I'm gonna join you, girl ~

Teveel gebieden. Hij werd er echt gek van. De woestijn, drakenberg en het bos. Nu ook nog eens sneeuw, overal sneeuw. Hij vond het wel grappig. Als je het te warm kreeg kon je even naar deze plaats komen en het was weer fris. De zwarte hengst haatte sneeuw wel. Zo kon hij nooit een goedzak pesten door uit de struiken te komen en opeens deze te bespringen. Ze zagen hem té goed op deze plaats. Thaw schudde met zijn dikke bos manen en liep verder. Gelukkig waren hier al geen vliegen. Dat was al een voordeel. Hij snoof de geuren op en voelde de verfrissing. Damp kwam uit zijn neusgaten, telkens als hij ademde. Hij blies uit en de damp verscheen. Keer op keer. Hij sloeg een keer met zijn staart heen en weer, waarom? Ach, daar had je geen antwoord op. Hij deed dat omdat het een gewoonte bleek te zijn. De oren van de hengst draaiden alle kanten op. Overal was wel wat te horen. De sneeuw die kraakte onder zijn hoeven of wat anders. Zijn bruine ogen stonden fel naar voren gericht. Hij zag iets. Hij stapte dichterbij en merkte de grote dampwolken. Het was een speciale plaats. Voor hem toch. Hij had altijd op een gewone normale vlakte geleefd. Af en toe wat bomen en in de winter sneeuw. Meer kende hij niet. Niet dat hij zo nieuwsgierig was dat hij zou losbarsten. Jeeeej een nieuwe plek! Nee, helemaal niet. Hij rolde met zijn ogen bij die gedachte en stapte verder. Hij liep naar de grote damp toe en stopte even. Hij hoorde water omhoog spuiten. PSJJJT. Hij stopte en voelde de hevige warmte rondom zich. Hij grijnsde even. Dit was toch wel speciaal, maar meer vond hij er niet over. Thaw stapte tot tussen de geisers in en stopte. Hij dacht na. Hij had gehoord van de kudde die hier was. Het was een slechte kudde net zoals de kudde waarin hij opgegroeid was. Oke, niet helemaal hetzelfde. Hier was meer verschil van geslachten en leeftijden. Geen goedzakken of wannabe's in de buurt. Hij had er eens over nagedacht om erbij te gaan. Hij was niet echt een personage dat naar merrie's luisterde, maar hij moest het maar accepteren. Deze kudde werd geleid door een merrie. Haar naam was Aaliyah en ze was jonger dan hem. Hij had gehoord dat ze de vorige leidster had uitgedaagt en ze was gewonnen. Fijn voor haar. Dan kon ze toch goed vechten. Hij snoof even en schraapte met zijn hoef over de grond. Ja, hij moest het maar doen. De grote gespierde hengst gooide zijn lijf de lucht in en slaakte een luide hinnik. Het was duidelijk naar de merrie gericht. Hij landde op zijn vier benen en schudde met zijn hoofd. Hij keek kort om zich heen en voelde de warmte opnieuw. Af en toe spoten de geisers open en voelde je de spetters water op je lijf. Het deed deugd. De hengst stapte wat verder en wachtte af tot de merrie zou komen. Hij wilde haar best leren kennen en dan konden ze nog bekijken wat ze zouden doen. Vaak moest je jezelf ook nog eens bewijzen dat je het waard was om bij de kudde te komen. Ach, ze mocht vragen wat ze wou. Hij kon veel en dat had hij allemaal geleerd van zijn vader. Hij grijnsde breed en sloot even zijn ogen. Hij opende ze plots opnieuw en keek achterom. Hij hoorde en rook de merrie. Ze was meteen op zijn hinnik afgekomen. Slimme merrie, niemand laten wachten.

Aaliyah ~

Snuivend zigzagde ze tussen alle stomende gaten door. De dampwolken kwamen her en der de spuitgaten uit, maar op sommige momenten kwam er wel iets gevaarlijker uit dan stoom: Kokend heet water. Als je boven zo’n gat zou staan voordat hij zou uitbarsten was je simpelweg dood. En al was je niet dood, dan zou je verminkt zijn voor het leven. De geisers waren niet haar favoriete hangplek, maar ze moest weg bij de stikhete gebieden. De vliegen maakten haar simpelweg gek. Op haar achterhand was een nieuwe wonde van het schuren. De gouden merrie werd gek van alle jeukbeesten, en gek genoeg had ze er hier niet zoveel last van. Ondanks de hitte die een geiser produceerde was het hier enigszins koel, waardoor ze hier met een enigszins fijn humeur rondliep.
Een uitbarstende geiser zorgde voor benauwde warmte om haar heen. De kou van de sneeuw was niets bij deze warmtebronnen, moeder natuur had een plek gevonden waar ze af en toe kon uitbarsten. De vulkaan deed het naar zeggen niet meer. De geiser die ongeveer een meter of tien verder lag had een grote dampwolk achtergelaten, en de sneeuw rondom was papperig en smeltend. Het gevaar hier was dat je af en toe niet oplette, maar ook dat je de straal die omhoogkwam onderschatten kon: De straal was hoog en breed, en de natuur had overal aan gedacht, zo ook zwaartekracht. Als je eveneens in zo’n borrelend gat stapte, zonder pardon werd je doorgekookt. En dat leek de palomino merrie geen fijne dood.
Haar mond speelde zo nu en dan met een grimmige trek met sneeuw als ze haar hals naar beneden strekte. Het smaakte niet lekker, en ze moest toegeven dat, voor een sneeuwgebied, er bizar weinig van het goedje lag. Gevolg van de geisers zeker.
Ze zuchtte en liep in een rustig tempo verder, haar donkere ogen gleden over het kale terrein, er was wel een paard, maar die negeerde ze en passeerde ze. Het was een gevlekte merrie, en niet interessant genoeg om een praatje mee te maken. Aaliyah had het niet zo op ongewenst gezelschap. Ze koos zelf wel of ze met iemand wilde praten of niet. En de kudde was daar goed voor, die kon ze roepen om dingen te bespreken, of ze kon hinniken beantwoorden. Ze wilde niet ieder willekeurige ziel passeren en er fijn mee praten, jezus als ze er al aan dacht was het al een marteling.
Een luide hinnik galmde al door het gebied voor ze er erg in had. Kennis genomen van het feit dat het voor haar was, zette ze haar smoel weer recht en paste haar koers aan op het paard. Inmiddels vond ze het al minder erg om op hinniken te reageren: Zo had ze mooi wel de kans om de kudde uit te breiden. Ze had het nodig, ze had iets in gedachten, en nu moest ze zoveel mogelijk leden zien te hebben.
Het paard dat ze naderde was een hengst, en hij was een soort chocolade bruin. Hij had de gemiddelde grote lengte; Aaliyah was even groot als hij.
‘Ik ben er,’ sprak ze strak, flauwekul daar was ze niet voor gekomen. ‘Wat laat jou denken dat je niet een wannabe volger bent, maar een individu met een stel hersens?’ Ze wist dat ze, zodra ze het uitsprak, zulke vragen niet vaak zou stellen, maar ach, ze moest iets.



Af

Zijn bruine ogen gleden over de omgeving. De zwarte hengst schudde met zijn manen en sloeg met zijn staart naar de vliegen. Zijn spieren spande hij kort op waarna hij even ontspande. Hij bleef wachten tot de goudkleurige merrie naar hem toe zou komen. Hij draaide met zijn oren toen hij de geisers opnieuw hoorde. Hij drukte ze schuin naar achteren en wachtte af. De geur van de merrie kwam steeds dichterbij en een grijns sierde zijn lippen. Hij hoopte maar dat het gesprek snel verliep want hij had geen zin in een theekransje. Hij had daar niet altijd tijd voor. Hij had bedacht om nog eens te gaan trainen want dat kon hij gebruiken. Hij had wel een aantal spieren, maar het kon nog een stuk beter. De geur kwam dichter en vanuit de sneeuwvlakte verscheen de merrie. Hij herkende haar aan de kleur. Hij had genoeg over de merrie gehoord om haar te herkennen. Hij snoof kort en keek naar de damp die uit zijn neusgaten kwam. Hij sloeg ongeduldig op de grond met zijn hoef. Daar was ze dan. Ze begon meteen te praten. ‘Ik ben er,’‘Wat laat jou denken dat je niet een wannabe volger bent, maar een individu met een stel hersens?’ Hij grijnsde even. Die vraag had hij best wel verwacht. "Ach, in principe zou ik daar niet op kunnen antwoorden. Elk paard is zichzelf en op zijn eigen manier. Ik kan je verzekeren dat ik in de normale omstandigheden nooit bij een kudde zou komen die geleid word door een merrie, maar voor jou wil ik een uitzondering maken. Jij zal de merrie zijn die de kudde levend kan houden en ik kan het goed gebruiken." Dat was zijn antwoord. Het was gewoon de waarheid. Hij volgde niet graag merrie's en ze was ook nog eens jonger. Hij had ook gehoord dat de kudde dood leek te zijn en als deze merrie het in zich had om de kudde weer levend te maken, dan was ze goed bezig. Hij snoof even en keek haar aan. "Mijn naam is trouwens Thaw." Zijn stem was zoals gewoonlijk kalm en toch koud en duister. Hij was niemand die expres kil zou praten omdat dat slechter zou lijken.

In de tijd dat ze weer in dreamhorses was was het haar opgevallen dat het hier nog hopelozer was dan eerst. Ze kon niet zeggen of het altijd al was geweest, maar het haar niet opviel, of dat, door haar afwezigheid, het extra opviel. Maar het was zorgwekkend. Waar waren alle slechte paarden gebleven? Waar was het ijzingwekkende gegil gebleven als je realiseerde dat je begluurd werd door een vreemdeling met ijsblauwe ogen? De goeden overrompelden de slechten, alsof ze zich verstopten. Gelijk door deze gedachtes had ze weer haat opgewekt voor het land, want waar dit alles aan ontbrak, had je volop in het land waar ze zeven maanden was gebleven. Er was dan niet veel bevolking of begroeiing, maar aan angst was er genoeg. Daarom had ze ook en doel, zolang ze een kudde onder haar hoeven had, had ze een soort missie: Eén keer angst aanjagen in dreamhorses. De Horcrux moest net als Valkyrie in het geheugen geprint worden. Je werd niet bang als je sprak over de Horcrux, maar je ging wel extra achterom kijken of de zwarte – ietwat gestoorde – Fawn achter je stond.
De woorden van de hengst zorgde voor een geërgerde blik in haar ogen. ‘Ik vroeg naar je hersens, en of je geen hersenloze volger bent. Geen assepoester verhaal,’ beet ze hem toe. ‘Laat ik maar een makkelijkere vraag stellen: Hoe heet je, en waarom wil je in mijn kudde?’ Haar ogen waren niet geconcentreerd op de hengst, ze had geen aandacht voor hem, geen interesse.
De naam kwam er na een kleine pauze wel vanaf. Voor Aaliyah was het wel wennen om te beseffen dat bijna heel dreamhorses haar naam nu kende. Het was tof, want zo kwam je toe aan je ten minutes of fame, maar het was ook irritant. Iedere halve zool sprak haar nu aan met Aaliyah, en wilde een ‘intelligent’ praatje. Nonsens. Koud richtte ze haar ogen op een ander punt dan de hengst, wat niet zo makkelijk was, aangezien alles wit was, en de hengst donker. Ze overwoog het, deze hengst in haar kudde, iets in de woorden van de hengst liet haar nadenken.
‘Waarom kan jíj het gebruiken? Een leidster die de kudde draaiende houdt? Waarom wil je een uitzondering maken? Wat zijn ‘normale omstandigheden’? Zijn er ook uitzonderingen waardor het paard niet zichzelf is op zijn eigen manier? En waarom ben jíj jezelf op je eigen manier? Wat is jouw ‘ik’?’ Aaliyah verwachtte op alle vragen antwoord, want ze wilde zeker weten of ze er goed aan deed deze hengst te accepteren. Maar, om eerlijk te zijn, zei haar gevoel dat het er niet in zat voor de hengst. Het kon altijd veranderen, maar Aaliyah zelf was ook een beetje sceptisch over de hengst.