omhoog zou gaan, zou hij minder grip hebben. In ieder geval, dat dacht hij. Hij dacht dat zijn theorie wel zou kloppen. Soms gleden zijn achterhoeven wel eens onder zijn lichaam vandaan, door de sneeuw. Maar hij herstelde zich steeds snel. Het was hier niet erg koud, maar een stevig, ijzig noorderwindje waaide wel over het gebied heen. Soms wilde hij dat hij meer had kunnen leren. In zijn vorige kudde leerde hij wel veel, maar hier had hij nog niet veel nieuwe kennis opgedaan. Alleen over de cultuur hier, over het "goed en slecht" probleem. Dat hij maar bij de slechte weg moest blijven. Maar dat deed hij al. Hij wilde niet ruzies, daar verlangde hij niet naar. Hij wilde gewoon weer nieuwe vrienden. Hij vermeed de rivier en het moeras, bevond zich in de neutrale en goede gebieden. Hij klom toen verder de gletsjer op.

Zijn oren draaiden naar voren toen hij een nieuwe geur rook. Zijn hoofd veerde omhoog. Een paard, hij wist het. Zijn ogen speurden het gebied af. En ja hoor! Hij zag een merrie, die wat ploeterde door de sneeuw. Hij haastte zich naar de merrie toe, misschien kon hij hulp bieden. Al snel was hij bij de bruine merrie. Zijn oren draaiden naar voren, hij schraapte zijn keel om te laten zien dat hij er was.
‘Excuseert u mij, madam. Maar zou ik u hulp kunnen bieden? U.. uuhm.. lijkt een beetje moeite te hebben,’ zei hij warm. Al was zijn stem wat zenuwachtig en beknepen. Hij zag al snel dat de merrie ook niet oud was. Misschien konden ze vrienden worden als ze elkaar beter zouden leren kennen? Eigenlijk had hij in dit gebied geen andere paarden verwacht. Het was niet een echt leuk gebied, en het was daarbij wel neutraal. Dus hij wilde wel een kijkje nemen. Hij vond sneeuw niet erg. Soms vond hij het leuk, soms vervelend. Maar een hekel had hij er niet aan. Hij keek de merrie voor zich afwachtend aan. Hij was wel benieuwd naar haar antwoord.

Kyara schrok zich rot toen ze de aanwezigheid van een ander paard voelde. Toen ze de slanke, grijze hengst zag ging haar hoofd bijna meteen omlaag en keek ze hem bang aan. Maar toen rook ze een kudde geur, en niet die van de twee slechte. Hij was dus neutraal, of goed. ‘Excuseert u mij, madam. Maar zou ik u hulp kunnen bieden? U.. uuhm.. lijkt een beetje moeite te hebben,’ zei hij warm. Kyara schudde haar hoofd. Ze was hier intussen wel bekent. "N-nee bedankt. Ik red me wel." zei ze zachtjes. De angst was duidelijk in haar stem aanwezig, hopelijk zou hij geen moeilijke vragen gaan stellen. Waarom moest ze nou weer een hengst tegen komen? Kon ze niet eerst een merrie tegen komen? En waarom in dit gebied, hoe clicé... Ze bekeek de hengst eens, hij was misshcien iets ouder dan zij, maar ook nog jong. MIsschien een jaar of 3.

De bruine merrie was totaal geschrokken toen ze hem opmerkte. Dat had hij totaal niet bedoeld! Hij wilde zich net verontschuldigen, zeggen dat het niet zijn bedoeling was, maar de merrie was al snel weer gekalmeerd. Tenminste, ze liet haar hoofd zakken. Zijn ogen stonden kort een beetje bang en geschrokken, maar daarna kregen ze weer de warme gloed die ze bijna altijd hadden. Hij was niet een ster in sociaal zijn. Maar hij had graag andere paarden om zich heen, hij hield er niet van om alleen te zijn.

In zijn kudde vroeger had hij alle aandacht. Hoe vaker hij eraan terugdacht, hoe meer hij de kudde miste. Zijn kleine broertje, zijn ouders, Abbervail, zijn beste vriend, en de talloze aandacht van de jonge merries in de kudde. Hij was vaak bij de merrie te vinden, bij groepen merries. Eigenlijk nodigden zij hem altijd voor allerlei dingetjes uit. En hij was te zwak om nee te zeggen. Soms ging Abbervail mee, maar die had al snel zijn ware liefde gevonden. De merrie Ysabeau. Hij was stikjaloers op zijn vriend. Hij was al op jaarling verlieft geweest op de vosmerrie. Ze hadden ook lang ruzie gehad, maar gelukkig was dat weer goed gekomen. Ysabeau wilde wel vrienden met hem blijven, maar ze had nooit gevoelens voor hem gehad. Hij was er écht kapot van geweest. Maar alle andere merries had hij geen interesse in. Alleen in Ysabeau, de wonderschone, aardige, dappere en spontane merrie die hij ooit had gezien. Zij was het perfecte plaatje voor hem. Maar nee, ze had een relatie met zijn beste vriend. Dan voel je je kapot van binnen. Hij kon het zeggen.
Dat was één van de vele redenen dat hij op reis wilde. Hij wilde niet Ysabeau en Abbervail samen zien klef doen. Ze hadden aangeboden om mee te gaan. Hij had gezegd dat hij het alleen wilde doen. Zij en zijn ouders hadden het geaccepteerd en hij was vertrokken. En nu was hij hier, hier kon hij een heel nieuw leven opnieuw beginnen.

“N-nee bedankt. Ik red me wel,” had de merrie zachtjes gezegd. Ze leek een beetje bangig. Hij glimlachte naar de merrie, warm. Zijn ogen stonden rustig. Waarom was ze bang?
‘Hee, je hoeft echt niet bang voor me te zijn. Ik doe je niks,’ probeerde hij de merrie een beetje gerust mee te stellen. Hij zette voorzichtig een stapte dichterbij, de sneeuw knerpte onder zijn smalle, redelijk puntige hoeven. Hij hield zijn hoofd laag om niet bedreigend over te komen. Hij meende wat hij zei. ‘Kan ik je echt nergens mee helpen? Je lijkt een beetje bezorgd om iets,’ probeerde hij nogmaals om zijn hulp aan te bieden. Ze leek echt bezorgd, en hij wilde haar echt graag helpen als ze ergens mee zat. Trouwens, mijn naam is Encantador. En hoe mag jij heten?’ vroeg hij toen aan de merrie.

Ondanks dat het op vrijwel elk gebied in het Oosten, Westen en Zuiden warm was, werd de grond hier nog bedekt met een dikke laag sneeuw en ijs. Dit kwam omdat het hier altijd aan het vriezen was en het bij het klimaat hoorde. De reden waarom ze nu hier was, was dan ook voornamelijk de reden om even af te koelen. Daarbij kwam ook dat de koude, waterige sneeuw haar brandwonden overheerlijk verkoelde. Om de zoveel meter stond Pearl even stil, genoot van de koelte die over het gebied heerste, om vervolgens haar passen weer voort te zetten.

Het fijne was dat de wind hier niet raasde, waardoor de koude temperatuur niet voor een ijselijke kou op haar lichaam zorgde. Het was precies goed zo, iets wat ze op het moment even nodig had. Het maakte haar hoofd even leeg. De seconden, minuten en zelfs uren tikten voorbij. Hoelang liep ze hier al rond? Een uur of drie? Tot zover had ze nog geen één paard tegen gekomen. Zelfs geen ander dierlijk wezen. Dat kwam waarschijnlijk omdat de gletsjers erom berucht stonden om elk moment in te kunnen storten en het ijs dat zo nu en dan onaandoenlijk glad en gevaarlijk was. Zelf zag ze de gevaren er niet van in; ze kwam hier al een paar jaar, waardoor ze alle gevaren hiervan wist te ontwijken en ze van de verkeerde stappen geleerd had. De eerste keer dat ze hier kwam, toen ze ongeveer een halfjaar oud was, was het een kwestie van enkel vallen en opstaan geweest.

"Trouwens, mijn naam is Encantador. En hoe mag jij heten?" De hele tijd had ze nog geen een stem gehoord, niet eens de geur van een dier geroken. Nu was de stem van een paard goed te horen - de rotsen en inhammen om haar heen leken de woorden te weerkaatsen wat zorgde voor een echo. Voor het eerst leek ze te aarzelen om op de paarden af te stappen. De stem van de hengst die ze zonet had gehoord kende ze niet, maar degene tegen wie hij praatte misschien wel. Ze had het idee dat iedereen een hekel aan haar had, iets waar ze het dan ook wel mee eens zou zijn. Toch liep ze na twee seconden van aarzeling op de twee paarden af en merkte op dat één van de twee Kyara was: een kuddelid. "Goedemiddag Kyara." begon ze, glimlachend naar de merrie die ze al een hele tijd kende. Daarna richtte ze zich op de onbekende hengst, die geen kwaad in de zin leek te hebben. "Jou ken ik niet.. Mijn naam is, ehm, Pearl." Opnieuw klonk haar stem vriendelijk en warm, dit maal haar groene ogen op de hengst richtend.

‘Hee, je hoeft echt niet bang voor me te zijn. Ik doe je niks,’ probeerde hij haar gerust te stellen. Hij zette een pas in haar richting, hield zijn hoofd laag. Hij kwam absoluut niet bedreigend over, maar dat was bij Mirvano precies zo gegaan. Kyara snoof en zette ook een pas achteruit, zodat de afstand tussen de hengst en haar gelijk bleef. ‘Kan ik je echt nergens mee helpen? Je lijkt een beetje bezorgd om iets,’ probeerde hij nogmaals om zijn hulp aan te bieden. Trouwens, mijn naam is Encantador. En hoe mag jij heten?’ vroeg hij toen aan haar. "Goedemiddag Kyara." Geschrokken hief de merrie haar hoofd. "Pearl." ze knikte verlegen naar haar oude leidster. Ookal was Pearl dan geen leidster meer, Kyara had nog steeds dezelfde onderdanigheid tegenover haar. "Jou ken ik niet.. Mijn naam is, ehm, Pearl." Zei ze tegen de hengst. Pearl wist wat zich hier had afgespeeld, waarom ze zo bang was voor de hengst. Nou ja, ze wist niet dat het hier was gebeurd. Maar ze zou haar wel meteen snappen toch?