Return of legends

Hij was terug. Dat had ze gehoord. The legend Cobrazarao was back. Panarea had veel van deze hengst gehoord. Hij was een van de twee bekendsten van DH. Amiya, zijn eeuwige rivaal leek verdwenen te zijn. Volledig poef verdwenen. Maar het slechte ras stond slecht in DH, ze leken haast verdwenen te zijn. Of Panarea kwam ze toch niet meer tegen. Het was vreemd dat ze verdwenen leken. Ze hoorden de sterkere te zijn. Maar sinds de grotere namen verdwenen waren, was alles haast ingezakt als een pudding. Zij hoorde tot de generatie die beter zou moeten geweest zijn. Al waren er niet veel veulens meer van over die nog leefden of in DH waren. Het was gewoon saai om hier te wonen als een badass. Er was geen kudde nog een uitdaging voor haar. De enige slechte kudde werd geleid door een snotneus vond ze zelf. Het was totaal niets om daar omhoog te klimmen. Maar daar deed ze niet eens de moeite voor. Dan wachtte ze liever even der beurt af en zou hem dan overmeesteren. Het was niets voor haar om op der knieën te gaan kruipen voor iemand. Voor niemand deed ze dat. Zelfs niet voor een van de machtigste paarden die hier hadden rondgelopen. Pan was geen merrie die onderdanig was. Ondanks haar slanke lichaam was ze een echte vechtersbaas. Ze had talloze gevechten achter de rug. Ze was gedoemd door het leven te gaan als een look a like van haar moeder. Een soort afstraffing van haar vader. Enkel en alleen omdat ze hem op zijn plaats had proberen te zetten. Om te laten zien dat hij een lafaard was. Niet een of andere machtige hengst. Nee uit schaamte had hij zich teruggetrokken voor zijn littekens. Panarea zou zich voor niets terug trekken en dat zouden de paarden hier geweten hebben.
Haar slanke hoofd draaide zich om. Haar haast zwarte ogen keken in de verte. Een gigantische verschijning was aan de horizon te zien. Een gigantische friese hengst dacht ze. Panarea hees haar staart trots in de hoogte. Haar oren zoals altijd strak naar achteren. Het gigantische litteken op haar voorhoofd werd zichtbaar doordat de wind haar zwarte voorlok uit haar gezicht blies. Ze wachtte af op wat komen zijn. Toch iets of wat nieuwsgierig naar het gigantische dier dat op haar af kwam.

-en cobrazarao-

Angstig geschreeuw, smekend om hulp, bloed word verspild, niemand te hulp. Voor hen is het te laat, geen leven gespaard.
Bloed rode ogen staarden tevreden over het slachtveld. Zijn reuzenlijf viel hard op. Zijn gitzwarte lange manen hingen als behang over zijn dikke hengstennek. Zijn gezicht verboden door zijn overdreven lange manentop. Cobrazarao bevond zich op een zeer hoge heuvel. Hij was vergezeld 5 beta's. Ze keken allemaal zwijgend toe en richten zich enkel op het slachtpartij. Een zwarte doek van een eindeloze grote troep friespaarden vertrappelden alles op hun pad. Er kronkelde een krul om de harde lippen van Cobrazaro bij het zien van onschuldige paarden, die hem niets verkeerd hadden gedaan, zonder pardon werden vermoord. ''Waarom doet u ons dit aan? Waarom?'' Deze vraag werd zo vaak gesteld. Waarom hij zulke gruwelijke daden deed gebeuren? Daar was geen verklaring voor. Dit was iets wat hij gewoon liet gebeuren. Zijn honger naar macht was sterk. En hij zal spoedig dit gebied helemaal veroveren. Dan had hij 18 rijken. 18 landen waren nu zijn eigendom, alles wat hem in de weg stond werd uit de weg geruimd. Er kwam één van zijn paarden op hem af galopperen. Het eerste wat hij deed was nederig voor Cobrazarao buigen. "Mijn meester, we hebben de prinses en nog enkele vluchtelingen gevangen." De hengst keek onderdanig naar de grond want hij kreeg rillingen als hij zijn leider in de ogen keek. Cobrazarao brieste luid. En liet zijn dreunende klanken vrij. '',Dat werd tijd dwaas, breng mij de prinses en de rest? Toon geen genade.,'' Zijn stem had een donderend klank. "Ja mijn meester, ook die 5 veulens?" De beta's keken even naar Cobrazarao. '',Neen, die kunnen we nog goed gebruiken op het slachtveld. Breng ze naar Gondore, daar worden ze van harten verwelkomd.,'' De hengst boog dieper. "Ja mijn meester." De hengst verdween al gauw uit het zicht. Gorore was een speciale kamp waar alle veulens naartoe gestuurd werden. Daar werden ze allemaal getraind om later als ze ouder te waren Cobrazarao dienen. De zwakken werden meteen vermoord. Ze werden van de Doden Klif afgeduwd. De prinses werd gebracht door twee sterke paarden. Ze vocht vurig. Een prachtige zwarte merrie, eigenlijk best gewoontjes voor een prinses. Cobrazarao bekeek haar eens verveeld. "Laat alstublieft mijn paarden gaan. We hebben je niets verkeerd gedaan!" Zei de prinses smekend. Cobrazarao hief zijn hoofd wat hoger en grijnsde van plezier. Altijd fijn als ze lopen te smeken. Cobrazarao naderde haar heel langzaam. Hij had alle tijd. '',Natuurlijk beste prinses. Ik laat ze zo gaan en dan kunnen jullie lang en gelukkig leven...,'' Sprak hij met een sarcastische toon. De merrie keek hem verbaast aan. '',Het is gedaan, niemand zal ontsnappen, iedereen zal sterven. Alleen die schattige veulens. Die kunnen nog nuttig zijn. Ze zijn zo zwak en makkelijk te manipuleren...,'' De prinses keek nu nog banger. "Nee, alstublieft... Spaar die kleintjes! Heb je dan echt geen hart?" Cobrazarao ontblote zijn tanden, zijn agressief rimpels werden zichtbaar en zijn houding werd ook valser. '',Neen...,'' Zei hij en mikte zijn vlijmscherpe tanden al gauw op haar borst en rijte die helemaal open. Van angst verlamde de merrie en viel versteend op de grond. Cobrazarao rukte het kloppende paarden hart uit haar borst. Zijn mond en borst was gewassen in vers bloed en hij vrat het op. Sommige paarden werden misselijk. '',And So The last Leader Of Shinlore has fallen!!,'' Sprak hij met zijn gruwelijke stem. Zijn paarden begonnen wild te steigeren. Weer een overwinning gehaald. Niemand ontsnapt aan Cobrazarao.

Het was doodstil, enkel zijn beukende hoeven vervulde deze leegte. Zijn ijzige ogen loerden over deze verpeste gebied. Dream Horses... Ooit een plaats waar zij ooit heersten. Slechtheid. Zijn bloed/bruine hadden een duistere glinstering. Nu was de heerschappij van de slechtheid gevallen. Ze dachten dat ze het zonder hem konden doen. Cobrazarao grijnsde vals. Dwazen, ze hadden Cobrazarao niet meer nodig he? Cobrazarao zijn reuze hoeven beukten door de harde grond door. Ze konden zijn zware lijf niet verdragen. Zonder Cobrazarao waren ze niets, NIETS. Cobrazarao was alleen, hij wilde alleen zijn. Waarom hij is terug gekeerd was wist hij niet. Misschien het lot of zo. Echter was hij nieuwsgierig geweest hoe ze het zonder hem deden. Kennelijk niet zo uitstekend. Zijn ogen kregen een glimp van een paard. Wie o wie zou het zijn.
Een lekker hapje misschien?

Srry als ie op niets trek is zo lang geleden.
PS: Ik zei toch dat ik zou reageren?

Haar ogen werden groter. Haar mond viel lichtjes open. Haar neusgaten wijd open. De geur van de dood opsnuivend. Haar slanke oren nog steeds naar achteren. Ze knipperde eens met haar ogen. Slikte. Damn, hij was het echt! De grote zwarte verschijning was Cobrazarao! Ze zou in de lucht kunnen springen van vreugde maar dan zou er vreemd uit zien. Al snel trok ze haar gezicht in de plooi. Haar lippen keurig op elkaar. Haar ogen terug normaal. Of ze iets uitstraalde? Moeilijk te zeggen. Haar houding onthulde niet veel. Ze kwam wel enorm zelfzeker over. Al was ze toch best gespannen om de grote hengst voor haar naar haar toe te zien komen. De geur van bloed weer haar neusgaten te voelen prikkelen. De stank die het beest met zich mee droeg was voor haar een heerlijk aroma. Ze had meegekregen dat ze geen angst mocht tonen tegenover dit dier. Maar wel respect. Hij zou haar wel herkennen. Ze leek zoveel op haar moeder dat hij wel moesten dat ze de dochter van Kharrea was en niet een of andere wannabe. Het bloed stroomde door haar aderen. Ze wist perfect wie ze was en veranderde niet om de haverklap van karakter. Neen, ze was dezelfde bitch die van spelletjes spelen hield als haar moeder.
De hengst kwam tot stilstand. Panarea bekeek hem eens. Rustig aan en aandachtig. Zijn voorhand had een rode schijn. Zijn lippen waren rood. Een lichte grijns speelde rond haar lippen. Haar slanke hoofd maakte een korte knik. Hij was bijna twee keer zo breed als de slanke Panarea. Moest hij haar een klap verkopen kon hij haar ribben verbrijzelen. Ze moest dus geen ruzie zoeken met dit paard. Toch was ze benieuwd of hij echt zo'n legende was zoals sommigen haar hadden verteld. Moest ze echt schrik hebben van dit paard? Kon ze hem echt maar beter bevriend houden?
"Dus jij bent die zogenaamde Cobrazarao. De schrik van DH? Ik had me je. Euhm... angstaanjagender voorgesteld. Je bent gewoon een immense fries die wat bloed aan zijn lippen heeft hangen. Me no scared." Sprak ze verveeld. Haar prachtige stem werd gemanipuleerd tot hij koud klonk. Ze kon er niet tegen als ze de prachtige klanken van haar stem prijs gaf. Die waren enkel goed om veulens te manipuleren.

Zijn houding op dit moment verborg zijn ware karakter. Zijn zwarte manentop viel als een masker over zijn gehele gezicht. Diep gesneden littekens waren voor eeuwig in zijn vlees gegraveerd. Zij kon zijn ogen bereiken alleen hij. Zijn duivelse ogen vielen als een donderslag naar de hare. Zijn lippen strak naar beneden gericht. Zijn oren tegen zijn schedel aan gedrukt. Zijn neusgaten stonden wijd open gesperd en snoof deze herkenbare geur op. Zijn stank was overheersen, de geur van de dood. Het was een lange tijd doodstil. Maar dat deerde hem niet. Neen, dit vond hij juist aangenaam. Hij hield niet zo van uitgebreide gesprekken. Lekker koffieklets. Zijn ogen gleden onderzoekend over haar. Panarea, dochter van Kharrea. Een niet zo simpele merrie. Maar één van de weinige echt slechte paarden. Tegenwoordig was het zeer zeldzaam een slecht wezen hier in dream horses te vinden. Had hij dan ook gehoord. Er kronkelde een valse glimlach bij het horen van wat ze hem zei. Hij liet zijn kin tot tegen zijn borst aandrukken en hierbij werden even zijn ogen zichtbaar. Twee duistere ogen, een bangelijke uitstraling die je aanstaarde. "Dus jij bent die zogenaamde Cobrazarao. De schrik van DH? Ik had me je. Euhm... angstaanjagender voorgesteld. Je bent gewoon een immense fries die wat bloed aan zijn lippen heeft hangen. Me no scared." Even bleef het doodstil. Zijn ogen nog steeds zichtbaarder en nog steeds staarde hij de merrie aan. '',De enige echte, brave mare...,'' Sprak hij met zijn dreunende stem. Met een droge ondertoon. Langzaam wandelde hij kalm rond de merrie heen. Zijn ogen nog steeds op haar gericht, algauw werden deze weer achter zijn zwarte gordijn gehuld. Het verse bloed droop uit zijn mond. Er droop ook wat uit zijn neus. Van waar het vandaan komt zal niemand ooit weten. Zijn enorme hoeven weerklonken dreunend, beukten genadeloos de grond in. '',Een applaus voor jou... Vertel mij nu eens wie er heerst.,'' Hij ontblote zijn bebloede tanden bij het grijnzen. Hij wist wel hoe de boel hier nu ineen stak. Cobrazarao miste dit niet zo. Hij had macht genoeg waar hij was. En de respect en geloof. Zijn beste leden verkozen een ander. Zij dachten dat die het beter zou doen zonder Cobrazarao. Maar eenmaal dat Cobrazarao vertrok. Verloor de slechtheid alle macht die ze ooit eens hadden. Cobrazarao had met veel vermaak toegekeken hoe de leiders één voor één de macht en controle over Dream Horses verloren. Zo zie je maar eens, je kon niet zonder Cobrazarao. Deze plek was droog, wat te droog naar zijn goesting. Hij was meer voor dat vochtige zure omgeving. Met slijkerige ondergrond. Zephyr leek veel zin te hebben om Dream Horses weer over te nemen. Maar Cobrazarao had er geen tijd en zin in. De badassen moeten hun fout onder ogen zien. Je zou op je knieën moeten en smeken als je hem terug als meester wou hebben. Zijn lange staart hing al tot tegen de grond. Ja, hij had veel manen, maar die verstopten een grote deel van zijn lelijke littekens.

Weer viel er een doodse kilte, bij hem voelde je nooit goed. Duisternis hing gewoon in de lucht met hem in de buurt. Dream Horses reageerde al op de aanwezigheid van Cobrazarao. De dieren voelden zich onrustig en het weer leek ook onrustig. Maar het was allemaal waarschijnlijk toeval. Zijn geur was overheersend sterken dan de meeste paardengeuren. Zijn houding was grimmig en gevaarlijk. Hij toonde geen emotie, dat maakte de situaties erger. Want je wist niet waar hij tot in staat was. Cobrazarao bleef uitdagend rond de merrie cirkelen. Hij testte haar tot het uiterste. Misschien konden ze een gezellig spelletje spelen. Een spelletje tussen leven en dood. Of ze word misschien gespaard, als ze hem beviel. Ze was ten slotte de dochter van een trouwe 'vriendin'...

Een grinnik verliet haar keel. Hij was kort en vals. Echter zette de hengst zich in beweging. Pan maakte een waarschuwende geluid en hees haar hoofd in de hoogte terwijl ze haar tanden ontblootte. Ze was in staat hem een klap te verkopen moest hij te dicht komen. Ze was nu eenmaal gesteld op haar persoonlijke ruimte. Ze rolde met haar ogen. Ze keek de hengst strak aan. Wie er aan de leiding was in DH? Wel, daar kon ze geen antwoord op geven. Zijzelf voelde zich niet geroepen om het werk op zich te nemen. Zeker niet omdat het hele rijk van hun was ingestort. Ze werden gedwongen om als zwervers door DH heen te trekken. Pan wou proeven van de macht die haar moeder had gevoeld, geproeft. Het zou te zalig zijn voor een jonge merrie als zij. Maar ze had geen zin om alles weer op te bouwen.
"Ik moet je teleurstellen Cobie." Begon ze met het vuur in haar stem. De haat in haar ogen. Ze keek hem recht in zijn donkere ogen. De littekens die in zijn vlees stonden gegrift op zijn huid. Okey, nu zag ze tenminste een moord machine.
"De badass paarden worden gedwongen in dh te leven als zwervers. Ze zijn niet meer wat ze geweest zijn. De sterke generatie is voorbij." Sprak ze nog steeds even woedend. Waarom was ze in het verkeerde tijdperk geboren? Ze had minstens even oud als haar moeder moeten zijn. Dan had ze pas een leven gehad. Panarea had zich dan ook uitzonderlijk stil gehouden in DH. Maar ze was nooit weg geweest. De onopgeloste moorden konden ze vaak op haar naam schrijven zonder dat iemand er iets van wist.
"De enige kudde is de Horcrux, ooit geleid door Segué, nu door een of andere afstammeling van Azacar maar met veel minder glorie. Ik zie geen druppel bloed aan haar lippen. Geen namen op haar lijst." Sprak ze met een afkeer. Ze had geen respect voor dat veulen. Het was een onervaren dier dat geen moorden op haar naam had staan. Pan had er zelfs meer op der naam staan toen ze amper 3 jaar oud was geweest. Ze was dan ook geen te onderschatten merrie.
"Sommigen hebben het terug proberen op te bouwen maar een goedzak heeft geen angst voor hun. Ze durven het bloed niet meer te laten stromen. Ze zijn waardeloos." Pan meende elk woord van wat ze zij. Toch voelde ze zich te goed om het zelf te proberen. Ze was immers de dochter van een redelijk luie merrie. Een arrogante merrie. Pan haar karakter verschilde dan ook niet veel van die van Kha.
"Je vraagt je vast af waarom ik het niet heb geprobeerd. Wel, Ik ben en blijf de dochter van Kharrea. Haar werd ook alles toegeworpen. Zelfs door jou." Sprak ze simpeltjes. Het was immers ook de waarheid. Kharrea had een super rang gekregen van Cobra. Na zijn vertrek toen Sythka de kudde leidde had ze een tijdje de leiding gekregen over de befaamde kudde. Pan zag het wel zitten om in zo'n kudde te zitten. Maar niet bij het zielige groepje paarden dat nu in de horcrux zat.