Onto The Path Of Pain

Witte damp dreef uit haar neusgaten. De cremello kleurige merrie stapte kalm rond, met iedere pas zakte ze tot over haar kogels weg in de sneeuw. Het enige teken dat ze geïrriteerd begon te raken was de vernauwing van haar ogen. De melkblauwe irissen waren nauwelijks te onderscheiden, sommigen dachten dat ze blind was, maar de merrie kon even goed zien als een ander. Haar lichte ogen gaven zelfs een beter zicht in het donker, een simpelere verklaring voor haar nachtelijke dwalingen was er niet, behalve misschien dat ze dan minder ongewenst gezelschap had. Weinig paarden aan de andere kant van de lijn gingen er in hun eentje op uit, en deden ze dat wel… Tsja, de ochtend vond soms rare dingen.
Een geluid sneed door de ijzige lucht, stampende hoeven volgden elkaar op en Chegyo’s oren draaiden naar achteren. Een sprankje leven vuurde op in haar lichte ogen, maar doofde al net zo snel weer. De geur die ze al snel rook kwam van een van de Valkyrie, een vage bekendheid van de geur deed haar rondkijken, net alsof ze het eerder had geroken, maar er toen niet bij stil had gestaan. Misschien in de kudde gebieden, denkbeeldig schouderophalend liep ze door, ze zou er vanzelf wel achter komen, of niet. Langzaam boog ze haar hals naar beneden en snoof zacht, de warme luchtstroom deed haar neusvleugels trillen en smolt enkele sneeuwvlokken voor haar hoeven waardoor een plasje water ontstond. Haar roze tong gleed door het water en ze likte het op zoals een hond dat doet. Haar tong was niet zo dik, lang en lenig als die van Fawn, daar kon geen enkele tong tegenop moest ze toegeven, maar die van haar had een prachtige scheur in de voorkant die zelfs Fawn niet had. Hoewel Fawn wel de veroorzaker ervan was, een donkere schaduw trok over haar ogen toen ze eraan terug dacht. De lichtelijk gestoorde merrie had haar tong aangezien voor een “smakelijk hapje” en er een stuk uitgebeten. Sindsdien was ze voorzichtiger geworden in de buurt van Fawn-‘ik-heb-een-gestoorde-vreetbui’
Millimeter voor millimeter hief ze haar hoofd op, de tijd die ze daarvoor nodig had benutte haar grijze massa - met de nodige zwarte delen - om uit te zoeken wie er nou bij die half bekende geur hoorde.
Ze schudde haar hoofd halverwege de beweging omhoog en brieste luid. Geen zin meer om te raden wie het was, waarschijnlijk had ze het toch fout. Opzoeken was een beter idee, dan zou ze er vanzelf wel achter komen. Zonder haast speurde ze de omgeving af en draaide tenslotte haar lichaam een kwartslag om, in de richting waar de geur het sterkst was.
‘Hehe’ Kwam er half binnensmonds over haar lippen. Chegyo stapte aan en kneep al snel haar ogen weer tot spleetjes. Het waterige winterse zonnetje deed zijn best om door te breken maar erg succesvol in haar pogingen was ze nog niet. Enkele witgele stralen weerkaatsen van de sneeuw en verblinde haar zicht soms voor minuten.
Het was door een van deze perioden dat ze niet in de gaten had dat er voor haar een paard stond. Vloekend op de zon draafde ze door de sneeuw tot ze plotseling ergens tegenop botste. ‘Ouch!’ Was haar eerste reactie. ‘Wel verdomme welke idioot staat ineens midden op het pad?’ Bracht ze uit terwijl ze onderzoekend haar kaak bewoog. Er leek niets gebroken te zijn, maar de steeds groter wordende rode vlek onder haar vertelde haar dat ze in ieder geval een bloedneus aan de aanvaring over had gehouden.
Ze liet haar ogen van de rode sneeuw naar boven dwalen. De smalle spleetjes die zichtbaar waren stonden op moord. Zo bleef ze even naar de zwarte hengst staren totdat ze doorhad dat dit het paard was bij wie de geur hoorde. Langzaam hief ze haar hoofd op, het bloed dat over haar neus liep en daar terplekke bevroor negerend. ‘En jij bent?’ Vroeg ze hem, haar stem in gelijke toon met de blik in haar ogen.

Kyanos!

Een vaag gevoel van herkenning dreef rond in zijn lichaam, liet zijn pas opgelopen littekens steken alsof ze vers waren. Hij kneep zijn ogen even samen door de felle zon die eindelijk weer wist door te breken. De kou hield al weken aan en zijn vacht was langzaam iets dikker geworden. Hij was nog altijd geen teddybeer maar niet het strakke zomer vachtje wat hij altijd had. Zijn passen waren lang en krachtig maar volledig automatisch. Hij lette totaal niet op waar hij heen ging, was er niet met zijn hoofd bij. Hoewel hij niet angstig of bang aangelegd was, totaal niet, keek hij zo af en toe toch achter zich of er zich niet toevallig een beer bevond die het weer op hem gemund had. Oke hij had het zelf deels uitgelokt door niet te maken dat hij wegkwam maar vluchten lag niet in zijn natuur. Vooruit ook dat was complete onzin want vluchten was wél een paard’s natuur. Maar het lag niet in zijn karakter. Een kille wind streek langs zijn vacht die hem kort liet rillen. Hij had een bloedje hekel aan de kou, gaf hem maar een heerlijke warme zomer met zachte briesjes. Hij mocht dan wel slecht zijn dat betekende nog niet dat hij altijd en eeuwig in de kou leefde. Een van de meest gemaakte fouten van goedzakjes. Hij snoof diep waarbij een sterke geur zijn neus binnendrong. Kort trilden zijn neusvleugels van afschuw. Gezelschap.. En nog Valkyrie ook. Ergens had hij niet zoveel behoefte eraan maar dit was een nieuwe, eentje die hij nog niet kende. Zou het weer die witte merrie zijn? Zijn nieuwsgierigheid stak de kop op en maakte dat hij de geur volgde. Zijn neus gleed over de grond tot het punt waarop een steen zijn tocht belemmerde hij stootte zijn neus die hij met een noodgang weer ophief. Hij schudde zijn hoofd en probeerde zijn neus te bekijken waardoor zijn ogen scheel kwamen te staan. Het gaf een idioot effect maar daar dacht hij niet over na. Hij ging zo op in zijn eigen pijntjes dat hij de hoefstappen niet had aanhoren komen en dat het ding dat tegen hem aanknalde als een complete verassing kwam. Zijn hoofd schoot omhoog en hij ontblootte zijn tanden. “ Pas op “ siste hij het ding toe tot hij besefte dat dit de nieuwe witte merrie was. Zijn lippen gleden weer op elkaar en vormden een smalle streep, niet bepaald een goeie eerste indruk. Hij hoorde haar vloekende woorden aan wat toch zijn mondhoeken ietwat vermakend op wist te tillen. Ze hief haar hoofd naar hem op en hij ontving een moordende blik uit haar ogen. Hij grijnsde wat schaap achtig. “ ik ben de idioot waar jij tegen aanknalde omdat je met dat mooie hoofdje van je niet kon opletten “ even in de war door zijn woordkeuze liet hij zich niet kennen. Normaal antwoordde hij nooit zo en het zou een rare indruk van hem wekken. Hij snoof even kort, wat maakte het ook uit. Deze hele ontmoeting was niet bepaald normaal dus waarom zijn antwoorden wel. Zijn blik gleed onderzoekend over de witte merrie, rank gebouwd, elegant hoofdje. Maar gespierd. Hij wist nog niet goed wat Fawn in de merrie zag, misschien kenden ze elkaar wel, misschien ook niet. Hij zou er vast snel achterkomen wat haar zo geschikt maakte om in de Valkyrie te zitten. Zijn donkere ogen bleven hangen op die van de merrie en wachtte af naar wat ze te zeggen zou hebben.

De blik in haar lichtte ogen was nog steeds even ver onder het vriespunt als de temperatuur om hun heen. Chegyo blies haar ingehouden adem langzaam uit door haar neus. Scherpe pijn attendeerde haar op haar beschadigde neus. Zonder haar ogen van de hengst af te halen boog ze haar hals naar beneden en stak haar neus midden in de sneeuw, de kou zorgde in eerste instantie voor nog meer pijn, maar al snel begon haar snuit te verdoven. Hoewel deze sensatie ongeveer even onprettig was als die van voorheen stopte dit hopelijk ook het bloeden. Ze had weinig behoefte om straks voor een meute hongerige roofdieren te moeten rennen door het bloederige spoor dat ze achter liet. Besluitend dat het dan de hengst voor haar zou zijn die ze voor hun muilen zou gooien brieste ze luid, sneeuwvlokken dwarrelden nog steeds om hun heen naar de grond. Even overwoog ze om hem gewoon compleet te negeren maar, zo concludeerde ze, zou hij dan naar Fawn rennen en zich over haar “slechte” gedrag beklagen. Niet dat Fawn haar daarom uit de kudde zou schoppen, die zou er waarschijnlijk alleen maar een lachstuip om krijgen. Toch leek het haar verstandiger om hem enigszins te vriend te houden in het geval ze ooit hulp nodig had.
‘Oi, Puppy, de naam is Chegyo.’ Antwoordde ze hem een beetje gesmoord door de sneeuw. ‘Je bent trouwens wel de eerste die mijn hoofd “mooi” noemt. Meestal krijg ik benamingen als “ranzig” en “bloederig”.’ Ze nam hem nog eens uitgebreid op, haar ogen verwijdden zich enigszins toen ze hem herkende van de meeting een tijdje terug. Dit was een Raven. Kyaa… nog wat. ‘Ondanks dat je jezelf als “idioot voorstelde, wat ik goed kan begrijpen hoor, zou ik het alsnog waarderen om je naam te weten. Je weet wel, een aanspreekmiddel. Kan toch van pas komen.’ Haar toon terloops met een vleugje vooraf afgewogen sarcasme.
Ze had verder geen idee wat ze zou moeten zeggen en liet het verder aan hem over om te antwoorden. Haar blik ontspande wat en ze bekeek haar omgeving nog eens, nu de zon voor de zoveelste keer vandaag achter de wolken was verdwenen kon ze de bergen in de verte weer enigszins zien. Waarom was ze hier eigenlijk? Er waren nog genoeg zaken die ze moest afhandelen, en geen ervan bevond zich in dit gebied. Soms snapte ze zichzelf niet, ze had gedacht dat ze alles deed met een reden, maar nu kwam ze erachter dat ze hier was zonder dat het moest. Die gedachte verontruste haar op de een of andere manier. Het was alsof ze een ontdekking deed over zichzelf. En dit was er eentje die ze niet kon waarderen.
Zich realiserend dat ze in de verte staarde en de hengst schaamteloos negeerde hief ze haar hoofd met een schok op. Ze sloot de verwarrende gedachtes achter een stalen deur op, één die pas weer werd geopend als ze er tijd en zin in had. Haar melkblauwe ogen richten zich weer op de hengst voor haar. Nadat ze zo lang met haar neus in de sneeuw had gestaan was deze nu echt gevoelloos. Proberend de bloedstroming weer op gang te krijgen zonder dat ze ging bloeden zou lastig worden. En hoewel ze dacht dat de blauwige kleur die haar lippen hadden gekregen ook niet echt gezond was liet ze het maar even voor wat het was. Zodra ze moest praten zou ze wel kijken hoe dit probleem opgelost kon worden. Het was nu zijn beurt