Hello, Aaliyah

Dat ze ooit geïnteresseerd zou zijn in een kudde had ze niet verwacht. Maar op de een of andere manier sprak de Horcrux haar enorm aan. Ze had er goede dingen over gehoord en natuurlijk wilde ze weten waarom paarden in een kudde gingen. Zelf had ze nooit in een kudde gezeten, dus voor haar was het allemaal nieuw. Kort sperde ze haar neusgaten toen een paardengeur haar neus binnendrong, maar negeerde het verder. Pablo was hier voor hele andere redenen; de leidster van de Horcrux roepen. Een amuserende grijns speelde met haar lippen toen ze een hinnik hoorde van een paard, die duidelijk in paniek was. Heerlijk, daarom hield ze nou zo van het Moeras. Pablo kwam kort tot stilstand, hief haar hoofd op en sloot haar ogen kort. Het geluid van het paard was nog steeds hoorbaar, waardoor de grijns op haar gelaat alleen maar breder werd. Ondertussen had ze haar ijsblauwe ogen weer geopend, zette ze haar reis voort en ging opzoek naar een geschikt plekje om de leidster te roepen. Ze had trouwens geen idee hoe ze eruit zag, alleen haar naam. Ach, ze zou het vanzelf wel zien.

De smerige drap van het Moeras zat ondertussen bijna overal op haar lichaam; haar benen, buik en ook haar schouders zaten vol met de modder. Wat overigens goed te zien was, aangezien ze een crème kleur had. Op haar gemak slofte ze verder, liep af en toe op een wat harder stukje grond, haar conditie was niet alles meer. Zodra ze het juiste plekje gevonden had, hief ze haar hoofd op en liet een luide, duidelijke en schelle hinnik horen, die nog lang weergalmde over het gebied. Luid snoof ze, hief haar hoofd een tikkeltje naar beneden en zette haar achterbeen op rust. Ondanks dat bleef ze alert, je wist immers maar nooit in het Moeras. Zodra ze duidelijk het geluid van hoeven in de modder hoorde, draaide ze haar hoofd onmiddellijk naar de kant van het geluid.

Aaliyah hier!
Sorry, post is nogal flut hehe. D:

Het moeras was zoals gebruikelijk weer vol met geschreeuw en gehinnik van paarden die vast waren komen te zitten in de modder. Er zat er echter geen één bij die serieus was, geen één die zo klonk dat die bereid was tot zaken. En het frustreerde haar, want ze wist dat ze meer leden nodig had.
De Horcrux was een wegwerpkudde, tenminste voor veel paarden leek hij zo. Aaliyah kon niets anders doen dan het te beamen, in de tijd dat zij hier haar eerste stapjes had gezet was hij al overgegaan van haar vader, Deina, Anaïs, Nar en Fether, tot Aaliyah hem tot stilstaan dwong. De merrie wilde ervoor zorgen dat de kudde nu anders zou zijn dan bij anderen, maar ze wist ook dat de Horcrux littekens had van al die leiders, en die moest ze zien te verdoezelen. En dat was verdomde lastig.
Zuchtend vervloekte ze zo’n beetje alles wat ze tegenkwam. Dat, trouwens, niet erg veel was ondanks de verwoedde hinniken in de verte. Ze ergerde zich aan die hinniken, ze wist toch dat het verdwaalde paarden waren, die geen sprankje zwart in zich had, het was klote dat ze nog niet de tijd had opgedaan om haar leden te roepen. Want dan zou alles nog weleens kunnen veranderen.
Haar gevoelige zintuigen spotten een andere hinnik op. Hij was duidelijk en schel, en Aaliyah had meteen haar passen veranderd naar de richting die van het geluid kwam. Zoals vaker had ze haar bondgenoten niet bij zich, ze kon op hun wedden dat ze niet dichtbij waren tenminste. Daar waren ze wel slim voor.
Het enige pluspunt was dat hier geen koor was van gezang. Enkel schor gekras van kraaien, die met hun zwarte oogjes lurkten naar voedsel, en af en toe verontwaardigd ge’oeh van een wakkergemaakte uil.
De modder bleef kleven aan zowat alles wat ze had. Haar buik, haar benen, en zelfs haar oren waren een klein besmeurd. Ze had geen idee hoe het er in vredesnaam uit kon, want als er iets was wat ze niet wilde vandaag, dan was het wel irritante kleiblokjes die aan de puntjes van haar oorhaar bleven kleven. Getver.
Het paard dat ze naderde zat in ieder geval niet vast in de modder, en haar houding was normaal. Aaliyah ging ervanuit dat dit het paard was wat hinnikte, en ze wist honderd procent zeker dat ze het paard bij lange na niet kende.
‘Je riep?’ Wat ze voor het onmogelijk gebeurde was gebeurd, ondanks dat ze een pokkehekel had aan het zinnetje ‘je riep?’ moest het gezegd worden. Het was druk in het moeras vandaag.

Kort duwde ze haar oren even in haar nek, toen het gekrijs van een groepje kraaien hoorbaar was. Rot beesten dat het waren. Ondertussen had ze haar aandachtig op het paard voor haar gericht, dat blijkbaar de leidster was van de kudde. Pablo had kort de nijging even geïrriteerd te briesen, maar dat liet ze voor nu maar achterwegen. Moest ze dit wel doen eigenlijk? Naja, wat maakte het ook uit. Als het haar niet beviel was ze zo weer uit de kudde. Ze zou wel zien, wie weet beviel het haar wel. Pablo knikte enkel op de woorden van de merrie, waarna ze kort haar neus ophaalde. "Dat klopt ja. Ik ben Pablo, ik neem aan dat jij Aaliyah bent?" Na haar woorden snoof ze kort, vernauwde haar ogen lichtjes en nam de merrie even in haar op. Hmm. Ze was jong, dat was duidelijk te zien. Niet dat het haar iets interesseerde trouwens, het enige wat ze interessant voor haar was, was de kudde. Pablo schudde kort haar hoofd, sloeg een keertje met haar staart en richtte haar ogen op die van Aaliyah.
"Ik wil in je kudde." Geen idee hoe ze het moest brengen, dus zei ze het maar op een korte en duidelijke manier. Geen enkel moment had ze haar ogen van de merrie afgehouden, een duidelijke, bittere blik lag in haar ogen. De geluiden om haar heen hield ze alert in de gaten, maar desondanks bleef haar aandacht voor het grootste deel op de merrie. Kort trok ze haar hoeven even uit de modder, die ze vervolgens weer neerzette, waarna de modder haar hoeven weer langzaam in de modder zogen. Het gekras van de gitzwarte kraaien was duidelijk hoorbaar, waardoor Pablo haar oren diep in haar nek legde, het enigste nadeel van het Moeras. Die achterlijke kraaien, die voor geen seconde hun smoel konden houden.
Verschrikkelijk. Maar Pablo probeerde er maar niet teveel op te letten. Nog steeds had de merrie voor haar niks gezegd, ook Pablo hield haar mond dicht. Ze had gezegd wat ze wilde en daar kon de merrie op antwoorden. Wat het zou worden interesseerde haar niet, met beide zou ze kunnen leven. Het solitaire leven was ze gewend en daar kon ze gemakkelijk mee verder gaan, het kudde leven moest ze nog maar eens bekijken. Ze had geen idee of het daadwerkelijk iets voor haar was, ze wachtte het wel af.

Voor deze tijd van het jaar was het koud, veel te koud als je het vergeleek met de broeikastemperatuur dat hier altijd hing. Eigenlijk was het temperatuur niets. Het was niet koud koud, en het was zeker niet warm. Het was ook helemaal niet lekker, bah ze hield niet van zulke temperatuur, liever iets warmer, maar niet te warm. Ach, eigenlijk maakte het niet zoveel uit, ze was toch niet tevreden met wat het zou zijn.
De kudde spookte laatst vaak in haar hoofd, het bleef dwalen en nestelde zich in één van de groeven van haar hersenen. Als jong paard dat een hekel had aan sociaal contact – iets wat ze had ontwikkeld in de tijd dat ze weg was gegaan – was dit een groot iets. En eigenlijk had ze er geen spijt van. Wie weet wie de kudde anders nog had. Waarschijnlijk Fether of zo. Of prinses Anaïs. Nee bedankt, nu zou ze eens haar eigen plannen uitwerken, dreamhorses iets laten zien. Als klein veulen was ze niets geweest, een neutrale schakel dat nergens goed voor was, nu dat ze groter was kon ze meer doen. En ze stond te popelen om actie te ondernemen.
De witte merrie dat voor haar stond was duidelijk veel ouder dan Aaliyah, en ze kon zien dat het een crême kleurige merrie was onder al die modder. Zelf zag ze er ook niet zo schoon meer uit, maar ze was vaak te vinden in het moeras, dus wat kon je verwachten? Niet iedereen had tijd om zichzelf op te maken.
De merrie stelde zichzelf voor als Pablo en of zij Aaliyah was. ‘Laatste keer dat ik keek droeg ik nog steeds de naam Aaliyah, dus ik denk van wel,’ sprak ze met een lage stem. Meestal had ze geen zin in flauwekul, maar eigenlijk had ze er nu wel een beetje zin in. Overactief draaiden haar oren alle kanten op, terwijl ze zelf zonder een spier te vertrekken naar de merrie keek.
‘Ik wil in je kudde,’ zei Pablo.
‘Je bent niet de enige,’ merkte ze op. Ze wilde nog iets zeggen, maar dat liet ze gaan, omdat deze merrie veel ouder leek te zijn dan Aaliyah waren de meeste vragen niet aan de orde. ‘Jij bent ouder dan ik, waarom niet zelf een kudde leiden? Wat maakt mij of mijn kudde zo speciaal om je toe te laten? En als ik je toelaat, weet je dat je van onderaan moet beginnen, ground zero om het zo te zeggen. Net als iedereen.’ Omdat deze merrie meer levenservaring had was het slim om haar in haar kudde te hebben, en ze leek haar een goede kandidaat.

Natuurlijk had ze liever zelf een kudde gehad om te leiden, maar Pablo vond het beter als ze zelf eerst eens wat ervaring op deed met kuddes. Wie weet zou ze ooit nog een eigen kudde krijgen, ze rekende er niet op, maar toch. Who knows. De stem van Aaliyah zorgde ervoor dat haar gedachtengang onderbroken werd, desondanks waren haar ogen de gehele tijd op die van haar gericht. Het liefste had ze kort met haar ogen gerold, maar ze wilde het verder niet verpestten, dus het enigste wat ze deed was even flauwtjes grijnzen. Grappig. Heel grappig. Er viel een korte stilte, tot de merrie voor haar opnieuw haar mond opende om iets te zeggen. Pablo luisterde, zuchtte even diep nadat ze was uitgepraat. Ze snapte zelf ook wel dat ze onderaan moest beginnen. Pablo had absoluut geen idee hoe het allemaal binnen een kudde werkte, maar iedere idioot begreep toch wel als je nieuw in de kudde kwam je voor je plaats moest vechten? Naja, werken dan.
‘Wat jou kudde zo speciaal maakt? Ten eerste is het de enige slechte kudde hier in Dream Horses.’ Begon ze. Tsja. Als ze een reden moest geven, wilde ze ook eerlijk blijven. Een grijns speelde met haar gelaat. ‘Ten tweede heb ik veel dingen over je kudde gehoord en over jou. Dingen die ervoor zorgde dat ik geinteresseerd was.’ Kort zweeg ze even. De woorden rolde met gemak over haar tong en haar lichaam was ontspannen.
‘En ten derde; ik wil wel eens zien wat er allemaal speelt in een kudde. En aangezien de Horcrux slecht is, leek me dat de beste keuze.’ Na haar woorden had ze haar ogen nog steeds op de merrie gericht. Kort snoof ze een keertje, zette haar achterbeen opnieuw op rust en haar oren draaide onrustig heen en weer. Er waren allerlei geluiden te horen, maar zoals voorheen probeerde ze haar aandacht bij Aaliyah te houden. Haar blik was niet veranderd, ook haar houding niet. Ze was rustig, ze probeerde dus ook kalm en rustig over te komen. Pablo was ook niet iemand die veel te vertellen had. Ze zei waar het op stond en verder hield ze haar mond.
Misschien zou de kudde wel goed voor haar zijn. Het solitaire leven begon immers snel te vervelen en ze wilde een nieuwe start maken na alles wat ze meegemaakt had. Overigens had het haar wel sterker gemaakt, ze had meer verantwoordelijkheid en naarmate ze ouders was geworden, maakte ze ook de juiste keuze. Pablo zou haar inzetten voor de kudde, aangezien ze niet zomaar in een kudde ging. Als ze toegelaten werd, wilde ze er iets van maken, dan wilde ze niet voor altijd op ground zero zitten, zoals de merrie het noemde. Nee, ze had geen zin om een pispaaltje te zijn. Dat zo wie zo niet.

De niet lekkere temperatuur werd wat kouder door een paar windvlagen die langs beide paarden heen stroomde, maar ook dat behield niet zijn temperatuur en het temperatuur werd weer neutraal.
De merrie zei in het begin niet veel, maar ze gaf daarna openlijk antwoord op haar vraag. Aaliyah gaf toe dat dit een goede reden was om juist naar de Horcrux te gaan, maar dat was niet haar volledige vraag. Ze liet het maar zo, er zouden waarschijnlijk nog meer antwoorden komen aangezien de merrie nog niet was uitgesproken. Ze keek naar de grijns om de lippen van Pablo, maar dat werd snel verbroken toen ze nog niet klaar was. Ze had dus veel dingen over de kudde gehoord? Dat deed haar ego wel goed als ze moest toegeven. Ze knikte en luisterde naar de derde reden. ‘Dus je wilt zien wat er allemaal speelt in deze oude kudde? Je hebt gehinnikt rond de juiste tijd, ik hoopte al op een paard dat in de kudde wilde. Als je in de kudde gelaten wordt dan krijg je gelijk de rang Dementor, want dat komt het beste uit met wat er gaande is in de kudde.’ ze snoof zachtjes en keek de witte merrie aan. ‘Mooi Pablo. Je zit in de kudde met de rang Dementor. Ik hoop je te zien bij de kuddegebieden.’
Aaliyah snoof en besefte dat ze wel net had gezegd dat ze vanaf ground zero moest beginnen, maar eigenlijk kwam dit beter uit. ‘Nog vragen?’ vroeg ze Pablo.

Holysweetcrap wat kort :'D