Sparkling angels (open)

Een jonge, elegante merrie had haar lichaam verschuild onder de lange takken van een treurwilg. Ze hoopte dat het bladerdek haar beschutting zou geven tegen de regen die de wolken op de grond lieten vallen. Haar oren lagen tegen haar schedel aan, genesteld in haar dunne manen. Maar de illusie dat de bladeren haar goudkleurige vacht enigszins droog zouden houden, was tevergeefs. Het sijpelde van de puntjes van de bladeren af, en drupten op haar lichaam, die met de minuut natter en natter werd, waarna de druppels vervolgens langs haar flanken gleden en van haar buik af sijpelden. Toch voelde de merrie er niet voor om onder de luttele beschutting vandaan te kruipen op zoek naar een betere plek waar ze misschien wel droog zou blijven. Nukkig verplaatste Pascha haar hoeven een beetje, waardoor haar lichaam dichter bij de stam van de boom te brengen.
Het land waar haar hoeven haar heen hadden gebracht, wist ze niet. Om eerlijk te zijn, boeide dat haar ook geen ene flikker, zo lang ze maar weg was van hem. Hij, die haar zo pijn had gedaan. Haar verraden, gebruikt. Waarom deed het zo veel pijn? Waarom hunkerde ze nog altijd naar zijn glimlach, zijn ogen, hem.. ? Ze hield van hem, oprecht, uit het diepste van haar hart en ziel. Waarom was hij zo meedogenloos geweest, zonder genade haar laten vallen als een baksteen? Had hij dan echt geen ziel?
Nee! Ze wilde weg, weg van hem. Het maakte haar niet meer uit waarheen, al was het de hel, leven met hem zou onverdraaglijker zijn, maar leven zonder hem deed haar even veel pijn. Ze was verward, ze wist niet meer wat ze moest doen. Ze wilde wraak, op alles en iedereen. Op hengsten, zoals hij. Hij had haar gewoon misbruikt. Ze wilde nooit meer naar hem toe. Nooit meer. Haar verstand smeekte om hem te vergeten. Hij was slecht, haar gebroken hart moest niet meer op hem steunen. Hij was een verrader, een ellendeling. Maar haar gevoel wilde hem vergeven, bij hem zijn. Haar gevoel hoopte dat hij ook van haar hield, dat hij niet anders kon. Maar ze wíst - haar verstand wist dat - dat hij een kwaadaardige grijns op zijn gezicht had staan toen ze werd verbannen. Hij kwam haar niet achterna, noch probeerde hij ook maar iets tegen te houden. Er was geen liefde bij hem in het spel, enkel macht. It was all just a lie.

De woede en machteloosheid borrelde weer in haar lichaam omhoog. Haar oren drukte ze nog dieper in haar nek, alleen maar aan de gedachte aan hem, Saturn. Hoe hij ervoor had gezorgd dat ze zijn vieze werkjes had moeten oplossen, wat uiteindelijk had uitgelopen tot een verbanning uit haar thuisland Myrtana. Zij was op rooftocht, naar alles wat haar deed denken aan die verschrikkelijke hengst, werd het slachtoffer van haar gebroken en verwarde ziel. Ze snakte naar wraak op diegenen, waarna ze hen in stukken brak zoals hij haar in stukken had gebroken.
Ze hief haar elegante hoofdje wat trotser de lucht in, waarbij haar blonde manen fier door de lucht zweefden. De regendruppels streken nog steeds neer op haar goudkleurige vacht nadat ze door het bladerdek waren gebroken. Ze schudde lenig haar hoofd, waterdruppels scheerden door de lucht toen ze die handeling uitvoerde. Toch bleef ze statisch onder de takken van de treurwilg staan, die haar uren bescherming hadden geprobeerd te geven. Iemand zou haar uiteindelijk moeten aantreffen.

In een sloom tempo bracht hij zijn lichaam voort. De laatste tijd gebeurde er weinig in de kudde, in heel Dream Horses eigenlijk. Voor nu vond hij dat hij aardig zijn best had gedaan voor de kudde, de activiteit was een tijdje goed geweest, maar begon nu weer langzaam weg te vagen. Ondertussen was hij alweer aan het bedenken wat hij kon doen om weer wat leven in de kudde te blazen, maar op dit moment had hij echt géén idee meer. De maandelijkse meldpunten gingen prima, bijna iedereen meldde zich en hij had er nog maar twee paarden uit moeten zetten, dus wáár lag het dan aan dat de activiteit binnen de kudde zo laag was? Bedachtzaam zuchtte hij even. Sultan schudde zijn gespierde, doorweekte hals een enkele keer waarna hij een geïrriteerde blik op de donkere, grijze wolken wierp. Rot regen. Als het aan hem lag, mocht de zon wel weer terug komen.
Sultan snoof. Plassen water hadden zich gevormd op het zandpad en ondertussen zaten zijn onderbenen al volgeplakt met modder. Schuilen onder de bomen had nu toch geen nut, het regende al een hele tijd, waardoor de regendruppels te zwaar waren geworden voor de takken en de bladeren. Dat was dus ook geen optie. Sultan sloeg een keer nijdig met zijn staart, versnelde zijn passen waardoor hij uiteindelijk in een ontspannen draf terecht kwam. Zo bleef hij toch nog een beetje warm, want door de koude regendruppels en zijn nog dunne zomervacht begon hij het aardig koud te krijgen. Hopelijk zou zijn zomervacht snel plaats maken voor zijn wintervacht.

De geur van een ander paard trok zijn aandacht. Sultan kwam bijna meteen tot stilstand, hief zijn hoofd in de lucht en sperde zijn neusgaten wijd open. Het duurde niet lang, of een licht gekleurd paard verscheen op zijn netvlies. Bedenkelijk bekeek hij de merrie even. Sultan draaide zijn oren lichtjes naar voren, deed een aantal stappen naar voren waardoor hij uiteindelijk op een kleine afstand van haar stond. "Zo te zien heeft het niet meer zoveel nut om onder een boom te schuilen." Merkte hij op, haar vacht was immers ook zo goed als doorweekt en hij zag hoe kleine straaltjes regenwater zich tussen de bladeren door wrongen, om vervolgens op de vacht van de merrie terecht te komen. Als je gewoon op het pad bleef, werd je waarschijnlijk nog minder nat. "Ik ben trouwens Sultan." Na zijn woorden knikte hij een enkele keer naar haar, waarna een vriendelijke grimas zijn mondhoeken omhoog krulde.

Een geur deed haar ontwaken uit haar gedachten. Haar oortjes draaiden zich naar het regelmatige gebonk van een viertal hoeven die zich in een langzame tred verkeerden. De jonge merrie bewoog echter geen spier. Een ziel, even eenzaam als haar, rondzwevende door dit mystieke woud. Nee, daardoor liet ze zich niet opschrikken. Waarschijnlijk zou dit dier haar niet eens opmerken, zoals ze verscholen stond onder de lange takken van de treurwilg.
Een zwarte, Arabische kwam op haar netvlies zichtbaar. Haar oortjes draaiden zich wat onwennig naar achteren, kort snoof ze en een beetje knorrig volgde ze met haar donkerbruine ogen de bewegingen van de roetzwarte hengst. Ze hief haar hoofd wat trots, waardoor de straaltjes regenwater irritant over haar voorhoofd liepen. Toch deerde het haar niet. Zodra de hengst naar haar gezicht kon kijken, stond een glimlachje op haar gezicht, haar ogen sprekend en haar oortjes naar voren gespitst. Maar toen de hengst het volgende meedeelde was haar hele uitdrukking direct een stuk chagrijniger.
‘No shit, Sherlock,’ merkte ze droog op. Alsof ze dat nog niet door had. Ze had alleen de behoefte niet om te zoeken naar een beter plekje. Ze schudde nogmaals haar hoofd, waardoor de regendruppels weer rond spatten. Toen wendde ze haar ogen voor het eerst nieuwsgierig op het lichaam van de zwarte hengst. Direct deed hij haar weer denken aan diegene die haar hart brak. Snel was de conclusie dus gemaakt dat hij haar nieuwe slachtoffer zou worden. Zonder dat hij ook maar iets van haar te weten zou komen, zou ze hem verbrijzelen. Ieder geval, dat stond op de planning.
Hij stelde zich voor als Sultan. Ze kantelde haar hoofd een beetje en staarde hem enigszins geamuseerd aan. Toch waren haar hersenspinsels de meest gruwelijke scenario's aan het bedenken.
‘Pascha,’ antwoordde ze toen kort. Ze glimlachte eens vrolijk naar de hengst, afwachtend wat zijn volgende zet zou zijn, aangezien zij die niet van plan was te zetten. Ze voelde zich fijn tegen deze boom aan, ze was niet van plan die plek te verlaten.

Saturn had ervoor gezorgd dat hij ze een monster was geworden. Van uiterlijk was ze nog altijd beeldschoon, maar haar innerlijk was verdorven door woede, verdriet en verraad. En ze wilde dat zwarte uit haar lichaam, om dat op iedereen over te brengen die zoals hem was. En met haar verwarde brein, nam ze dat begrip zeer ruim. Hengsten...

De hengst kantelde haar hoofd, verwarring was in zijn reebruine ogen te lezen. Meteen sierde een speelse grijns haar lippen, haar ogen op het gelaat van de roetzwarte hengst voor zich. De kleine straaltjes regendruppels gleden nog altijd over haar flanken heen, kriebelden tussen haar manen, en prikten zo af en toe in haar ogen als ze in haar lange wimpers bleven hangen, waardoor ze zo af en toe genoodzaakt was om geïrriteerd met haar ogen te knippen, zodat de druppels haar zicht niet zouden verslechteren voor dat korte moment dat ze als wazige vlekken voor haar netvliezen dansten.
De hengst hief zijn hoofd, haar reactie was daarop was om hem te kopiëren, en haar edele hoofdje ook de lucht in te gooien. Ze zwiepte eens uitdagend met haar staart - wat een klein waterballet opleverde - en haar ogen twinkelden ondeugend. Haar oortjes stonden nieuwsgierig naar voren gericht.
De hengst herhaalde haar naam. ‘Sultan.. ?’ reageerde ze plagend. Haar stem was zangerig, melodieus. De lettergrepen van zijn naam rolden soepel over haar lippen. Hij zei nog "aangenaam". Toch leek het niet gemeend, twijfelachtig, de "hmmm" die hij ervoor had geplakt verraadde dat. ‘Insgelijks,’ beaamde ze vervolgens, geen moment haar donkerbruine ogen van zijn ogen af te wendden.
Toen hij hun oogcontact verbrak, was ze een beetje beduusd. Ze had de minachtende blik wel gezien, en het maakte haar knorrig. Waarom deed hij dat nou weer? Hij deed hem niks verkeerd, alleen een droge opmerking bracht hem van zijn stuk? Kon hij niet tegen een grapje? Hooghartig hief ze haar hoofd nog was meer, terwijl ze haar neus de andere kant op wees en haar ogen door de kleine, okergekleurde blaadjes liet dwalen. Ze was pas weer in hem geïnteresseerd toen hij zijn mond weer open trok, maar nadat ze de woorden had gehoord deed ze moeite om hem niet een vernietigende blik toe te werpen. In plaats daarvan trok ze haar mondhoeken iets omhoog.
‘Ik ben nu toch al nat,’ deelde ze nonchalant mee. ‘En ik heb geen behoefte om eeuwen rond te dwalen in dit onbekende gebied, op zoek naar een beetje fatsoenlijke schuinplaats, dus ik neem genoegen met deze-’ haar ogen bekenen kort even de boom waar ze tegenaan stond geklampt. ‘- wilg,’ maakte ze haar zin toen af. Haar blik wendde zich weer naar de roetzwarte hengst, haar ogen draaiden zich weer naar die van Sultan, op zoek naar een gevoelige snaar, een gebroken blik, een schrijntje verdriet, maar tot haar teleurstelling kon ze niks in zijn ogen vinden. Maar misschien, heel misschien - ze betwijfelde het - kon ze nog een fatsoenlijk gesprek met de hengst beginnen, wat informatie van hem afroffelen, een dierbaar geheim zou bij deze hengst wel niet lukken, aangezien hij haar kennelijk alles behalve aangenaam vond.

De scheve glimlachjes op zijn gezicht waren heus niet aan haar oog ontgaan, even als dat hij zijn oren weer naar voren stak. Ze hield het gedrag van de hengst nauwlettend in de gaten. Een ondeugende twinkeling was in haar ogen te lezen en haar mondhoeken waren sierlijk omhoog gekruld.
Opnieuw zuchtte het zwarte geval. Ze kantelde haar hoofd een beetje. Waarom? Vermoeide ze de hengst, zulke rare praatjes had ze toch niet. Blijkbaar was deze hengst een beetje kieskeurig over een gesprekspartner. Zij vond elk beest leuk om mee te praten, als het een beetje te kneden en te manipuleren viel, was het helemaal super. Maar deze hengst was niet echt van haar gecharmeerd - helaas. Toch wist ze dat ze met een beetje geduld zelfs deze hengst om haar vinger zou kunnen binden. Met een beetje geluk, een beetje woordkeuze en een beetje informatie over het leven van de hengst. Ja, vast en zeker. Niets was onmogelijk - je moest het mogelijk maken.
De hengst begon grijzend met praten, dat ze niet voor eeuwig in dit gebied moest blijven. Lichtjes geïrriteerd was ze, omdat de hengst zo betweterig moest zijn. Ze wist dat er nog iets achteraan moest komen, dus ze wachtte geduldig met een glimlachje op haar gezicht. Blijkbaar vond de hengst haar niet echt snugger, anders zou hij niet van die opmerking maken. Maar allright, dan ging ze verder in dat spel. Gewoon diezelfde inteligentie tonen, zelfde soort opmerkingen maken, veel vragen, en ze zou helemaal niet opvallen als een veranderlijk karakter.. Hoopte ze. Ze had heus wel een brein in haar hoofd, misschien was haar laatste opmerking ook niet de meest slimste - ze gaf het toe - maar deze rol zou gemakkelijk te spelen zijn.
Nog steeds stond ze half tussen de lange takken van de treurwilg. Toen vertelde hij iets over meer gebieden in Dreamhorses waren. Ze kantelde een tikje verbaast haar hoofd. Was dit een land, niet random een bosje vol wilgenbomen. Ja, wist zij veel. Ze was pas in dit land - hij noemde het Dream Horses, wat cliché, maar achteraf was ze wel blij dat te horen. Het was een land, net zoals ze vandaag kwam met vele verschillende gebieden. Ze spitste haar oortjes wat naar voren. De naam verraadde al dat er vast veel paarden woonden, anders zou het land vast niet zijn omgedoopt tot Dream Horses. Alles viel voor haar even op haar plek.
‘Ahaaa,’ prevelde ze zachtjes. Ze toverde een onschuldig glimlachje tevoorschijn en grinnikte eens. Met pretlichtjes in haar ogen keek ze weer naar Sultan. ‘Ja, dat wist ik niet,’ deelde ze een beetje nutteloos mee. Opnieuw grinnikte even, wat was ze ook weer een beetje een sukkel. Maar ach, het betekende dat je moest lopen en ze had er net een reis opzitten. Ze had geen zin om nog een stuk te lopen. Voordat ze dat kon beamen, had de hengst zijn mond alweer open getrokken. Haar fijne oortjes sprongen naar voren. Hij deed haar een aanbod! Ze wachtte verlangend op wat hij zou antwoordden, maar hij draaide zijn hoofd weg naar het zuiden. Blijkbaar wilde hij seinen waar ze heen moesten gaan. Toen hij zijn hoofd terugdraaide werd zijn aanbod afgemaakt. Ze glimlachte breed en deed enkele stappen naar voren, haar hoofd kwam tussen twee takken tevoorschijn. Voor het eerst week haar zijde af van de stam van de treurwilg.
‘Ja! Ja graag!’ zei ze opgewekt. Het begon goed, als hij zo verder zou gaan met de hengst, zou het vanzelf prima gaan. Ze stapte misschien een tikkeltje enthousiast onder de takken vandaan die haar de laatste uren beschutting hadden gegeven. Ze keek even om naar de boom - gespeeld - waardoor ze onhandig met haar doorweekte lichaam tegen die van Sultan aan kwam, die zich juist had uitgeschud.
‘Oh oeps, sorry,’ mompelde ze terwijl ze weer een pas naar achteren zette om het lichaamscontact tussen hen weer te verbreken. Ze keek op, haar hoofd was een paar centimeter met van die van Sultan verwijderd. Ze keek in zijn reebruine ogen en glimlachte vervolgens charmant. Kort hield ze dat oogcontact in stand, waarna ze haar hoofd afwendde en toen dansend naar de plek liep die Sultan had geseind met zijn hoofd. Ze snoof even de lucht op, de regen viel nog steeds op haar goudkleurige vacht. Vervolgens keek ze om naar de roetzwarte hengst.
‘Gaan we?’ vroeg ze onschuldig.

Tot haar teleurstelling deed het de hengst niks dat ze tegen hem aan was gebotst. Ze zwaaide met haar doordrenkte staart, waardoor de regendruppeltjes weer door het rond vlogen. De hengst was kennelijk wat in gedachten, waardoor ze zelf even de tijd nam om haar goudkleurige lichaam volledig uit te schudden om een poging te doen om het meeste water uit haar vacht te krijgen. Eigenlijk had het vrij weinig zin, aangezien het nog steeds regende en ze vrijwel direct weer nat werd. Toch voelde het iets beter dan eerder.
Haar donkerbruine ogen vielen weer op het roetzwarte lichaam van Sultan toen ze achterom keek. Hij beaamde dat hij al kwam. Haar oortjes priemden ver naar voren en een lach verscheen op haar gezicht. Ze zag dat hij een grijns op zijn gezicht had, en de manier waarop hij haar naam uitsprak was haar niet ontgaan. Deze hengst was onbekend voor haar, enkel een naam en geslacht stonden in haar adresboekje. Maar hoe langer ze bij de hengst bleef, hoe meer ze van zijn karakter wist te weten. Hoe meer informatie ze wist van hem af te troggelen, hoe leuker haar spel werd.
De hengst bracht zijn lichaam voorts. Ze wachtte tot hij naast haar was en ze stapte vervolgens naast hem door het woud heen. Hij wist de weg, dus gehoorzaam volgde ze hem tot waar hij haar zou brengen. Zijn ogen keerden zich uiteindelijk weer naar haar, waarbij hij een kort signaalwoord gaf als teken dat hij waarschijnlijk een gesprek wilde beginnen. Haar oortjes sprongen weer naar voren, benieuwd wat hij zou vragen of zeggen. Maar tot haar teleurstelling wilde hij meer informatie over haar. Ze wendde haar blik even af. Ze moest een verhaal opmaken, gebaseerd op de waarheid. Een leugentje van eigen bestwil maakte niet uit. Maar ze besloot zijn vraag te beantwoorden: "Hoe ben je hier in Dream Horses terecht gekomen?"
Ze keek Sultan weer aan. ‘Hoe ik hier ben gekomen? Tsja..’ begon ze haar volledige antwoord. Ze richtte haar ogen voor haar, op dit beloofde land die de naam "Dream Horses" had gekregen. ‘Ik reis van hot van her, van berg naar dal, nadat mijn thuisland mij niet meer waardeerde. Ik ben bedrogen en verraden, en dat werd mij fataal. Ik heb.. verkeerde keuzes gemaakt, ik kan nooit terugkeren naar wat oorspronkelijk mijn thuis is.’ Ze keek de hengst een beetje droevig aan. De fonkeling in haar ogen was verdwenen toen ze over haar verleden begon. Het was eigenlijk tot nu toe de waarheid, waarheid was het beste. Alleen verzweeg ze sommige delen in haar verhaal, de delen die hij niet mocht hoorde, en die ze ook absoluut nooit zou vertellen. De schande, de reden waarom ze was hoe ze nu was. ‘Ik kwam hier uit, in dit woud, onder die ene Wilg. Ik ben een avonturier, zoekend naar spanning en wat mijn hartje begeerd.’ Ze keek weer in Sultans ogen. Vanuit daar keek ze weer uit de hoogte, de kat uit de boom kijkend. ‘Ik zoek een nieuwe start.’ De woorden kwamen gesmoord uit haar keel. Het deed pijn om over haar verleden te praten, te denken over diegene die haar had verraden. De hengst die een plek in haar hart had gevonden, en die plek weten te misbruiken. Nu was zij zoals hij, haar wraak over dit land verspreidend, haar furie. Dit land zou spoedig haar naam leren kennen, waardoor zij weer het hazenpad nam en op zoek ging naar andere gebieden. Misschien niet, dit land was groot, er leefden veel paarden. Misschien bleef ze wel wat langer, misschien vond ze hier datgene wat ze echt nodig had.
‘En jij dan, Sultan. Vertel jij eens wat over jezelf.’ Haar stem probeerde weer vrolijk te klinken, alsof hetgeen wat ze net had uitgesproken niks was, een flauwe grap. Nieuwsgierig keek ze naar de roetzwarte hengst. Zijn verhaal wilde ze ook wel horen, zij had die van haar geschonken, nu verlangde ze naar een prijs: Zijn levensverhaal.

Sultan liet een diepe zucht horen, verbaasd keken haar oogjes naar de hengst. Ze kantelde haar hoofd een tikje. Maar toen ze merkte dat het harder begon te regenen, snapte ze zijn klaagzang. Ze zuchtte zelf ook. Hoe lang zou het duren voordat ze in het "Zuiden" zouden zijn. Hoe ver moesten ze nog lopen? Sultan draafde aan, waarna hij plagend woorden sprak. Een felle twinkeling schoot in haar ogen, en ze volgde hem meteen daarna. Het Arabische bloed schoot door haar genen, haar ras was niets voor niets een afstammeling van die elegante paarden. Zij hadden hun goede tekenen overgenomen, het elegante hoofde, ze slanke bouw en vooral hun snelheid en uithoudingsvermogen. Ook al was ze opmerkelijk kleiner dan de hengst, ze kon net zo snel lopen. De hengst maakte een overgang naar galop, en zij volgde zijn voorbeeld. Haar passen verlengden zich even waardoor ze weer naast de hengst galoppeerde. Haar ogen twinkelden ondeugend toen ze naar de hengst keek. Hij had zijn hoofd en staart hoog in de lucht. Haar staart wapperde als een blonde vlag achter zich aan, de wind sloop door haar manen heen. Ze liet haar hoofd iets zakken om gestroomlijnder te kunnen lopen, dat Sultan die hoog en dominant geheven had mocht hij zelf weten. Direct versnelde ze haar passen, galoppeerde ze sneller en sneller. Haar passen waren licht, toch vlogen de klonten aarde onder haar hoeven vandaan. Ze genoot van de snelheid. Het gebied zoefde aan haar ogen voorbij. Ze voelde de regen niet meer, noch de wind. Enkel heb gelukzalige gevoel van binnen dat ze kon uitrazen.
Het gebied veranderde, niet wetend waar ze heen ging. Ze lag iets voor op Sultan, ze vertraagde weer iets om zich door hem te laten leiden. Hij wist waar ze heen moesten, zij kende geen enkel gebied in dit land.
Toen een flits door de lucht heen schoot, remde ze geschrokken nog iets meer af. Duurde de reis nog lang? Anders wilde ze nu meteen een schuilplaats, als het ging stormen wilde ze het liefst niet op open plekken, bij bomen of water in de buurt zijn. Ze wilde een dak boven haar hoofd.
‘Sultan? Is het nog ver?’ schreeuwde ze boven het geloei van de wind uit. Het harde gedonder in de lucht knalde in haar oorschelpen. ‘Zo ja, zullen we dan een grot of zoiets zoeken?!’ schreeuwde ze nog naar Sultan. Haar snelheid was opmerkelijk verminderd, en ze galoppeerde steeds langzamer. Dit meende ze echt, ze wilde niet buiten zijn als het onweerde. Een tweede flits verlichte de lucht. De donder erna kwam dit keer sneller dan de vorige keer, dat betekende dat het dichterbij kwam. Een rilling schoot door haar rug. Ze had bomen gezien die door de bliksem waren getroffen, en ze wilde niet zoals die eindigen.

Ze vond het een verschrikkelijk gevoel dat de regendruppels op haar hals bleven liggen en verschrikkelijk in haar manenkam kietelde. Ze schudde om de zoveel passen wat met haar hoofd, proberend de druppels weg te schudden die die verschrikkelijk irritante jeuk veroorzaakte. Maar het was tevergeefs, want het regende zo hard, dat het de lege plekken meteen weer opvulde.
Sultan knikte als antwoord op haar verhaal. Ze wist niet of ze hem wilde aankijken, of juist wel. Hij zei dat het voor hem ook onmogelijk was om terug te keren naar zijn huis. Dit keer deelde ze haar pijn met een hengst, ze had de waarheid gesproken, maar cruciale stukken uit haar verleden weggelaten. Ze vertelde het aan niemand, niemand wist van de onreine daden die ze had gedaan. Enkel Saturn kende het hele verhaal, maar die hengst wilde ze nooit meer in haar leven zien. Echt nooit meer.
‘Het spijt me voor je,’ prevelde ze zachtjes naar Sultan. Ze keek naar de grond, niet wetend of het gepast was hem aan te kijken of niet. Kort glipten haar ogen naar de roetzwarte hengst, afvragend of deze misschien nog zo kwaad niet was. De hengst knikte naar haar voor haar vraag. Haar oren spitsten zich naar de hengst toe, wiens blik van haar afwendde. Ze luisterde naar zijn verhaal, naar hoe hij verraden was door een merrie waarvan hij hield. Ze begreep hem volkomen, hij was verraden door een hengst. Zij stond echter onderaan in de kudde, bij haar moeder. Hij vertelde dat de merrie de kudde naar hem had gekeerd: Zij had echter wat ergers meegemaakt. Ze had iemand vermoord, iemand die Saturn liever niet meer in zijn leven wilde hebben. De hele kudde daar haatte haar ook, haar moeder was zo teleurgesteld. Geen wonder dat ze was verbannen, het was een wonder dat ze er nog levend uit was gekomen. Maar dat vertelde ze nooit meer, echt nooit. Ze wilde het vergeten, het verleden achter haar laten.
‘Ik snap precies wat je bedoeld. Ik ben ook verraden door diegene waarvan ik dacht dat hij van me hield. Ik hield van hem, hij wilde alleen maar dat ik zijn problemen oploste.’ ze keek naar de grond. Ze wilde hem niet aankijken terwijl ze dit vertelde. Het deed pijn om aan hem te denken. Ze keek kort vanuit haar ooghoeken naar de roetzwarte hengst. ‘Hij gebruikte mij. Ik heb verschrikkelijke dingen gedaan, waarna ik werd verbannen. Hij heeft niet één keer meer naar me omgekeken.’ Ze draaide haar hoofd weg. Ze sloot haar ogen, en de tranen prikten in haar ogen. Gelukkig kon je dat amper zien omdat ze zich met de stromende regen vermengden.
Ze volgde de hengst vol vertrouwen dat hij een plek voor hun tezamen zou vinden. Ze galoppeerde achter hem aan. Hij had haar vragen beantwoord met een knik. De hengst wist al snel een grot te zoeken. Haar oren draaiden zich iets naar voren, terwijl ze haar passen vertraagde om niet de grot binnen te glijden. Het hoefgetrappel klonk hol in de grot. Sultan schudde zich uit, waarna ze zijn voorbeeld volgde en haar gehele lichaam uitschudde, proberend het water uit haar goudkleurige lichaam te schudden. De wind en de regen was er dan wel niet meer, toch was ze ijskoud. Ze rilde terwijl ze zich in een hoekje achterin de grot nestelde, proberend warmte te vinden bij de koude wanden. De hengst zuchtte diep en beaamde dat het nog wel even zou duren. Ze knikte toen hij zei dat ze maar weg moesten gaan zodra het wat minder zou worden.
Ze kromp iets ineen, hopend warmte te vinden in haar eigen lichaam. Ze draaide haar hoofd weer even naar de hengst toen hij meedeelde dat ze op de helft waren. Ze knikte. ‘Gelukkig, ik wil graag naar een plek waar het warmer is,’ beaamde ze. Ze kon niet wachten totdat ze eindelijk de zonnestralen zou voelen die haar lichaam op konden drogen, en haar gouden vacht zouden laten stralen.
Ze hoorde het gerommel in de hemel steeds minder worden. Haar oortjes draaiden nog wel in het rond, ze hield echt niet van onweer, misschien vond ze het wel een beetje griezelig. Een erg logische gedachte, vond ze zelf. Straks werd je geroosterd door een bliksemflits, daar had ze absoluut geen zin in. De hengst vroeg of ze hun reis zouden voorzetten. ‘Ja, is goed,’ antwoordde ze kort. Ze volgde de hengst de grot uit. Ze snoof de frisse buitenlucht eens goed op in haar longen. Het miezerde slechts een beetje, wat haar heel erg aanstond. Meteen maakte ze een overgang naar draf, om haar lichaam op te warmen. Hoe meer ze verbrandde, hoe warmen ze zou worden. Ze wierp een blik naar de roetzwarte hengst. Hij zou haar weer moeten leidden, maar zij wilde liever wat tempo maken.