Pray for the gods [open]

Gehuld in de zwarte mantels van de duisternis. Verscholen tussen de donkere takken van het betoverde woud. Wachtend op hem die haar ontmoeten zou om zijn plannen aan haar te onthullen. Ze was er zeker van dat hij zou komen. Ook al had deze ‘afspraak’ niet fysiek plaatsgevonden. Ze wíst dat hij haar niet zou durven óntlopen. Hij vreesde haar; sprak knielend en met zijn hoofd gebogen, ondanks dat híj degene was die hoger in rang stond en rechtstreeks mocht communiceren met het land waarvan de naam niet uitgesproken werd. Hij vergat het keer op keer. Zijn brein leek het niet te kunnen vasthouden, noch kon zijn geest. En toch was hij zich er bewust van. Wist hij precies wat hij deed en welke stappen hij nam. Hoe hij moest handelen om het juiste pad te blijven bewandelen. En dat alles, omdat zijn geest in verbinding stond met de hare en dus ook met de Zijne. Gebonden aan de Dood. Zo zou hij leven, en sterven. Neuriënd en vrolijk dansend op het ritme van haar melodietje bewoog ze zich voort. Langzaam, zwevend en toch met een snelheid die door menig paard niet getraceerd kon worden. Dwalend. En ~schijnbaar onzeker over haar bestemming. Fluitend, haast slapend. Als een prooidier dat naar de roofdieren schreeuwde dat ze haar moesten roepen. Ze was een dwaas voor de buitenwereld. Zo was ze ter wereld gekomen op deze aarde, en zo zou ze ook sterven. Want hier, waar het gras lang, groen en sappig was en waar de vlinders onschuldig in het rond fladderden, werd zij niet begrepen. En zij zou ook nooit begrepen kunnen worden vanwege de goedheid die hier tot hoog in de hemel hing.
De koude en ijle lucht verkoelde haar luchtwegen. Een frisse wind waaide door haar brein. En toch kon zij niets anders dan onzin uitkramen. De keuze was namelijk niet aan haar. Zij had geen vrije wil. Er werd voor haar gekozen. En toch kon ze doen en laten waar zij zin in had. Omdat ze onbewust een eigen recht had. Een eigen ‘ik’. En dat ‘ik’ kon door niets of niemand bestuurd worden.
Verbaasd werd de blik in haar zwartvlammende ogen, toen felle zonnestralen het aardoppervlak wisten te raken. Haar wenkbrauw vervormde zich in een merkwaardige frons toen ze dit uiterst vreemde tafereel nogmaals waarnam. Het water van de rivier leek te kolken, omhoog te komen en een gedaante aan te nemen. Een gedaante die op haar afkwam, haar wilde grijpen en probeerde mee te sleuren. Ze sloot haar ogen en liet haar geest vrij. Hij was het die haar wilde uithoren. Haar wilde vernieuwen en wilde ophelderen. Een soort ‘resetten’, maar dan toch anders. Bijna letterlijk léég stond zij daar. Verdwaasd en in trance. Wachtend op het moment dat ze weer kon léven. En dat moment, kwam spoedig. Ze had minder dan twintig seconden gewacht toen ze weer kon ademen. De wereld weer kon aanschouwen en er een deel van kunnen zijn. Met plezier? Absoluut niet. Een nieuwe blik werd door haar op het water geworpen en twee vlammende ogen weerspiegelden. Haar lippen krulden zich in een brede grijns. Haar vader was tevreden.

De wind waaide door haar manen, haar staart en haar hoofd. Haar ogen waren gesloten, terwijl ze zich op alles wat zich buiten haar afspeelde, concentreerde. De zonnestralen brachten iedere seconde meer warmte met zich mee en ze voelde hoe haar lichaam erop reageerde. Een rilling liep over haar lijf, waarna ze haar voeten verzette en haar hoofd liet zakken. Met haar neus en mond zocht ze naar de groene grassprieten die haar honger konden stillen ~bloed zorgde er voor dat haar verlangen gestild werd. Het was geen voeding voor haar. Voor geen enkel paard. Met haar tanden sneed ze het gras af, om het vervolgens met haar tong naar haar kiezen te brengen en het langzaam in stukjes kauwde. Ze slikte het door, nadenkend over diverse dingen. Zich niet geheel bewust van het feit dat ze bekeken werd. ’Als het zonlicht zou verdwijnen, zou de aarde donker worden. En zij die zwart zijn, zouden zij dan onzichtbaar worden?’ Haar voetstappen waren haast onhoorbaar. Gebukt onder het struikgewas zocht zij haar pad uit. Het zand knisperde een beetje onder haar klauwen; het geluid was te verwaarlozen. Ze kneep haar ogen samen, haar ogen die geel oplichtte in het maanlicht. Leken licht te geven ~twee gele schijnwerpers in het donker. Diep ademde ze in, de geuren van haar prooi in zich opnemend. Een regendruppel viel uit de lucht en landde met een *pets* geluid op haar rug. Even bewoog ze haar oren, draaide ze haar gehoorschelpen in de richting van het geluid. Ze gromde zacht, wetend dat er meer druppels uit de hemel zouden vallen; een snelle blik op de grijs grauwe lucht was genoeg geweest. Waar was de zon gebleven die zo juist haar stralen op haar vacht wist te laten vallen? Het was alsof ze er nooit geweest was ~de zware wolken hadden haar warmte en licht verdrongen. Hoofdschuddend keerde ze haar kont naar het zuidwesten; dat was de richting waar de wind –en dus ook de regen- vandaan kwam. Tijdens het maken van deze beweging viel haar oog op de isabelkleurige merrie. Voor een ogenblik was ze verbaasd, maar al gauw verhulde ze deze uitdrukking door haar houding een nonchalante en onwetende uitstraling te geven. De zwarte fonkeling in haar ogen, echter, bleef daar en zou als enige signaal erop kunnen duiden dat ze niet was wie ze leek te zijn. ’De zonsopgang wás mooi, ja, dat klopt.’ Ter verduidelijking van haar woorden maakte ze een hoofdbeweging naar boven. ’Regen, weet je wel.’ Brommend was haar stem, ze maakte zich op dit moment niet druk over fatsoensnormen. Ze kauwde op een bolletje van gras terwijl ze het paard aangaapte en glimlachte vaagjes. Haar uiterlijk, was pure schijn. ’Merle was het toch, huh?’ Ze slikte het bolletje door en wachtte tot het in haar maag geland was voordat ze verder sprak. Met haar tanden hapte ze in haar vel, de jeuk die daar ontstaan was, verjagend. ‘Celebrían, aangenaam.’ Haar zwartfonkelende ogen boorde ze in de hare, terwijl ze probeerde te achterhalen met wie –of wat- ze te maken had. Tegenwoordig wist je het nooit zeker. En al helemaal niet met haar…

In mist gehuld. Versmolten met de aarde. Denkend aan alle dingen die iemand zich kon inbeelden. Tegelijkertijd was haar hoofd leeg. Vreemde gedachten baanden hun weg door haar brein. Een spoor van bloed achterlatend. De wind kon de geuren niet vervoeren. Een doordringende stank kringelde haar neus binnen. Even sloot ze haar ogen. Het was genoeg om de duisternis toe te laten in haar ziel. Zwart werd alles rondom haar. Draaierig en evenwicht verliezend. Ze landde op de grond. Haar staart als een waaier uitgespreid.
Ze liet haar hoofd zakken, snuffelde aan het gras op de grond. Bestudeerde het leven dat daaronder zijn eigen gang ging, terwijl ze de verschillende geuren probeerde te analyseren. Ze faalde hierin. Haar aandacht was namelijk meer bij de merrie die zich Merle noemde, dan bij elk ander levend wezen. Vanuit haar ooghoeken hield ze haar in de gaten, enkele druppels rolden vanuit haar manen over haar hoofd, langs haar kaak en vielen uiteindelijk op de grond. Even trok ze haar neus op, zich ergerend aan het feit dat het regende. De lente deed altijd wat zij wil. Haar ogen stonden scheel terwijl ze moeite deed om het gras zorgvuldig te kunnen bekijken. Hoogst waarschijnlijk had de merrie gelijk. Zou het leven inderdaad verdwijnen als er geen zonlicht meer was. Een vreemd feit om te accepteren. ’Je woorden lijken kennis met zich mee te dragen…’ was haar respons. Opnieuw nam ze haar in zich op. Wellicht onderschatte ze de vijand.
Natuurlijk was zijzelf niet superieur. Het was logisch dat niemand werkelijk onverslaanbaar kon zijn. In haar gedachten, echter, speelden zich andere scenario’s af. Toneelstukken die een eigen waarheid leken te hebben. Waarin dingen konden gebeuren die in het normale leven te ongeloofwaardig voor woorden leken. En toch ervoer zij de pijn die ze daar leed. Bloedden haar wonden wanneer ze aangevallen werd. Was het, alsof het een tweede wereld was. De werkelijke wereld. De wereld van alle Ideeën. De gedachte die ze eerder hardop had gemompeld, leek ze nu weer bijna te moeten inslikken. De natuur was wonderbaarlijk? Een lichte frons verscheen op haar gezicht, maar ze verschool hem zo, dat Merle hem niet zou kunnen zien. Met haar hoofd iets gekanteld, draaide ze haar lichaam weer, zodat ze haar recht in haar ogen kon aankijken. Ze zocht met haar ogen naar een opening in haar ziel, als die er zou zijn. ’Ja, ja. De natuur, het is toch wat.’ Ze zweeg even. Likte met haar tong langs haar tanden, zich afvragend waarom ze met haar sprak. Was het nu al tijd voor een theekransje? Nee toch? Voor zover zij wist, was ze net opgestaan. Moest de dag voor de helft verstreken zijn, wilde ze überhaupt aan thee denken. ’Je draagt onbekende geuren met je mee… Waar kom je vandaan?’ Altijd had de vreemd gekleurde merrie gedacht dat ze veel van de wereld gezien had. Dat ze op meer plaatsen dan ieder ander wezen geweest was. En op dagen of momenten zoals nu, leek het alsof ze nergens geweest was. Speelden die reizen zich af in haar verbeelding?


Later dan gepland.
Later dan ik had bericht.
Het spijt me vreselijk.
Vergeef mij

Ik voelde me erg eenzaam en keek om me heen. Wat staat daar? Het zijn paarden! Ik begon een klein stukje te draven, en ging over in stap. Toen ik vlakbij was, zag ik dat het 2 merrie's waren. Ik stapte er op af. "Hoi, ik ben Black Night, en jullie zijn?" zei ik vriendelijk, in de hoop wat vrienden te maken. Ik was de laatste tijd enorm eenzaam, aangezien ik uit de kudde was gezet.