Het geluid van haar hoeven weergalmde over het uitgestrekte gebied. Verder was er niets te horen. Enkel en alleen haar hoeven en haar zware, luidruchtige ademhaling. Er was geen enkel teken van leven, geen vogel, geen konijn, geen vos, niets. Haar blik was leeg, haar ijsblauwe ogen staarde in de eindeloze verte. Waar ze heen ging? Ze had geen idee, maar op het moment maakte het haar vrij weinig uit waar ze uit zou komen. Pablo had hier toch niets, dus wat had de crème kleurige merrie te verliezen? Precies. Niets. Wat ze ook zou doen, het zou vrij weinig uitmaken. Alle paarden die ze had gekend hier in Dream Horses, waren ineens van de aardbodem verdwenen. Wat misschien ook alleen maar goed was, want de paarden die ze kon, zou ze met alle plezier de nek om willen draaien. Stuk voor stuk, want ze waren niets waard. Dat ze dus inderdaad weg waren, boeide haar helemaal niks. Een kleine grijns speelde met haar licht uigedroogde lippen. Pablo duwde haar oren tegen haar schedel aan, vervolgde haar weg terwijl haar ogen af en toe de omgeving onderzochten. Maar nog steeds, geen enkel teken van enig leven.
In een rustig en ontspannen tempo zwierf ze verder. Nog steeds niet weten waar ze uiteindelijk uit zou komen, wie weet kwam ze nog wel een soortgenoot tegen, waar ze zich kostelijk mee kon vermaken. Pablo schudde haar robuuste hoofd kort door de lucht, maakte een vloeiende overgang naar een arbeidsdraf waarbij ze haar hals aanspande, vervolgens haar passen nog iets versnelde en haar hoeven stevig bij elke pas op de grond liet komen. Steentjes rolde voor haar hoeven weg, Pablo draaide haar oren in de richting waar geluiden vandaan kwamen, hield haar omgeving nauwlettend in de gaten en als ze dacht dat er ook maar iets bewoog, was haar aandacht daarop gevestigd. Haar spieren rolde onder haar licht vervuilde vacht, haar aderen zwollen langzaam op, Pablo vernauwde haar ogen tot spleetjes en maakte uiteindelijk een gemakkelijke overgang naar de galop. Haar stevige passen zorgde ervoor dat er licht gedreun hoorbaar was, telkens al ze haar hoeven kort contact liet maken met de verharde ondergrond.
Zodra een paardengeur haar neusgaten binnenkroop maakte ze een abrupte overgang naar stap, waarna ze uiteindelijk halt hield. Ze hief haar hoofd hoog op, sperde haar neusgaten wijd open en nam de geur opnieuw in haar open. Een meedogenloze glimlach krulde haar mondhoeken omhoog, zodra ze haar soortgenoot in ahar gezichtsveld wist te krijgen, werd die glimlach alleen maar breder. Rustig en op haar hoede liep ze richting het zwarte beest. Met een ijskoude blik keek ze hem aan, kantelde haar hoofd lichtjes en grinnikte zachtjes. "Boe." Pablo wist goed dat de hengst haar al opgemerkt had, maar goed. Ze moest iets mededelen om hem aan de praat te krijgen, right? Haar neus raakte bijna die van het paard voor haar, haar ademhaling weerkaatste tegen zijn neus, terwijl haar ogen in de zijne boorde. "Wie hebben we hier?" Fluisterde ze zijn richting in. Hmm, er was dus toch nog wat leven hier.
Oh god flut, maar heb allang niet meer gerpgd. ;3
Thaw hier!
In een rustig en ontspannen tempo zwierf ze verder. Nog steeds niet weten waar ze uiteindelijk uit zou komen, wie weet kwam ze nog wel een soortgenoot tegen, waar ze zich kostelijk mee kon vermaken. Pablo schudde haar robuuste hoofd kort door de lucht, maakte een vloeiende overgang naar een arbeidsdraf waarbij ze haar hals aanspande, vervolgens haar passen nog iets versnelde en haar hoeven stevig bij elke pas op de grond liet komen. Steentjes rolde voor haar hoeven weg, Pablo draaide haar oren in de richting waar geluiden vandaan kwamen, hield haar omgeving nauwlettend in de gaten en als ze dacht dat er ook maar iets bewoog, was haar aandacht daarop gevestigd. Haar spieren rolde onder haar licht vervuilde vacht, haar aderen zwollen langzaam op, Pablo vernauwde haar ogen tot spleetjes en maakte uiteindelijk een gemakkelijke overgang naar de galop. Haar stevige passen zorgde ervoor dat er licht gedreun hoorbaar was, telkens al ze haar hoeven kort contact liet maken met de verharde ondergrond.
Zodra een paardengeur haar neusgaten binnenkroop maakte ze een abrupte overgang naar stap, waarna ze uiteindelijk halt hield. Ze hief haar hoofd hoog op, sperde haar neusgaten wijd open en nam de geur opnieuw in haar open. Een meedogenloze glimlach krulde haar mondhoeken omhoog, zodra ze haar soortgenoot in ahar gezichtsveld wist te krijgen, werd die glimlach alleen maar breder. Rustig en op haar hoede liep ze richting het zwarte beest. Met een ijskoude blik keek ze hem aan, kantelde haar hoofd lichtjes en grinnikte zachtjes. "Boe." Pablo wist goed dat de hengst haar al opgemerkt had, maar goed. Ze moest iets mededelen om hem aan de praat te krijgen, right? Haar neus raakte bijna die van het paard voor haar, haar ademhaling weerkaatste tegen zijn neus, terwijl haar ogen in de zijne boorde. "Wie hebben we hier?" Fluisterde ze zijn richting in. Hmm, er was dus toch nog wat leven hier.
Oh god flut, maar heb allang niet meer gerpgd. ;3
Thaw hier!
