May the Gods be in my favor~Sultan

Met een volle en zware galop deed Kát de grond onder haar hoeven doen trillen met haar volle gewicht, al had ze maar het gemiddelde gewicht, het zat in haar bloed om de grond te domineren.
Ze had gehoord dat Sultan Magnifico van haar troon gestoten had en nu de Quiet Sparkle leidde, genoeg rede voor haar om het nog eens te proberen.
Die heks van een Magnifico had haar als een koelbloedig monster afgewezen zonder er ook nog maar eens over na te denken. Wat die merrie allemaal wel niet gemist had zonder haar.
Meteen nadat ze het geweldig goede nieuws had gehoord kwam ze terug naar Dreamhorses, maar veel veranderd was er niet. Het schonk haar alleen maar een sombere blik en deed haar doen zuchten.
Een vreemde, falende tolt kwam uit het niets uit haar benen en even wist ze niet wat te doen. Met het gewicht in haar achterste draaide ze een nette 180 graden en wist zichzelf af te remmen.
Waar dat vandaan kwam wist zij ook niet, maar het was nu al vaker gebeurd. De Ijslander in haar kwam naar boven, vreemd genoeg.
Eenmaal beneden aan de vallei volgde ze het riviertje dat door het midden stroomde en kwam tot stilstand op de door haar goedgekeurde plek. Precies daar steigerde ze hoog, schudde met haar wilde korte manen en hinnikte luid naar Sultan.
Hopend op een plekje in de Quiet Sparkle, het plekje dat haar al eerder toe behoorde. Dit keer zou ze het goed doen.

Sultan Only

De geur van het verse gras vulde zijn neusgaten en prikkelde zijn reukzintuig keer op keer. Het was zoals de afgelopen dagen weer heerlijk weer en het waterige zonnetje zorgde ervoor dat de temperatuur aangenaam was. Prima weer om een bezoek te brengen aan de Vallei, de zoveelste keer deze week trouwens. Het gebied behoorde immers tot zijn favorieten en dat was ook een van de vele redenen dat hij dit gebied waarschijnlijk het meeste bezocht had. Overigens was de Vallei territorium van de Quiet Sparkle.
Op zijn gemak volgde hij het smalle zandpad dat hem richting de rivier zou leidden, die al snel op zijn netvlies verscheen. In zijn enthousiasme maakte hij een overgang naar een draf en hield abrupt halt toen hij aangekomen was bij het kabbelende riviertje, om vervolgens zijn hoofd geleidelijk dichter bij het wateroppervlakte te brengen. Zodra het frisse water zijn zwarte lippen licht prikkelde, nam hij gulzig een aantal flinke slokken en bracht zijn hoofd al smakkend op borsthoogte.
Een luide hinnik trok zijn aandacht en nadat hij even naar de echo had geluisterd, kwam hij tot de conclusie dat het duidelijk aan hem gericht was. Zonder enige twijfel draaide hij zijn lichaam een halve draai, maakte een soepele overgang naar de galop. Bollen aarde werden omhoog gesmeten, om vervolgens bijna onhoorbaar weer terug tegen de grond te vallen. De wind suisde duidelijk in zijn oren, desondanks liet hij zich niet afleidden door het overheersende geluid en ging nog steeds de juiste richting in, want de geur van het paard werd alleen maar sterker. Zodra hij aangekomen was bij het roepende paard, knikte hij een keertje vriendelijk. "Goedemiddag. Wat is de reden voor je hinnik?" Na zijn woorden kantelde hij zijn hoofd lichtjes en een vragende blik deed zijn ogen een tikkeltje oplichtten. Misschien weer een nieuw lid? Die kon hij immers goed gebruiken! Wie weet zal de aankomende activiteit ook weer bijgewoond worden door enkele nieuwe leden. Zoals ze altijd zeiden; hoe meer zielen, hoe meer vreugde. "Oh, ik ben trouwens Sultan." Stelde hij zich nog netjes voor. Niet iedereen wist immers zijn naam.

In haar zicht verscheen de zwarte hengst en ze glimlachte vriendelijk toen hij dichterbij kwam. Lang na denken hoefde ze niet over de reden waarom ze bij de kudde wilde.
‘Goedemiddag. Wat is de reden voor je hinnik?’ Sprak de hengst en ze mocht hem meteen al, zijn ogen spraken haar zeker aan. Hij zag er zeker vriendelijk uit.
‘Aangenaam Sultan, mijn naam is Kát en ik hinnikte omdat ik graag in de Quiet Sparkle wil.’
De wind danste met haar lange manen en staart en enkele vliegjes irriteerde haar terwijl ze rustig stil bleef staan. Met haar vriendelijke ogen keek ze naar Sultan en sloeg kort met haar staart naar de vliegjes.


---
Sorry voor de flut, maar 't lukte niet goed ;$

Ze was vriendelijk en direct, al een heel groot pluspunt. Sultan knikte een enkele keer na haar woorden, om duidelijk te maken dat hij ook daadwerkelijk naar haar had geluisterd. Zachtjes snoof hij eventjes, liet zijn bruine kijkers over de merrie glijden en vernauwde zijn ogen lichtjes. "Waarom? Geef me een goede, duidelijk reden waarom jij nou een plekje in de Quiet Sparkle verdiend." Zijn woorden klonken duidelijk.
Vaak was het iets van 'omdat ik graag bescherming wil', maar hij wilde méér weten. Elk paard had toch een reden of iets dergelijks, waardoor hij graag een plekje in de kudde wilde? Kort schudde hij even met zijn zwarte hals, terwijl zijn reebruine ogen met een vriendelijke blik op de merrie rustte, afwachtend wat haar reactie zou zijn. Natuurlijk was hij benieuwd, misschien was het dit keer een paard met een goede én originele reden, want de andere hadden bijna allemaal hetzelfde gezegd. Omdat ze bescherming wilde, of wilde weten hoe het kuddeleven nou in elkaar stak. Sultan zou vanaf nu íets strenger worden met de toelating in de kudde. Hij wilde paarden bij zijn kudde die het ook écht wilde, die ervoor wilde vechtten en er alles voor over hadden. Anders was zijn antwoord nee. Simpel.
Er zaten nu redelijk veel leden in de kudde en dat was iets goeds, maar vanaf nu moest hij ook wat strenger worden. Hij kon niet jan en alleman toelaten, je wist tegenwoordig nooit wat ze van plan waren. Dat was ook de reden van zijn vraag. Zodra de merrie een goede reden had, verwelkomde hij haar maar ál te graag in de kudde. Nieuwe leden waren altijd welkom, maar wel alleen de leden die er alles voor over hadden.
"Vertel me alsjeblieft een originele reden. Kom niet aanzetetn met 'ik wil graag bescherming' of iets dergelijks. Met zoiets verdien je geen plekje in de kudde." Sultan wilde paarden graag bescherming bieden, maar in zijn kudde moesten wel paarden zitten die er ook iets voor wilde doen. Die meededen aan activiteiten, niet alleen maar naar bescherming zochten.

Hij vroeg naar haar rede en meteen verscheen er een glimlach op haar gezicht, het moment waar ze op had gewacht.
Een goede reden had ze zeker, en deze keer zou ze niet afgewezen worden.
“Vertel me alsjeblieft een originele reden. Kom niet aanzetten met 'ik wil graag bescherming' of iets dergelijks. Met zoiets verdien je geen plekje in de kudde.”
Kát knikte overtuigd en haar glimlach was niet weg te krijgen.
“Ik heb ongeveer een half jaar geleden met de zelfde reden aan Magnifico gevraagd of ik in de kudde mocht, maar ze wees me af.” Haar ogen treurden een beetje, maar ze had er genoeg vertrouwen in dat het nu zou lukken.
“Natuurlijk wil ik in de kudde voor bescherming, maar niet alleen daarom. Ik zou alles, maar dan ook álles doen om in welke kudde dan ook te komen, maar ik koos- net als de vorige keer- voor de Quiet Sparkle, aangezien jij volgens mij een goede leider bent en de Quiet Sparkle een goede kudde is.
Ik zou wat dan ook doen voor deze kudde, ik zou- als het moest- mijn leven ervoor geven en altijd klaar staan voor mijn mede- leden. Een kudde is voor mij als een familie, en ik ben mijn familie kwijt geraakt, dus zou ik niets liever willen dan een nieuwe familie vinden. En nogmaals, ik zou alles doen voor deze kudde en ik hoop dat die reden genoeg is.”
Alsnog was haar glimlach niet weg te vegen, ze had alles gedaan om in deze kudde te komen en daar was ze trots op.

De merrie wilde het duidelijk héél graag, want zodra ze hem vertelde dat ze afgewezen was, kreeg ze een treurige blik in haar ogen. Toen ze haar redenen vertelde, knikte hij een enkele keer. Áls je naar een liefdevolle familie zocht, was je bij de Sparkles op het juiste adres. De merrie had duidelijke redenen en hij had dus geen enkele reden om haar af te wijzen. Wat hem betreft, verdiende de merrie een plekje in de kudde.
Sultan richtte zijn volledige aandacht op Kát, duwde zijn gedachten even naar de achtergrond. "Je zult geen liefdevollere familie krijgen dan de Sparkles, geloof me." Maakte hij haar duidelijk. Ze had dan ook de juiste keuze gemaakt, want hij zag de kuddeleden inderdaad als zijn eigen familie. "Wat mij betreft heb je jezelf een plekje in de kudde bezorgd, welkom." Nadat hij had gesproken, knikte hij een keertje uitnodigend naar haar. Als ze nu eventueel nog vragen had, kon ze die altijd nog stellen.
"Vanaf nu heb je toegang tot de kuddegebieden. Ik geef je de rang 'Protector', wat betekent dat je de kuddegebieden beschermt - zoals de vallei, én je staat voorop met mij en de hogere rangen tijdens een eventuele oorlog. Ben je het niet eens met de rang, kun je het altijd zeggen." Sultan had die Protectors hard nodig en elk paard dat ook maar een béétje geschikt voor de klus was, die kreeg de rang toegewezen. Het was gewoon belangrijk om wat beschermers te hebben, mocht er een eventuele oorlog uitbreken, je wist maar nooit.
Om zijn vertrek aan te kondigen, deed hij alvast een aantal stappen naar achter. "Heb je misschien nog vragen?" Als ze die niet had, maar later nog zou krijgen kon ze hem altijd nog roepen of iets dergelijks. Of misschien tijdens een activiteit of training een vraag stellen, dat was verder ook geen probleem voor hem.

Een grotere glimlach kon er niet op haar lippen staan en ze knikte als een bedankt. 'Ik ben ontzettend blij dat je mij toelaat in je kudde. En natuurlijk bedankt dat ik meteen zo'n geweldige rang krijg!
Ik heb nu geen vragen, maar als die er wel zijn zal ik het natuurlijk vragen.'
Met haar grote glimlach knikte ze vriendelijk naar haar nieuwe leider, zette enkele stapjes achteruit en draaide zich toen een kwartslag maar haar blik was nog gericht op Sultan.
'Nogmaals bedankt Sultan, en nog een fijne dag!' Met een simpele, rustige draf trok Kát richting de bergen met nog steeds een gigantische glimlach.