The Old and the New Gods~Aragorn

Na zijn aanvaring met de wolven bij de Drakenbergen was de openwond op zijn schoft wel weer gaan helen. Maar ja, als je Aragorn heette en reisde onder de naam Stapper, die hij nouwelijks meer gebruikte, omdat hij niet geloofde dat zijn oude vijand hier zou zijn, dan was je natuurlijk weer zo slim om je hals te vlug naar beneden te bewegen en de wond weer open te scheuren. De wond was weer gaan bloedden, en door de vallei waar hij vandaan kwam was een bloed spoor te zien. Niet een doorlopend spoor, maar spettertjes, die hier en daar te zien waren. Maar hij was te volgen. En daar hielt hij nog steeds niet van. Hij liep de Gletsjers binnen en liep naar een ijsblok dat omhoog stond. Hij bewoog zijn hals weer voorzichtig omlaag en drukte de wond tegen het ijs aan. Het prikte, maar dat betekende dat het ontsmette.

Aragorn schudde voorzichtig het gesmolten ijs van zijn hals en liep verder over het gladde ijs. "Hallo?" hoorde hij een ander paard roepen. Aragorn keek om en liep naar het paard toe. "Hallo. Mijn naam is Aragorn. Wie ben je?" in zijn stem was nog geen echte emotie te horen. Hij oordeelde niet over het paard. Wist niet of hij goed of slecht was. Of neutraal. Daarop maakte hij geen oordeel. Zelfs het liefst uitziende paard kon nog slecht zijn.

Na een tijdje te staan wachten begon hij de bekende geur van bloed te ruiken, en hij snoof het een keer diep op.
In zijn zicht kwam een zwart paard, en hoe dichter bij het dier kwam, hoe duidelijker de wond op zijn hals te zien was.
Mustafa bekeek het dier even goed toen het dichtbij genoeg was om hem écht goed te bekijken. Het dier was zwart, en zag er op zijn eerste blik uit als een Fries, en toen totaal niet meer. Het kwam waarschijnlijk door zijn lange manen en zijn zwarte vacht.
Maar ja, alle zwarte paarden over één kam scheren was nou ook weer niet eerlijk. Daar waar hij vandaan kwam waren paarden met een wond zwak, en moesten uitgeschakeld worden. Waarom was dat hier nou niet zo? Dan was alles véél, en véél makkelijker geweest.
Mustafa zuchtte even, Dreamhorses had vast absoluut geen baat aan zo’n kannibalistische verandering. Tenminste, dat naam hij maar aan.
Het was erg rustig op de ijsvlakte, er op afziend dat hij net luidkeels naar een andere hengst had geroepen.
De hengst kwam dichterbij en wekte hem uit zijn gedachte door te zeggen; ‘"Hallo. Mijn naam is Aragorn. Wie ben je?" En hij zei het met een vlakke stem.
Dat haatte Mustafa, hij wilde over iemand kunnen oordelen. Even dacht hij na over wat een vreemde- nou, vreemde…Eerder ‘aparte’- naam Aragorn eigenlijk was.
Net alsof hij uit de Middeleeuwen is komen lopen, binnenin lachte Mustafa, maar hij liet het niet zien. Dat deed hij nooit.
‘Wel, gegroet Aragorn.’ Zei hij, nog aardig vriendelijk- al zei hij het zelf.
‘Mijn naam is Mustafa, en- als ik vragen mag- hoe kom je aan die lelijke wond daar?’
Van binnenin lachte Mustafa nog steeds, hij deed wel vaker alsof hij vriendelijk was, terwijl hij dat gewoonlijk niet is.
Mustafa wachtte geduldig op een antwoord.

De bonte hengst voor hem keek hem nog vriendelijk aan. Maar Aragorn voelde dat dat niet de ware aard van de hengst was. Hij zou nog wel merken hoe lang hij zijn act vol zou blijven houden. 'Wel, gegroet Aragorn. Mijn naam is Mustafa, en- als ik vragen mag- hoe kom je aan die lelijke wond daar?’ vroeg de hengst toen. "Aangenaam, Musfata. Wolven bij de Drakenbergen. Meestal zijn ze teruggetrokken, en vallen niet zomaar paarden aan. Maar de wereld veranderd." Aragorn zuchtte. "Waar kom je vandaan, als ik vragen mag, ik heb je hier nog niet eerder gezien, geloof ik." zei Aragorn, en hij keek de hengst afwachtend aan. Hij was waakzaam, op zijn hoede. Of de hengst dat zag wist hij niet, maar dat zou hij snel genoeg weten.

Voorzichtig liep Gulietta rond op het ijs, bang dat ze als een idiote knol zou uitglijden. 'Waar ben ik in godsnaam beland?' mompelde ze zacht. Het was de bedoeling dat ze als ze uit het moeras was gekomen bij de vallei zou zijn niet bij een reusachtige gletser. Wat een ongelofelijke prutser was ze toch ook. Gulietta verwachtte niet dat ze iemand zou tegenkomen op deze mistige en koude plek maar uiteindelijk kwamen er toch twee figuren in zicht en hoorde ze twee stemmen die een gesprek voerde. Het waren twee paarden die met elkaar aan het praten waren. Gulietta aarzelde eerst een beetje in de twijfel dat ze misschien hun gesprek zou verstoren. Maar wat als ze dadelijk verdwaalde dan zat ze pas echt in de purree. Gulietta liep voorzichtig op hen af en nam zich voor om gewoon simpel de weg te vragen. 'Neem me niet kwalijk maar weten jullie misschien welke kant ik moet opgaan om bij de vallei te komen?' vroeg Gulietta voorzichtig. Al meteen voelde ze een beetje de verlegenheid opkomen omdat ze een gesprek had verstoord. Voorzichtig wachtte ze het af in de hoop dat een van hen zou antwoorden.

*Ik neem aan* Dat het niet de bedoeling is om op een gesloten topic te reageren :)
Als er een naam van een karakter bij staat, is het dus een gesloten topic.
*Ik zeg dit als speler van Mustafa*