I'm gonna make a new start!

Nog een laatste blik wierp ze op haar oude gebied, tranen woelde op in haar ogen maar de jonge merrie hield zich sterk. Nadat ze haar ogen naar voren smeet, wist ze het zeker; ze vertrok. In een sloom tempo zette ze haar lichaam voort, opzoek naar het gebied wat de naam Dream Horses droeg, om daar haar leven voort te zetten en eens goed na te denken over van alles. Haar oren waren licht naar achter gedraaid en haar ijzigblauwe ogen schoten schichtig door het gebied, kijkend of ergens gevaar te bekennen was maar tot nu toe, zag alles er nog vrij rustig en veilig uit. Voldaan briestte de gevlekte merrie eens, een licht windje liet haar lange manen voor een kort moment van haar gespierde hals opvliegen, maar al snel lagen ze weer geordend langs d'r wit met zwarte nek. Met nog wat stijve spieren draafde ze aan, als ze warm gelopen zou zijn zou ze pas een poging wagen tot een rustige handgallop.
Een zwak zonnetje kwam langzaam vanachter de lichtgroene heuvels omhoog en verwarmde haar dunne vacht, het was heerlijk weer en op de een of andere manier, beviel het dit keer wel. Zou ze al bijna in Dream Horses zijn? Misschien was ze er al? Een zuivere hinnik verliet de keelgat van de slanke merrie, haar oren spitste zich en haar mysterieuze ogen zochten naar de vorm van een paard, misschien dat hij of zij haar kon informeren over de plaats waar ze zich op dit moment bevond, want de merrie had geen idee waar ze was uitgekomen. Meyada ging over in een rustige handgallop en zonder enige moeite stond ze bovenop de heuvel, het uitzicht was prachtig maar dat kan ook niet anders; het was nou eenmaal een prachtig gebied. Een zacht windje deed haar manen golven, haar staart hing als een vlag achter haar aan en al snel sloot Mey haar ogen. Wijd sperde ze haar neusgaten en spitste ze haar oren, om alle geluiden op te vangen en dus niet voor verassingen te staan. Abrupt schoten haar ogen open toen de geur van een hengst haar neusgaten vulde, waarom waren het altijd hengsten die ze als eerste ontmoette? Pure toeval? Ze besloot de gedachtes uit haar hoofd te schudde en richtte haar aandacht nu volledig op het paard dat ze daarnet had geroken. In een kalm tempo draafde ze de berg af en eenmaal beneden, keek ze richting een grijze sillhouet die langzamerhand steeds dichterbij kwam.

[Falletje! :3]

Genietend sloot de grijze hengst zijn ogen. Het was heerlijk weer en hij had even geen verplichtingen die vervuld moesten worden. Tijd voor zichzelf en eventueel een gezellig praatje. Perfect, vond hij. Iets wat hij nodig had. De laatste tijd kwamen dit soort momenten maar zelden voor, hij was altijd bezig voor de kudde of met andere zaken. Ondertussen gebeurde er van alles in zijn priveleven en moest hij tussen de pieken en dalen van interactie met anderen door laveren. Ontspannen zuchtte hij diep en opende hij zijn warme bruine ogen. De frisse geur van de heuvels woei door zijn manen en bracht een nieuwe geur mee. Hij indentificeerde het als van een paard. Veel aandacht schonk hij er niet aan, er liepen hier wel meer paarden rond. Op zijn weg hier naar toe was hij wel meer geuren tegen gekomen, sommigen leken altijd hetzelfde pad te volgen. Vast een doorsteek route van een kudde ofzo. Achja, het waren niet zijn zaken dus liet hij het maar zo. Rustig boog de grijze hengst zijn hals naar beneden en met zijn tanden sneed hij wat gras af, het was sappig van de vele regen die het gebied te verduren had gehad tijdens de lente. Zelfs nu plensde het regelmatig nog. Hoewel het gras niet veel voedingsstoffen bevatte smaakte het goed, kalm graasde hij even en liet zijn staart tegen zijn flanken aan zwiepen. Toch bleef de geur van zoeven in zijn hoofd spoken. Hij had hem niet herkend, niet dat dat een verassing was, maar het op de een of ander manier... Nieuw.. Dat gevoel had hij wel vaker, als een paard van buiten DH kwam, droegen ze vaak oude kuddengeuren met zich mee, of dingen die je hier niet tegenkwam. Hij snoof eens kort en besloot het te gaan uitzoeken. Met zijn hoofd nog steeds naar beneden gericht stapte hij tussen enkele heuvels door in zuid-westelijke richting. Onder het lopen trok hij zo nu en dan een plukje gras uit de grond om daar even op te kauwen. Ten slotte hief hij zijn hoofd op. In de verte werd een bonte vlek zichtbaar. Opnieuw zoog hij de lucht diep naar binnen en glimlachte even. Het was een merrie. Zijn ogen stonden vriendelijk, hij probeerde een open blik erin te leggen maar slaagde daar niet helemaal in. Alles was nog te vers. Het duurde niet lang voordat de twee dieren elkaar genaderd waren, eenmaal binnen gehoorsafstand sprak hij met vriendelijke stem. 'Ook een goedendag hier.' Ten teken van groet knikte hij een keer waarbij zijn voorlok verspreid over zijn voorhoofd kwam te liggen. Een deel van zijn linkeroog werd verhuld door het zwarte dekhaar.