Obstacles in our path

Wraak
Het was het enige wat door zijn gedachte heen. Verblind door wraak, dat was hij. Het enige wat hij wou was wraak. Wraak maakte zijn leven, maakte hem, besloot zijn leven, had zijn hele leven besloten. Wraak was het gene waar hij voor leefde; hij kon niet zonder wraak. Hij wou wraak, wraak op zijn broer. Zijn gehate broer Enyeto, zijn broer die zijn ouders had getrapt, zijn broer die op zijn ouders had gespuugd, ze als slaven had behandeld. Een woeste rilling trok over zijn rug toen hij eraan dacht. Het kwam niet eens in hem op dat zijn ouders misschien niet helemaal de waarheid vertelde. Woest draafde hij door het bloemenveld. Bollen aarde vlogen achter zijn hoeven de lucht in op de plekken waar hij hardhandig zijn hoeven plaatste. Hij maakte een heel pad van gehandhaafde en gekreukelde bloemen achter zich. Normaal gesproken genoot hij van de kleine dingetjes, van de bloemetjes en de bijtjes. Vroeger was zijn levensmotto ‘neem het leven niet al te serieus, je komt er toch niet levend uit.’ Nu had hij een ander levensmotto. Een heel ander levensmotto; ‘Spaar de bandieten, plunder de goede.’ Hij was veranderd, hij was slecht geworden, vroeger was hij altijd zo vrolijk. Hij was altijd een goede hengst geweest, een hengst die voor altijd jong wou blijven, een hengst die voor altijd jong was. Maar, hij was boven alles verward. Verschillende gedachtes schoten door zijn hoofd. Was het wel normaal om wraak te nemen? Hij kende deze hele Enyeto niet, misschien logen zijn ouders hem wel voor? Nee, zijn ouders zouden hem nooit voorliegen! Nooit, zijn ouders waren goed, eerlijk en oprecht. Zij zouden niet liegen, zeker niet over zoiets. Aan de andere kant wilde Eznho wraak, wraak voor zijn ouders. Als zijn ouders geen wraak konden nemen, betekende het nog niet dat Eznho dat niet kon. Hij was vastberaden om Enyeto op te sporen en uit de weg te ruimen. Enyeto zou dood zijn, morsdood. Een valse, akelige lach verliet Eznho zijn keelgat. Een lach die vele vogels liet opvliegen, een lach die zelfs akeliger was dan het gekras van raven. Een lach die bruut gestopt werd toen een geur zijn neus binnen vloog. Direct stond hij stil, aarde vloog voor hem naar voren tijdens zijn noodstop. Hij stopte zo abrupt en snel dat hij bijna op zijn kont viel. Hij wist zich nog net overeind te houden, direct draaide hij zich om richting de geur. Zijn ogen vlogen over het veld. Zijn neus was wijd open gesperd, zijn neusvleugels trilde. Zijn oren waren strak naar achteren gericht. Zijn ogen keken strak vooruit. Een geïrriteerde en gemene blik in zijn ogen. Zijn mond gleed open, weer dicht en toen weer open, waar hij bleef hangen bij de eerste letter van een gemeend woord.

De hengst die eraan kwam was een kleine haflinger hengst. Vanaf de verte leek de hengst amper groter dan 1.35. Eznho was ook de grootste niet, maar een heel stuk groter met zijn 1.75. In elk geval was hij niet zo’n miezerig pony’tje, wat de onbekende hengst was in zijn ogen. Eznho keek een beetje zuinigjes toe hoe de hengst naar het gras keek terwijl hij dichterbij kwam. Hij stond net op het punt om te kuchen toen de hengst dichterbij kwam. 'Uh, hallo,' Eznho rolde met zijn ogen. Nog steeds had hij zijn mond een beetje open, aan het begin van een welgemeend woord. Wat moest hij nu antwoorden? Moest hij doodleuk hoi gaan zeggen en zijn naam in het rond gaan roepen? Moest hij een liedje zingen over dat niemand wist dat hij Eznho heet? Nee, want dan wisten ze het inmiddels wel. `Oprotten,’ zei Eznho simpelweg, direct na de woorden van de Haflinger hengst. Het was inderdaad een welgemeend woord. 'Ik ga wel ergens anders heen, jeweetwel, daar ofzo,' vervolgde de hengst, na zijn woorden grinnikte hij ongemakkelijk. Eznho knikte. `Goed idee,’ bromde hij.
Hij keek de hengst na terwijl hij zenuwachtig achterom keek. Eznho rolde met zijn cyaan kleurige ogen, draaide zich al om zodat hij geërgerd weg kon lopen, toen hij besefte dat hij wel wat gezelschap kon gebruiken. Hoe miezerig en vermoeiend dat gezelschap ook mocht zijn. Dus draaide hij zich om en draafde aan. Achter de hengst aan, uiteindelijk sprong hij aan in galop. Zijn hoeven knalde lomp op de grond, hij deed geen enkele moeite om elegant of zoiets te zijn. Bollen aarde vlogen in het rond. Net als de bloemen. Hier en daar zag je een buitenstaander omhoog springen, raar in een platgetrapt pad. Uiteindelijk, nadat hij zijn pas behoorlijk wat versneld had, liep hij naast de vreemdeling. Hij keek de hengst nieuwsgierig aan. `Nu je er toch bent kun je me vast wel wat dingen vertellen over dit belovende gebied,’ vroeg hij poeslief. Hij was vooral benieuwd of de hengst ooit een fries was tegengekomen, een fries die de naam Enyeto droeg. Enyeto had hem gemaakt wie Eznho was, dat was zijn mening. Enyeto had hem zo boos, zo vals gemaakt. Uiteindelijk was het alleen maar wanhoop, Eznho bestond uit wanhoop en wraak. Dat was wat hem maakte wie hij was. `Wat is je naam? Ben je hier allang? Heb je ooit een fries ontmoet? Heb je ooit een paard ontmoet met de naam Enyeto?’ ratelde hij snel achter elkaar. Plots versnelde hij en blokkeerde de hengst zijn weg. Hij keek hem aan op een manier dat de hengst snel moest antwoorden.