Can you blow my whistle baby?

Zwierig liep ze door, haar staart gleed achter haar aan door de lucht alsof hij niks woog, wat ook bijna het geval was. Het leek net alsof ze zweefde in plaats van dat ze liep. Haar manen vlogen als het ware vredevol achter haar aan terwijl ze zo door liep. In haar gedachte verzonken. Over vroeger over waar ze eerst leefde. Ze was geboren op een plek hier ver vandaan, haar moeder en vader waren allebei gevlekt, allebei met dezelfde kleur. Ze was geboren in een warme plek, er zaten houten schotten naast en de stal was ruim genoeg voor één merrie en één veulen. Haar vader had ze nooit gekend, hij was een dekhengst en haar moeder een fokmerrie. Maar haar lieve moeder genaamd Alice had haar verteld dat het een prachtige hengst was, met dezelfde kleur als haar, en bijna hetzelfde vlekkenpatroon. Dus was Aphrodite vanzelfsprekend trots op haar vader geweest en dat was ze nu nog steeds. Zo groeide ze op tot een prachtige jaarling, haar vacht glansde altijd en haar staart en manen waren nooit klitterig. Als jaarling ging ze naar een uitgestrekt grasveld met een riviertje erin en hier en daar wat boompjes. Ze voelde zich vrij als een vogel toen ze rende met de wind door haar manen samen met de andere jaarlingen speelde ze. Toen had ze het gevoel dat ze een wild dier was, tot ze oog in oog kwam te staan met een wit hek. Toen kwam ze erachter dat ook dit maar een weiland was. Een reusachtig weiland daar niet van weggenomen maar het was maar een weiland, en ze was nog steeds in gevangenschap. Niet dat ze dat erg vond. Op haar tweede werd ze weggehaald van de andere jaarlingen, van al haar vriendjes en vriendinnetjes. Ze werd terug naar de stallen gebracht, waar ze eindelijk haar moeder weer eens zag. Maar die had ondertussen al weer een nieuw veulen en was haar vergeten iets wat haar pijn deed, nu nog steeds. Ze was ingereden maar alles ging mis toen ze zes werd. De vlammen likte aan de stallen net toen haar derde veulentje een jaar werd en naar de jaarlingen weide gebracht werd. In tegenstelling tot de andere fok merries vergat zij haar veulens nooit. Ze werd uit de stal geleid en haar baasje gaf haar de ketting die ze nu met heel haar hart koesterde, toen rende hij terug met de mededeling dat ze vrij was om te gaan en te staan waar ze wou. Maar ze wachtte en wachtte tot haar baasje terug kwam, maar nadat hij verdwenen was in de vlammen was hij er nooit meer uitgekomen. Overleden... Haar ogen sprongen open, het beeld van de likkende vlammen aan de stallen en haar baasje die in de rook verdween deed haar nog zo veel pijn. Langzaam stapte ze verder alsof ze zweefde.

~Open~

In een rustig tempo galoppeerde hij over de duinen. Zijn manen en staart vlogen in de wind en zijn vacht glom in de zon. Heerlijk vond hij de wind en genoot ook van iedere stap die hij zette. Hij ging langzaam over naar draf en daarna naar stap. Hij strekte zijn nek wat uit zodat hij alles wat er rond de duinen gebeurde kon zien. Er was de laatste tijd helemaal niets te doen hier in Dream horses. Alles was stil en de slechte paarden vertoonde zich bijna niet. Waarschijnlijk kwam het door die verdomde lente, het zat overal vol met goodies die van de zon genoten. Vanity liet zich niet weg jagen door die domme beesten, zolang ze hem niet in de weg liepen was het wel goed. Hij draaide zich naar rechts en keek naar iedere golf die omsloeg in de zee. Er stond een stevig windje dus de golven waren behoorlijk groot. Langzaam daalde hij van de duin af en liep richting de zee. Hij liep niet erg ver de zee in, toen zijn benen half onder water stonden stopte hij. Hij liet zijn neus wat zakken en nam een slok van he water. Meteen hief hij zijn hoofd weer en stampte met zijn been in het water. "Bah!" Riep hij luid. Het water van de zee was zout, dat hij dat al niet meer wist. Hij liep weer verder en bleef met zijn benen in de zee lopen. De golven spatte tegen zijn buik en de wind blies zijn voor pluk in zijn ogen. Hij schudde een keer met zijn hoofd en draaide om zodat hij niet tegen de wind in stond. Toen hij omgedraaid was zag hij in de verte iets aan komen. Hij legde zijn oren wat naar achteren en maakte zoals gewoonlijk een luide brom van achter uit zijn keel. "Wat moet dat hier" Zie hij met een licht geirriteerde stem. Hij hief zijn hoofd wat en kwam het water uitgelopen.

Zijn bruine ogen gleden over de golven. Ze leken nooit te rusten, nooit moe te worden. Gedreven door de wind, de maan en de stromingen bleven de golven altijd komen. De stromingen waren als de bloedbaan van de zee, liet het water stromen en het hart kloppen. De maan was als zijn geliefde, met een onweerstaanbare aantrekkingskracht. De zee volgde haar, altijd en immer, maar zou haar nooit kunnen bereiken. En dan was er de wind, die de golven altijd een duwtje in de rug gaf. De wind bood hulp om zijn geliefde te bereiken en troostte de zee wanneer hij besefte dat zijn missie nooit zou slagen. Icari zuchtte even en merkte dat zijn gedachten weer uit gingen naar Perry. Het was zo’n vreemd, onwerkelijk gevoel. Hij was nog nooit verliefd geweest en de hengst had ook niet verwacht dat als het zou gebeuren dat het hem zo zou overvallen. Icari had altijd gedacht dat liefde moest groeien. Dat je elkaar moest leren kennen, vrienden moest worden. Dat ene moment in het bos had wel bewezen dat het helemaal niet nodig was om elkaar te kennen. Je kon verliefd worden op een blik, op een stem, een geur. De hengst schudde zijn hoofd nogmaals, waarbij zijn zijdeachtige manen op en neer sprongen. Hij moest echt nog even wijs worden uit dit hele verliefdheids gedoe.

Voor de zoveelste keer in enkele dagen tijd voelde hij zich weer een onwetend veulen, hoewel hij al zes jaren oud was. Hoe had hij ooit gedacht een kudde te leiden als hij nog zo groen was? Icari had zichzelf altijd heel volwassen en zelfstandig gevonden, een leiderfiguur zelfs, maar in de liefde was hij groener dan het gras van de heuvels in zijn thuisland. Icari zette zich in beweging en moest zijn hoeven lostrekken uit het mulle zand waar hij in stond. Voorzichtig daalde hij de duin waar hij op had gestaan af, het zand gleed als een lawine voor hem uit. Het laatste stukje draafde hij naar beneden en het plezier dat hij zo vaak beleefde kreeg weer de overhand. Icari ging over in galop, hoewel dat lastig ging op het zachte zand van het strand. Hij genoot van de inspanning, zijn spieren zwoegden totdat hij vlakbij de waterrand was en het zand steviger werd. De voskleurige hengst stopte enigszins abrupt en danste nog even na op zijn plaatst. De zilte wind die de golven geselde blies door zijn manen en vulde zijn neusgaten met zijn zoute, scherpe geur.

Zijn bruine ogen keken rond en vonden toen twee figuren in de verte. Icari glimlachte, hij had wel behoefte aan wat gezelschap. Hij zette zich tot een vlotte draf en danste langs de waterrand. Zijn beweging waren sterk en soepel, het stevige zand was een prettige ondergrond. De hengst merkte dat hij een bont paard van achteren naderde, dus week hij wat uit en minderde hij vaart. “Hallo,” zei Icari vriendelijk, terwijl hij overging tot stap toen hij naast de merrie liep. Hopelijk schrok ze niet van zijn plotselinge verschijning. Toen viel zijn oog op het andere silhouet dat hij had gezien. Een grijze hengst wiens oren in zijn nek lagen. Icari hief zijn wenkbrauw. “Ook hallo?” zei hij enigszins sceptisch. Wat een onvriendelijke manier om een vreemdeling te begroeten!

OOC: Hope you don't mind, had de helft van de post al klaar toen Vanity postte

Maakt niet uit hoor!


[quote="Aphrodite"]

Haar manen wapperde sierlijk in de wind, net als haar staart. Ze stond met haar borst in de wind, haar hals lichtelijk gekruld. Ze was in gedachte verzonken, de geluiden van de zee en de wind hoorde ze niet eens meer, ze staarde enkel voor haar uit, naar de zee die woest tegen de kusten opbeukte, in een wanhopige poging vrij te komen. Vrijheid... Wat hield het eigenlijk in? Was het zoals zij leefde, dat je kon staan en gaan waar je wilde? Dat je kon zeggen wat je wou, zonder gestraft te worden door een of andere overheid, nu werd ze gestraft door slechte als ze iets slechts over hun zei, daar niet van weggenomen. Of was het iets heel anders? Een luide roep wekte haar uit haar filosofische gedachte. Ze keek rustig in de richting van het lawaai, een grijze hengst met zwart witte manen stond bij de zee. Ze liep naar hem toe, hij was knap, dat zeker, maar vanaf hier zag ze de littekens al en wist ze dat het geen aardig paard was. Aphrodite kon er wel mee om gaan ze was mysterieus, vol met raadsels. Als ze liep leek het net alsof ze zweefde, tijdens haar passen maakte ze amper geluid. Het amulet om haar nek waaide naar voren toe, net als haar manen en staart nu. Sommige dachten dat het amulet van haar nek zou waaien, maar het was nog nooit gebeurt, het touw was sterk en niet zomaar kapot te krijgen. De hengst begon gelijk met snauwen, Aphrodite bleef hem rustig en vriendelijk aankijken, een kleine glimlach speelde rond haar lippen, ze trok zich niets van de snauwende woorden van de hengst aan, ze reageerde er enkel op. ,,Is het normaal een paard, even waardig als jezelf een ding te noemen? Aangenaam kennis te maken ik ben Aphrodite.'' Haar stem was net als haar karakter zweverig en mysterieus. Een andere hengst naderde, ze voelde het gewoon. Hoewel menig ander paard zouden schrikken doordat hij zo plotseling hun begroette bleef zij rustig en kalm. ,,Hallo. Ik hoorde je al aankomen, ik ben Aphrodite, wie mag jij wezen?'' Geen enkele keer tijdens deze woorden wende ze haar blik af van de grijzige hengst voor haar. Pas na haar woorden keek ze Icari vriendelijk aan met haar mysterieuze en raadselachtige ogen. Compleet afgesloten voor alles om haar heen, je zag de raadsels en mysteries zo zitten, maar je kon ze niet lezen, het enige wat zichtbaar was, dat was de vriendelijkheid. Wat was het toch makkelijk om een masker op te zetten in deze wereld.

Niet alleen de merrie kwam op hem afgelopen maar ook nog een bruine hengst. Dit zou gezellig worden. ''Aangenaam kennis te maken ik ben Aphrodite.'' Zei de merrie met een vriendelijke stem. Na enkele seconde zei ze met dezelfde vriendelijke stem ook iets tegen de andere hengst. 'Aangenaam, Hmm. Vanity is de naam' Zei hij brommend. Hij keek naar de bruine hengst en de bruine hengst naar hem. “Ook hallo?” Zei hij. Nounou OOK hallo. 'Ja, hoi' Zij hij met een ongeïnteresseerde stem. Dit zou zo'n standaard gesprekje worden, leuk daar had hij nou ook echt zin in. Hij zwiepte wat met zijn staart en hapte naar zijn buik. Die verdomde vliegen ook. Het waren de meest onnuttige beesten op aarde, Nouja samen met die goedzakjes dan. Hij keek de hengst van top tot hoef en daarna de merrie. 'Zozo, stelletje, vrienden of meer? jullie 2 dan hea. Of heb ik het helemaal mis.' Hij wist het niet zeker maar ach, hadden ze tenminste iets om over te praten. Normaal zou hij zo'n gesprek niet eens aan gaan, maar hij had toch niet veel beter te doen met dit zonnige weer.

inspi loos

OOC: Okee, die 'ook hallo' komt nu helemaal verkeerd over, totaal niet Icari. Die woorden waren gericht op Vanity's houding, je hebt ze een beetje slecht getimed..

IC:
Hoewel Icari de bonte merrie genaderd was vanuit haar dode hoek - paarden konden vrijwel 360 graden om zich heen kijken, maar hadden helaas een dode hoek voor en achter zich - schrok ze niet van zijn verschijning. Dat amuseerde Icari, het was duidelijk dat deze merrie om meer dan alleen haar zicht vertrouwde. Haar woorden bevestigden dit. "Hallo. Ik hoorde je al aankomen. Ik ben Aphrodite, wie mag jij wezen?" De voskleurige hengst glimlachte even. Wat klonk haar stem.. zweverig. Als een waarzegsters die haar ogen meer had gericht op de mist van haar glazen bol dan op de wereld om haar heen. Hij bespeurde een zekere diepte in haar karakter, deze merrie zou waarschijnlijk niet stel prijsgeven hoe ze werkelijk was. "Aangenaam kennis te maken," zei hij vriendelijk, "Mijn naam is Icari." Zijn bruine ogen gleden over de grijze hengst voor hem. Statig, bewust van zijn aantrekkelijke uiterlijk, misschien zelfs gevaarlijk. Een beetje het bad boy type. Icari moest zich inhouden om geen zucht te slaken. Hij had meerdere van dit soort types ontmoet en zelfs in zijn hengstenkudde gehad, maar hij had nooit echt met ze op kunnen schieten. Ze waren veel te veel met zichzelf en het heden bezig. Icari was een dromer, een avonturier. Wat kon hem het nou schelen of er modder aan zijn staart kleefde of dat een laag stof zijn voskleurige vacht dof maakte? Als hij maar plezier had gehad tijdens dat vies worden! De stem van de grijze hengst haalde hem uit zijn overpeinzingen. "Aangenaam, Hmm. Vanity is de naam," bromde de hengst. Icari's wenkbrauw rees iets omhoog. Wat klonk hij ongeïnteresseerd. Dat hij hun nog 'de moeite waard' achtte om zijn naam aan te vertellen. De voskleurige hengst snoof zachtjes.

Zijn gedachten schoten terug naar vroeger. Hoewel Agustin een lady's man was geweest, had hij zich nooit verwaand of verheven gedragen. Niet jegens Icari of de anderen in elk geval. Natuurlijk had hij wel wat hengstjes meegemaakt die dachten dat ze beter waren dan de rest, maar dat werd ze al gauw afgeleerd. Vooral Agustin wist ze vaak zodanig voor het blok te zetten dat ze door hun schaamte of een paar octaven lager zongen, of de kudde verlieten. Maar dat soort types was je toch liever kwijt dan rijk. Helaas was Icari daar nooit zo goed in geweest. Voor de zoveelste keer in de afgelopen weken wenste hij dat zijn beste vriend aan zijn zijde zou staan. Hij wilde hem vertellen over zijn avonturen in DH, de interessante paarden die hij had ontmoet, over Perry.. Zijn gedachten dreigen over te gaan in hun droomstand, maar opnieuw was het de stem van de grijze hengst die hem tot zijn positieven bracht. "Zozo, stelletje, vrienden of meer? Jullie twee dan, hea. Of heb ik het helemaal mis?" Icari knipperde even met zijn ogen, deed zijn mond open en weer dicht en barstte toen in lachen uit. "Jij bent ook niet echt oplettend, hè?" grinnikte hij. "Ze stelde zich net aan me voor, wat denk je dat we zijn?" Zo die had hij in zijn zak! Misschien kon hij die verwaande hengst toch nog een beetje op zijn nummer zetten.