Should have give you all my hours.

Aan de ene kant was de merrie blij dat ze vertrokken was, dat was de enige manier waarop ze haar verleden achter haar kon laten, maar aan de andere kant had ze spijt dat ze vertrokken had. Misschien had ze het nog goed kunnen maken met Eros, haar vader. Een diepe zucht glipte tussen haar lippen door en Una schudde even kort met haar smalle hoofd. Toch had ze nu de rust waar ze zo sterk naar verlangde, maar toch. Het bleef onrustig in haar hoofd en ze bleef naar oplossingen zoeken, maar ze wist donders goed dat ze het verpest had en er geen oplossing wás. Nu had ze wel de kans om het langzaam te gaan accepteren, het zal moeilijk worden, maar zoals ze haar altijd verteld hadden; tijd heelt alle wonden. Daar moest ze maar in geloven.
Voor nu leek het haar het verstandigste om dit compleet onbekende gebied, althans; voor haar, te gaan herkennen. Ze had geen idee waar ze terecht was gekomen, dus dat was het eerste waar ze achter wilde komen. Misschien kwam ze wel iemand tegen die haar eventueel wat over dit gebied kon vertellen, dat zou een stúk makkelijker zijn voor haar. Het enigste wat bekend was voor haar, waren de kuddes. Er was één goede, één neutrale en één slechte kudde. Voor nu zou ze het beste in de neutrale kudde passen, later zou ze wel uitvinden welke kant nou daadwerkelijk bij haar paste.
Una had er dan ook voor gekozen om meteen bij aankomst de leidster van de neutrale kudde bij haar te roepen, zodat ze meteen ergens bij kon horen en steun kon krijgen wanneer ze dat nodig had. Op die manier stond ze er in ieder geval niet helemaal alleen voor. Raeuna wist nog niet precies hoe het kuddeleven hier in elkaar zat, maar het zou vast niet héél veel anders zijn dan bij haar thuisland.

Zodra ze een open plekje in het oog krijg, maakte ze een overgang naar een draf en kwam uiteindelijk weer tot stilstand. Kort verkende haar ogen de omgeving, Una hief haar hoofd een beetje op om vervolgens een luide hinnik te laten weerklinken. Met een tevreden glimlach bracht ze haar hoofd op borsthoogte, sperde haar neusgaten wijd open zodat ze elk geurtje op kon vangen.
Nu was het een kwestie van wachtten, maar een leidster zou vast niet lang op zich laten wachtten, toch? Het was immers hun taak om de hinnik van een paard zo snel mogelijk te beantwoorden. Gelukkig had Raeuna meer dan genoeg tijd, dus wat langer wachten was voor haar geen enkel probleem.
Al snel drong er een geur van een ander paard door, of het de leidster was wist ze niet, ze kende haar immers niet. Una draaide meteen haar lichaam een kwartslag, in de richting waar de geur vandaan kwam. Een schim naderde en Raeuna toverde meteen een glimlach rond haar lippen.

[OOC: Alleen Ravena hier!]

Een hinnik
Stomverbaasd bleef ze stilstaan, haar oren waren een beetje naar voren gericht en haar hoofd stond schuin, alsof ze zo het onvoorstelbare geluid beter op zou vangen. Ze had een rare vragende uitdrukking op haar hoofd die snel veranderde, van vragend naar ongeloof, naar verbazing, naar irritatie. Wat was dit voor zieke grap? Wat was dit voor grap die probeerde haar psychische ziektes, zo niet mentale stoornissen te geven? Welke eikel had deze grap bedacht? Ze bromde wat en twijfelde eventjes. Moest ze überhaupt wel gaan kijken? Als het een grap was stond ze mooi voor paal, niet dat ze zich daar zorgen over maakte; waarschijnlijk had niemand een kudde ooit slechter geleid dan zij, als het niet zo was dan liep ze misschien een toch wel actief lid mee. Ze besloot toch maar niet op haar gevoel af te gaan; het zou niet de eerste keer worden dat haar gevoel er compleet naast zat. Met enige tegenzin bracht ze haar lichaam in beweging, ze zag er vreselijk tegenop naar de ‘roeper’ te gaan. En stel dat, stel dat, de hinnik echt was, wat moest ze eigenlijk zeggen of liever dóen om haar verbazing minder te laten lijken. In de verte zag ze de merrie staan, haar gezicht was wit, haar vacht was bruin. Onwillekeurig beet Ravena op haar tong, ze vloekte zachtjes en richtte haar aandacht weer op het komende gesprek.
Ze had zin om te schreeuwen, om de merrie vanaf hier schreeuwend toe te laten, om alle wanhoop in haar stem weer te laten klinken. Om de merrie vluchtig de weg te leiden naar de kudde gebieden en dan weg gaan, om pas over een week weer terug te komen, als ze haar emoties onder controle had. Waarom glimlachte ze überhaupt zo… Zo vriendelijk? Ze had het recht niet eens vriendelijk naar haar te doen, ze had er geen reden voor. Hoe kon je vriendelijk zijn tegen zó’n slechte leidster? Hoe kon ze in een kudde willen van een slechte leidster als Ravena. Ravena wist niet precies waar het schreeuw gevoel vandaan kwam, maar het was er en ze kon er niets aan doen. Met een zuchtje dwong ze haar verbazing en onzekerheid naar achteren, de merrie had lang genoeg gewacht. Ravena deed geen moeite om te glimlachen, het zou haar toch niet lukken, niet vandaag. Dus keek ze toch zo vriendelijk en sympathiek mogelijk. Een op zich nog best goed gelukte poging. Voor de merrie kwam ze tot stilstand. `Jij bent degene die me riep neem ik aan?’ stomme vraag, er was in een kilometer omtrek geen ander paard te bekennen. `Mijn naam is Ravena,’ alsof de merrie dat zelf niet wist.



ooc;
Af! Sorry voor flutje en late reactie (: