Ilya La Luna
Een witte merrie, een Paso Fino, volwassen maar toch jong ogend stapte tussen de bomen. Steeg en daalde tussen de heuvels en stapte over de kleine beekjes. Soms maakte ze een sprong eroverheen. De lange witte manen en staart wapperden rustig omhoog wanneer haar lichaam zich bol maakte en bij de landing vielen ze weer naar beneden. Ze liep voorzichtig door en bewoog haar hoofd naar beneden wanneer een vogel laag over kwam vliegen. Ze schrok ervan en zette een paar stappen terug. Haar goudbruine ogen keken naar de vogel en daarna stapte ze weer verder. Ze snoof de geur van de bomen op. Om de een of de andere reden maakten de bomen en de geur ervan haar rustig. Haar oortjes draaiden enthousiast alle kanten op behalve de geen waar ze op gericht moesten zijn, voor haar. Ze schampte een boom en viel bijna om. Ze wist gelukkig met haar lange benen staande te blijven. Ergens lachte ze haarzelf bijna uit.
Ze herinnerde zich hoe ze in de wei altijd rondjes rende om haar moeder en dat wanneer ze liep, ze rondjes bleef rennen en ook op die manier een aanvaring met een boom had gehad. Zowel haar moeder, als haar vader, hadden haar uitgelachen na die stunt. Ze hadden toen al door hoe spontaan ze zou worden. Maar sinds het verlies van haar ouders, vond ze het best wel moeilijk om zo vrolijk en spontaan te blijven. Nadat de jaren verstreken werd ze serieuzer. Serieuzer om haar zelf en het veulen dat ze vond, Snuffeltje, te beschermen. Ze had zich over het jonge beestje ontfermd en beloofd het beestje te beschermen. Nee, niet het beestje, haar veulen. Ze was nu haar veulen. Ze draafde aan en keek even om haar heen. Haar manen golfden en haar staart bewoog rustig heen en weer. Ze stopte wanneer ze bij een klein open veldje kwam waar een paar sprieten gras groeiden. Ze liet haar hoofd zakken en hapte gretig naar de sprietjes. Wat was gras toch heerlijk. Ze brieste om het te bewijzen. Het was heerlijk, fris en vooral vers.
Een witte merrie, een Paso Fino, volwassen maar toch jong ogend stapte tussen de bomen. Steeg en daalde tussen de heuvels en stapte over de kleine beekjes. Soms maakte ze een sprong eroverheen. De lange witte manen en staart wapperden rustig omhoog wanneer haar lichaam zich bol maakte en bij de landing vielen ze weer naar beneden. Ze liep voorzichtig door en bewoog haar hoofd naar beneden wanneer een vogel laag over kwam vliegen. Ze schrok ervan en zette een paar stappen terug. Haar goudbruine ogen keken naar de vogel en daarna stapte ze weer verder. Ze snoof de geur van de bomen op. Om de een of de andere reden maakten de bomen en de geur ervan haar rustig. Haar oortjes draaiden enthousiast alle kanten op behalve de geen waar ze op gericht moesten zijn, voor haar. Ze schampte een boom en viel bijna om. Ze wist gelukkig met haar lange benen staande te blijven. Ergens lachte ze haarzelf bijna uit.
Ze herinnerde zich hoe ze in de wei altijd rondjes rende om haar moeder en dat wanneer ze liep, ze rondjes bleef rennen en ook op die manier een aanvaring met een boom had gehad. Zowel haar moeder, als haar vader, hadden haar uitgelachen na die stunt. Ze hadden toen al door hoe spontaan ze zou worden. Maar sinds het verlies van haar ouders, vond ze het best wel moeilijk om zo vrolijk en spontaan te blijven. Nadat de jaren verstreken werd ze serieuzer. Serieuzer om haar zelf en het veulen dat ze vond, Snuffeltje, te beschermen. Ze had zich over het jonge beestje ontfermd en beloofd het beestje te beschermen. Nee, niet het beestje, haar veulen. Ze was nu haar veulen. Ze draafde aan en keek even om haar heen. Haar manen golfden en haar staart bewoog rustig heen en weer. Ze stopte wanneer ze bij een klein open veldje kwam waar een paar sprieten gras groeiden. Ze liet haar hoofd zakken en hapte gretig naar de sprietjes. Wat was gras toch heerlijk. Ze brieste om het te bewijzen. Het was heerlijk, fris en vooral vers.