Lost Again .. && Aragorn

Elegant draafde de merrie door de Taiga. Haar staart trots geheven, en als een echte arabier paradeerde ze door dit Godvergeten oort. Eerlijk gezegd was ze verdwaald. Alles leek hier verschrikkelijk veel op elkaar. De naaldbomen die je overal zag en identiek aan elkaar oogden. De grond die bezaaid was met een dikke laag naalden en waar een pad in uitgesleten was oogde overal hetzelfde. De kraaien en andere vogels die hun - soms prachtige, soms enorm valse - liederen zongen. De wind die suisde om je oren en pijn deed in je ogen, neus en oren. Al was het heerlijk weer, de merrie was verdwaald en dat stemde haar ongerust.
De witte merrie draafde nog altijd door. Sinds ze Aragorn uit het oog verloren was was ze alleen geweest. Al had ze zich uiteindelijk wel kunnen wassen. Ze was onderweg een beekje tegen gekomen waar ze door heen gelopen was. Al oogde het beekje minder diep dan het was. Ze stond al gauw tot haar schouders in het water. Toch was Gracefull ongerust over de hengst. Hij zou zich wel redden, dat wist ze wel. Maar die wolven waren de domste niet. Gracefull had nog uren uit wilde angst gerent tot ze er zeker van was dat ze weg waren. Ze had gerent tot de zon al bijna op kwam. Toen stortte ze in bij een boom van vermoeidheid die haar met iedere seconde meer onderuit geslagen had. Toch was ze ongerust over Aragorn. Ze hoopte van harte dat hij het overleefd had en de wolven afgeschud had. Het waren er - dacht ze - veel te veel voor een paard. Nu ze er zo over na dacht had ze geen idee hoe veel het er waren geweest. In haar ogen was het een hele roedel maar het kon er ook maar een zijn. Het zou niet de eerste keer zijn dat haar verbeelding op hol sloeg.
Ze schrok op en hield direct halt toen een wel heel erg bekende geur haar reukzintuigen prikkelden. Haar oren vlogen naar de richting waar de geur vandaan kwam. Ze keek en hoopte direct een silhouet te kunnen beschouwen maar hij was nog te ver weg. De geur van de hengst prikkelde in haar neus. Het leek alsof ze elkaar al jaren kenden, wat in werkelijkheid een aantal maanden was. Ze snoof en begon in de richting van de hengst te draven. Haar manen lagen rommelig over haar hals. Al misstond het haar zeker niet. Met elegante passen en haar hals gekruld draafde ze. De merrie zag een silhouet op doemen aan de horizon. Het maakte dat ze haar passen wat veruimde. Vlak voor de hengst kwam ze tot stilstand. "Aragorn.." klonk haar melodieuze stem. De zon scheen fel aan de hemel en de vogels zongen nog altijd. De merrie schudde met haar hals en keek Aragorn met haar bruine ogen rustig aan.

De bruine hengst keek verbaast om bij het horen van de huil achter hun, maar voor hij het goed en wel besefde, zag hij ook de witte merrie naast zich ineens wegspurtte. "Gracefull!" riep hij naar haar, maar ze was al weg. Hij hoorde de poten van de wolven roedel in beweging komen en galoppeerde zelf ook weg. Waar was ze? Waar was ze heen gegaan? "Grace!" riep hij nog een keer, maar toen hij een klauw in zijn achterbeen voelde hield dat hem even bezig. Hij schopte hem weg, maar voelde de volgende al weer op zijn rug. De wolf zette zijn klauwen diep in Aragorns vacht, die hard met zijn hoofd schudde. Hij strekte zijn passen uit, galoppeerde vlak langs een boom en voelde het dier van zich af glijden. Maar niet zonder dat die zijn klauwen had ingetrokken. Hij voelde de strepen bloed al over zijn rug gaan.

"Auw..." klonk er zacht uit zijn mond. Nadat hij lang gerent had en de wolvenroedel had afgeschud, was hij een meertje tegengekomen en daar stond hij nu in. Met zijn neus en benen spetterde hij water over zijn rug heen. Na een tijdje klom hij het water weer uit, schudde zijn manen en liep toen verder. Een vlaag wind nam een hele bekende geur mee. Hij hief zijn hoofd en zag het paard al op hem af draven. "Aragorn.." sprak haar melodieuze stem. De vogels zongen hun lied en de zon scheen fel aan de hemel. Onbewust had hij zich weer in de schaduw geplaatst, zodat de witte merrie zijn wonden niet zou kunnen zien - ookal had hij altijd wel wonden. Hij duwde zijn neus in haar manen en zuchtte. Hij wilde vanalles vragen, waarom ze zomaar was weggerent, vertrouwde ze hem niet? Maar hij hield zijn mond. Hij vond de juiste woorden niet.

De bruine hengst zei niets, al duwde hij wel zijn neus in haar manen. Hij zei niks. Het maakte Gracefull ongerust. Was er iets? Was hij boos op haar? Wat had ze dan verkeerd gedaan? Tientallen vragen schoten door haar gedachten, maar geen van deze werd beantwoordt zolang ze het niet vroeg. Ze had hem gemist, al waren ze misschien een dag of twee uit elkaar geweest. Ze schudde het van haar af en keek de hengst aan. Ze priemde haar bruine ogen in die van hem en haalde diep adem. "Aragorn.. Wat is er aan de hand?" vroeg ze aarzelend. Haar stem klonk onzeker en het trilde een beetje. De merrie keek hem aan en was op zoek naar verwondingen. Maar omdat de hengst in de schaduwen was gaan staan kon ze alleen zijn donkere vacht maar zien. "Is er iets gebeurd? Ben je verwond?" vroeg ze weer. Ze keek hem - nu ongerust - aan. Het zenuwachtige gevoel in haar onderbuik irriteerde haar. Ze deed een stapje dichter naar hem toe. Ze hield haar hoofd laag.
Misschien had de hengst wel erge verwondingen opgelopen en dat was dan haar schuld. Hij was vast afgeleid geweest doordat ze er ineens vandoor ging en hem achterliet. Het was een dom idee geweest om weg te rennen. Maar ze handelde uit blinde paniek. Niet dat het een goed excuus was. Het was helemaal geen excuus. Ze zuchtte zachtjes. Ja, ze was soms enorm dom. Maar daar dacht ze later pas over na. Zoals nu. Ze keek de hengst nog eens aan.

Flut..

Hij voelde de spanning, tussen hen allebei. Ze hadden allebei vragen, juist omdat ze abrupt uit elkaar waren gegaan. Hij had haar nog geen twee dagen geleden gezien, maar toch voelde hij dat hij haar had gemist. "Aragorn... Wat is er aan de hand?" haar stem klonk onzeker en trilde een beetje. Ze hield haar hoofd laag. "Is er iets gebeurd. Ben je verwond?" Gracefull keek hem ongerust aan en deed een stap dichter naar hem toe. "Het is niets, het is goed." zei Aragorn rustig, hij duwde voorzichtig Gracefulls hoofd omhoog. Hij wist dat ze zijn wonden niet zou kunnen zien omdat hij in de schaduw stond, maar hij kon het toch niet verbergen. Iets aarzelend zette hij een paar passen naar voren, ze zon in. "Er sprong een wolf op mijn rug, maar het is niet diep." stelde hij de merrie gerust. "Ben jij ergens gewond?" zijn ogen gingen haar lichaam over. Maar volgensmij had ze niets. Hij zuchtte. "Ik heb je gemist Gracefull"

De witte merrie ademde een paar keer diep in en uit. Haar blauwe ogen gericht op de bruinige grond. De oliezwarte manen van de witte merrie vielen over haar oren. Haar manen waren sterk gegroeid. Ze waren in elkaar geklit. Vele vragen tolde door haar Arabische hoofdje. Te veel om te verdragen voor een merrie van drie. Ze fronste, voor zo ver dat kan voor een paard. Ze schudde kort haar manen van haar hals. De merrie kon niet precies vertellen hoe zij zich voelde. Het ene moment was ze enorm blij, gewoon omdat Aragorn voor haar stond. Levend en wel. En het andere moment werd ze overspoeld en overweldigd door alles om haar heen. Ze kon zich niet indenken hoe het was als Aragorn zou sterven. Ze wist niet wat ze zou doen. Aragorn was het enige paard wat zij kende. Een beetje triest eigenlijk. Maar Gracefull wist dat ze niet meer zonder hem kon. De maanden die ze samen door gebracht hadden. De herinneringen, die zouden niet verdwijnen. Ook al zou hij wel verdwijnen. De gevoelens en gedachtes zouden blijven. Ze wist enorm goed wat ze voor de donkerbruine hengst voelde. Ze had zich zo voor genomen niet meer voor hengsten te vallen. Niet meer voor zijn charmes, zijn uiterlijk, de lieve woordjes die hij fluisterde. Maar zo was het helemaal niet gegaan. Ze was niet gevallen voor zijn charmes en lieve woordjes die hij zei. Wel voor zijn uiterlijk, dat kon ze niet ontkennen. Ze was niet voor de verkeerde hengst gevallen omdat hij altijd het juiste zei. Deze keer niet. De vriendschap was echt, haar gevoelens waren zeker echt. Maar was dat wederzijds? Of wilde hij enkel vrienden zijn? De frustratie en zenuwen die dat teweeg brachten maakte de merrie gek.
Gracefull voelde de adem van Aragorn langs haar kin strijken toen hij haar hoofd zachtjes omhoog duwde. Zijn fluweel zachte neus raakte de hare. Ze was voor een korte seconde haar ongerustheid vergeten. De hengst had nog altijd een fikse wond op zijn rug, die duidelijk zorg nodig had. Direct ging Gracefull iets rechter op staan. Ze bekeek de wond. ,,Doet het geen pijn?” fluisterde ze zachtjes. Haar stem klonk hees. Ze schraapte haar keel en keek hem oprecht ongerust aan. Ze bestudeerde de wond een tijdje. Het maakte haar een beetje misselijk. Volgens Aragorn was het niet diep. Het zag er echter erg diep uit. Alsof die wolf al zijn ingewanden eruit had proberen te schrapen. Een koude rilling gleed over haar rug door het beeld wat op haar netvlies verscheen.
,,Ben jij ergens gewond?” vroeg hij haar. Gracefull keek de hengst met een schuin oog aan. Waarom zou hij dat vragen? Hij moest zich eens zorgen maken over zichzelf. Ze schudde haar hoofd. ,,Nee.” zei ze. Gracefull deed een paar stappen van de hengst weg. Ze liep een rondje om hem heen. ,, Je moet echt iets aan de wond doen.. Het ziet er smerig en pijnlijk uit..” zei ze zacht en ging weer voor hem staan.
,, Ik heb je gemist Gracefull.” zei Aragorn. Gracefull glimlachte lichtjes. Ze keek hem aan, haar blauwe ogen fonkelde. Het voelde goed om bij hem te zijn. Het deed haar denken aan thuis. Of nou ja, het idee van thuis komen na een lange werkdag. Een soort gevoel van opluchting die niemand echt kan beschrijven. ,, Ik jou ook..” zei ze zachtjes. Ze keek hem aan. Haar blauwe ogen gleden nog eens over hem heen.

Aragorn zuchtte toen hij zag dat Gracefull rechterop ging staan. Ze had zijn wond gezien. "Doet het geen pijn?" vroeg de witte merrie bezorgt. "Het gaat prima, echt." onopvallend praatte hij langs haar vraag heen. Het was geen antwoord, maar toch. Toen ze antwoorde dat zij niet gewond was knikte hij. Mooi, dat was goed. "Je moet echt iets aan die wond doen... Het ziet er smerig en pijnlijk uit..." zei Grace zachtjes en ze ging nadat ze een rondje om hem heen had gemaakt weer voor hem staan. Aragorn keek om zich heen en liep toen rustig naar een beekje. Hij spetterde wat water over de wond tot het redelijk schoon was. Hij ging weer voor haar staan. Ze zei dat ze hem ook had gemist. Hij zag dat ze naar zijn lichaam keek en duwde zijn hoofd iets aarzelend tegen de hare aan. Hij voelde zich warm worden van binnen. Oke, nu moest hij het wel toegeven, hij voelde meer voor de grijze merrie dan alleen vriendschap. Hij was verlieft op haar. Maar wat zou zij wel niet denken als ze het merkte? Zou ze hem belachelijk vinden? Zou ze weggaan? Dat wilde hij niet! Moest hij het vertellen?

De witte merrie verplaatste haar hoeven wat. Ze snoof even. De lucht was grauw. Het zou zo wel gaan regenen. De vogels floten in de hoge bomen, de beestjes in de bosjes deden de blaadjes ritselen. De wind speelde met haar manen en staart. De wind was guur en prikte in haar ogen. Ze knipperde even met haar blauwe ogen en zuchtte zacht. Ze had Aragorn gemist. Heel erg. Ze was niet eens zo lang alleen geweest, maar toch. Ze keek om zich heen. De met naalden bezaaide grond onder haar stak ruw af tegen haar witte vacht. De bomen – die eveneens als de grond bruin waren – bewogen zachtjes in het ritme van de wind die rond haar oren suisde. Je zou toch denken dat – omdat ze toch zuidelijk zaten -  dat het hier iets warmer zou zijn. Maar helaas, het was hier nog steeds koud. Ze schraapte even met haar hoef over de grond. Hopend op dat kleine beetje gras wat ze nodig had. Maar helaas, geen gras te vinden. Alleen wat aarde.
”Het gaat prima, echt.” zei Aragorn. Hij omzeilde haar vraag. Ze keek hem aan. Dat deed hij wel vaker. Ze knikte even. Als hij niet wilde zeggen dat het niet ging.. Dan niet. De merrie keek weer even van hem weg. ”Weet je het zeker?” vroeg ze toen zacht. Ze keek hem even aan. Haar oren draaiden even rond, op zoek naar een ongewoon geluid of zo. De hengst liep een stukje van haar weg.Hij spetterde wat water uit een beekje op de wond. Hij volgde haar advies op door de wond schoon te maken. Ze glimlachte lichtjes. Ze keek hem even in zijn mooie ogen aan toen hij weer voor haar stond. Een glimlachje kon ze niet onderdrukken. Aragorn duwde zacht zijn hoofd tegen die van Grace aan. Ze glimlachte naar hem. Ze sloot kort haar ogen. Om daarna weer in die van hem te turen. Ze zou zo wel uren kunnen blijven staan. Zonder dat de stilte haar zou gaan vervelen. De merrie bleef zo nog even staan. Het was duidelijk dat zij verliefd op hem was, meer wilde dan alleen vrienden zijn. Maar vond hij dat ook? Die eeuwige onzekerheid knaagde aan haar. Ze was normaal iemand die zeker van haar zaak was. Ervoor zorgde dat niemand haar in de weg stond of belemmerde. Maar nu zat ze vast. Ze wist niet of ze het hem moest vertellen, bang voor hun vriendschap die op het spel stond. Wat als hij als een malloot weg zou rennen en haar nooit meer zou willen zien? Wat als hij haar zou veroordelen op haar gevoelens? Ze wist het allemaal niet. En dat irriteerde haar mateloos. De merrie snoof. Ze had haar oren wat in haar nek liggen. Even vergat ze dat Aragorn er wel gewoon nog was, dus herpakte ze zich vlug en trok haar gezicht in de plooi.

- AF  

"Weet je het zeker?" hoorde hij haar zachte stem. Hij knikte, ookal was het niet helemaal waar. De wond was dieper dan hij had gedacht. Toen hij zijn hoofd tegen Grace aanduwde zag hij haar glimlachen. Hij zag iets anders aan haar, alsof ze iets anders voor hem voelde. Hij had het gezien bij de merrie van zijn oude kudde. Hij had haar niet als partner gehad, maar het was duidelijk dat ze hem leuk had gevonden. Haar gedrag zag hij licht terug bij Gracefull. Of niet? Hij duwde de gedachte weg. Nee, hij zou het wel verbeelden.... Hij streelde met zijn neus langs haar hals en liep naar haar schoft, zijn neus over haar hals laten gaan. Aragorn wist niet wat hij deed, hij dacht niet na, deed het gewoon. Misschien was het ook wel duidelijk wat hij voelde voor haar. Hij trok zijn neus van haar lichaam. Wat deed hij nou?! Maar wat zou het kwaad kunnen? "G... Gracefull?" Aragorn draaide zijn hoofd naar haar toe. "Ik vind je best leuk..." Hij zuchtte en keek weg, hij had het niet stommer kunnen zeggen. "Sorry, ik snap het als je hier niet op zit te wachten..."

-oke, flut post.-

Gracefull liet haar witte oren weer kort rond draaien. Ze sloeg kort met haar staart. Toen ze vroeg of hij het zeker wist knikte de hengst enkel. Ze bleef hem aan kijken, ze hief haar hoofd wat en tuurde toen weer naar de bomen. De wind was iets gaan liggen maar speelde nog steeds met de blaadjes. Ze hoorde wat vogels fluiten. Ze keek omhoog en zag een paar – voor zo ver zij kon zien waren het kraaien – luide beesten over vlieren. Kraaien maakte geen eens mooie deuntjes of zoiets. Ze stootte gewoon maar wat klanken uit, net als meeuwen. Terwijl een nachtegaal wel mooie geluiden maakt, maar die zag je hier niet zo vaak als kraaien of meeuwen.
Aragorn duwde toen zacht zijn hoofd tegen die van haar. Ze glimlachte naar hem en keek hem aan. Hij streek met zijn neus over hals. Ze voelde haar manen op zij vallen toen hij dat deed. Ze draaide haar hoofd wat naar achter toen hij naar haar schoft stapte. Ze keek hem aan, niet boos of zoiets, gewoon hoe Gracefull vaak keek; Nieuwsgierig, vrolijk. Haar oren stonden zo ver mogelijk naar voren. Hij trok zijn neus van haar af. Ze hield haar hoofd wat schuin. ”G...Gracefull?” hij noemde haar naam. Ze keek hem aan. Wat was er? Hij draaide zijn hoofd naar haar toe, ze bleef hem zo aan kijken. "Ik vind je best leuk..." zei hij. Ze keek hem verbaasd aan. Zei hij dat nu echt, of verbeelde ze het zich? Hij klonk lief. Hij klonk serieus. Hij meende het en ze had het zich niet ingebeeld. Ze glimlachte, al veranderde die glimlach al snel in een grijns. Ze hoorde hem zuchten, zag hem weg kijken. ”Sorry, ik snap het als je hier niet op zit te wachten..” Hier zat ze juist op te wachten! Ze keek hem, weer verbaasd aan. Haar oren stonden nog steeds helemaal naar voren, ze was eens gefocust op één ding. Ze deed een stapje naar voren en drukte haar neus zachtjes tegen die van hem. “Ik vind jou ook best leuk..” zei ze zacht.

ug -.-

Aragorn wendde zijn hoofd snel van de merrie weg. Hij had het helemaal niet moeten zeggen. Hij voelde dat ze naar hem keek en liep een stukje van haar weg. Misschien was het beter als hij ging. Hij wilde net weggaan toen hij haar stem hoorde. Haar draaide zijn hoofd naar haar toe. Haar oren stonden helemaal naar voren. Ze liep naar hem toe en drukte haar neus zachtjes tegen de zijne. "Ik vind jou ook best leuk..." Hij sloot zijn ogen. Hij had het wel goed gezien. Maar toch snapte hij het niet. Ze kon veel beter krijgen. Veel beter dan een roekeloze jonge, onervaren hengst als hij. Maar ergens was hij opgelucht. Zou ze hem als partner willen? Er was maar één manier om daar achter te komen. Hij hief zijn hoofd iets en keek haar aan. "Zou je mijn partner willen worden?" vroeg hij. Als ze daar met 'ja' op antwoorde, dan zou hij heel blij zijn. Ze kende hem nu al behoorlijk goed, dus ze zou wel haar hart kunnen volgen met hem, toch? Maar zou hij haar gelukkig kunnen maken? Hij hoopte het. Als ze 'ja' zou zeggen zou hij ook alles doen om haar gelukkig te maken. Alles.